Η Τρέισι Έμιν, το πάλαι ποτέ τρομερό παιδί της βρετανικής τέχνης είπε κάποτε ότι «Οι άνθρωποι που αγαπούν τη δουλειά μου, την αγαπούν». Και αν τότε αυτή η δήλωση φάνταζε αυθάδικη από ένα κορίτσι που ήταν από τα πιο υποσχόμενα ταλέντα των Brit artists ή αλλιώς YBAs (Young British Artists) και μία από τις πιο ταλαντούχες αποφοίτους της Βασιλικής Ακαδημίας Τεχνών, σήμερα και υπό το πρίσμα του χρόνου αποκτά άλλη αξία.
Η Τρέισι Έμιν, στα 57 της χρόνια, χτυπημένη από τον καρκίνο, αλλά πάντα αυθάδης όσο και στοχαστική, αιρετική και ρομαντική είναι μία από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της βρετανικής τέχνης που αποδείχθηκε και ιδιαιτέρως ανθεκτική στον χρόνο. Ο βρετανικός τύπος, στην περίπτωσή της ήταν τόσο διψασμένος για «αίμα» που λάτρευε να τη δείχνει τύφλα μεθυσμένη για να τη διασύρει όσο κανέναν άλλο σύγχρονο καλλιτέχνη, βάζοντας στο στόχαστρο κάθε της δήλωση και κάθε κίνηση στην προσωπική της ζωή.
Η Τρέισι Έμιν παρά το ότι ήξερε πόσο εμπρηστική είναι κάθε κίνησή της δε δίστασε να κάψει όλα τα φοιτητικά της έργα, ακόμα και με τον θόρυβο που ξεσήκωνε, δε δίστασε να καταγράψει πολύ θαρραλέα στα έργα της, τις ταπεινώσεις, τις ελπίδες, τις αποτυχίες και τις επιτυχίες της, με τραγικό και συγχρόνως χιουμοριστικό τρόπο.
Έχει τιμηθεί όσο λίγοι συνομήλικοί της καλλιτέχνες και έχει πάρει τον τίτλο του CBE (Commander of the British Empire). Η καραντίνα ήταν ο χρόνος μέσα στον οποίο ανασυντάχθηκε, μελέτησε τους παλιούς δασκάλους, ανασύροντας μνήμες και επιρροές από τη μελέτη τους, και στα φοιτητικά της χρόνια, και ασχολήθηκε με τη μια και μοναδική εμμονή της: Την τέχνη. Αποτέλεσμα, μια έκθεση ορόσημο στη Βασιλική Ακαδημία των Τεχνών με τίτλο Tracey Emin / Edvard Munch: The Loneliness of the Soul και την Τρέισι Έμιν να επιλέγει αριστουργήματα του πρόδρομου του εξπρεσιονισμού Έντβαρτ Μουνκ για να συνομιλήσουν με δικά της πρόσφατα έργα.
Η ιστορία της Έμιν με τον Μουνκ ξεκινά από τότε που ήταν 18 ετών όταν είδε για πρώτη φορά την «Κραυγή». «Είμαι ερωτευμένη με αυτόν τον άντρα από τα δεκαοχτώ μου», έχει δηλώσει. Μάλιστα το 1998 η Έμιν δημιούργησε ένα βίντεο που γυρίστηκε στην ίδια προβλήτα του Όσλο που ήταν η τοποθεσία πολλών από τα γνωστά έργα του Μουνκ.
Η έκθεση περιλαμβάνει περισσότερα από 25 έργα της Έμιν και φυσικά τις μεγάλες ικανότητές της ως καλλιτέχνιδα που πειραματίζεται με πολλές και διαφορετικές φόρμες. Αποκαλύπτει με τον πιο σαφή και εσωτερικό τρόπο ότι ο Μουνκ υπήρξε μια συνεχής έμπνευση για εκείνη – ιδίως μέσω των απεικονίσεων των γυναικών και των τραγικών περιστατικών της ζωής του.
Τα πρώτα τραγικά γεγονότα της ζωής του Μουνκ, συμπεριλαμβανομένου του θανάτου της μητέρας του, όταν ήταν μόλις πέντε ετών, που ακολούθησαν μερικά χρόνια αργότερα ο θάνατος της αγαπημένης του αδερφής και μια σειρά καταδικασμένες ερωτικές σχέσεις, συγκρότησαν ένα σύνολο έργων στα οποία είναι προφανή τα τραύματα που τον καθόρισαν καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του και του οποίου πολλές εκφράσεις εντοπίστηκαν στο έργο του.
Πίνακες ζωγραφικής, νέον και γλυπτά έργα που εξερευνούν τη μοναξιά της ψυχής επιλέχθηκαν από την ίδια την Έμιν για να σταθούν απέναντι σε μια επιλογή από 19 λάδια και ακουαρέλες που προέρχονται από την πλούσια συλλογή και αρχεία του μουσείου MUNCH στο Όσλο της Νορβηγίας. Η έκθεση συνδυάζει τα έργα και των δύο καλλιτεχνών σε τρεις αίθουσες αποδεικνύοντας ότι η Έμιν και ο Μουνκ, αν και τους χωρίζουν 100 χρόνια διαστήματος και ιστορίας, εξερευνούν το ίδιο συναισθηματικό τοπίο στα έργα τους με αξιοσημείωτη ένταση.
Μουνκ και Σίλε ήταν δυο καλλιτέχνες που διαμόρφωσαν καλλιτεχνικά την Τρέισι Έμιν που δε σταμάτησε ποτέ να μελετά προσεκτικά τα έργα τους που απηχούν τις ανησυχίες τους για την εξερεύνηση της περίπλοκης ανθρώπινης κατάστασης και τη βασανισμένη ψυχή που συνδέεται σχεδόν μεταφυσικά με τη δική της ζωή. Η Έμιν επικαλείται διαρκώς στο έργο της τον Μουνκ τον είδε ως «φίλο στην τέχνη», και ήδη από το 1982 αναφερόταν άμεσα στον καλλιτέχνη και στο έργο του.
Αυτή η αίσθηση της προσωπικής αποκάλυψης και μια οικεία εξερεύνηση του σώματος ως πεδίου μάχης που είναι εξίσου αναγνωρίσιμη σε έργα τόσο του Μουνκ όσο και της Έμιν, που τα έργα της επί σειρά ετών αποτελούν μια δήλωση και μια πολύ ισχυρή έκφραση της εσωτερικής ζωής και της ψυχολογικής της κατάστασης, δημιουργεί μια συγκινητική συνάντηση μαζί του προς εξερεύνηση της θλίψης, της απώλειας και της λαχτάρας.
