Ήταν 29 Δεκεμβρίου.
1997.
Ήταν η πρώτη χρονιά που είχα φύγει για το Παρίσι.
Είχα αφήσει πίσω μου τα πάντα.
Στα 18 σου «τα πάντα» είναι οι φίλοι σου και κάποιος έρωτας.
Στο Παρίσι…
Το ακούει ο άλλος και μαγεύεται.
Πύργος του Άιφελ, ΓιουροΝτίσνεϊ, Τροκαντερό, Πομπιντού, Νοτρ Νταμ, Σηκουάνας, Λούβρο, Όπερα, Σαιντ Ντενίς, Σαιντ Μισέλ, Μουλέν Ρουζ, Λίντο ντε Παρί, Περ Λασαίζ με όλους τους αγαπημένους, να πας να αφήσεις μια μπύρα κι ένα τσιγάρο στον τάφο του Μόρισον και να διαβάσεις την επιτύμβια επιγραφή «Κατά τον δαίμονα εαυτού»… Μονμάρτη, το καφέ της Αμελί… Βέβαια η «Αμελί» κυκλοφόρησε το 2001. Δεν υπήρχε το 1998, αλλά τώρα το πουλάς άνετα.
Αυτά νόμιζαν οι φίλοι μου.
Εγώ βέβαια, ξυπνούσα στις 7:30, έκανα ένα ντουζ πλένοντας ταυτόχρονα δόντια, ακούγοντας Μίλτο Πασχαλίδη και έτρεχα στη σχολή μέχρι τις 15:00.
16:00 πήγαινα στο κομμωτήριο της σχολής μέχρι τις 21:00. Για να βγάζω τα δίδακτρα και κάτι έξτρα.
Γύρω στις 22:00 ήμουν σπίτι, έτρωγα ό,τι πιο πρόχειρο και έπεφτα για ύπνο.
Το «σπίτι» ήταν 14 τετραγωνικά και το ενοίκιό του λίγο πάνω απ’ τα μισά που έβγαζα. Βασικά, με τα χρήματα που έβγαζα πλήρωνα ενοίκιο και τσιγάρα.
Ήμουν βέβαια στο Παρίσι.
Οι φίλοι μου στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, στο Λονδίνο… φοιτητές.
Χριστούγεννα του 1997 λοιπόν.
Έχουμε επιστρέψει όλοι στα Γιάννενα για γιορτές.
Εγώ είχα πέντε μέρες άδεια, ανάμεσα στα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Κολλάς και τα Σαββατοκύριακα, τσουπ το δεκαήμερο.
Τι όμορφες στιγμές όταν ανταμώνεις με τους παιδικούς σου φίλους, έχεις μόλις τρεις μήνες που έφυγες απ’ το σπίτι σου και αισθάνεσαι λες και περάσανε δεκαπέντε χρόνια και παίζεις στο «Λόγω τιμής»…
Ωραίες στιγμές.
Αστείες να τις θυμάσαι τώρα, αλλά όμορφες όταν τις ζεις.
Πήραμε όλα τα μπαράκια ζβάρνα. Σφηνάκι, γεια μας και δρόμο.
Στα επόμενα!
Και ερωτισμός!
Όσα δεν είχαμε πει μέχρι τότε, γυρνούσαν στο μυαλό μας, αλλά και πάλι δεν τα λέγαμε.
Τα νιώθαμε πιο έντονα.
Κατά τις πεντέμισι το πρωί, είχαμε μείνει τέσσερεις.
Εγώ, ο Γιώργος, η Αλέκα κι η Αλίκη.
Και εγώ και ο Γιώργος και η Αλέκα, περιμέναμε να φύγουν οι άλλοι δύο για να μείνουμε μόνοι μας με την Αλίκη.
Έρωτας και των τριών η Αλίκη.
Και…
Σφηνάκια πάλι!
Σφηνάκια μέχρι να πέσει και το επόμενο κάστρο.
Μέχρι να μείνουμε ένας μνηστήρας λιγότερος.
Η Αλίκη δεν θα έμπαινε ποτέ ανάμεσά μας.
