Λίγοι καλλιτέχνες έχουν τολμήσει να αποκαλυφθούν και να εκτεθούν στο κοινό τόσο πολύ όσο η Τρέισι Έμιν. Το τρομερό παιδί της βρετανικής τέχνης, στα 57 της χρόνια, έδωσε μια συνέντευξη αλλιώτικη από όσες έχει δώσει κατά καιρούς, για την «ευτυχία» στην καραντίνα που από ότι φαίνεται στα νέα της έργα που παρουσιάζονται στην γκαλερί White Cube με τίτλο I Thrive On Solitude, αποδεικνύουν για ακόμα μια φορά πόσο σημαντική εικαστικός είναι παρά τις κατά καιρούς δηλώσεις της που έκαναν «χαμό».
Η Έμιν σε όλη τη διάρκεια της καριέρας της έκανε πολλές συνεντεύξεις στις οποίες το ταλαντούχο άτομο που κρυβόταν πίσω από τις προκλητικές φράσεις που εκστόμιζε, διασυρόταν από τον τύπο ως άξεστη και υπερτιμημένη. Η Έμιν είχε πάντα την απάντηση στο τσεπάκι της και αυτό ήταν το έργο της. Οι δηλώσεις της εμπρηστικές, αιρετικές έκρυβαν από πίσω έναν άνθρωπο διορατικό, ευαίσθητο, που μπορεί ως μέλος της ομάδας των Brit artists ή αλλιώς YBAs (Young British Artists) να σόκαρε τους πάντες όταν παρουσίασε το μεγάλο της έργο “Everyone I Have Ever Slept With“, ένα αντίσκηνο στο οποίο ανέφερε τους 102 ανθρώπους με τους οποίους είχε κοιμηθεί και το οποίο κάηκε σε μια πυρκαγιά του γκαλερίστα Σαάτσι στον οποίο ανήκε, αλλά τα νέον έργα της για τον γυναικείο πόνο και σε κάθε σχέδιό τους έδειχναν ότι η γυναίκα πίσω από τα έργα, που πολλά από αυτά άλλαξαν την εικαστική εικόνα της Μεγάλης Βρετανίας, σε κάθε βήμα της έχει να μας πει κάτι καινούργιο. Όπως αποκαλύπτει στον Γκάρντιαν, η πανδημία του covid-19 και η καραντίνα που δεν έχει ακόμα τελειώσει, την άλλαξαν δραματικά.
Ήταν ένας χρόνος ανασύνταξης και προσωπικού διαλογισμού μέσα στον οποίο ευδοκίμησε δημιουργικά, ονειροπολώντας και κάνοντας μετά από πολλά χρόνια πράγματα που δεν προλάβαινε να σκεφτεί καν. Τα νέα της έργα με τα μπλε χρώματα ανασύρουν μνήμες και επιρροές από τους ζωγράφους που αγαπά και θεωρεί τους μεγαλύτερους του κόσμου, τον Βερμέερ και τον Μπονάρ και ένα τέτοιο εσωτερικό ανασυνθέτει στα νέα αυτά έργα της με τον μοναδικό της τρόπο. Από τα παράθυρα του σπιτιού της, ένα τυπικό λονδρέζικο σπίτι του 18ου αιώνα, η Έμιν παρακολουθεί τον άδειο δρόμο στοχαστικά, οι γραμμές των έργων της μαλακώνουν στο φως και η ίδια έχει ανακαλύψει τη γοητεία της απομόνωσης και μια νέα δημιουργική ευτυχία.
Μακριά από τα πάρτι, την κοσμική δραστηριότητα, τα τραγικά της μεθύσια, αυτή τη φορά η Έμιν απομονώθηκε στην καρδιά της βρετανικής πρωτεύουσας αφού δεν πρόλαβε να το σκάσει για τη Γαλλία και το προσωπικό της καταφύγιο. Ακόμα και η ίδια όταν άρχισε το λοκντάουν δεν πίστευε ότι είναι δυνατόν να τα καταφέρει. Η τραγωδία την έχει αγγίξει προσωπικά, ο ξάδερφός της πέθανε από covid-19, αλλά και την απελευθέρωσε από την υποχρέωση τού να κινείται διαρκώς από έκθεση σε έκθεση σε όλο τον κόσμο, για να φτάσει στο Μαϊάμι ή τη Βασιλεία. «Καλύτερα να μείνεις στο σπίτι διαβάζοντας ένα βιβλίο για τον Βελάσκεθ από το να πας στην επόμενη έκθεση τέχνης.», λέει.
Πιστεύει ότι ο κόσμος της τέχνης πρέπει να μάθει από την καραντίνα ότι δεν χρειάζεται να είναι τόσο απασχολημένος και ανήσυχος και πως οι καλλιτέχνες πρέπει να έχουν χρόνο για να δημιουργήσουν και να μετακινούνται λιγότερο.
Αυτό που θέλει να μας πει ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια της τέχνης σήμερα είναι πως αυτό που την ενδιαφέρει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη ζωή είναι η τέχνη της. Οι νέοι πίνακές της περιγράφουν το σπίτι της το σαλόνι, το υπνοδωμάτιο και το μπάνιο της, την ιδιωτική της ζωή. Είναι ένας αποχαιρετισμός αφού από αυτό το σπίτι θα φύγει σε λίγο μετά από 18 χρόνια. Θα μετακομίσει σε ένα σπίτι-στούντιο με μικρούς προσωπικούς χώρους και μεγάλο χώρο για να δουλεύει.
Η Τρέισι Έμιν, το ατίθασο μοναχικό παιδί των 90s είναι σήμερα μια θαρραλέα εικαστικός που ανοίγει κάθε φορά μπροστά στα μάτια μας ένα συναρπαστικό νέο κεφάλαιο. Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε πάντα μέσα στην τρέλα, την αδιάκοπη κίνηση των καλλιτεχνών για να υπηρετήσουν τη βιομηχανία της τέχνης είναι πως η Τρέισι Έμιν είναι μια συγκινητικά σοβαρή περίπτωση με ένα σπουδαίο μητρώο συναισθημάτων που δεν φοβάται να μας δείξει απλόχερα και συγκινητικά. Η Τρέισι Έμιν έχει μια μοναδική εμμονή: Την τέχνη. Και η καραντίνα της το απέδειξε περίτρανα. Το έργο της «Περισσότερη μοναξιά» της ταιριάζει απόλυτα. Και όχι μόνο τώρα, σε αυτό το κάπως τρομακτικό παρόν.
