Απόγευμα, σχεδόν 19.00, σπουδαστές και σπουδάστριες των δραματικών σχολών στην είσοδο του Εθνικού Θεάτρου, του πρώτου θεάτρου της χώρας, με χαμόγελα και όρεξη, υποδέχονται όσους δημοσιογράφους ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά τους. Ανεβαίνοντας τα σκαλιά του Τσίλλερ προς τη σκηνή Νίκος Κούρκουλος και στην αναμονή μέχρι να ξεκινήσει η συνέντευξη τύπου σκέφτεται κανείς πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη έμπνευση, μεγαλύτερη παρηγοριά για όσα συμβαίνουν, από αυτά τα παιδιά: που έβαλαν την ψυχή τους, αφιέρωσαν τον χρόνο τους, πραγματοποίησαν δωρεάν παραστάσεις, πορείες, συναυλίες, παρεμβάσεις, με δημιουργικότητα, με ευφυία, με επιμονή, με κουράγιο, με πρωτοτυπία και θάρρος.
Παραδίδουν το θέατρο άθικτο και έχοντας καταφέρει να πιέσουν για την αλλαγή. Και ο λόγος που το παραδίδουν; Όχι επειδή ηττήθηκαν. Παραδίδουν το κτίριο επειδή λήγουν οι πεντάμηνες συμβάσεις του προσωπικού και φοβούνται ότι οι εργαζόμενοι του Εθνικού κινδυνεύουν να μη λάβουν ανανέωση σύμβασης.
50 μέρες προσπάθειας
Ξεκινούν τη συνέντευξη τύπου με ένα χρονικό όσων συνέβησαν. Βήμα-βήμα κοιτάζουμε πίσω σε αυτές τις 50 μέρες που το πρώτο θέατρο της χώρας ήταν υπό κατάληψη.
Η Κέλλυ μιλάει για την ανάγκη τους να ακουστούν:
«Χρειαζόμασταν ανθρώπους να μας ακούσουν. Το Εθνικό Θέατρο είναι το πιο σημαντικό κτίριο για τους κρατικούς φορείς που επηρεάζουν. Αυτό το κίνημα αγκάλιασε και άλλους κοινωνικούς αγώνες ακριβώς λόγω της φύσης του. Ξεκίνησε μέσα από συζητήσεις, μέσα από έναν αλληλοσεβασμό και αλληλοκατανόηση. Όλοι ερχόμασταν από διαφορετικές καταβολές, σχολές, ιδεολογίες. Υπήρχε ανάγκη για αγώνα για κάτι μεγαλύτερο. Δεν θέλουμε αυτόν τον κόσμο, δεν θέλουμε αυτόν τον πολιτισμό».
Γιάννης: «Εγώ δεν περπατάω με τον ίδιο τρόπο που περπατούσα πριν μπω στο Τσίλλερ, δεν μιλάω με τον ίδιο τρόπο. Ήθελα να βάλω τα πάντα στο τραπέζι και να μιλήσουμε για αυτά».
Ακολουθούν αλλεπάλληλες καταλήψεις. Το ένα μετά το άλλο τα θέατρα της χώρας και οι δραματικές σχολές της τελούν υπό κατάληψη. Το διδακτικό προσωπικό της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος παραιτούνται. Η κοινωνία στηρίζει την προσπάθεια και η αμέριστη στήριξή της εκδηλώνεται με προσφορά φαγητού και κουβερτών, συμμετοχή στις δράσεις, με πλήθος κόσμου στις συναυλίες.
Η Κέλλυ τονίζει πως ο σεβασμός ήταν στοιχείο που δεν χάθηκε ούτε στις συνελεύσεις που διήρκησαν δέκα ώρες:
«Διατηρήσαμε πολύωρες συζητήσεις σε πολιτισμένο επίπεδο. Μπορούσαμε να μιλήσουμε μεταξύ μας με σεβασμό. Θέλαμε όλοι να συνδημιουργήσουμε και ταυτόχρονα να φροντίσουμε το κτίριο που παραδίδουμε σε άριστη κατάσταση μετά από πενήντα μέρες. Ακριβώς επειδή το αγαπάμε.
Μεγαλώσαμε σε έναν κόσμο που μας έλεγαν ότι καλλιτέχνης δεν σημαίνει τίποτα. Άνθρωποι έρχονταν να μας ακούσουν ακριβώς επειδή ήμασταν καλλιτέχνες. Υπάρχουν άνθρωποι που είχαν ανάγκη να μας ακούσουν. Τους συναντήσαμε».
