Ο Αντώνης Μποσκοΐτης στο ελculture.gr

Η ταινία του Αντώνη Μποσκοΐτη «Κατερίνα Γώγου – Για την Αποκατάσταση του Μαύρου», που θα προβληθεί στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον. Κάνοντας την έρευνά μου πριν τη συνέντευξη, έπεσα πάνω στο μπλογκ του (που ενημερώνεται με εντυπωσιακούς ρυθμούς!), αλλά και σε πολλές πρόσφατες συνεντεύξεις του. Πέρα λοιπόν από το θέμα της ταινίας, άρχισε να μου προκαλεί περισσότερο ενδιαφέρον ο ίδιος ο σκηνοθέτης-δημοσιογράφος, που χρόνια ασχολείται με τη μουσική και εκφράζει τις απόψεις του, όπως θα διαπιστώσετε, στη διαπασών…

ελc: Βλέπω ότι υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για το νέο σου ντοκιμαντέρ. Πού πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό;
Α.Μ.: Αφενός στο θέμα. Παρόλο που το ξεκίνησα το 2007, αλλά διέκοψα γιατί μεσολάβησε η ταινία για τον Κούνδουρο, η Γώγου είναι επίκαιρη ειδικά αυτή την περίοδο. Αφετέρου οφείλεται και στην προώθηση από τις Νύχτες Πρεμιέρας γενικά της ελληνικής δημιουργίας, όχι μόνο της ταινίας μου. Το τονίζω, είναι ένα φεστιβάλ  που στηρίζει πολύ τους δημιουργούς και ένα αθηναϊκό Φεστιβάλ, στο οποίο νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα η ταινία.

ελc: Γιατί επέλεξες το θέμα «Γώγου»;
Α.Μ.: Έχει να κάνει με τους προσωπικούς μου μύθους. Πάντα διαλέγω για τις ταινίες μου θέματα που με ενδιαφέρουν προσωπικά. Και η Γώγου ήταν άνθρωπος πάνω απ’ όλα. Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος, όπως έλεγε, 5 λέξεις είναι που, αν τις χωνέψουμε, θα πάμε καλύτερα, …αλλά το ξεχνάμε.

ελc: Και ο τίτλος «Αποκατάσταση του μαύρου»;
Α.Μ.: Τελειώνει έτσι ένα ποίημά της, στο οποίο αναφέρεται στην ταινία η φίλη της, δικηγόρος Λίνα Καρανασοπούλου. Αφαιρώντας την ποιητική διάσταση από το ποίημα, της έλεγε, «επιτέλους βρε Κατερίνα, ένα ποίημα που αποκαθιστά τους χασικλήδες!».  Αυτό έχει η ποίηση, να ερμηνεύεται διαφορετικά. Εγώ πάντως διαπίστωσα από την έρευνα ότι τα ποιήματα της Γώγου πουλούσαν τρελά, 40 χιλιάδες αντίτυπα το κάθε βιβλίο. Μόνο ο Ελύτης κι ο Ρίτσος πουλούσαν τότε τόσο. Τα «Τρία κλικ αριστερά» το ’78 ήταν επανάσταση στο ποιητικό κατεστημένο. Αλλά το λογοτεχνικό κατεστημένο τη σνόμπαρε. Τη θεωρούσαν φτηνή, με χυδαίο λόγο, κλπ. Ο τίτλος λοιπόν κυρίως στοχεύει στην αποκατάσταση του ποιητικού έργου της Γώγου. Δεν ξέρω πόσο μπορεί να το πετύχει αυτό μια ταινία, εμένα αυτή ήταν η πρόθεσή μου πάντως. Δεν έχει σχέση με μαύρα και ναρκωτικά, έχει να κάνει με την ποιητική της διάσταση. Σίγουρα δεν είναι μαύρη! Είναι απαισιόδοξη, αλλά όταν έχεις την απαισιοδοξία να προφέρεται τόσο δυνατά, να ουρλιάζεται, αυτό είναι κραυγή ελευθερίας στο τέλος, είναι η απόλυτη λύτρωση.

