Ένας ιδιότυπος διάλογος ανάμεσα στο πινέλο και τη φωτογραφική μηχανή, μια συζήτηση πάνω στην ικανότητά τους να αποτυπώνουν τις στιγμές μέσα στον χρόνο. Δύο καλλιτεχνικά μέσα που έχουν εμπνεύσει και επηρεάσει έντονα το ένα το άλλο.
Η έκθεση Capturing Τhe Moment, εξερευνά τη δυναμική σχέση μεταξύ της σύγχρονης ζωγραφικής και της φωτογραφίας. Μια σπάνια ευκαιρία να θαυμάσει κανείς εξαιρετικά έργα από τη συλλογή του Ιδρύματος YAGEO, συμπεριλαμβανομένων των έργων των Francis Bacon, Gerhard Richter και Peter Doig και των φωτογραφιών των Thomas Struth, Andreas Gursky και Hiroshi Sugimoto, που παρουσιάζονται σε διάλογο με πολλές πρόσφατες προσθήκες στη συλλογή της Tate, συμπεριλαμβανομένων έργων των Lorna Simpson, John Currin, Laura Owens, Cecily Brown, Michael Armitage και Louise Lawler.
Η μεγαλύτερη ενότητα της έκθεσης διερευνά τον τρόπο με τον οποίο η ζωγραφική και η φωτογραφία έχουν συγκλίνει, με μια επιλογή σημαντικών σύγχρονων έργων που δείχνουν πώς και οι δύο μορφές τέχνης προσπαθούν να αποτυπώσουν φευγαλέα σημεία του χρόνου ή στιγμές της ιστορίας.
Οι φωτορεαλιστικοί πίνακες του Gerhard Richter, όπως το Two Candles 1982 και το Aunt Marianne 1965, συμπυκνώνουν μια προσέγγιση σε αυτό, μαζί με μεταγενέστερα έργα των Luc Tuymans και Wilhelm Sasnal.
Pop καλλιτέχνες όπως ο Richard Hamilton, ο Andy Warhol, ο Robert Rauschenberg και η Pauline Boty προσφέρουν μια άλλη προσέγγιση, ενσωματώνοντας φωτογραφικές εικόνες στους πίνακές τους, όπως φαίνεται επίσης στο Then & Now 2016 της Lorna Simpson και στο Predecessors 2013 της Njideka Akunyili Crosby.
Αυτή η ομαδική έκθεση εκτυλίσσεται ως μια ανοιχτή συζήτηση μεταξύ μερικών από τους μεγαλύτερους ζωγράφους και φωτογράφους των τελευταίων γενεών.
Ξεκινώντας την περιήγησή τους με μερικούς από τους πιο γνωστούς εκφραστικούς ζωγράφους της μεταπολεμικής περιόδου, οι επισκέπτες μπορούν να ανακαλύψουν πώς ο ευρηματικός και ζωγραφικός ρεαλισμός καλλιτεχνών όπως ο Lucian Freud και η Alice Neel αναπτύχθηκε παράλληλα με την εμφάνιση της φωτογραφίας ντοκιμαντέρ και πρωτοποριακών φωτογράφων όπως η Dorothea Lange.
To έργο Σπουδή για έναν Πάπα VI του Francis Bacon το 1961 αποκαλύπτει τον ρόλο που έπαιξε το φωτογραφικό υλικό για πολλούς καλλιτέχνες, ενώ το Trouble in Paradise της Cecily Brown το 1999 και το Mental States του George Condo το 2000 αποκαλύπτουν την κληρονομιά της εκφραστικής παραστατικής ζωγραφικής σε έναν κόσμο όλο και πιο διαδεδομένων φωτογραφικών εικόνων.
Η έκθεση δείχνει επίσης πώς η επιρροή κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση, με μια σειρά εντυπωσιακών ζωγραφικών φωτογραφιών. Από τα δραματικά μεγάλης κλίμακας έργα του Jeff Wall A Sudden Gust of Wind (after Hokusai) 1993 και του Andreas Gursky May Day IV 2000, μέχρι την παιχνιδιάρικη προσέγγιση της μεγάλης ιστορικής ζωγραφικής από τον Pushpamala N. και τα ατμοσφαιρικά σχεδόν αφηρημένα θαλασσογραφικά τοπία του Hiroshi Sugimoto. Οι φωτογραφίες των Thomas Struth και Louise Lawler, που αποτυπώνουν διάσημους πίνακες σε έκθεση και αποθήκευση, αποκαλύπτουν έναν άλλο τρόπο με τον οποίο τα δύο μέσα έχουν βρει σπίτι το ένα μέσα στο άλλο.
Ωστόσο, μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφουμε, η έκθεση δεν έχει απολαύσει διθυραμβικές κριτικές από τα μεγάλα ξένα δημοσιογραφικά μέσα. Πολλοί είναι εκείνοι που σχολιάζουν ότι πρόκειται για μια έκθεση με εντυπωσιακά έργα τέχνης από τη μία αλλά δίχως την εγκαθίδρυση μιας στιβαρής επιχειρηματολογίας από την πλευρά της επιμέλειας για τη σχέση ανάμεσα στη ζωγραφική και τη φωτογραφία. «Μήπως η Lange τράβηξε αυτή την ηρωική φωτογραφία – η οποία είχε ως αποτέλεσμα την έκτακτη κρατική βοήθεια – μόνο και μόνο για να κρεμαστεί στο ίδιο δωμάτιο με τον Bacon και τον Picasso στο πλαίσιο κάποιας αόριστης συζήτησης για το συναίσθημα και την έκφραση στην τέχνη του 20ού αιώνα; Τι σχέση έχει ο Νιλ με τον Φρόιντ; Γιατί οι φωτογραφίες των θαλασσών του Hiroshi Sugimoto, που αγγίζουν το φως, το σκοτάδι και τη φύση του απείρου, σχετίζονται με την αφηρημένη ζωγραφική;», θα γράψει στη Guardian η Laura Cumming.
«Αν θέλετε να δείτε εκπληκτικά έργα των Doig, Freud, Dumas Richter και Höfer, είστε τυχεροί, όλα αυτά βρίσκονται εδώ. Αλλά ως στιγμιότυπο της τέχνης και του νοήματός της στην εποχή της φωτογραφίας, είναι όλα πολύ θολά, το φλας είναι πολύ έντονο», αναφέρει με τον δικό του τρόπο ο Eddy Frankel στο Time Out.
Δεν έχουμε ίδια άποψη για την έκθεση καθώς δεν την έχουμε δει αλλά σίγουρα τα έργα και οι δημιουργοί τους αξίζουν μια παρουσίαση εδώ. Και αν βρεθεί κανείς στο Λονδίνο το επόμενο διάστημα, ας αγνοήσει τη λογική της έκθεσης και απλά να απολαύσει μια πραγματικά καταπληκτική έκθεση έργων, πολλοί από τους οποίους σπάνια παρουσιάζονται στο κοινό και οι οποίοι, συγκεντρωμένοι, προκαλούν τις δικές τους συναρπαστικές συζητήσεις.
Info έκθεσης
