Μπορεί να έχει έναν από τους πιο άκυρους τίτλους των τελευταίων ετών, αλλά τα άκυρα με το «Έρωτας με την πρώτη μπουνιά» σταματάνε ευτυχώς εδώ, καθώς η ίδια η ταινία σου φτιάχνει τη διάθεση και με το παραπάνω. Ο αυθεντικός της τίτλος είναι “Les Combattants”, oι μαχητές δηλαδή, ενώ η αγγλική απόδοση του «Love at first fight» είναι αρκετά πιο υποφερτή από την ελληνική, καθώς όντως το ζευγάρι των ηρώων, ένας νέος άντρας και μια νέα γυναίκα, θα πρωτογνωριστούν σε αυτοσχέδιους αγώνες πάλης και αυτοάμυνας σε μια παραλία της γαλλικής επαρχίας. Μπουνιά όχι μόνον δεν θα πέσει ποτέ, αλλά και αργότερα στην εξέλιξη της ιστορίας, όταν εκείνη θα του ζητήσει να την χτυπήσει σε φάση προπόνησης, εκείνος φυσικά δεν θα μπορέσει. Η πάλη των φύλων στην περίπτωσή τους ξεκινά σαν πάλη σωμάτων. Τα σώματά τους θα πρωτοαντιμετωπίσουν το ένα το άλλο με αυτόν τον ανορθόδοξο τρόπο. Αλλά η ανορθόδοξη από τους δύο είναι εκείνη, εκείνη που παλεύει με αγόρια, εκείνη που έχει τα θέματά της, καθώς ισχυρίζεται ότι το τέλος του κόσμου μπορεί και να μην αργήσει και προετοιμάζεται έτσι για να επιβιώσει μετά την καταστροφή. Είναι έτοιμη να γραφτεί και σε ένα βραχυχρόνιο πρόγραμμα του στρατού για να βελτιώσει τις ικανότητες αυτοσυντήρησής της. Nαι, είναι ο ορισμός του αγοροκόριτσου, ναι, είναι λίαν περίεργος ο τρόπος που σκέφτεται, ναι, είναι ανορθόδοξη, αλλά εκείνος ο ορθόδοξος και ο κανονικός την έχει ερωτευθεί.
Η μητέρα του ήρωα δεν εμφανίζεται σε πολλές σκηνές, αλλά σε μια από αυτές μπαίνει στο μπάνιο και συζητάει μαζί του (παρά τη ρητή του έκκληση να μην ανοίξει την πόρτα και να μην το κάνει) και στη συνέχεια άγχεται αν τον ενοχλεί το ρεύμα και αν θα κρυώσει λόγω της ανοιχτής πόρτας. Η ταινία δεν ασχολείται καθόλου με αυτά τα θέματα, αλλού είναι η επικέντρωσή της, αλλά έστω κι έτσι πρόκειται για μια απολαυστική στιγμή: η κλειστή πόρτα της ιδιωτικότητας, της μη παραβίασης των ορίων, του σεβασμού του χώρου, σε αντιδιαστολή με την ανοικτή πόρτα του ρεύματος. Η ανοικτή πόρτα του μπάνιου: ως γονιός δεν μπορείς ποτέ να εννοήσεις τον εαυτό σου ως το πρόβλημα, ως γονιός έχεις πάντα δίκιο, ως γονιός είσαι τυφλός απέναντι στο τι προβλήματα δημιουργείς εσύ στο παιδί σου κι έχεις διαρκώς άγχος για υπαρκτούς κι ανύπαρκτους εξωτερικούς κινδύνους.
Για να έρθουμε όμως στα θέματα στα οποία όντως επικεντρώνεται η ταινία, προφανώς και είναι μια ρομαντική κομεντί, δεν μας κρύβει ποτέ τις προθέσεις της, εκείνο όμως που κρύβει είναι ότι φιλοδοξεί σχεδόν υπαινικτικά και καθόλου μεγαλόστομα, να μην μιλήσει μόνο για τον έρωτα αυτού του συγκεκριμένου ζευγαριού, αλλά να βάλει το συγκεκριμένο ζευγάρι να πρωταγωνιστεί σε μια παραβολή για την ίδια τη φύση του έρωτα. Ο τριανταπεντάχρονος Τομά Καϊγέ παραδίδει στην πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους φρεσκάδα και όραμα, με το πρωταγωνιστικό ζευγάρι των Αντέλ Ενέλ και Κεβέν Αζαϊς να κλειδώνει μεταξύ του και να γράφει στην οθόνη.
