«O Mπίντερμαν και οι εμπρηστές» στο Εθνικό Θέατρο: Λίγο πριν την πρεμιέρα οι συντελεστές της παράστασης σε μια κουβέντα εφ’ όλης της ύλης

«Να μην σκεφτείς πως οι αθώοι είναι πάντα ηττημένοι»: Μπήκαμε για λίγο στις πρόβες της ομάδας της Εφηβικής Σκηνής του ΕΘ, που πήρε στα χέρια της το πολυσυζητημένο έργο του Μαξ Φρις και σαν έναν άλλο κύβο του ρούμπικ, μετατοπίζει τα κομμάτια της πλευράς του και το ανασυνθέτει

Φωτογραφίες: © Pepi Nikolopoulou

Μια ιδιαίτερη θεατρική χρονιά για το παιδικό και εφηβικό θέατρο με τις παραστάσεις περιορισμένες και το κοινό παγωμένο με τις πρόσφατες εξελίξεις στον πυρήνα της Ευρώπης, μια ανάσα από τη χώρα μας. Το Εθνικό Θέατρο και η Εφηβική Σκηνή με τη Σοφία Βγενοπούλου στο τιμόνι τολμάει, υψώνει ανάστημα και αναλαμβάνει την ευθύνη της κριτικής ψυχαγωγίας των νέων σπέρνοντας σπόρο για προβληματισμό, κριτική σκέψη ενώ ταυτόχρονα αναγνωρίζοντας ότι πλέον τα περιθώρια συνεχώς στενεύουν γύρω μας, οι μάσκες της ελευθερίας, του δικαίου και της οικουμενικής ειρήνης πέφτουν -βγάζει μια κραυγή αγωνίας διόλου ανίσχυρη και ανώριμη αλλά με πείσμα τοποθετούνται απέναντι στα πράγματα με ξεκάθαρη άποψη και προσκαλούν σε αφύπνιση και συσπείρωση:

«Είσαι μαζί μου από δω ή μήπως είσαι από κει,
ο κόσμος έχει κοπεί στα δυο, τρελοκομείο
Με μίαν αόρατη και πύρινη γραμμή αχ θεατή
Οι από δω, τους από κει
μισοί κακοί, μισοί καλοί
Μου λες θα’ρθει καταστροφή
πάρε μια θέση θεατή»

Η ομάδα της Εφηβικής Σκηνής πήρε στα χέρια της το πολυσυζητημένο και διαχρονικό έργο του Ελβετού Μαξ Φρις γραμμένο το 1958 με σαφείς παραπομπές στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και την άνοδο του Χίτλερ και σαν έναν άλλο κύβο του ρούμπικ, μετατοπίζει τα κομμάτια της πλευράς του και το ανασυνθέτει.

Ο Μπίντερμαν είναι ένας επιχειρηματίας που ζει άνετα τη ζωή του όπως εκείνος την έχει στήσει. Η πόλη έχει βουίξει με τους αλλεπάλληλους εμπρησμούς που απειλούν τους κατοίκους και την πόλη με τους επιτήδειους εμπρηστές να μπαίνουν στο σπίτι τους να πιάνουν μια μικρή γωνιά και στο τέλος να το καίνε. Έτσι κάπως έρχεται και η δική του σειρά. Πεπρωμένο φυγείν αδύνατον και του χτυπάει την πόρτα ο πρώτος εμπρηστής δίχως φυσικά να του αποκαλύψει την ταυτότητά του, αλλά δηλώνει άστεγος. Μέσα στις επόμενες 6 σκηνές μπροστά στα μάτια μας εκτυλίσσεται το δικό του σιωπηλό δράμα, η δική του αγωνία μέσα στη σιωπή, την αποδοχή και τον στρουθοκαμηλισμό.

