Την κασέτα του Ιουλίου την ονόμασα “Oh! It’s July Already” χωρίς να έχω καταλάβει ιδιαίτερα πώς πέρασε ο Ιούνιος, και τώρα που κοιτάζω την λεζάντα σκέφτομαι “Oh! July is already gone”! Μα τι Ιούλιος όμως! Θερμός ποικιλοτρόπως, με τις αυλές του κλεινού άστεως, να προσπαθούν να κάνουν ό,τι μπορούν για να μας δροσίσουν σε ένα αστικό περιβάλλον που πάσχει και θα ήθελε τόσο πολύ και το ίδιο να είχε ρίζες και κορμούς και να φιλοξενεί γάτες στα κλαδιά του και πέρδικες και λαγούς και ελάφια τριγύρω του… Ένας Ιούλιος με γέλια, αγκαλιές, φιλιά, επικλήσεις για θάλασσα και άμμο πάνω από μοχίτο και μια μικρή δόση πραγματικής αλμύρας. Ποιος σκέφτεται ότι δουλεύει τις ίδιες ώρες το καλοκαίρι, με τέτοια διάρκεια ημέρας όταν το μήνυμα στο κινητό λέει «Σε περιμένουμε μετά την δουλειά»!
Μα για μισό λεπτό… έχω γράψει ήδη 144 λέξεις και δεν ανέφερα πουθενά τον μαγικό όρο μουσική. Ο Ιούλιος ήταν γεμάτος πρωτίστως από μουσική. Μουσική, από αυτή που σε κάνει να ξεχνάς τι ακούς και απλά να νιώθεις, έχοντας στο τέλος αυτό το φοβερό αίσθημα πληρότητας, χωρίς να θυμάσαι ούτε τίτλους, ούτε την σειρά από τις setlists αλλά μόνο το συναίσθημα της στιγμής. Αυτή η κασέτα λοιπόν είναι αφιερωμένη στον μήνα Ιούλιο, τον οποίο απόλαυσα αχόρταγα και δοξάζω τον θεό Ήλιο για όσα μου έδωσε. Άλλος ένας κύκλος γύρω του λοιπόν, και είναι η δεύτερη σπονδή στον βωμό του μουσικού ηλιοστασίου, με όλες τις νέες κυκλοφορίες από αγαπημένους ξένους καλλιτέχνες αλλά και τα αυτόφωτα λοκάλια μου, που έκαναν για ακόμη μα φορά την βόλτα να αξίζει.
Ξεκινάω με τη δισκογραφική επιστροφή των Blur και όλο το δισκοκριτικό χάος που ακολούθησε αυτής. Εντάξει, ναι, συμφωνώ δεν είναι οι Blur που αγαπήσαμε με το “song 2” ή το “Girls & Boys” και τα εμβληματικά άλμπουμ τους… Αλλά μήπως είναι λίγο εγωιστικό να ζητάμε το ίδιο hype και την ίδια παραγωγική δεινότητα από μια μπάντα που μεγαλώνει και αλλάζει όπως και εμείς στις δουλειές μας. Μου φαίνεται πως μερικές φορές και εμείς οι άνθρωποι της μουσικής, ξεχνάμε πως τα «παιδιά ΔΕΝ παίζουν». Δεν είναι το καλύτερο που θα μπορούσαν, ωστόσο είναι ένα τίμιο αποτέλεσμα και κρύβει διαμάντια όπως το “St. Charles Square”, το οποίο αγάπησα από την πρώτη ακρόαση! Αγάπησα επίσης το νέο άλμπουμ του Reuben James με το “Champagne Kisses” και το “Love Stoned” να μπαίνουν στο repeat της καθημερινής ηχητικής ρουτίνας. Εξαιρετική ήταν άλλη μια ζωντανή ηχογράφηση των Khruangbin στο Radio City Hall της Νέας Υόρκης με το “So We Won’t Forget” να γίνεται το soundtrack των νυχτερινών διαδρομών μετρό-σπίτι. Άλλο ένα κομμάτι που με έκανε να κολλήσω ήταν το “The Glade” στη συνεργασία του Daniel Caesar με τον Sean Leon. Στο repeat εδώ και 2 ημέρες όμως, είναι το “UTOPIA”, το νέο άλμπουμ του Travis Scott, το οποίο ξεκινάει με το “Hyaena” και μπουμ! Η ύαινα σε κάνει να ανατριχιάσεις και ανοίγει τον δρόμο για τα υπόλοιπα. Ένας φανταστικός δίσκος παραγωγικά πρωτότυπος και διαφορετικός από τον πολύ καλό προηγούμενο “ASTROWORLD”. Δικά μου αγαπημένα εκτός της ύαινας, τα “MODERN JAM”, “GOD’S COUNTRY”, “SIRENS “DELRESTO (ECHOES)”… Συγγνώμη, ψεύδομαι και τρώω και παγωτό όσο γράφω. ΟΛΟ ΤΟ LP είναι ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ!
