Η Clare Pooley αγαπάει την Ελλάδα, πολύ απλά γιατί αγαπάει τις ιστορίες. Ακόμα και αν πρόκειται για τους μύθους του άτρωτου Ηρακλή, όλες οι ιστορίες περικλείουν μικρά ή μεγάλα διδάγματα. Προτιμάει ίσως εκείνες του Αισώπου που ακουμπούν στην πραγματικότητα. Εκείνες που προβάλλουν το αληθινό πρόσωπο των ανθρώπων, με όλα τα βάρη, τις ρυτίδες, τα ψεγάδια και θυμίζουν πως όλοι μας, σε οποία φάση της ζωής μας κι αν βρισκόμαστε, παλεύουμε διαρκώς για κάτι.
Μετά την επιτυχία «Το πράσινο σημειωματάριο», η Clare Pooley βρέθηκε στην Ελλάδα για να μας συστήσει μέσα από το νέο της βιβλίο «Οι επιβάτες της αποβάθρας 5», μια νέα συντροφιά αξέχαστων χαρακτήρων. Καθένας του με τα δικά του βάρη, τις δικές του εκκεντρικότητές.
Κάθε πρωί, στις 8:05, η Αϊόνα παίρνει το τρένο για να πάει στη δουλειά της. Κάθε μέρα, βλέπει τους ίδιους ανθρώπους και κάνει εικασίες γι’ αυτούς – τους δίνει ακόμα και παρατσούκλια. Ποτέ όμως δεν μιλάνε. Προφανώς. Μέχρι που μια μέρα, ένα απρόοπτο περιστατικό θα φέρει κοντά μια ετερόκλητη ομάδα ανθρώπων, που ως τότε το μόνο κοινό που είχαν ήταν πως έπαιρναν κάθε πρωί το ίδιο τρένο. Και τότε όλοι συνειδητοποιούν ότι οι εικασίες που κάνουμε για τους άλλους δεν συμβαδίζουν με την πραγματικότητα.
Νέο βιβλίο. Νέες προκλήσεις. Πώς αλήθεια νιώθεις για όλα αυτά;
Είμαι κατενθουσιασμένη. Oι αντιδράσεις των αναγνωστών στο πρώτο μου βιβλίο ήταν απίστευτες. Δεν το περίμενα καθόλου, καθώς ήταν ένα βιβλίο που εκδόθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Όλα τα βιβλιοπωλεία ήταν κλειστά, οι εκδηλώσεις ακυρώθηκαν και ένιωθα κυριολεκτικά απογοητευμένη καθώς είχα πολλές προσδοκίες για αυτό. Ωστόσο, ο κόσμος το έμαθε πολύ σύντομα, διέδωσε τα νέα του μέσα από word of mouth και ο κόσμος ενθουσιάστηκε. Ήταν ένα βιβλίο που τους έδωσε ελπίδα σε μια δύσκολη στιγμή. Και το δεύτερο μου βιβλίο, «Οι επιβάτες της αποβάθρας 5» είναι κι αυτό ελπιδοφόρο.
Οι χαρακτήρες της Pooley και σε αυτό το βιβλίο είναι προσγειωμένοι. Ζωντανοί, αξιαγάπητοι και συνάμα ευάλωτοι οι χαρακτήρες της, εύκολα μπορείς να ταυτιστείς, να αναγνωρίσεις κομμάτι σου σε αυτούς και να νιώσεις ζεστά και παρηγορητικά διαβάζοντας τις ιστορίες τους. Η αλήθεια τους είναι εκεί. Όπως και η αλήθεια της Pooley. Ζουν στον μυαλό της για μήνες, και μπορεί να αποκτούν τη δική τους υπόσταση και φωνή, όμως πάντα μέσα από το δικό της βλέμμα.
«Γράφω ως μορφή θεραπείας για εμένα. Το γράψιμο με βοηθάει να διερευνώ όλα όσα αγαπώ και μισώ σε αυτό τον κόσμο. Όλα τα θέματα που προκύπτουν μέσα από το βιβλίο, είναι όλα όσα με απασχολούν προσωπικά και βαθιά. Για αυτό άλλωστε και όλοι οι χαρακτήρες μοιάζουν ολοζώντανοι».
