Έντεκα ρόλοι, έντεκα ηθοποιοί, λειτουργώντας σαν ένα σώμα και καταθέτοντας ο καθένας από την σκοπιά του το δικό του κομμάτι, συνθέτουν σταδιακά το παζλ της ιστορίας, ενώ ταυτόχρονα ενισχύουν τη δράση με τη μουσική που παίζουν ζωντανά επί σκηνής.
Για πρώτη φορά στα δεκαπέντε χρόνια της συμπόρευσής τους, οι C for Circus (παρέα με νέους και παλαιότερους συνεργάτες), καταπιάνονται με ένα πρωτότυπο θεατρικό έργο, γραμμένο από μέλος της ομάδας.
Το έργο πραγματεύεται ένα τρομακτικά επίκαιρο θέμα, μία από τις ισχυρότερες μορφές έμφυλης βίας, το sex trafficking. Υπερεξουσία ανθρώπων στις ζωές άλλων με μόνο κίνητρο το κέρδος, σωματική και ψυχολογική βία, κυκλώματα, οργανωμένο έγκλημα που επεκτείνει διαρκώς τη δράση του και ζωές που χάνονται, είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά – με το να ζουν υπό τη σκιά και τον φόβο του θύτη.
Η Βαλέρια Δημητριάδου από τους C. for Circus μοιράζεται το Ημερολόγιο Προβών για την παράσταση «Καὶ ἐφύτευσεν ὁ Θεὸς παράδεισον» που παρουσιάζεται στο Σύγχρονο Θέατρο:«Καὶ ἐφύτευσεν ὁ Θεὸς παράδεισον» που παρουσιάζεται στο Σύγχρονο Θέατρο:
Φεβρουάριος 2021
Μία πολύ ιδιαίτερη περίοδος. Από τη μία ήμουν έγκυος τριών μηνών και ζούσα την απόλυτη ευτυχία κι από την άλλη η ένταση που μου προκαλούσε καθημερινά το κίνημα me too και οι αποκαλύψεις των θυμάτων ήταν αναπόφευκτη. Περνούσα αρκετό χρόνο στο σπίτι και το μυαλό μου είχε πάρει φωτιά. Ξεκίνησα να γράφω και δεν σταματούσα. Σκεφτόμουν συνέχεια αυτό το έργο που θέλω να γράψω. Ξάπλωνα να κοιμηθώ και το μυαλό μου έτρεχε. Σηκωνόμουν και σημείωνα πρόχειρα τις σκέψεις μου για να μη χαθούν μες στα όνειρά μου. Λίγους μήνες μετά, άρχισα δειλά – δειλά να το στέλνω σε δικούς μου ανθρώπους να το διαβάσουν. Οπότε, το έστειλα και στα παιδιά της ομάδας. Σε άλλους άρεσε εξαρχής, άλλοι είχαν κάποιες ενστάσεις, σε κάθε περίπτωση ήταν σε πιο πρωτόλεια μορφή τότε και με βοήθησαν πολύ αυτές οι κουβέντες.
Φεβρουάριος 2022
Έναν χρόνο μετά. Μητέρα πλέον και η καθημερινότητά μου δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ήταν μέχρι πριν λίγους μήνες. Παρόλα αυτά, το σκαλίζω ακόμα το έργο. Ακόμα ψάχνω στον ελεύθερό μου χρόνο σχετικά με το sex trafficking (έρευνες, βιβλία, ντοκιμαντέρ, ταινίες). Ακόμα μου έρχεται έμπνευση σε ανύποπτο χρόνο κι ανοίγω γρήγορα το laptop να γράψω αυτό που σκέφτηκα – όσο προλαβαίνω δηλαδή μέχρι να ξυπνήσει η Μαρία. Κάνω πρόταση στην ομάδα να κάνουμε αίτηση για επιχορήγηση με το έργο. Ήταν θετικοί, αλλά όχι ενθουσιασμένοι. Διανύαμε μία από τις πιο περίεργες φάσεις μας και προσπάθησα να μην το πάρω προσωπικά.
