Αντί editorial, μία υπενθύμιση. Παράκληση, ίσως, για ν’ ακουστεί απ’ τους ηγέτες μας. Τους νέους, τους προηγούμενους, τους μελλοντικούς. Αυτούς που φέρουν πάνω τους το βάρος της ευθύνης:
Είναι χρέος καθενός ν’ ατσαλώνει τη θέληση και με μυαλό δυνατό κι ετοιμοπόλεμο να κρατά μακριά του τον κίνδυνο. Πολύ περισσότερο όταν το τιμόνι του ορίζει τις ζωές των πολλών. Ο χαμός ενός βασιλιά δεν είναι ένας απλός χαμός. Δημιουργεί κυκλώνα που σέρνει στο θάνατο ό,τι υπάρχει γύρω του. Είναι θεόρατος τροχός σε βουνοκορφή που πάνω σε κάθε ακτίνα του έχει σφιχτοδεμένα εκατοντάδες χιλιάδες μικρότερα κομμάτια. Όταν τσακιστεί ο τροχός, κάθε ασήμαντο γρανάζι πέφτει κι αυτό μαζί του. Τα πάντα πέφτουν την ίδια στιγμή κι ο ψίθυρός τους γίνεται εκκωφαντική βροντή. Διαλύονται σκορπάνε. Φτιάχνουν ένα συντρίμμι δυσθεώρητο. Έτσι είναι πάντα. Ο βασιλιάς αναστενάζει με τα πνευμόνια του λαού του.
(«Άμλετ», Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, μτφ. Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου)
Και ακόμη μία, για εμάς – και το δικό μας βάρος:
Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.
(«Ασκητική», Νίκος Καζαντζάκης)
—
Φωτογραφία άρθρου: Δημήτρης Τζαμουράνης, Day of the dead | Συνέντευξη του διεθνούς έλληνα εικαστικού στο ελculture, με αφορμή την έκθεση «A day for Life, a day for Death»
**
Για να λαμβάνετε κι εσείς το editorial μαζί με τις προτάσεις της εβδομάδας, δεν έχετε παρά να εγγραφείτε στο ελcmag
