Το καλοκαίρι δεν είναι εποχή, είναι στιγμές, είναι διάθεση, είναι λέξεις, υποσχέσεις και όνειρα. Είναι άπιαστο, αμόλυντο και παντοτινό. Το κουβαλάμε μαζί μας σαν θύμηση ύστερα από χρόνια, μια νοσταλγία για αυτό που ήμασταν, για εκείνο που ζήσαμε, για ό,τι έφυγε αλλά και ό,τι θα ξανάρθει σαν το κύμα στην ακτή.
Λέξεις μελωμένες, λέξεις θλιμμένες και άλλες τρυφερές, λέξεις ταξιδιάρικες για όσα έφυγαν, για όσα ακόμα στέκουν εδώ και όσα θα ξανάρθουν. Λέξεις για το καλοκαίρι.
Όταν τα Βράδια, Μανόλης Αναγνωστάκης
Όταν τα βράδια
Τρυπάς το στήθος μου μ’ ένα μαχαίρι
Και ψάχνεις να βρεις
Εδώ ένα περίπατο στ’ ακροθαλάσσι
Εκεί ένα καφενείο που το λέγαμε η «Συνάντηση»
Εκεί ένα σούρουπο ή ένα κρυμμένο βιβλίο —
Όχι, μα δεν την είχα εγώ αγαπήσει.
Αύριο, το ξέρεις, πως δε θα ’μαστε πια εμείς
Κι ύστερα θα σβηστεί κι η θύμησή μας
Και μια γυναίκα θα γερνά ύστερα από χρόνια
Μ’ ένα φορτίο ζωής αβάσταχτο ατέλειωτο
Και μια γυναίκα ίσως να κλαίει σε μια γωνιά
Το στήθος της να το τρυπά μ’ ένα μαχαίρι
Να ψάχνει νά βρει έναν περίπατο στ’ ακροθαλάσσι
Ένα βιβλίο κρυμμένο ή ένα σούρουπο.
–
Καλοκαίρι, Σοφία Μιμιλίδου
Το καλοκαίρι, η εξιδανίκευση των πόθων.
Το καλοκαίρι, οι πυρκαγιές των ερώτων,
τ’ αναμμένα κεριά στο μαύρο καμβά του σύμπαντος.
Το καλοκαίρι, τα παραδομένα στον ήλιο σώματα,
ο αλμυρός ιδρώτας,
τα ξυπόλητα όνειρα κρυμμένα πίσω απ’ τα αρχαία ναυάγια.
Το καλοκαίρι, οι διάπλατοι ορίζοντες των φιλοδοξιών,
οι έγχρωμες ελπίδες,
τα μυστικά του χειμώνα ψιθύριζαν άθελά τους τα διψασμένα χείλη.
Το καλοκαίρι, η αριστορόχειρη γραφή ενός ποιήματος στην άμμο –δεν την ξεχώριζες,
τα κυματέρρυθμα λόγια που άλλαζε πορεία καταπώς ήθελε ο αγέρας
έτσι ξερός που στέγνωνε εγκαίρως τα δάκρυα πριν κυλήσουν.
Το καλοκαίρι, τ’ αναποδογυρισμένα ζάρια,
στο λευκό πανί πλήθος μπαλώματα οι υποσχέσεις σου.
Το φετινό καλοκαίρι,
η θάλασσα μας
και τα σύννεφα έπαιρναν ώρες-ώρες σχήματα παράξενα που προέβλεπαν τη μοίρα.
Έχω κρατήσει τόσα χαλίκια από τη θάλασσα,
τόσα όστρακα σπασμένα
που είσαι εσύ και η απουσία σου
και μαζί η παράλογη επιμονή μου
με άψυχα επιθήματα κι αποκαΐδια
να σε φτιάχνω
τα καλοκαίρια
που
όλο
λείπεις.
–
Τα νησιά – Μίλτος Σαχτούρης
Ο Έρωτας είναι ὁ θάνατος
καθώς περιμένω μέρες και μέρες
για να γυρίσεις
έτσι που τριγυρίζεις τα νησιά
νησιά θανάτου καθώς περιμένω
τόσες ημέρες κι ώρες θανάτου
για να γυρίσεις
γιατί έρωτας είναι ὁ θάνατος
απ᾿ του θανάτου τα νησιά
να ξαναρθείς.
–
Το ταξίδι – Φερνάντο Πεσσόα
Μ ̓ αρέσει να ταξιδεύω, ν ̓ αλλάζω χώρες
Να είμαι πάντα άλλος,
Ψυχή χωρίς ρίζες,
Να ζω έξω από αυτά που βλέπω.
Να μην ανήκω σε κανέναν.
Ούτε στον εαυτό μου.
Να πηγαίνω μπροστά, ξοπίσω να παίρνω
Την απουσία κάθε σκοπού.
Και την επιθυμία μου να τον πετύχω.
Αυτό είναι για μένα το ταξίδι.
Αλλά εκτός από το όνειρο για το ταξίδι
Τίποτα από μένα δεν υπάρχει σ ̓ αυτό.
Όλα τα άλλα, γη κι ουρανός.
–
Είσαι για ένα ταξίδι στ’ ανοιχτά; – Αλκυόνη Παπαδάκη
Είσαι για ένα ταξίδι στ’ ανοιχτά;
Είσαι για ένα ρίσκο;
Θέλω να μου υποσχεθείς
πως δε θα πάρεις
μετεωρολογικό δελτίο.
Πως δε θα χεις μαζί σου
προμήθειες και αποσκευές.
Πως δε θα γεμίσεις
το πλεούμενο με σωσίβια.
Θα δέσουμε την άγκυρά μας
στα φτερά των γλάρων.
Και θα ορίσουμε τιμονιέρη μας
το πιο τρελό δελφίνι.
Θα σου χαρίσω
όλο το γαλάζιο του πελάγου.
Όλο το χρυσάφι του ήλιου.
Όλο το ροζ του δειλινού.
Να χεις χρώματα πολλά
να βάφεις τους πόθους και τις σκέψεις σου.
Θα γεμίσω τ’ αμπάρι μας με όνειρα.
Να χεις πολλά.
Να μη φοβάσαι πως θα σου τελειώσουν.
Αν έχει λιακάδα θα απλώσουμε
τα δίχτυα της ζωής μας στην κουβέρτα
και θα μπαλώσουμε τις τρύπες
που μας άνοιξαν τα σκυλόψαρα.
Αν έχει βροχή θα βγάλουμε τη ψυχή μας
στ’ άλμπουρο να ξεπλυθεί.
Είσαι επιτέλους, για ένα ταξίδι στ’ ανοιχτά;
Για ένα ρίσκο;