Σε ακολουθώ. Πας να καταταγείς σε στρατιωτικό πρόγραμμα; Θα καταταγώ μαζί σου. Πόσο νόημα έχει αυτό που κάνω; Δεν έχει σημασία. Τι ελπίζω; Τα πάντα, αλλά και τίποτα. Αυτό που κάνω είναι ανεξάρτητο από ελπίδα, είναι από μόνο του και βάσανο και πλήρωση: σε ακολουθώ. Κι ας είμαστε μαζί με άλλους. Με νοιάζει ότι είμαστε στον ίδιο χώρο. Θα γεμίζω με αυτό. Όσο παράλογο κι αν είναι. Και όσο εγωιστικό. Θα παρατήσω τον αδελφό μου σύξυλο, την οικογενειακή επιχείρηση ξεκρέμαστη. Δεν σε κάνει καλύτερο άνθρωπο ο έρωτας, δεν είναι καν ηθικά ουδέτερος ο έρωτας, σε κάνει άνθρωπο εμμονικό και στοχοπροσηλωμένο. Αυτό σε ενδιαφέρει τώρα, αυτό είναι το φόκους σου, αυτό σε απασχολεί, με αυτό θα ασχοληθείς, δεν έχεις χρόνο για άλλα, ο ελεύθερος χρόνος σου θα είναι εκεί, και στο χρόνο των υποχρεώσεών σου θα υπολειτουργείς: το μυαλό έχει σκαλώσει. Μέχρι να περάσει ο χρόνος του ξεσκαλώματός του, θα είναι εκεί.
Τώρα βάφω το πρόσωπό σου μαύρο. Για καμουφλάζ. Για να μην ξεχωρίζει μέσα στη νυχτερινή άσκηση. Βάψε κι εσύ το δικό μου. Ποιος κρατάει την πυξίδα; Πώς χάνεται ο προσανατολισμός; Ένα συρματόπλεγμα. Έλα να βγάλουμε τις στολές μας, έλα να βγάλουμε τα καμουφλάζ μας κι εμείς και η ταινία, έλα να είναι εφεξής όλα μια σκάλα λιγότερο ρεαλιστικά, μια σκάλα λιγότερο αληθοφανή, έλα να γίνουμε αρχέτυπο, έλα να χαθούμε στο δάσος, έλα να παραστήσουμε τους πρωτόπλαστους, έλα να ζήσουμε για λίγο σε έναν κόσμο που δεν θα υπάρχει άλλος κανείς. Κάθε έρωτας είναι και μια μικρή καταστροφή του κόσμου, κάθε έρωτας είναι κι ένα μικρό ολοκαύτωμα και μια μικρή εδέμ, κάθε έρωτας έχει την ιδιότητα να κάνει όλον τον υπόλοιπο κόσμο να εξαφανίζεται ή εν πάση περιπτώσει, να τον κάνει να φαίνεται πολύ λιγότερο σημαντικός και πολύ λιγότερο κυρίαρχος. Η αντίληψη του κόσμου αλλάζει, είμαι εγώ κι εσύ.
Αλλά μια ταινία που μιλάει γενικότερα για τον έρωτα μέσα από ένα συγκεκριμένο ζευγάρι, γιατί να περιοριστεί σε αυτό; «Την επόμενη φορά δεν θα αυτοσχεδιάσουμε, την επόμενη φορά δεν θα παρασυρθούμε, την επόμενη φορά θα προσέχουμε και θα είμαστε προετοιμασμένοι». Για ποια επόμενη φορά μιλάνε; Την μεταξύ τους; Tην επόμενη φορά που θα παίξουν τους πρωτόπλαστους; Δε νομίζω. Την επόμενη φορά που θα ερωτευθούν έτσι, την επόμενη φορά που θα ερωτευθούν πολύ, δηλώνουν πως θα είναι πανέτοιμοι ώστε να μη χάσουν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Την επόμενη φορά δηλώνουν πως θα προσέλθουν πολύ πιο στέρεοι στο ερωτικό πεδίο, αφού ο έρωτας είναι σαν όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες: μαθαίνεται με την εμπειρία. Ή ίσως είναι ακόμη πολύ νέοι και αν ήταν όντως έμπειροι θα ήξεραν πως τον έρωτα μπορείς μόνο να κλειδώσεις τον εαυτό σου ώστε να τον αποφύγεις. Ως εκεί σου αναλογεί ο έλεγχος. Άπαξ και μπεις όμως στο ερωτικό πεδίο, μπήκες.
