Χρειαζόμαστε κατεπειγόντως κάποιον, κάποια, κάποιο, κάτι να μας σώσει απ’ τον εαυτό μας. Χρειαζόμαστε κατεπειγόντως κάποιον, κάποια, κάποιο, κάτι να μας σώσει απ’ τον πολιτισμό μας και τον τρόπο ζωής μας. Βρισκόμαστε σε δυσαρμονία μαζί τους. Θέλουμε να τα πετάξουμε από πάνω μας σαν ρούχα που δεν μας κάνουν πια. Αν δηλαδή μας έκαναν και ποτέ.
Κάπου πρέπει να υπάρχει κάποιος, κάποια, κάποιο, κάτι, που να έχει τις απαντήσεις. Που να μας πει σταμάτα να βασανίζεσαι, σταμάτα να αγχώνεσαι, σταμάτα να σκέφτεσαι. Το παίρνω από πάνω σου. Εσύ δεν μπορείς να το αντέξεις. Εγώ μπορώ. Εγώ ξέρω τον τρόπο, εγώ ξέρω την οδό. Είμαι ο εξωγήινος του Μεξικού που μοιάζω στον ΕΤ, είμαι Αμερικάνος κροίσος που μεταγγίζω το αίμα του παιδιού μου για να μένω νέος και δες τα καταφέρνω, είμαι κάποιος από τα εκατοντάδες εκατομμύρια που πέφτουν κάθε βράδυ να κοιμηθούν πεινώντας και μην έχοντας φάει κανονικά, είμαι κουφάρι ζώου πνιγμένου στον θεσσαλικό κάμπο, είμαι η Γκρέτα Τούνμπεργκ που προσπαθώ να σώσω τον πλανήτη, είμαι ο Βλάντιμιρ Πούτιν, είμαι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, είμαι ο Στέφανος Κασσελάκης, είμαι ο Στέφανος Ξενάκης.
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι αληθινό. Ο κάμπος δεν είναι αληθινός. Η πλημμύρα δεν είναι αληθινή. Όλα είναι μια είδηση. Όλα είναι μια πληροφορία. Όλα ρέουν στη ροή πληροφοριών. Το ένα φονικό στον Πειραιά δίνει τη θέση του στο επόμενο. Η μια φυσική καταστροφή στην επόμενη. Κι εσύ δεν παθαίνεις τίποτα. Δεν θα πάθεις ποτέ τίποτα. Θα καταναλώνεις ειδήσεις. Θα σχολιάζεις ειδήσεις. Θα περνάς στις επόμενες. Θα χορεύεις με την επικαιρότητα σε μαραθώνιο χορού, μέχρι όλα τα υπόλοιπα άλογα να γεράσουν και να τα σκοτώσουν και να μείνετε εσύ και η επικαιρότητα οι τελευταίοι στην πίστα χορευτές. Και να μοιραστείτε το έπαθλο. Γιατί θα έχετε αντέξει, θα έχετε συντρίψει τον ανταγωνισμό, θα έχετε κερδίσει.
Ο κόσμος ανήκει στους νικητές. Δηλαδή στους διοργανωτές των χορών. Δηλαδή στους παραγωγούς των θεαμάτων. Δηλαδή στους παραγωγούς της επικαιρότητας. Everything you know is wrong. Τίποτα δεν είναι αλήθεια. Τα τσιπάκια που σου εμφύτεψαν και τα αέρια με τα οποία σε ψεκάζουν, τα deep fake βίντεο, ο κάμπος παρέμεινε κάμπος, η Εθνική δεν έκλεισε ποτέ, το Matrix δεν ήταν ποτέ ταινία, το Matrix σου εξήγησε πώς ζεις.
Αλλά δεν γίνεται έτσι. Δεν το αντέχεις. Το ξέρω. Έχεις ανάγκη να πιστέψεις κάπου, να ακουμπήσεις κάπου. Πίστεψε σε μένα, ακούμπησε στον ώμο μου. Ακολούθησέ με. Είμαι ο γκουρού σου. Έλα να φτιάξουμε τη μικρή μας σέχτα. Ο Θεός μιλά μαζί μου. Όπως κι εσύ. Βλέπεις τη σύνδεση; Έλα να γνωρίσουμε τον Θεό στο ίδιο κρεβάτι. Αν είσαι τυχερή, τυχερός, τυχερό, ένα βράδυ θα σε διαλέξω για συντροφιά. Μπορεί και περισσότερα.
Δεν έχουμε πολύ χρόνο όμως, να ξέρεις. Ο κόσμος θα τελειώσει σε εκατόν τριάντα έξι μέρες από σήμερα. Ακριβώς. Κι αυτή τη φορά στα αλήθεια, όχι όπως αυτά που σου δείχνουν στις ειδήσεις. Θα καούμε τότε όλοι μαζί πανηγυρικά. Εδώ στη μικρή μας σέχτα. Εγώ, εσύ, οι υπόλοιποι, τα μικρά παιδιά που φέραμε μαζί μας, τα σκυλιά και τα γατιά που φέραμε μαζί μας, αλλά κι όσα υιοθετήσαμε εδώ. Θυμάσαι τι έλεγες πριν έρθεις εδώ; Ότι μόνο το σκυλί σου σε αγαπά. Εδώ αγαπάμε όλοι όλους. Εδώ είμαστε όλοι ένα. Εδώ ο εαυτός σου είναι πεταμένος στη γωνιά. Ή έτσι νομίζεις. Ή έτσι ελπίζεις. Ή έτσι παραμύθιασες τον εαυτό σου ότι θα μπορούσες ποτέ να του ξεφύγεις.