Λίγες ημέρες πριν την επίσημη πρεμιέρα μπήκαμε για λίγο στις πρόβες της δυναμικής αυτής και πολλά υποσχόμενης ομάδας, τους μιλήσαμε και τους απολαύσαμε επί το έργον παίρνοντας λίγο από τη ζωντάνια που τους διακατέχει, την ομαδικότητα, το όραμα αλλά και την αγωνία τους για τις στιγμές που έρχονται, για εκείνο τον επικείμενο και δυστυχώς ακαθόριστο εμπρηστή που θα αφήσει τη γη και την ανθρωπότητα να μαζεύει τα κομμάτια της δίχως να έχει πάρει χαμπάρι πότε ακριβώς συνέβη το κακό.

Σκηνοθετικό βλέμμα και επιλογή του έργου

«Είναι ένα έργο που ξαναδιάβασα μέσα στο lockdown και σε μια φάση βαθιάς ανησυχίας για τα αντανακλαστικά όλων μας, μικρών και μεγάλων. Και η πανδημία, αλλά ακόμα κι αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία ειδικά σε αυτή τη μεγάλη πια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία αγγίζουν όλους μας και μας θυμίζουν πόσο αλληλένδετοι είμαστε, όπως λέει ο στίχος στο έργο “Ο κόσμος είναι ένας ιστός λεπτοραμμένος“, έτσι ακριβώς είναι ο κόσμος πια. Δεν μας επιτρέπει η πραγματικότητα να προσποιηθούμε ότι στα κάστρα μας είμαστε προστατευμένοι, ό,τι κάστρο είναι αυτό που ο καθένας θέλει να πιστεύει ότι έχει χτίσει σε όποια γωνιά της γης. Καλώς ή κακώς όλη η γη είναι πια ολωνών και όλοι θα πληρώσουν το τίμημα της όποιας καταστροφής αφήσουν να συμβεί.

Είναι αρκετά τρομακτική αυτή η σκέψη, ειδικά αν βασιζόμαστε στις αποφάσεις κάθε ισχυρής ή μη αρχής , κυβέρνησης, εξουσίας για να καθορίσει τα βήματα που πρέπει η ανθρωπότητα να πάρει για να καταφέρει να επιβιώσει. Η αβοηθησία και η έλλειψη ελέγχου στις ζωές μας μπροστά σε μια επικείμενη καταστροφή είναι από τα πιο αποκαρδιωτικά συναισθήματα που μπορεί να νιώσει κανείς θεωρώ, και ειδικά ο νέος άνθρωπος που όχι μόνο θέλει να ορίσει τη ζωή του αλλά είναι και στη φάση που μπορεί να τη φανταστεί και να την επινοήσει, να γυρίσει τον τροχό με φόρα, ίσως να του αλλάξει και τη φορά», αναφέρει η Σοφία Βγενοπούλου.

Σοφία Βγενοπούλου

Η ουσία του έργου – Μικρές εστίες φωτιάς

«Είναι μια αλληγορία για όλα όσα αφήνουμε να συσσωρευτούν και προτιμάμε να μην τα αντιμετωπίσουμε. Το έργο έχει απογραφεί σε ένα χορό που και αυτοί βλέπουν, παρατηρούν και σχολιάζουν αλλά τελικά και αυτοί δεν κάνουν κάτι σχολιάζοντας λίγο και τον ρόλο τους. Κρύβονται πίσω από την ιδιότητά τους, από τις υποτιθέμενες καλές τους προθέσεις, από ένα μηχανισμό της κοινωνίας που έχουν συνηθίσει να τους υποστηρίζει με έναν τρόπο και δεν πιστεύουν ότι κάτι θα έρθει να τους ξεβολέψει», αναφέρει στην κουβέντα μας η Τζούλια Διαμαντοπούλου που έχει αναλάβει και τον απαιτητικό ρόλο της μετάφρασης του έργου.

Υπάρχει ένας επικείμενος φόβος στη ζωή μας και αυτό είναι κάτι που υπογραμμίζεται στο έργο:

«Από την αρχή βάζουμε στο έργο μια επικείμενη καταστροφή, κάτι στον αέρα. Μια αίσθηση ότι κάτι μας περικυκλώνει και μας κλείνει σιγά σιγά και κανείς δεν τρέχει να μας σώσει.