Στο νέο σου βιβλίο, όπως και στο πρώτο σου αγγίζεις σοβαρά κοινωνικά θέματα όπως κρίση ταυτότητας, τοξικές σχέσεις, ανεργία πάντα με φροντίδα και ευαισθησία. Ποιο πιστεύεις ότι ίσως είναι και το πλέον επώδυνο στη ζωή κάποιου, ή το πιο καθοριστικό;
Δε νομίζω ότι κάποιο είναι πιο κρίσιμο από κάποιο άλλο. Εξαρτάται πάντα από τη φάση της ζωής σου. Σε διαφορετικές χρονικές στιγμές της ζωής μου κάποια θέματα είχαν περισσότερο βάρος. Για παράδειγμα όταν ήμουν νέα, δεν εκτιμούσα σωστά την υγεία, πίστευα ότι πάντα θα την έχω. Στην πορεία διαπιστώνεις ότι είναι το σημαντικότερο ίσως. Και αργότερα, μεγαλώνοντας, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να αποκτήσεις μια δουλειά που πραγματικά αγαπάς. Συχνά καταλήγεις σε συμβιβασμούς κάνοντας κάτι για το οποίο δεν έχεις καθόλου πάθος. Άρα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό με τη φάση της ζωής που βρίσκεσαι και την ηλικία σου. Αυτό ωστόσο που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ, κάτι που θέλησα να εξερευνήσω και στα δύο μου βιβλία, είναι πως όλοι παλεύουμε συνέχεια με κάτι, ακόμα και όταν δεν το συνειδητοποιούμε. Παρακολουθούμε τα Social Media και νομίζουμε πως όλοι οι άλλοι βιώνουν τέλειες ζωές. Η εικόνα που έχουμε για τις ζωές των άλλων, απέχει πολύ από την πραγματικότητα για το ποιοι είναι, πώς νιώθουν και πώς αισθάνονται.
Οι πέντε επιβάτες της αποβάθρας, οι πέντε νέοι χαρακτήρες που μας συστήνει η Pooley είναι οι: Αϊόνα, Πιρς, Σάντζει, Έμα και Μάρθα. Ήρωες, που ανήκουν σε διαφορετικές γενιές, έχουν διαφορετικές σεξουαλικές ταυτότητες και κοινωνικές καταβολές και κάθε ένας τους κάνει υποθέσεις για τις ζωές των άλλων που συνήθως αποδεικνύονται λανθασμένες.
Έχεις κάποιον χαρακτήρα που ξεχωρίζεις περισσότερο από τους άλλους; Η απάντηση ίσως αναμενόμενη, κρίνοντας από την φροντίδα σου για τον καθένα…
Θα απαντήσω όπως ακριβώς θα απαντούσα αν με ρωτούσες ποιο είναι το αγαπημένο μου παιδί. Τους αγαπάω όλους, και νιώθω πολύ κοντά τους. Κατοικούσαν άλλωστε στο μυαλό μου για πάρα πολύ καιρό. Η Αϊόνα είναι ο χαρακτήρας που θα ήθελα να είμαι, είναι ξεχωριστή, εκκεντρική και πολύ καλόκαρδη. Νιώθει αόρατη αλλά όλοι την ξεχωρίζουν. Ο Πιρς είναι ο χαρακτήρας που περισσότερο από όλους εξελίσσεται καθώς ξετυλίγεται η ιστορία, για αυτό και είμαι υπερήφανη για εκείνον. Η Μάρθα, η μικρή έφηβη, συγκεντρώνει πάνω της όλους τους φόβους που έχω για τα παιδιά μου, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το cyberbullying. Ήταν εκείνος ο χαρακτήρας που με κέντρισε να εξερευνήσω αυτό το πεδίο που με ενδιαφέρει πολύ. Και μετά έχουμε τον Σάντζει, που στο πρόσωπό του βρήκα την ευκαιρία να ευχαριστήσω όλους τους νοσηλευτές και τις νοσηλεύτριες που με φρόντισαν όταν βρέθηκα να πάσχω από καρκίνο πριν μερικά χρόνια. Με την Έμα έχω μια άλλη σύνδεση που έρχεται από την περίοδο που εργαζόμουν στο χώρο της διαφήμισης για 20 χρόνια. Γνωρίζω πολύ καλά τον ηθικό προβληματισμό της να προωθήσει προϊόντα και μάρκες τις οποίες δεν πιστεύει καθόλου.