Στην κασέτα αυτή όμως θα βρεις και κομμάτια που δεν είναι πρόσφατα και αυτό γιατί σε αυτόν τον Ιούλιο άκουσα σε συναυλίες ανθρώπους που θαυμάζω χρόνια και με έκαναν να νιώσω μοναδικά. Οπότε είναι μια άκρως συναισθηματική καταγραφή με τον Robbie να είναι ότι πιο συγκινητικό έχω δει ποτέ, τον José James να με κάνει να αγκαλιάζω την μητέρα μου τραγουδώντας της το “Lean On Me”, τον Jonathan Jeremaiah να με κάνει να του φωνάζω πως τον αγαπώ στο “Mountains”, τον Mika να ξεπερνάει κάθε επίπεδο performing και φωτός που μπορούσε το μυαλό μου να σκεφτεί για αυτόν και οι Wu… Οι Wu και το ”C.R.E.A.M.” τους με έκαναν να θυμώσω με τον εαυτό μου, αλλά να κρατήσω για πάντα αυτή την ανατριχίλα από την πρώτη νότα…
Πάμε τώρα στα λοκάλια μου. Ξεκινάω με Phil Diamond και το νέο του single “Wild Beasts”. O Phil Diamond είναι μια από τις φωνές της κολεκτίβας των Man Called Shadow. Εγώ τον είχα γνωρίσει πριν κάποια χρόνια μέσω του project του “Adamas” και το κομμάτι “Change It” είχε στοιχειώσει το μυαλό μου. Ο Phil έχει χαρακτηριστική φωνή και χαρακτηριστικό τρόπο ερμηνείας. Το “Wild Beasts” είναι αυτό το αέναο συναισθηματικό ταξίδι με προορισμό την αγάπη. Αν αφήσεις το μυαλό σου ελεύθερο, θα ταξιδέψεις μαζί του και η φωνή του θα σου τα αποκαλύψει όλα. Οι στίχοι του θα μπορούσαν να είναι ένα γράμμα είτε στον εαυτό του, είτε απευθυνόμενος σε αυτή την αγάπη που ψάχνει ή έχει ήδη βρει (crossing fingers). Επανέρχομαι με την περίπτωση του Fyodor και το νέο του single “Deadline” που κάθε φορά βρίσκει τρόπο να με εκπλήσσει με τις συνθέσεις του, τους στίχους, τη φωνή και την ψυχή που καταθέτει σε αυτό που κάνει. Θα επανέλθω με περισσότερο Fyodor σε λίγες ημέρες!
H νέα μου ανακάλυψη ακούει στο όνομα Moa Bones. Και τον ανακάλυψα σε ένα πολύ ζεστό και οικείο περιβάλλον, στο στούντιο του Θοδωρή που πήγαμε για να γράψουμε ως είθισται πια, το podcast της Πέπης για τις καλοκαιρινές προτάσεις βιβλίων. Ψιλή κουβέντα για μουσική, γέλια, φτυάρια, ο Στέλιος που σιγόνταρε με τις συμφωνίες και τις διαφωνίες του, γινόταν έξαλλος με την μήτρα του και στο ενδιάμεσο τραγουδούσε σαν άλλος Stevie Wonder στο live aid που έστησαν πρόχειρα με την Πέπη. Ξαφνικά ο Θοδωρής με ρωτάει: Moa Bones έχεις ακούσει;
Μ: Spotify;
Θ: Ναι ναι, εννοείται.