Υπάρχουν μικρές ή μεγάλες εστίες που βλέπουμε και μιλάμε για αυτές είτε πρόκειται για τη βία, τον πόλεμο, την αποξένωση, την επιβολή, αλλά και ότι κάπως το παιχνίδι έχει ξεφύγει από τα χέρια μας. Σε ένα σημείο λέμε στο έργο “στην γειτονιά μας κάναν ντου βρέχει φωτιά από παντού” δηλαδή πολλά πράγματα που δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε, είναι δυσάρεστα αλλά κανείς δεν κάνει κάτι για αυτά γιατί είναι ξεβολευτικά».

Βασίλης Καλφάκης, Γιώργος Σκαρλάτος, Παναγιώτης Εξαρχέας

Ωστόσο επιδίωξη σκηνοθετική είναι η αφύπνιση δίχως διδακτισμό και επιβολή. Είναι η ανάγκη να υπογραμμιστεί η τεράστια δύναμη που κρύβεται στην προσωπική βούληση, που αθροισμένη σε πολλές αποκτά ισχύ ανεμοστρόβιλου, κάτι που αν και τρομερά ρομαντικό, αποδεικνύεται μέσα από την ιστορία της ανθρωπότητας.

«Έκανα αυτό το έργο για να μπορέσουμε να μοιραστούμε μερικοί άνθρωποι αυτήν την αγωνία, και να αναδείξουμε την τεράστια δυνατότητα που κρύβεται στη βούληση του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά να προστατέψει αλλά και να ομορφύνει όχι μόνο τη δική του ζωή, αλλά και τη ζωή κάποιων άλλων.

Άλλη υπέροχη ατάκα στο έργο: οι άνθρωποι έχουν σταματήσει να πιστεύουν στην καλοσύνη και πιστεύουν πια στην πυροσβεστική! (προφανώς η πυροσβεστική μιας και μιλάμε για φωτιές…), με λίγα λόγια αν ο καθένας σκεφτόταν με την ίδια υπευθυνότητα και ίδιο νοιάξιμο που έχει για το σπίτι του, τον μεγάλο κόσμο που ανήκουμε όλοι μας, μπορούμε να προστατέψουμε τη ζωή σε αυτόν τον πλανήτη», προσθέτει η Σοφία Βγενοπούλου.

Ποιος είναι ο Μπίντερμαν, ποιοι οι Εμπρηστές;

Και μέσα στο έργο αυτό του Φρις, τρεις οι βασικές μορφές: Ο πρωταγωνιστής Μπίντερμαν, οι εμπρηστές και ο Χορός. Κάθε μορφή πρεσβεύει κάτι διαφορετικό αλλά την ίδια στιγμή, με ένα μικρό twist, μια μικρή στροφή στο βλέμμα, έχει και κάτι κοινό. Το καλό και το κακό, με τον απόλυτο ορισμό τους δεν υπάρχουν εδώ σε αυτό το έργο. Το δίπολο αυτό έχει από καιρό εξοντωθεί. Και η ταύτισή σου με κάποια από αυτές τις μορφές ως θεατής δεν είναι το ζητούμενο.

Εύκολα θέση δεν μπορείς να πάρεις όσο και αν το βροντοφωνάζει σε ραπ ρυθμό ο Χορός. Άλλωστε και ο ίδιος ο Φρις, όταν έγραψε το έργο αυτό έδωσε διπλό νόημα ακόμα και στην επιλογή του ονόματος του πρωταγωνιστή: Μπίντερμαν ή στα ελληνικά ο «Καλυτερόπουλος» με μια ειρωνική πάντα διάσταση (προέρχεται από τη γερμανική λέξη bieder που σημαίνει τυπικός, σωστός, άξιος, συντηρητικός, έντιμος)

Βασίλης Καλφάκης
Βασίλης Καλφάκης
Βασίλης Καλφάκης, Γιώργος Σκαρλάτος
Βασίλης Καλφάκης, Γιώργος Σκαρλάτος

«Ο Μπίντερμαν είναι η τυπική μορφή των πραγμάτων. Ο Μπίντερμαν θέλει να κρατήσει τους τύπους, δεν θα πάει παραπέρα. Είναι ένας άνθρωπος που βουτάει στην άρνηση με την αλλαγή που έρχεται. Η αλλαγή πάντα έρχεται, είναι μια ροή. Και πρέπει να πάρεις αποφάσεις.

