Είναι συγκινητικό να βλέπεις αυτή την έκρηξη αλληλεγγύης στα λιμάνια και τις πόλεις, όπου δηλαδή συγκεντρώνονται πρόσφυγες· βουνά από είδη πρώτης ανάγκης, κόσμος που βοηθά εθελοντικά, κουμπαράδες οικονομικής ενίσχυσης δίπλα σε ταμειακές μηχανές σε καφέ και βιβλιοπωλεία, βραβευθέντες που διαθέτουν το χρηματικό τους έπαθλο σε ανθρωπιστική βοήθεια, ο καθένας με τον τρόπο που μπορεί, μοιάζει πως κάνει ό,τι μπορεί.
Μικρές – μικρές κινήσεις, που αναιρούν τη σκέψη «ε, τι να βοηθήσει αυτό το λίγο που έχω να προσφέρω», όλες μαζί από το λίγο – λίγο γίνονται βουνά, γίνονται – έστω προσωρινές – λύσεις ενός πολύπλοκου προβλήματος. Δεν είναι στο χέρι μας να το λύσουμε, είναι στο χέρι μας να απαλύνουμε, να διευκολύνουμε, ή όπως εύστοχα το έθεσε ο Αργύρης Πανταζάρας κατά τη βράβευσή του με βραβείο Χορν, «εάν ο πολιτισμός δεν μπορεί να φέρει την ειρήνη στον κόσμο, τότε βαδίζουμε στο τέλος του πολιτισμού. Και επειδή το να αλλάξει ο κόσμος είναι προσωπική υπόθεση, σας εύχομαι να το πάρετε προσωπικά».
**
Για να λαμβάνετε κι εσείς το editorial μαζί με τις προτάσεις της εβδομάδας, δεν έχετε παρά να εγγραφείτε στο ελcmag