Καλοκαίρι του 2022
Η ομάδα ένα βήμα πριν τη διάλυση. Συζητήσεις, αποχωρήσεις… Με είχε πάρει από κάτω. Κι όταν μου έλεγαν τρίτοι ότι αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων, θύμωνα. Κάπου τότε βγήκαν τα αποτελέσματα των επιχορηγήσεων. Κι ενώ κανονικά κάποιος άλλος θα χαιρόταν, εμένα μου φάνηκε τρομερά μάταιο όλο αυτό. Και πόσο μάλλον όταν το ποσό που σου δίνουν για μία πρόταση με 11 ηθοποιούς είναι 15.000. Το μόνο που σκέφτηκα τότε είναι ότι δε θα τη δεχτούμε, γιατί απέχουμε πολύ από το να εργαζόμαστε χωρίς να πληρωνόμαστε. Τελικά όμως, κάτι μετατοπίστηκε μέσα μου και με την επιστροφή μου στην πόλη μετά τις διακοπές, αποφάσισα να μιλήσω με παραγωγούς. Μίλησα, έστειλα το έργο, και τελικά δέχτηκε να γίνει συμπαραγωγός μας η Olympia Culture.
Φθινόπωρο του 2022
Η βασική μου προεργασία ήταν αυτούς τους μήνες. Άρχισα να οραματίζομαι όλο και πιο πολύ το έργο στη σκηνή. Μίλησα με τους βασικούς συντελεστές. Με την Αντριάνα για βοηθό, ζήτησα από την Ειρήνη να βοηθήσει στην κίνηση, τη Μαρία στους στίχους, τη Δήμητρα στα σκηνικά και τα κοστούμια, τη Μαρία στην επικοινωνία (η Μελίνα και ο Πάτροκλος ήταν ευτυχείς συναντήσεις που προέκυψαν πιο μετά.) Και φυσικά έκλεισα λίγο – λίγο και όλον τον θίασο. Τόση χαρά και ανυπομονησία… Πώς αλλιώς; Είναι όλοι τους ένας κι ένας. Ο Παναγιώτης, η Χρύσα, ο Νικόλας, ο Σπύρος, η Αθηνά, ο Βαγγέλης, η Μαρία, η Αθηνά Αλεξοπούλου, ο Θανάσης, ο Κώστας κι η Μαρία Κατσανδρή. Δε θα μπορούσα να έχω καλύτερο θίασο. Και δεν υπερβάλλω.
Φεβρουάριος 2023
Ξεφυλλίζω το γεμάτο σημειώσεις τετράδιο που είχα πάρει τότε, πιστεύοντας αφελώς ότι θα μου περίσσευαν σελίδες. Πόσο γρήγορα πέρασαν αυτές οι μέρες, αυτοί οι μήνες. Ξεκινήσαμε πρόβες 9 Φλεβάρη. Στον χώρο της αγαπημένης μας Ξένιας. Κι ένιωθα τρομερά άβολα, θυμάμαι. Δε γνωρίζονταν όλοι μεταξύ τους. Πέραν της ομάδας δηλαδή, οι υπόλοιποι είναι δικοί μου φίλοι – συνεργάτες από προηγούμενες δουλειές. Οπότε ένιωθα σαν την οικοδέσποινα που θέλει να περάσουν καλά όλοι οι καλεσμένοι στο πάρτι. Και να που τελικά, περάσαμε καλά στο πάρτι αυτό. Πολύ καλά. Όσο δύσκολο είναι το θέμα και η προσέγγισή του, τόσο αναπάντεχα εύκολη ήταν η διαδικασία των προβών και η χημεία όλου του θιάσου. Δεθήκανε από πολύ νωρίς μεταξύ τους τα παιδιά και βουτήξανε αμέσως στα βαθιά. Επέστρεφα σπίτι και με ρωτούσε ο Φοίβος πώς πάει κι εγώ του περιέγραφα την πρόβα σα μικρό παιδί. Τους θαύμαζα για το θάρρος τους στη σκηνή. Και κάτι που δεν περίμενα να μου συμβεί αλλά συνέβη είναι ότι μέσα από τον ρόλο του σκηνοθέτη ξεκαθάρισε μέσα μου το πώς πρέπει να είμαι ως ηθοποιός. Μεγάλο μάθημα να βλέπεις τη δουλειά σου απ’ έξω. Κατάλαβα για πρώτη φορά μέσα από αυτήν την εμπειρία όλα τα λάθη, μικρά ή μεγαλύτερα, που μπορεί να έχω κάνει σε άλλες δουλειές.