Ο Μπίντερμαν δεν θα πάρει καμία απόφαση. Η ζωή του δεν θέλει να αλλάξει. Δεν θα κάνει ένα βήμα παρακάτω επειδή ο κόσμος φλέγεται και το περιβάλλον καταστρέφεται. Δεν είναι σε ετοιμότητα να αλλάξει τη βολή του ούτε να βοηθήσει τον περίγυρο. Και με τους εμπρηστές θέλει απλώς να τελειώνει. Σύντομα θα δει ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Και την ύστατη στιγμή θα νιώσει την ύβρη που έχει διαπράξει. Και εδώ φαίνεται πόσο καλά ο ίδιος ο συγγραφέας ο Φρις έχει μελετήσει καλά την αρχαία τραγωδία», τονίζει ο Βασίλης Καλφάκης, ο οποίος υποδύεται τον Μπίντερμαν.

«Ο Φρις υποστήριξε ότι φεύγοντας ο θεατής πρέπει να φύγει από το έργο και να έχει σίγουρα την ερώτηση μπροστά του και να παίζει με το δίλλημα. Συμπάσχουμε με τον Μπίντερμαν τελικά. Γιατί όλοι τελικά δεν είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε τη βολή μας και να πάρουμε μια απόφαση για το κοινό. Νομίζω όμως ότι είναι η στιγμή να κοιτάξουμε το συλλογικό. Η ατομική μας πλευρά έχει θρέψει πολύ και έχει γίνει τεράστια, εκφράζεται συνεχώς. Είναι η στιγμή να βρούμε το εμείς, όχι σε συμφωνημένες νόρμες. Αυτός άλλωστε είναι και ο χορός στο έργο».

Και οι εμπρηστές θα μπορούσε να είναι η ένοπλη βία; ρωτάω τον Βασίλη Καλφάκη.

«Δεν μπορώ να δώσω ξεκάθαρη απάντηση σε αυτό. Είναι ένα μεγάλο ερώτημα. Ωστόσο οι Εμπρηστές έχουν πολύ ενδιαφέρον και είναι επίκαιροι. Πόσο συχνά δεν βλέπουμε και στα social media εκείνες τις φωνές που λένε “να καούν όλοι. Να πάνε να πνιγούν όλοι.” Είναι πολύ κοντά. Αλλά ξέρεις ότι όταν έχουμε πολύ κοντά μας όπως τώρα τον πόλεμο ή το καλοκαίρι τις φωτιές, όπου βλέπεις το πρόσωπο της βίας, αναρωτιέσαι γιατί να είσαι στην πλευρά αυτή και όχι στην άλλη, εκείνη του χορού. Εκεί που η ψυχή μας μπορεί να μοιραστεί. Αυτό είναι το υπέροχο με το έργο του Φρις που μας δείχνει πόσο υπέροχη είναι η λογοτεχνία των Γερμανών. Δες τον Μπρεχτ, τον Νίτσε. Στο έργο τους ανθίζει ο παγκόσμιος ανθρωπισμός. Μπροστά στην υπέροχη φύση …τι να πούμε;»

Αμαλία Τσεκούρα
Αμαλία Τσεκούρα, Παναγιώτης Εξαρχέας, Γιώργος Σκαρλάτος

Ο Χορός, μια ομάδα εφήβων – «Έτοιμοι και νέοι και φρεσκογυαλισμένοι να αναλάβουν τον κόσμο»

«Η βασική μετατόπιση που έχει γίνει από το αρχικό έργο έχει να κάνει με τον χορό. Αυτό το έργο εξαρχής όπως είναι γραμμένο από τον Φρις έχει μέσα ένα Χορό με το πρότυπο της αρχαίας τραγωδίας, ένας χορός πυροσβεστών. Τους αφήνει μέσα στο σπίτι του, προσπαθεί να συνθηκολογήσει μαζί τους», μου αναφέρει η Τζούλια Διαμαντοπούλου.

