Όλα συμβαίνουν μέσα σε ένα νοσοκομείο. Όχι μελαγχολικό αλλά γεμάτο ζωντάνια κα όρεξη για ζωή. Στον θάλαμο 44, στον παιδικό θάλαμο. Εκεί, μια παρέα παθόντων, η δυναμική Άμπερ με τα σπασμένα χέρια και πόδια, ο χαριτωμένος, όλo γλύκα Τζορτζ που λατρεύει τις σοκολάτες, ο Ρόμπιν που ζει για λίγο στο σκοτάδι με γάζες στα μάτια του μετά από μια επέμβαση, η δεκάχρονη Σάλι που την περισσότερη ώρα κοιμάται και ο νεοφερμένος, με ένα μεγάλο καρούμπαλο Τομ. Τον Τομ θα υποδεχθεί ο γεμάτος καλοσύνη θυρωρός που, αν και με την πρώτη ματιά, τρόμος σε κυριεύει με τη μορφή του να φέρνει λίγο από τον «Παριζιάνο» Κουασιμόδο θυρωρό.
Κι όταν σύντομα θα συναντήσει την αυταρχική, και ολίγον κακιασμένη προϊσταμένη που τον υποχρεώνει να φορέσει ένα ροζ δαντελωτό νυχτικό, ενώ δίχως ίχνος φροντίδας του εξαπολύει τους κανόνες του θαλάμου σα να πρόκειται για φυλακή, τότε η ανυπομονησία αναχώρησης από εκεί γίνεται η μόνη του σκέψη και επιθυμία.
«Κάτι ακούγεται, βήματα σέρνονται κάθε βράδυ
Όνειρα θαύματα, ζουν σαν φαντάσματα στο σκοτάδι»
Σύντομα όμως ο Τομ θα μάθει πολλά. Γιατί κάθε βράδυ, αυτοί οι γνωστοί αρχικά ασθενείς, μέσα στις γάζες, την ακινησία, το σκοτάδι και τον πόνο, «κάνουν θαύματα». Μόλις το ρολόι χτυπήσει μεσάνυχτα, η συμμορία του Μεσονυχτίου αναλαμβάνει δράση. Μέσα στο σκοτάδι, τα παιδιά εγκαταλείπουν τα κρεβάτια τους και ενώ κανείς θα περίμενε να επιδοθούν σε ένα ανελέητο παιχνίδι γεμάτο σκανταλιές ως εκδίκηση για όσα σιωπηρά υπομένουν ολόκληρη την ημέρα στα δίχτυα της προϊσταμένης, εκείνα μας διδάσκουν το νόημα της ζωής.
Ραντεβού με τον χρόνο, κυριολεκτικά και νοηματικά, τα παιδιά ακονίζουν τη φαντασία τους, επιστρατεύουν τη δημιουργικότητά τους και κυρίως συσπειρώνουν τις δυνάμεις τους για να εκπληρώσουν τις ευχές τους, να ζήσουν για λίγο το μικρό ή το μεγάλο τους όνειρο σα να μην υπάρχει αύριο. Όλοι για έναν, και ένας για όλους.
«Μεσάνυχτα χτυπά ετοιμαστείτε
δώδεκα πήγε η ώρα κουνηθείτε
Μεσάνυχτα…..
Το όνειρο απόψε ζωντανεύει
αγόρι που πετά ψηλά, χορεύει
στον ουρανό….»
Πάνω σε μία σκηνή που δίχως να μεταβάλλεται ολοκληρωτικά, δίχως εντυπωσιασμούς, με έξυπνες δραματουργικές επινοήσεις, ο Δημήτρης Δεγαΐτης έχει στήσει ένα ολοζώντανο, γεμάτο δράση, χιούμορ και συναίσθημα έργο, μέσα σε ένα μικρό περιφραγμένο χώρο που σφύζει από νοήματα. Κάθε χαρακτήρας, μέσα στην σωματική ή και την ψυχική ανημπόρια του, κλείνει το μάτι στη ζωή και στήνει τη δική του ιδέα παιχνιδιού με όλους τους άλλους καλεσμένους. Η συμμετοχή τους απαραίτητη, δίχως αυτή παιχνίδι δεν υπάρχει.
Επικαλούμενος όλα τα σωματικά μέσα, όπως άλλωστε αρμόζει σε μια καλή παιδική παράσταση, αναδιηγείται την ιστορία του Ντέιβιντ Ουάλιαμς που χιλιάδες παιδιά έχουν λατρέψει σε ολόκληρο τον κόσμο, με τη βοήθεια της Άνδρης Θεοδότου που έκανε τη θεατρική διασκευή, μια ιστορία που εύχεσαι να μην τελειώσει.