ούτε νίκη ούτε ήττα
Μιλούν με πάθος για την προσπάθειά τους, δεν βλέπουν καμία ματαίωση στο γεγονός ότι αφήνουν το κτίριο, όμως δεν βλέπουν και νίκη. Μετά από 50 μέρες κατάληψης, τα αιτήματά τους παραμένουν ακριβώς τα ίδια με τα αιτήματα που είχαν την πρώτη μέρα που ξεκίνησαν τις διεκδικήσεις τους.
Ο Κάρλος αναφέρεται στη συνάντηση με τον Πρωθυπουργό. Νίκη που κατάφεραν να πραγματοποιήσουν αυτή τη συνάντηση με εκπρόσωπο των καταλήψεων, που όμως δεν καρποφόρησε αφού οι δεσμεύσεις του Πρωθυπουργού αποδείχθηκαν κενές περιεχομένου:
«Κανένα από τα αιτήματα μας δεν ικανοποιήθηκε μετά τη συνάντηση με τον Πρωθυπουργό».
Κέλλυ: «Είναι ντροπή που μπήκαμε με τα ίδια αιτήματα και φεύγουμε με ακριβώς τα ίδια. Φεύγουμε παραδίδοντας το κτίριο στο ΔΣ του Εθνικού με μια πρόκληση: τώρα να δούμε εσείς τι θα κάνετε».
Γιάννης: «Δεν νιώθουμε καμία ματαίωση, δεν νιώθουμε καμία ήττα. Αλλά ούτε και νίκη. Δεν μιλάμε με αυτούς τους όρους».
το έγκλημα στα Τέμπη & ο κοινός αγώνας
Γωγώ: «Συγκυριακά δεν ήμασταν μέσα στο τρένο στα Τέμπη, συγκυριακά δεν ήμασταν στις κλίνες όπου πέθαναν άνθρωποι στον covid, έτσι συγκυριακά ήμασταν οι άνθρωποι στους οποίους έτυχε το ΠΔ. Πήραμε την ευθύνη να φροντίσουμε να ακουστούμε και να πούμε ότι υπάρχουμε».
Κέλλυ: «Ήρθε το έγκλημα στα Τέμπη που μας βρήκε μέσα στα κτίρια των θεάτρων, μέσα στις σχολές, στους δρόμους. Μας βρήκε ετοιμοπόλεμους. Αφομοιώθηκε μέσα σε αυτόν τον αγώνα. Οι καλλιτέχνες είμαστε καθρέφτες των ανθρώπων. Χωρίς την κοινωνία, δεν αντικατοπτρίζουμε τίποτα».
Σοφία: «Μπορεί να εγκαταλείπουμε αυτή τη στιγμή αυτό το κτίριο αλλά δεν εγκαταλείπουμε τον αγώνα μας».
η επόμενη μέρα
Στόχος των σπουδαστών και των σπουδαστριών είναι η δημιουργία Ομοσπονδίας, ενός Δευτεροβάθμιου Σωματείου το οποίο θα οφείλουν να ακούνε οι θεσμικοί φορείς. Εκκρεμεί, επίσης απόφαση για την προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας από τους σχολάρχες των Δραματικών Σχολών καθώς και από το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών.
Μια νέα διαβούλευση είναι προ των πυλών από κοινού με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, Γιάννη Μόσχο, προκειμένου να διαμορφωθούν εκ νέου οι θέσεις τους και οι τρόποι διεκδίκησης της πραγματοποίησης των αιτημάτων τους. Σχεδιάζουν νέες δράσεις, συνελεύσεις σε αίθουσα του Εθνικού Θεάτρου καθώς και τη διοργάνωση τεχνικών σεμιναρίων σε συγκεκριμένες πτυχές του θεάτρου (υλικοτεχνικό εξοπλισμό, βίντεο, ήχο, φως κ.α).
Αυτά που έχει ήδη καταφέρει ο αγώνας τους δεν είναι λίγα. Ο Γιάννης τονίζει πως «μέσα από τον κοινό μας αγώνα το Θέατρο Τέχνης κατάφερε να διώξει τον Γιάννη Λιγνάδη».
Για την Κέλλυ «το επόμενο βήμα είναι ακόμα πιο δύσκολο. Αλλά δεν είμαστε μόνοι μας. Είναι μαζί μας οι καθηγητές, οι σχολάρχες, οι εργαζόμενοι, η κοινωνία».
Διεκδίκησαν, ενέπνευσαν, ένωσαν, κατάφεραν πολλά και τώρα συνεχίζουν με το ίδιο θάρρος τον αγώνα τους.