Βλέπω ότι το βιβλίο της το έχει αφιερώσει στην κόρη της Ελάιζα με την ευχή: «Είθε να είσαι πάντοτε πιο πολύ σαν την Αϊόνα», αλλά στον επίλογό της θα σημειώσει πως δεν είναι το αγαπημένο της παιδί και πως αγαπάει και τα τρία παιδιά της το ίδιο. «Παρ’ όλα αυτά θα ήθελα να πω στον Τσάρλι ότι δεν πρόκειται να του αφιερώσω ποτέ κανένα βιβλίο, αν δεν προσπαθήσει να διαβάσει τουλάχιστον ένα!».
Η ίδια η Pooley αγαπάει τα βιβλία και από μικρή θυμάται τον εαυτό της να γράφει και να διαβάζει ασταμάτητα. Ένα πάθος που ξαφνικά μεγαλώνοντας, έσβησε, χάθηκε, μαζί με ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της αφήνοντάς την με ένα τεράστιο κενό. Μικρή φανταζόταν διαφορετικά τη ζωή της. Ένα κενό που σιωπηρά θα έρθει να καλύψει το αλκοόλ και ο εθισμός της σε αυτό. Αλλά ακόμα και μετά τη δύσκολη φάση του εθισμού, το κενό υπάρχει. «Συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους με εθισμό αυτό. Υπάρχει κενό λόγω του χώρου που πλέον υπάρχει στο μυαλό σου. Ένας χώρος στη ζωή σου που για να παραμείνεις νηφάλιος πρέπει να βρεις με κάτι να τον γεμίσεις. Αυτό που τελικά ανακαλύπτεις είναι όλα όσα αγαπούσες όταν ήσουν παιδί. Και συνειδητοποιείς ότι η ζωή σου έκανε κύκλους γύρω από όλα αυτά μέχρι τελικά να τα ξανασυναντήσεις. Και αυτό τονίζω συνέχεια στα παιδιά μου. Να μην ξεχάσουν ποτέ μεγαλώνοντας τι είναι εκείνο που τα κάνει να λαχταρούν σα παιδιά και να μην το αφήσουν ποτέ. Αγαπούσα πολύ να γράφω και να διαβάζω βιβλία αλλά μέχρι τα 46 μου, είχα καταλήξει να γράφω μόνο παρουσιάσεις.»
Ο καθοριστικός παράγοντας να ξαναβρεί μέσα της την χαμένη αυτή δύναμη ήταν τα παιδιά της. Μου εξιστορεί πως ένα πρωινό, το πρωινό της επομένης ημέρας των 46ων γενέθλιών της, θα ξυπνήσει με ένα τρομερό hang over. Στην κουζίνα του σπιτιού της, τα τρία, μικρά εκείνη την εποχή παιδιά της, φωνάζουν και κάνουν απίστευτη φασαρία. «Θυμάμαι ότι το μόνο που θα ήθελα εκείνη την στιγμή να πιώ ένα ποτήρι κρασί. Αν και ο κανόνας μου ήταν να μην πίνω πριν το απόγευμα, εκείνο το πρωί δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Πήρα μία κούπα και έβαλα μέσα κρασί. Μόλις το ήπια και ακούμπησα κάτω την κούπα, είδα ότι πάνω της έγραφε «H καλύτερη μαμά του κόσμου». Eνιωσα τεράστια ντροπή. Συνήθως όλοι λένε για τους εθισμούς ότι πρέπει να φθάσεις στο τέλμα για να πάρεις την απόφαση να προχωρήσεις. Δεν βρίσκω το λόγο νa φθάσεις σε τέλμα. Εκεί, θα χάσεις τα πάντα. Εγώ ευτυχώς πήρα νωρίτερα την απόφαση να το σταματήσω. Και ήταν εκείνο ακριβώς το πρωινό. Αυτό όμως που με βοήθησε να συνεχίσω ήταν το γράψιμο.»