Πληκτρολογώ και πατάω play στην τελευταία του κυκλοφορία με τίτλο “Monster”. Eνθουσιάζομαι από την αρτιότητα των πρώτων ηλεκτρικών σκοτεινών δευτερολέπτων, τα οποία θα μπορούσαν να επένδυαν μουσικά, μια σκηνή στην οποία κάποιος προσπαθεί τρέχοντας να βγει από ένα ομιχλώδες τοπίο, ενώ απέναντι έχει ήδη δει το φως, και έτσι όπως τρέχει διώχνει με τα χέρια του την ομίχλη για να φτάσει πιο γρήγορα. Είκοσι εννιά δευτερόλεπτα. Στο 00:30 εμφανίζεται η φωνή του Μoa με το δίστιχο “We gotta stand up/ we gotta fight back” και αμέσως καταλαβαίνεις από πού προκύπτει το φως. Ανάλαφρος, εκπληκτικός, rock ρυθμός με μια ελαφριά δόση punk, η οποία δυναμιτίζει τις φανταστικές ατμοσφαιρικές κιθάρες, σε κάνει να θες να χορέψεις, να κάνεις headbanging και αν μη τι άλλο να τραγουδήσεις μαζί του! Πρόκειται για το τρίτο single από το επερχόμενο άλμπουμ του “Gimme A Hand”, το οποίο σφραγίζει τη στροφή του Αθηναίου δημιουργού στον ηλεκτρικό ήχο και σ΄ ένα ευρύ φάσμα που εκτείνεται από το indie folk στο alt rock. Θα επιστρέψω σίγουρα με περισσότερο Moa Bones.
Λίγες ημέρες πριν μιλούσα με τους Youth Valley μέλος των οποίων είναι και ο Aki Rei, ο οποίος κυκλοφόρησε το νέο του single με τίτλο “Parfume”, μια 70’s μπαλάντα που συνδυάζει στοιχεία από την Ιαπωνία και τον ρομαντισμό. Υπάρχει μια υπέροχη γλυκύτητα σε αυτό το κομμάτι. Σαν κάποιος να μιλάει στην ιδέα που αγάπησε και αγαπάει ακόμα πολύ και προσπαθεί να βρει κάτι να πιαστεί για να δει αν αυτή η ιδέα είναι ακόμη εκεί ζωντανή. Εξαιρετική σύνθεση και παραγωγή. Αγαπώ για ακόμη μια φορά τη χαρακτηριστική πλέον συναισθηματική νοημοσύνη που αφήνει στη μουσική και αν ψάχνουμε να βρούμε από πού πηγάζει η αρτιότητά του ως καλλιτέχνης, ίσως αυτή είναι μια σημαντική παράμετρος. Ο Aki Rei, είναι κατά τη γνώμη μου, από τα νέα παιδιά που θα μας απασχολήσουν πολύ μέσα στα επόμενα χρόνια. Ανυπομονώ για την ολοκλήρωση του άλμπουμ του τον Σεπτέμβριο!
Tέλος έπεσα επάνω στις «Φράουλες» των Turboflow 3000 με τον Ghetto Rock και τον Q,B. Mix που συμμετέχουν στο κομμάτι. Από την εισαγωγή τους με έκαναν να νιώθω σαν την Καίτη πάνω στη μηχανή του Στάθη. Πω πω πώς σου κολλάει αυτό το ε…! Εγώ προειδοποιώ, ενώ βουτάω ήδη στο σιντριβάνι της πατισερί όπως με προστάζει αυτό το ηλεκτρονικό, sci-fi beat γιατί είμαι και εγώ μια φράουλα και ταιριάζω τόσο πολύ σε αυτό το σουρεάλ σκηνικό.
