Καλοκαιρινή βραδιά στην Επίδαυρο, παρακολουθώντας δύο ήρωες βυθισμένους στον βούρκο της θλίψης. Επί σκηνής οι μητροκτόνοι Ορέστης και Ηλέκτρα. Λίγες μέρες μετά τη δολοφονία που τους μετέτρεψε σε μιάσματα της οικογένειας αλλά και της κοινωνίας.
Η αρχαία τραγωδία του Ευριπίδη σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά και σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, ξεδιπλώνεται κάτω από το φως του δειλινού που αργοσβήνει πάνω σε ένα υποβλητικό σκηνικό σε κλίμα απελπισίας με καμβά το χώμα.
Μέσα από το χώμα που σκεπάζει τη σκηνή του Αρχαίου Θεάτρου της Επιδαύρου αναδύεται ο Ορέστης, σε ερμηνεία του Άρη Σερβετάλη, καθώς οι Ευμενίδες – οι θεές της εκδίκησης – τον καταδιώκουν για την πράξη στην οποία προχώρησε υπακούοντας στον χρησμό του θεού Απόλλωνα. Στο πλάι του η Ηλέκτρα (Μαίρη Μηνά). Τα αδέλφια σαν ένα, βρίσκονται απέναντι από τον θάνατο, τον οποίο η κοινωνία διψά να δει. Κάπως έτσι και οι δύο σε οριακή κατάσταση, ένα με τη χωμάτινη σκηνή, που δεν φαίνεται να απέχει πολύ από τη μοίρα του γένους τους.
Ο Χορός με γυναικείες παρουσίες ντυμένες στα μαύρα και μία σύγχρονη νότα λάμψης, συμπληρώνει το πέπλο απόγνωσης που έχει σκεπάσει τους ήρωες και καλεί τις Ερινύες να «αφήσουν τον Ορέστη». Εκείνος σε εσωτερική πάλη που αποτυπώνεται με όλο του το είναι και σε κίνηση, τέτοια που σχεδόν μοιάζει «άμορφος», όπως τον αποκαλεί ο Μενέλαος (Πάνος Βλάχος) αντικρίζοντας τον. «Πες μου τι σε τυραννά, ποια είναι η αρρώστια που σε τρώει;» ρωτά ο Μενέλαος, με τον Ορέστη να απαντά: «Η συνείδηση».
«Στον ”Ορέστη” ο Ευριπίδης θέτει αμείλικτα ερωτήματα για τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, με την πίστη, με τον θάνατο, με το σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής», αναφέρει στο σκηνοθετικό σημείωμα του ο Γιάννης Κακλέας. «Έργο πάθους, πιάνει το νόημα του μύθου των δύο αδερφών, του Ορέστη και της Ηλέκτρας, αμέσως μετά τη δολοφονία της Κλυταιμνήστρας, για να τον φέρει πιο κοντά στα ανθρώπινα μέτρα και να μιλήσει για την επιβίωση των νέων σ’ έναν κόσμο που καθορίζεται από συνθήκες που τους ξεπερνούν. Ο ”Ορέστης” (408 π.Χ.) συνιστά ένα καίριο σχόλιο στη λειτουργία της αθηναϊκής δημοκρατίας. Ο Ευριπίδης βυθίζει τους ήρωες του στο σκοτάδι της θλίψης, της απελπισίας και της απόγνωσης αναζητώντας την Αλήθεια. Το Φως. Την Αυτογνωσία», καταλήγει.
Άδικος ή τίμιος ο Ορέστης; Άδικος που σκότωσε τη μητέρα του, Κλυταιμνήστρα ή τίμιος που τίμησε τον πατέρα του, Αγαμέμνονα; Το δίλημμα τίθεται από τον ίδιο τη στιγμή που επεμβαίνει ως εκπρόσωπος της καθεστηκυίας τάξης, ο Τυνδάρεως, παππούς του Ορέστη, τον οποίο υποδύεται ο Γιώργος Ψυχογιός, αποποιώντας τις ευθύνες του και υποστηρίζοντας την παραδειγματική τιμωρία με λιθοβολισμό από τους Αργείους. Χωρίς να υπάρχει άλλη βοήθεια, ο Πυλάδης (Αιμιλιανός Σταματάκης) εμφανίζεται για να συνδράμει τον ξάδελφό του, Ορέστη, σχεδιάζοντας εκδίκηση με θύματα την Ελένη (Νικολέτα Κοτσαηλίδου) και την κόρη της Ερμιόνη (Άλκηστις Ζιρώ).
Λίγο πριν το τέλος, το μεγάλο τραπέζι παίρνει τη θέση του στο κέντρο της σκηνής, στρωμένο από τον Ορέστη με το γεμάτο χώμα λευκό σεντόνι.
Ο Χορός φοράει τα λευκά προετοιμάζοντας τον δρόμο της κάθαρσης. Ο σκηνικός χώρος διαλύεται. Ο από μηχανής θεός Απόλλωνας εμφανίζεται και δίνει την τελική λύση. Τα φώτα σβήνουν.