Ποτέ δεν θα διάλεγε.
Δεν θα μας έβαζε να τσακωθούμε.
Θα έφευγε με τον τελευταίο.
Και… σφηνάκια!
Και έξω η Αλέκα.
Παίρνει το μπουφάν, μας αγκαλιάζει έναν – έναν με αγάπη, αλλά και με την πίκρα πως δεν της έκατσε το φλουρί, μας φιλάει όλους στο στόμα, ψιθυρίζει από κάτι στον καθένα, σε μένα είπε «δεν το βάζεις κάτω καριόλη κομμωτή». Στους άλλους δεν ξέρω τι είπε, αλλά στο αυτί της Αλίκης έμεινε αρκετό χρόνο.
Φεύγοντας, πριν φτάσει στην πόρτα, της φώναξε ο Γιώργος ένα «περίμενε», φίλησε την Αλίκη, με έκανε μια σφιχτή αγκαλιά, με φίλησε στο μέτωπο σαν να μου έδινε την ευχή του και έφυγε.
Τέλος!
Δεν ξέρω αν το έπαθλο ήταν η Αλίκη ή εμείς, αλλά ήμουν ο τελευταίος.
Και… σφηνάκια.
Σφηνάκια και φιλιά.
Ήμασταν σε ένα ροκάδικο στην Στοά Ορφέα που πρέπει να κράτησε κάνα χρόνο. Σε όροφο.
Με κατάμαυρους τοίχους και κλασικό ροκ.
Υγρά φιλιά και “Born to be wild” και “LA woman” και φιλιά και “Hey hey, my my” και η ώρα να κοντεύει εφτά – και να παίρνουμε τα μπουφάν – και να είμαστε αγκαλιά και μεθυσμένοι στον δρόμο και να έχει αρχίσει να χιονίζει – και ξαφνικά γύρω μας σιγή.
Τρία περιπολικά να έχουν κλείσει τον δρόμο μπροστά απ’ τη Νομαρχία, ο Αϊ Βασίλης δίπλα σε μια κολώνα και το έλκηθρο διακόσια μέτρα πιο πέρα.
Και τρομακτική ησυχία.
«Έχασε τον έλεγχο» είπε ένας μπάτσος σε έναν γνωστό του που πέρναγε.
«Υπερβολική ταχύτητα”…
Ήρθε το ασθενοφόρο.
Ο διασώστης μόλις έφτασε από πάνω του φώναξε «Γρήγορα, πιάνω σφυγμό».
Ψηλάφησε λίγο ακόμη, γύρισε στον άλλο διασώστη και στον οδηγό, γύρισε σε μας, στους μπάτσους… μας κοίταξε με το πιο κενό βλέμμα που έχω συναντήσει στη ζωή μου.
Με την Αλίκη ήμασταν αγκαλιασμένοι σφιχτά. Απ’ τα μάτια της έτρεχαν δάκρυα.
Περπατήσαμε μέχρι το σπίτι της χωρίς να πούμε κουβέντα.
Μια απίστευτη ησυχία.
Κάτω απ’ το σπίτι την φίλησα όπως με είχε φιλήσει ο Γιώργος.
Στο μέτωπο.
Με πήρε μια σφιχτή αγκαλιά.
Ξύπνησα κλαίγοντας το μεσημέρι.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις, είναι τυχαία. Έχω αλλάξει ονόματα και ημερομηνίες.
**
Ο Σπύρος Γραμμένος μέχρι τις 7 Ιανουαρίου θα εμφανίζεται στον Ορφέα, το μουσικό στέκι της Κυψέλης, παρέα με τον Κωνσταντίνο Πουλή και τον Γιάννη Ταυλά. Παράλληλα βρίσκεται στη συγγραφική ομάδα της τηλεοπτικής σειράς «Τα νούμερα» στην οποία συμμετέχει και ως ηθοποιός. Σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήσει το νέο του single με τίτλο «Καμία μόνη» με τη συμμετοχή της Νεφέλης Φασούλη και της Aggelina.