Στην παράσταση ο Χορός αναλαμβάνει ένα διαφορετικό ρόλο. Και η Τζούλια Διαμαντοπούλου σε συνεργασία με τη Σοφία Βγενοπούλου βγάζουν τον άσο από το μανίκι. Ο Χορός, αυτή η ενωμένη σαν μια γροθιά εφηβική κραυγή αποκτά λόγο ποιητικό υιοθετώντας τον εκρηκτικό κώδικα της ραπ για να μιλήσει για κάποιες από τις τωρινές απειλές του κόσμου μας σήμερα: από την κλιματική αλλαγή, την ανθρώπινη αποξένωση και την κοινωνική πόλωση, μέχρι τον ρόλο των social media, της παραπληροφόρησης στη ζωή μας και πλέον ενός ακόμα πολέμου που μαίνεται αυτή τη στιγμή.

«Από την αρχή υπήρξε μια μετατόπιση του Χορού που πλέον είναι μια ομάδα εφήβων πυροσβεστών, ετοιμοπόλεμη, γερή και δυνατή. Η ομάδα αυτή κάθε φορά μετά από κάθε σκηνή βγαίνει και συνδέει αυτό που βλέπουμε με τον δικό τους προβληματισμό, με τη δική τους αγωνία, με τη δική τους ζωή. Έχουμε λοιπόν πάρει τα αρχικά χορικά του έργου, διατηρώντας όμως τη θεματική τους όπως ο φόβος, η υποκρισία, η απελπισία και πάνω σε αυτά έχουμε γράψει τραγούδια ραπ, ένας κώδικας που ακουμπάει στα σύγχρονα παιδιά, με πιο προσωπικό στίχο, δυνατό, σε πρώτο πρόσωπο. Μια φόρμα που μας βοήθησε να κάνουμε τη βουτιά στον σημερινό κόσμο που ουσιαστικά τα παιδιά παραλαμβάνουν στα χέρια τους σαν μια ομάδα που καλείται να τον διασώσει», συμπληρώνει η Τζούλια Διαμαντοπούλου.

«Είχαμε τη μεγάλη πρόκληση να το “ξαναγράψουμε” και να το φωτίσουμε στο σήμερα, και τη βασική δραματουργική ιδέα και παρέμβαση, ο χορός που είναι γραμμένος από τον Φρις να είναι ένας χορός νέων ανθρώπων που ναι μεν παρακολουθούν μια ιστορία καταστροφής, στην οποία δεν μπορούν να επέμβουν, αλλά ίσως μπορέσουν να αφυπνίσουν μια συνειδητότητα, αυτό που ο Φρις επιθυμούσε και αποκαλούσε διαφώτιση και αυθεντικότητα.

Εύα Φρακτοπούλου
Μελίνα Κοτσέλου, Κατερίνα Πατσιάνη, Γιώργος Σκαρλάτος

Έτσι ώστε μετά το τέλος αυτής της χαμένης ιστορίας η επόμενη στιγμή να τους βρει αποφασισμένους κι ενωμένους να κερδίσουν την επόμενη μάχη. Ε, αυτή η ρομαντική σκέψη στην πραγματικότητα κρύβεται κάτω από αυτή τη σκληρή ιστορία. Και ερευνώντας την οφείλω να πω ότι δυσκολευτήκαμε πολύ, σβήσαμε, γράψαμε, σκίσαμε χαρτιά, πετάξαμε, ξαγρυπνήσαμε μέχρι την τελευταία μέρα συνδημιουργούσαμε αυτό τον κόσμο της παράστασης, και όσο προχωρούσαμε καλώς ή κακώς οι ερωτήσεις πλήθαιναν και ακόμα μέχρι τώρα που ανεβαίνει δεν απαντώνται εύκολα», σημειώνει η Σοφία Βγενοπούλου.