Εύκολα κανείς μπορεί να πέσει στην σκηνοθετική παγίδα μιας ρουτινιάρικης παιδικής παράστασης που όλα είναι ευκόλως εννοούμενα, οι κακοί είναι άσχημοι με γαμψές μύτες και οι καλοί θυμίζουν πρίγκιπες και νεράιδες που με ένα μαγικό ραβδί τα κάνουν όλα πιθανά και ευκολοχώνευτα. Μα εδώ δεν υπάρχει καμία τέτοια παγίδα και έτσι όποια κι αν είναι η ηλικία σου, θα απολαύσεις την παράσταση. Γέλιο, χαρά, ευθυμία και συγκίνηση. Με λόγο σωστά ζυγισμένο, δίχως φλυαρίες, υπερβολές, περιττούς συναισθηματισμούς η ιστορία ξετυλίγεται με απόλυτη φυσικότητα και ζεστασιά.
Aν έκλεινες τώρα τα μάτια κι έκανες μια ευχή ποια θα ήταν αυτή; Να πετάξεις σαν πουλί, να περάσεις από τον Βόρειο Πόλο μια βόλτα και να γνωρίσεις πιγκουίνους ή απλώς να ζήσεις τη ζωή ως τα βαθιά γεράματα; Διάλεξε και η συμμορία του μεσονυκτίου θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να ζήσεις ό,τι έχεις ευχηθείς:
Πίστη, φαντασία και μερικοί καλοί φίλοι τα κάνουν όλα δυνατά.
Μια τέτοια παράσταση δεν επιτυγχάνεται χωρίς τους κατάλληλους συνεργάτες. Η πρωτότυπη μουσική του Νίκου Τσέκου, εύστοχα συμπληρώνει εξαίρετα κάποιες σκηνές, δίνοντας ρυθμό, αλλά και κάτι για να σιγοψιθυρίσεις κατά την έξοδό σου από το θέατρο.
Ξεχωριστή φιγούρα ο Δημοσθένης Φίλιππας στον ρόλο του «Κουασιμόδου» θυρωρού που κρατάει το κλειδί της «συμμορίας του μεσονυχτίου» αλλά και ο Θανάσης Ισιδώρου σε πολλαπλούς ρόλους με αγαπημένο εκείνης της γριάς Νέλλης που θα βρεθεί να πετάει στους ουρανούς. Μια μικρή αναφορά να κάνω θέλω εδώ στην Ανδριανή Νεοκλέους, που αν και με τον μικρό ρόλο της νοσοκόμας είναι απολαυστική στα σημεία, με την ερμηνεία της να θυμίζει την «υπηρέτρια» της Δέσποινας Στυλιανοπούλου στις ασπρόμαυρες ταινίες του ’50.
Είναι πολύ ευχάριστο να μπορείς να παρακολουθήσεις τόσο εύστοχες μεταφορές παιδικών αγαπημένων βιβλίων. Παραστάσεις ικανές να φέρουν τα παιδιά και πάλι στο θέατρο αλλά και ακόμα πιο κοντά σε αγαπημένα αναγνώσματα. Και όπως διαβάζουμε στην ανακοίνωση του Θεάτρου Άνεσις, η Παιδική Σκηνή με το βλέμμα στραμμένο σε σύγχρονα έργα για παιδιά και συγγραφείς από όλο τον κόσμο, αλλά και μια πιο καινούργια ματιά σε κλασικά, συστήνεται δυναμικά από μία ομάδα έμπειρων και εμπνευσμένων συντελεστών. Και το πρώτο τους εγχείρημα στέφεται με επιτυχία.
Μια συναρπαστική ιστορία γεμάτη χιούμορ, δράση, μουσική και τρυφερότητα. Με αφορμή τη φιλία αυτών των πέντε παιδιών, αναδεικνύονται σημαντικά σύγχρονα αλλά και διαχρονικά θέματα όπως η σημασία της αλληλεγγύης, η αξία της συνεργασίας, η διαφορετικότητα και η αποδοχή, η πολυπολιτισμικότητα, κι ακόμη περισσότερο η ενσυναίσθηση, η αγάπη και η αισιοδοξία.
«Μεσάνυχτα χτυπά ετοιμαστείτε
δώδεκα πήγ’ η ώρα κουνηθείτε
Μεσάνυχτα, μεσάνυχτα…….!!!!
Η συμμορία του μεσονυκτίου
Στους διαδρόμους του νοσοκομείου
Αθόρυβα κινείται στο σκοτάδι
Το γέλιο να σκορπίζει κάθε βράδυ».
Τόσο ο Ντέιβιντ Ουάλιαμς, που έχει φανατικούς αναγνώστες παγκοσμίως, όσο και το ίδιο το έργο, «Η Συμμορία του Μεσονυκτίου», παρουσιάζονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Ο Βρετανός συγγραφέας έχει κερδίσει τρεις φορές το βραβείο «Παιδικού βιβλίου της χρονιάς» στα εθνικά βραβεία της χώρας του κι έχει αγαπηθεί για το ιδιαίτερο λογοτεχνικό ύφος και την ευφάνταστη θεματική των έργων του. Έχει γράψει περισσότερα από 25 μυθιστορήματα και συλλογές διηγημάτων που μεταφράστηκαν σε 53 γλώσσες, φτάνοντας τα 38 εκατομμύρια αντίτυπα, ενώ έχει χαρακτηριστεί από κοινό και κριτικούς ως «η νέα ανατρεπτική φωνή» στην παιδική λογοτεχνία.
–