Η Αϊόνα στο βιβλίο της δεν αντέχει τους ανθρώπους που τρώνε ζεστά σάντουιτς στο τρένο. Και αυτός είναι ένας από τους βασικούς κανόνες της για την χρήση των Μέσων Μαζικής Μεταφορά. Εσύ έχεις παρόμοιους κανόνες, φυσικά χιουμοριστικούς ή κάποια στιγμιότυπα να μου πεις που σου έχουν συμβεί σε ένα τρένο;
Ναι φυσικά. Χρησιμοποιώ συχνά τα τρένα. Ένας από τους κανόνες είναι η αποφυγή ζεστών φαγητών. Σιχαίνομαι επίσης τους ανθρώπους που απλώνονται στην καρέκλα τους δίπλα σου με ανοιχτά πόδια και δεν σου αφήνουν χώρο καθόλου. Επίσης, καθώς απολαμβάνω να βλέπω τι διαβάζουν οι γύρω μου, στενοχωριέμαι πολύ όταν έχουν ένα kindle ή διαβάζουν από το κινητό τους και δεν μπορώ να δω το εξώφυλλο του βιβλίου τους. Μια φορά θυμάμαι ότι χάρηκα πολύ που είδα κάποιον να διαβάζει το βιβλίο μου. Τον πλησίασα, μια από τις λίγες φορές που πλησίασα για να μιλήσω σε κάποιον, και του είπα: «Διαβάζεις το βιβλίο μου!» και αυτός θυμωμένος μου απάντησε «όχι είναι δικό μου το βιβλίο», είχε πολύ πλάκα. Επίσης λόγω της ηλικίας μου, αυτό που βρίσκω λίγο ευαίσθητο είναι πως πολύ συχνά μου προσφέρουν θέση. Είναι θαυμάσιο και ευγενικό, αλλά από την άλλη συχνά σκέφτομαι αν με βρίσκουν τόσο μεγάλη….
«Η μαγεία μπορεί να συμβεί σε τυχαίες σχέσεις», αναφέρει μια από τις ηρωίδες σας στο βιβλίο. Και η αλήθεια είναι πως, οι πρωταγωνιστές του βιβλίου της θα συνδεθούν τελικά με έναν αναπάντεχο, εντελώς τυχαίο τρόπο που τελικά θα τους «σώσει» από το τέλμα τους. Θυμάσαι να έχει συμβεί κάτι τέτοιο στη δική σου ζωή; Μια αναπάντεχη, τυχαία σχέση που σε «ξαναρύθμισε»;
Συχνά περιστοιχιζόμαστε από ανθρώπους που είναι σαν και εμάς ή που ζουν μια παρόμοια ζωή με τη δική μας. Κάνουμε παρέα με ανθρώπους που έχουν παιδιά στην ίδια ηλικία με τα δικά μας, που έχουν τις ίδιες δουλειές με εμάς ή ανθρώπους με τους οποίους έχουμε μεγαλώσει μαζί. Σπάνια γνωρίζουμε άτομα εντελώς διαφορετικά από εμάς. Πριν αρχίσω να γράφω «Το πράσινο σημειωματάριο», ξεκίνησα να παρακολουθώ ένα εργαστήριο δημιουργικής γραφής. Εκεί ήταν που γνώρισα 15 απολύτως διαφορετικά άτομα από εμένα. Ήταν εντυπωσιακό, σχεδόν μαγικό. Ακόμα έχουμε πολύ στενή σχέση.
Η Αϊόνα στο βιβλίο σου, μοιράζει μερικά εξαιρετικά διαμάντια σοφίας. Ποια είναι η δική σου σοφία για τη ζωή;
Αφιέρωσα πολύ χρόνο στη ζωή μου στο φόβο της αποτυχίας, αποφεύγοντας να κάνω πράγματα στα οποία νόμιζα ότι δεν θα ήμουν καλή. Τα ομορφότερα πράγματα στη ζωή όμως, βρίσκονται στην άλλη πλευρά του φόβου μας. Αυτό που φοβάσαι περισσότερο, εκείνο που τελικά θα σε μεταμορφώσει. Για αυτό η συμβουλή μου είναι να μην φοβάστε τον φόβο. Ο φόβος είναι φίλος σας.