«Είναι ένα έργο περίπλοκο. Μια παραβολή για την ιστορία της ανθρωπότητας με έντονα συμβολικό χαρακτήρα. Εκεί είναι και η μεγάλη δυσκολία του. Το στοιχείο του χορού δανεισμένο από την αρχαία τραγωδία έχει πολύ ενδιαφέρον και με αυτή τη διασκευή αντιπροσωπεύουμε τους νέους ανθρώπους. Ο χορός έρχεται σε επαφή με την πραγματικότητα και είναι σε μια φάση ενηλικίωσης. Είναι έτοιμος να παλέψει, να προσπαθήσει και διαψεύδεται κατά τη διάρκεια του έργου για τον κόσμο όπως τον είχε στο κεφάλι του. Αλλά το μήνυμα είναι ότι θα παλέψει», θα συμπληρώσει η Εύα Φρακτοπούλου από τον «Χορό των Πυροσβεστών».

Γιώργος Σκαρλάτος, Ασημίνα Aναστασοπούλου

Και ο Γιώργος Σκαρλάτος θα προσθέσει στην κουβέντα μας: «Στον χορό διαφοροποιούμε τη θέση μας από την αρχική συγγραφική πρόταση. Ο Φρις έχει γράψει για ένα χορό που παραιτείται, και μένει αμέτοχος στα πράγματα και μόνο σχολιάζει και παρατηρεί. Ο χορός εδώ έχει μαχητικότητα, επαναστατική διάθεση και όρεξη για αλλαγή αυτής της ιστορίας. Άρα και το έργο έχει κατά κάποιον τρόπο μετατοπιστεί. Σαν να πήραμε τον Φρις και τον κάναμε δικό μας.»

Ο Άλκης Μαγγόνας στη συζήτησή μας θα αναφερθεί στη δική τους γενιά του ’90 και πόσο ανατριχιαστικά έχουν κάποιες συνθήκες αλλάξει που σε ωθούν σε ακραίες πράξεις:

«Έχει μια πορεία όλο αυτό που συμβαίνει τουλάχιστον για τη δική μας γενιά του ’90 που μεγαλώσαμε στις πλατείες και ξημερωβραδαζόμασταν με τις μπάλες μέσα στα χώματα και πώς μια γενιά του 2000 και μετά με την τεχνολογία να μπαίνει στη ζωή τους, πώς φτάνουμε τελικά στο σημείο να μαγνητοσκοπούμε μια δολοφονία που συμβαίνει μπροστά μας και να μην μπορούμε να παρέμβουμε. Όλο είναι μια ειρωνεία».

Το κείμενο του Χορού σαν βέλη που στοχεύουν κατευθείαν στην καρδιά, ξυπνά τον κοιμισμένο συνειδητό. Φράσεις με σθένος, λυρισμό που μιλούν με απλότητα για ιστορικές μεγάλες αλήθειες. «Να μην σκεφτείς πως οι αθώοι είναι πάντα ηττημένοι», θα μου αναφέρει ως αγαπημένη του φράση κλειδί ο Γιώργος Πατεράκης, «Για εμάς αυτή η παρτίδα δεν είναι ακόμα τελειωμένη», επιλέγει η Ασημίνα Aναστασοπούλου.

«Σε αυτόν τον κόσμο πάντα κάτι σε μετράει» ο Άλκης Μαγγόνας. «Ανέβαινε ανέβαινε ο κόσμος είναι σκάλα, την πάρτη σου να σκέφτεσαι και γράφτα όλα τα άλλα», θα ξεχωρίσει η Εύα Φρακτοπούλου, γιατί την πληγώνει αλλά είναι μια αλήθεια.