Συζητήσεις πάνω στο έργο και το θέμα του, παρουσίαση χαρακτήρων, συνάντηση με ανθρώπους που μας βοήθησαν σε πυρηνικά ζητήματα του έργου (Έλενα σ’ ευχαριστούμε) αυτοσχεδιασμοί δράσης- αφήγησης και… Απομαγνητοφώνηση. Δε μου έφτανε που αποφάσισα να σκηνοθετήσω. Ούτε που αποφάσισα να γράψω η ίδια τη μουσική της παράστασης. Ήθελα να αξιοποιήσω και το πολύτιμο υλικό που φέρνουν οι ηθοποιοί στις δοκιμές τους. Οπότε ηχογραφούσα την πρόβα και το βράδυ κατάκοπη απομαγητοφωνούσα σημεία που θεωρούσα πως μας εξυπηρετούν. Το έργο άλλαζε διαρκώς μορφή.
Μάρτιος – Απρίλιος 2023
Το πρώτο μας πέρασμα ήταν στις 6 Μαρτίου, πριν καν κλείσουμε μήνα προβών. Κι όμως ήταν τόσο χρήσιμο για όλους μας. Συνοδοιπόρος μου σ’ όλο αυτό το ταξίδι η Αντριάνα. Συμπλήρωνε τη σκέψη μου, παρατηρούσε όσα δεν προλάβαινα να παρατηρήσω, κουβεντιάζαμε στο αυτοκίνητο μετά την πρόβα και στα τηλέφωνα… Συνοδοιπόροι μου σε όλα τα γύρω – γύρω που αφορούσαν την παράσταση ήταν η Χρύσα και ο Παναγιώτης, που ανέλαβαν την εκτέλεση παραγωγής. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτούς. Ήταν εκεί για όλα, κάθε στιγμή της ημέρας. Και είναι ακόμα.
Γύρω στα μέσα Μαρτίου ξεκινάμε να κάνουμε κάποιες πρόβες τη βδομάδα στο θέατρο. Τα πράγματα αρχίζουν να μπαίνουν στην τελική ευθεία. Οι ρόλοι, οι σχέσεις, η ιστορία… Είναι όλα εκεί. Εγώ κλαίω σχεδόν σε κάθε πρόβα, αλλά νιώθω μόνο χαρά και πληρότητα. Και όταν μπαίνει ο Απρίλιος ψάχνω τον τρόπο να είμαστε όλοι για να κάνουμε όσο πιο πολλά περάσματα γίνεται (με 11 ηθοποιούς με γυρίσματα και άλλες δουλειές-παραστάσεις ήταν σχεδόν αδύνατον να είμαστε όλοι σε κάθε πρόβα).
Μέσα Απριλίου μένουν οι λεπτομέρειες. Είμαστε ένας ζωντανός οργανισμός που δουλεύει ασταμάτητα, χωρίς να χάνει λεπτό. Κάποια σκηνή εγώ, λόγια κάποιας άλλης η Αντριάνα παραδίπλα, κινησιολογικά πράγματα το Ρηνιώ μου ακόμα πιο δίπλα, τελικές δοκιμές ρούχων με το Δημητράκι… Και φυσικά στήσιμο φώτων με τη Μελίνα και ήχου με τον Φοίβο μου, που με στήριξε αυτούς τους δύο μήνες με όλο του το είναι.
22 Απριλίου η προ-γενική μας. Και όταν τελειώνει είμαι συγχυσμένη που πήγαν τόσο χάλια κάποια τεχνικά, αλλά οι άνθρωποι που το είδαν είναι συγκινημένοι. Και ήταν και «αυστηρό κοινό» οι συγκεκριμένοι. Την επόμενη μέρα η γενική μας. Πιο πολύς κόσμος. Και μπήκαν κι αυτοί στο έργο και στην ουσία του. Διπλή ανακούφιση. Δευτέρα 24 Απριλίου η πρεμιέρα μας. Θεωρούσα πως δεν είχα άγχος, αλλά τελικά δεν τους απόλαυσα ούτε ένα λεπτό. Καθόμουν στην άκρη του καθίσματος σ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης κι είχα βάρος στο στήθος. Τελείωσε, υποκλιθήκαμε, ήπιαμε και τις μπύρες μας μετά… Και το βράδυ που πήγα σπίτι έκανα μια αναδρομή σε όλο μας το ταξίδι και ένιωθα απλά τυχερή. Μακάρι να έχουμε μόνο τέτοιες συναντήσεις σε αυτήν τη δουλειά. Πόσο πιο εύκολα και δημιουργικά θα ήταν αν υπήρχε πάντα εμπιστοσύνη, αλληλοϋποστήριξη και βουτιά στο κενό χέρι – χέρι…