ελc: Πώς συνδυάζεις όλα τα παραπάνω με την ταραγμένη εποχή που ζούμε;
Α.Μ.: Ζούμε τη χειρότερη εποχή και είμαι πολύ απογοητευμένος. Εδώ δε σαλεύει τίποτα, και δεν εννοώ μόνο βιοποριστικά, αλλά και πολιτιστικά. Ζούμε την απαξίωση της τέχνης. Θα μου πεις, άλλοι δεν έχουν να φάνε. Ναι, αλλά – αν υποθέσουμε ότι ο πολιτισμός προάγει τον άνθρωπο -, εδώ έχουμε οδηγηθεί στα κατώτερα ένστικτα του ανθρώπου. Δολοφονούνται μετανάστες στο δρόμο, βγαίνουν φυλλάδες μεγάλης κυκλοφορίας και κατακεραυνώνουν καλλιτεχνικά έργα, εννοώ της Λένας Κιτσοπούλου. Συμφωνεί κανείς ή διαφωνεί με το θέμα, είναι λες και βρισκόμαστε στη Βαϊμάρη του ‘30. Ζούμε σε σιχαμένη εποχή και θεωρώ την Ελλάδα την πιο ρατσιστική χώρα στην Ευρώπη. Μια φοβική, ρατσιστική χώρα, το πιστεύω απόλυτα!

ελc: Ο ρατσισμός όμως σχετίζεται και με την οικονομική κρίση
Α.Μ.: Υπήρχε και παλιότερα, είναι απόρροια της βυζαντινής εποχής. Και η θρησκεία έχει παίξει έναν τρομερά κακό ρόλο στην Ελλάδα. Βλέπεις πώς βγαίνουν οι μητροπολίτες και μόνο η σβάστικα λείπει από την αμφίεσή τους. Δε μιλάμε για οικονομική κρίση, αλλά για εκφασισμό της κοινωνίας. Σε λίγο θα αρχίσουμε να διωκόμαστε πια, μετά τους μετανάστες σειρά έχουν οι αριστεροί, οι ομοφυλόφιλοι κι οι καλλιτέχνες. Πώς θα ανακοπεί η πορεία αυτή; Ίσως τελικά ο καθένας κάνοντας κάτι, προσπαθεί να ανακόψει την πορεία αυτής της ασχήμιας που υπάρχει παντού. Και θεωρώ επίσης ότι δεν μπορούν να σιωπούν οι καλλιτέχνες. Πού είναι οι διανοούμενοι, οι πνευματικοί άνθρωποι, εδώ ζούμε το φασισμό, δεν πρέπει να βγουν να μιλήσουν;

ελc: Εσύ πάντως διατηρείς μετά μανίας ένα μπλογκ και μιλάς εκεί!
Α.Μ.: Ναι, είναι σαν προσωπικό ημερολόγιο, γράφω από 2007 για μουσικές και ταινίες που μου αρέσουν, πράγμα που με ξεκουράζει και μου αρέσει. Πολύς κόσμος έχει γνωρίσει τη γραφή μου από κει, περισσότερο κι απ’ τα έντυπα που έγραφα. Το είχα παρατήσει όμως για μήνες λόγω του facebook, το οποίο κάποια στιγμή μπούχτισα. Μπαίνει ο καθένας με το μακρύ και το κοντό του. Κάποια στιγμή είδα ότι είχα συνηθίσει στη γρήγορη γραφή του facebook – μια ατάκα και από κάτω 50 άνθρωποι με like. Ε και; Μια μπούρδα είναι. Οπότε είπα να το κλείσω και να ξανα-αφοσιωθώ στο μπλογκ μου. (σ.σ. Κατά σύμπτωση, την ώρα της συνέντευξης χτυπά το τηλέφωνό του και μια γνωστή του διαμαρτύρεται γιατί την μπλόκαρε από το facebook. «Δε σε μπλόκαρα ρε συ, κατέβασα όλο το facebook μου, δεν άντεχα άλλο!», της λέει ο Αντώνης, και σκέφτομαι πόσο κοστίζει στον άνθρωπο ο ηλεκτρονικός κοινωνικός αποκλεισμός του…)