Πόλεμος κι επικαιρότητα – Η σκηνή ως πολιτική πράξη

«Οι στυλοβάτες της κοινωνίας
υπεράνω πάσης υποψίας
κρύβουν στην τσέπη τους στα σπίρτα
και πόσο τους τραβάει ο καπνός
‘Όπως τα έντομα που έρχονται αβοήθητα
και καίγονται από το φως»

Δεν θα μπορούσε κάτω από τη ζοφερή σκιά του πολέμου που μαίνεται στην Ουκρανία να μην συζητήσουμε για τη δραματική αυτή κατάσταση αλλά και για τον ρόλο των νέων ανθρώπων. Την ετοιμότητά τους να υπερασπιστούν αν χρειαστεί το δίκαιο, την ιστορία που φαίνεται να επαναλαμβάνεται σαν μια φωτιά που σιγοκαίει εσαεί αλλά και για τη θέση του ηθοποιού.

Ασημίνα Aναστασοπούλου (Χορός Πυροσβεστών): «Εύχομαι να μην χρειαστεί να ζήσουμε μια τέτοια συνθήκη αλλά σίγουρα έχει να κάνει με το πώς καλλιεργείς τη συνείδησή σου ως προς μια αγωνιστικότητα και πώς πάλλεσαι στη ζωή σου. Εκείνη τη στιγμή όταν και αν προκύψει σκέφτεσαι όμως πώς θα επιβιώσεις μέσα σε όλο αυτό. Δεν ξέρω τι ένστικτα λειτουργούν εκείνη τη στιγμή. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το πόσο έτοιμος είσαι. Το σώμα δρα και το μόνο που σκέφτεσαι είναι να ζήσεις».

Γιώργος Πατεράκης: «Η μαχητικότητα έχει να κάνει με τα αντανακλαστικά του κάθε ανθρώπου μέσα στη ζωή του, Έχει να κάνει με τη θέση που έχω στα πράγματα, στη ζωή μου και πώς βρίσκομαι με τους υπόλοιπους σε οποιαδήποτε συνθήκη είτε στη δουλειά, είτε στην προσωπική μου ζωή. Είμαστε όλοι μουδιασμένοι με αυτά που συμβαίνουν αλλά σίγουρα η επανάσταση δεν είναι μέσα στο DNA μας αλλά είναι κάτι που χτίζεται».

Βασίλης Τρυφουλτσάνης

Άλκης Μαγγόνας: «Ιστορικά και μόνο αν το δει κανείς όλες οι επαναστάσεις ξεκίνησαν από τους λίγους και μετά προστέθηκαν οι πολλοί. Οι λίγοι ήταν αυτοί που έμειναν μέχρι το τέλος. Αυτός που δεν έχει να χάσει τίποτα είναι και ο πιο πιστός από όλους. Κάνουμε μια δουλειά που γεννάει πράγματα. Και αυτό μου έλειψε και στην καραντίνα. Να μιλάω, να κάνω διάλογο με τον κόσμο. Γιατί το θέατρο ως μέρος μιας κοινωνίας αποτελεί έναν ιστό λεπτοραμμένο που σου δημιουργεί δεσμούς».

Ασημίνα Aναστασοπούλου (Χορός Πυροσβεστών): «Η σκηνή είναι μια πολιτική πράξη. Αυτό είναι το δικό μας μέσο. Και προσωπικά με καθησυχάζει γιατί εδώ νιώθω ότι βρίσκομαι σε ένα μέρος που χωρίς να κριθώ θα βγάλω όλα όσα έχω μέσα μου κάτω από μια στολή, κάτω από ένα άλλο όνομα».

Κατερίνα Πατσιάνη

Εύα Φρακτοπούλου (Χορός Πυροσβεστών): «Δυστυχώς γίνονται συνέχεια πόλεμοι. Η ιστορία συνεχώς επαναλαμβάνεται. Και έτσι ένα έργο σαν αυτό που αφορά το δράμα το παναθρώπινο δυστυχώς θα βρίσκει πάντα μια αντανάκλαση στην πραγματικότητα».

