Επιμέλεια: Αργυρώ Μποζώνη
Περνώντας τον καιρό της καραντίνας: Το ελculture ζητάει σε πρόσωπα απ’ τον κόσμο των τεχνών να μας στείλουν τη δική τους ανταπόκριση για τις μέρες της καραντίνας μοιράζοντας ελεύθερα μαζί μας τις σκέψεις τους.
Ο Αργύρης Ξάφης μάς στέλνει τη δική του ανταπόκριση:
Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκαν απαγορευτικά μέτρα σε γειτονικές μας χώρες σκέφτηκα ότι αυτό είναι κάτι που θα εξαπλωθεί σίγουρα και στη δική μας. Σε μια συνέντευξη που έτυχε να δώσει εκείνη την εποχή είπα μάλιστα ότι πρέπει ήδη να σκεφτόμαστε την εποχή που έρχεται και να στραφούμε προς τις τεχνολογίες που θα μας βοηθήσουν να κρατήσουμε μια επικοινωνία με το κοινό μας καθώς και τις δυνατότητες, την τρυφερότητα, την παρηγορητική διάσταση που έχει το θέατρο και η τέχνη προς τους θεατές του. Εδώ να πω ότι εννοείται πως γνωρίζω και εγώ αλλά και όσοι έχουν δει ποτέ θέατρο ότι η ζωντανή εμπειρία μιας παράστασης επ’ ουδενί δε συγκρίνεται με μία μαγνητοσκοπημένη παράσταση αρχείου. Δεν είμαι χαζός, ούτε οι θεατές. Τζάμπα ο κόπος για μένα επανεφεύρεσης του τροχού.
Έτσι όταν πια συνέβη απαγόρευση και στη χώρα μας, μέσα μου είχε ωριμάσει η ιδέα να ξεκινήσω μοιράζοντας παραστάσεις που είχαμε κάνει στο παρελθόν και το πιο πιθανό ήταν ότι δεν θα τις επαναλάβουμε. Έτσι ώστε να αποκτήσει μια εξοικείωση και ένας άγνωστος προς εμένα θεατής με το έργο μας και τη δουλειά μας.
Ευτυχώς βρέθηκαν πολλοί συνάδελφοι, αγαπημένοι άνθρωποι, καλλιτέχνες που θεώρησαν αυτή την ιδέα άξια λόγου και αποφάσισαν να συμπορευθούν βάζοντας κι αυτοί τις δικές τις παραστάσεις online και μοιράζοντας τις δωρεάν στον κόσμο. Αυτό συνέβη και στο εξωτερικό με μεγαλύτερες όπερες, η Kammerspiele του Μονάχου, οι Peeping Tom και δεκάδες ομάδες και οργανισμοί κάνουν αυτή τη στιγμή το ίδιο. Σκέφτομαι να βάλω και κάποιες παραστάσεις του Αμόρε.
Ξέρουμε καλά ότι στην Ελλάδα υπάρχει μια μαύρη τρύπα αρχειακού υλικού. Από τότε που έκλεισε το Θεατρικό Μουσείο δεν υπάρχει καταγραφή των παραστάσεων. Ίσως αυτή η συγκυρία είναι μία αρχή για την επαναδημιουργία του. Μέσω διαδικτύου αυτές τις μέρες ξεκίνησα στη σχολή του Ωδείου Αθηνών μαθήματα και καινούργιες ασκήσεις για την περίσταση μέσω skype. Φυσικά, υπάρχουν σκηνές που είναι αδύνατον να πραγματοποιηθούν, η φαντασία του θεάτρου τις καθιστά δυνατές, όπως η δολοφονία εξ αποστάσεως ή οι ερωτικές σκηνές. Φυσικά, όλο αυτό δεν αντικαθιστά το πραγματικό μάθημα, αλλά η ανάγκη είναι μεγαλύτερη από την απελπισία. Η χαρά των μαθητών είναι τεράστια και η όρεξή τους ακόμη μεγαλύτερη.
Όπως ξέρετε, πολλοί από εμάς ετοιμάζαμε τις παραστάσεις μας οι οποίες έχουν αναβληθεί και περιμένουμε από το ΥΠΠΟΑ να δοθεί καταρχάς παράταση στο όριο του Μαΐου. Γιατί οι παραστάσεις αυτές μάλλον δεν πρόκειται να γίνουν, έχουμε ήδη δώσει προκαταβολές, σε υλικά, κατασκευαστές κλπ. Φαντάζομαι θα υπάρξει μια συνεννόηση, ώστε να έχουμε και μια επιπλέον βοήθεια γιατί με τη μετάθεση των παραστάσεων αλλάζουν και οι διανομές και θα πρέπει να ξανακάνουμε πρόβες με καινούργιους ηθοποιούς σε πολλές περιπτώσεις.
Στη γενικότερη εικόνα τώρα: Το θέατρο έχει υποστεί ένα τεράστιο χτύπημα. Ένα μαγαζί, με όρους, θα ξανανοίξει. Τα θέατρα δεν ξέρω πόσο σύντομα θα ξαναδούν θεατές. Αλλά εμείς, εδώ, συνεχίζουμε, όπως μπορεί ο καθένας μας.