ελc: Πώς νιώθεις για τη διαδικτυακή ενημέρωση;
Α.Μ.: Διαπιστώνω ότι ο εκφασισμός της κοινωνίας έχει περάσει πολύ και στο διαδίκτυο. Όταν ανοίγω ένα ενημερωτικό site και κάτω απ’ τις ειδήσεις γράφει «Δίνουμε δουλειά μόνο στους έλληνες», εμένα αυτό αυτομάτως μου κάνει προπαγάνδα μίσους. Επίσης υπάρχει ακατάσχετη μπουρδολογία, και μιλάω κυρίως για τα ειδησεογραφικά sites. Απίστευτα συντακτικά και ορθογραφικά λάθη, κείμενα γραμμένα στο πόδι – έχω διαβάσει βέβαια και ωραία κείμενα, αλλά διαβάζεις και ασημαντολογίες και ανοησίες, κι εκεί τσαντίζεσαι.. Όταν βλέπεις ότι και το ίντερνετ ακόμα, που λέγαμε ότι είναι η φωνή της ελευθερίας και της ελεύθερης έκφρασης, είναι υποχείριο της βλακείας και φασιστοειδών ιδεών, λες καλύτερα να μην υπήρχε, ειλικρινά!

ελc: Και όταν διαβάζεις κι όλα αυτά τα αγανακτισμένα σχόλια κάτω από τα άρθρα…
Α.Μ.: Κοίτα, πιστεύω ότι δεν πρέπει να μασάει ο κόσμος. Τα σχόλια αυτά ανήκουν σε οργανωμένες ομάδες 10-20 ατόμων, δεν τα κάνω παραπάνω. Δεν μπορεί ο άλλος να βγάζει ένα εμπεριστατωμένο, τεκμηριωμένο κείμενο και να βγάζεις από κάτω κηρύγματα μίσους. Αυτοί γυρίζουν σε όλα τα sites, αλλάζουν ιντερνετικές περσόνες και κάνουν τα ίδια σχόλια. Το δε επίπεδό τους είναι πολύ χαμηλό, το βλέπεις απ’ τα γραπτά τους, οπότε δε μ’ ανησυχεί τόσο, το διασκεδάζω κιόλας. (Εκεί γελάμε με τα σχόλια στο twitter για την κοινή παρουσία Δούρου – Κασιδιάρη στην πορεία των αστυνομικών. «Τους χώρισαν οι μπάτσες, τους ένωσαν οι μπάτσοι»!). Δυστυχώς εκεί έχουμε φτάσει, να γελάμε τώρα. Να συνηθίζουμε το πρόσωπο του τέρατος αντί να βγαίνουμε στους δρόμους. Τώρα προσπαθούν να μας περάσουν ότι θα γίνει εμφύλιος, με τα τάγματα εφόδου, κλπ. Με τον τρόμο ζούμε και τη φτηνή προπαγάνδα…

ελc: Είναι και κάπως θολό αυτό το πρόσωπο
Α.Μ.: Έχουν γίνει όλα αχταρμάς. Όταν οι ταξιτζήδες λένε ότι πριν ψήφιζαν Πασόκ και τώρα Σύριζα ή Χρυσή Αυγή, ε, δε μιλάμε για φασίστες, μιλάμε για ανθρώπους καμένους! Τώρα πληρώνουμε την αισθητική όλων αυτών που πήγαιναν στα σκυλάδικα και τα ΄σπαγαν τόσα χρόνια. Τη φτηνή διασκέδαση και την έλλειψη πνευματικής ζωής, τον λαϊκισμό. Πιστεύω ότι έκαναν μεγάλο έγκλημα όλα αυτά τα lifestyle έντυπα, όλοι αυτοί οι Κωστόπουλοι και οι Αναστασιάδηδες, οι πληγές της κοινωνίας. Κι ας βγαίνει ο Κωστόπουλος να μοιρολογεί ότι κατέρρευσε το οικοδόμημά του. Αυτοί είναι η αιτία που φτάσαμε εδώ. Ένας λαός χωρίς εκπαίδευση και παιδεία, ένας λαός που δε σκέφτεται, δε ρωτάει, ένας κοιμισμένος λαός είναι, εκεί καταντήσαμε. Ο καπιταλισμός στο ζενίθ του και η διέξοδος στην κατάρρευση του που είναι ο φασισμός. Γι αυτό σου λέω: Ζω μια φρίκη σ’ αυτή τη χώρα!

Η ταινία του Αντώνη Μποσκοΐτη «Κατερίνα Γώγου – Για την Αποκατάσταση του Μαύρου» προβάλλεται στις Νύχτες Πρεμιέρας:
Την Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου στον Δαναό, στις 21.15
Την Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου στον Δαναό, στις 19.45