Μελίνα Κοτσέλου (Χορός Πυροσβεστών): «Στη σκηνή δεν ξεδίνουμε. Στο θέατρο αυτό που συμβαίνει είναι ότι προσπαθεί να προλάβει όλα αυτά που θέλει να πει η νέα γενιά. Δεν ξέρω αν αυτή τη στιγμή το έχουμε βρει εμείς οι καλλιτέχνες. Για αυτό άλλωστε και βρίσκω περισσότερη ταύτιση στο έργο, καθώς η απειλή είναι επικείμενη αλλά δεν ξέρουμε ποια είναι αυτή η απειλή. Υπάρχουν αντικειμενικά αυτή τη στιγμή δραματικά πράγματα που συμβαίνουν αλλά ταυτόχρονα υπάρχει και κάτι άλλο που τρέχει πολύ πιο γρήγορα από εμάς. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη αμηχανία μου αυτή τη στιγμή. Δεν ξέρω δηλαδή αν στη σκηνή ξεδίνω και τα λέω με το όνομά τους. Το μόνο που βλέπω είναι ότι υπάρχει μια κοινή ανάσα».

Βασίλης Τρυφουλτσάνης (Χορός πυροσβεστών, Διδάκτωρ Φιλοσοφίας): «Αυτό είναι το σημαντικό στο θέατρο. Ότι έστω για λίγο θα συναντηθούν κάποιοι άνθρωποι για να συντονιστούν οι ανάσες τους και να ανταλλάξουν ενέργεια. Κάποια πράγματα λέγονται, κάποια πράγματα ακούγονται, αλλά αυτός ο συντονισμός, του ζωντανού πράγματος που πάλλεται, δημιουργεί κραδασμούς και αντιδράσεις που ακόμα και αν δεν τα καταλάβεις εκείνη τη στιγμή, θα τα πάρεις μαζί σου φεύγοντας. Αυτή είναι η δύναμη του θεάτρου. Ότι μπορεί να σου αλλάξει τη γνώμη σου για τον κόσμο μέσω του ασυνείδητου με έναν τρόπο».

Άλκης Μαγγόνας

Βασίλης Καλφάκης: «Με συγκινεί πολύ η θεματική φέτος αυτή για την Εφηβική Σκηνή. Γιατί και τα δύο έργα έχουν ένα έντονο πολιτικό μήνυμα: ότι αυτοί που έρχονται και αυτοί που είναι εδώ, έχουμε ευθύνη της βούλησής μας, της γνώμης μας. Και την ευθύνη δεν πρέπει να τη φοβόμαστε. Έχει θετικό πρόσημο».

Σοφία Βγενοπούλου: «Αλλά περισσότερο από κάθε δουλειά που έχω κάνει με έχει αλλάξει αυτή η δουλειά, έχει αλλάξει την παρατήρηση του εαυτού μου μέσα στην καθημερινότητα, έχει γίνει ένας καθρέφτης που πράγματι όπως λες μου αναδεικνύει πολύ καθαρά όλα τα κομμάτια των χαρακτήρων του έργου, και ξέρω ότι συμβαίνει όχι μόνο σε μένα αλλά σε όλους μας. Με αυτήν την έννοια είναι αυτό μια φωτιά που βάζει το έργο, μια φωτιά μέσα μας που μας κρατάει ξύπνιους. Και ναι, πιστεύω ότι η τέχνη είναι αυτή η φωτιά που συντηρεί τη ζωή».

Βγήκα από το Εθνικό Θέατρο. Στην Πανεπιστημίου άνθρωποι με μεγάλα πανό διαδήλωναν. Άκουσα τις λέξεις «Άνθρωπος» και όλα τα άλλα χάθηκαν σε μια βουή. Μπήκα μέσα στο πλήθος. Ακολούθησα…

Info παράστασης:

O Mπίντερμαν και οι εμπρηστές | Σκηνή «Κατίνα Παξινού», Εθνικό Θέατρο 

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Κάθε Σάββατο θα λαμβάνετε στο e-mail σας το newsletter του ελc με τις προτάσεις μας για την εβδομάδα!

Podpourri. Ιστορίες που ακούγονται

Ακολουθήστε το ελculture.gr στο Google News

το ελculture σας προσκαλεί σε εκδηλώσεις

ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.