Περπατάω στους δρόμους της βροχερής Δράμας. Η μυρωδιά της βροχής προσδίδει μια σαγηνευτική ατμόσφαιρα στο τοπίο. Τίποτα δεν προμηνύει τα όσα θα επακολουθήσουν τις επόμενες ημέρες σε πολλές από τις πόλεις μας. Για την ώρα ξεκινάει η μεγάλη γιορτή του κινηματογράφου μικρής φόρμας. Ησυχία, κλακέτα και πάμε. Σύννεφα πάνω από ψηλά δέντρα που αγκαλιάζουν τις ιστορίες που θα ειπωθούν.
Ένα νοητό τρίγωνο μέσα στο κέντρο της πόλης ο τόπος συνεύρεσης σκηνοθετών, δημιουργών, δημοσιογράφων, φανατικών του κινηματογράφου: κινηματογράφος Ολύμπια, Δημοτικό Ωδείο Δράμας (Αίθουσα Αντώνης Παπαδόπουλος), θερινός κινηματογράφος Αλέξανδρος, κήπος του πολιτιστικού χώρου ΚΥΚΛΩΨ. Καθημερινές προβολές μεγάλης διάρκειας για όσο κανείς αντέχει, σωματικά και ψυχολογικά.
Η εξερεύνηση της σεξουαλικότητας, οι πρώτες φορές, φιλίες που δοκιμάζονται, οι μνήμες της παιδικής ηλικίας, ο χωρισμός και η απώλεια, τα θέματα που αγγίζουν και αναδεικνύουν οι ταινίες. Ένα ψυχογράφημα της κοινωνίας μας, ο άνθρωπος στο προσκήνιο. Ταινίες μικρής φόρμας που εμπεριέχουν βαθιά συναισθήματα, δεν διστάζουν να πειραματιστούν και να παίξουν με κινηματογραφικά ύφη και στυλ, αισθητικές προσεγγίσεις, προκαλούν και ανοίγουν στοχαστικούς διαλόγους. Νέοι που συσπειρώνονται με όραμα την τέχνη τους,
Όλα τα καυτά, επίκαιρα κοινωνικά ζητήματα που ταλανίζουν τη σύγχρονη Ελλάδα: ρατσισμός, αυτοκτονίες, θάλασσες που ξεβράζουν πτώματα μεταναστών, γυναικοκτονίες, βία, σκοταδισμός και θρησκοληψία, τρομοκρατία, φυλακή. Αλλά και ο γολγοθάς των σημερινών νέων ηθοποιών που προσπαθούν να επιβιώσουν. Για μία ακόμη φορά, λιγοστές οι κωμωδίες α λα ελληνικά. Το γέλιο έχει πάρει τον κατήφορο, είδος δυστυχώς προς εξαφάνιση.
Tο 46ο DISFF τα έχει όλα, τα υμνεί όλα, τα αποθεώνει όλα, τα χειροκροτεί όλα: 64 ελληνικές ταινίες, 7 διαγωνιστικά τμήματα, σπουδαστικές ταινίες, Cinematherapy, short film hub, networking, workshops, green films, ταινίες για παιδιά, ταινίες από παιδιά …και δύο ευκαιρίες για Όσκαρ αφού υπερήφανα 4-10 Σεπτεμβρίου, στη Δράμα, βλέπουμε το μέλλον του σινεμά.
Στοίχημά μου φέτος να δω όσο περισσότερες ταινίες μπορώ στο χρόνο που έχω – 182 ταινίες από 41 χώρες. Τις υπόλοιπες θα τις παρακολουθήσω, όσοι λάτρεις του σινεμά προσέλθετε δίχως φόβο, διαδικτυακά μέσα από την πλατφόρμα του φεστιβάλ. Και είναι πολλά αυτά αν αναλογιστείς τα 7 διαγωνιστικά τμήματα. Oι βραβευμένες ταινίες θα παραμείνουν διαθέσιμες στην πλατφόρμα μέχρι τις 11 Σεπτεμβρίου.
Το Εθνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα και το Διεθνές Διαγωνιστικό πλαισιώνονται και φέτος από το Διεθνές Σπουδαστικό και το Εθνικό Σπουδαστικό Πρόγραμμα. Παράλληλα, συνεχίζουν την επιτυχημένη τους πορεία τα διαγωνιστικά προγράμματα Διεθνές Animation και Short & Green, και βέβαια το καινοτόμο πρόγραμμα Cinematherapy που και φέτος εντάχθηκε στα σχολεία, ενώ ταξίδεψε εντός κι εκτός συνόρων.
Φέτος εγκαινιάζεται το νέο διαγωνιστικό πρόγραμμα KIDDO με ταινίες για παιδιά και από παιδιά αλλά και το Short Film Hub που φιλοδοξεί να συνδέσει ταλαντούχους σκηνοθέτες, σεναριογράφους και παραγωγούς με την διεθνή και την εγχώρια κινηματογραφική βιομηχανία –με ακόμα πιο ενδυναμωμένη την παρουσία του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.
«Το 46o DISFF έρχεται ως επίλογος τιμής για μένα στο τέλος της θητείας μου ως πρόεδρος. Παρέλαβα έναν κοιμισμένο γίγαντα με στόχο να βρει την θέση που του αξίζει. Παρά τις κρίσεις που αντιμετωπίσαμε, σχεδιάσαμε τη νέα εποχή του Φεστιβάλ και ανταμειφθήκαμε από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου», θα δηλώσει ο πρόεδρος του Φεστιβάλ Γιώργος Δεμερτζής στην τελετή έναρξης.
To λεκτικό εύρημα “Focus on DISFF” μια καθημερινή υπενθύμιση να «δούμε» -και να σκεφτούμε το Φεστιβάλ, τις ταινίες του, τους δημιουργούς του, την αποστολή και την ποιότητά του – ένα Φεστιβαλ που ταξιδεύει, μπαίνει στον διεθνή χάρτη των μεγάλων εξελίξεων και κυρίως δίνει φωνή στο μέλλον της κινηματογραφίας. Γιατί αν κάτι κρατάω σφιχτά στη σκέψη μου φέτος είναι η σπουδαιότητα του Σπουδαστικού Διαγωνιστικού με βασικούς εκπροσώπους του τους απόφοιτους των κινηματογραφικών σχολών, πέρα από περιορισμούς, απαιτητικούς κανόνες και κυρίως μηδενικό ή ελάχιστο budget να δημιουργούν μαγικές εικόνες, συγκινητικά και πρωτότυπα αφηγήματα που ξεχώρισαν.
«Παρά τα ετερόκλητα χαρακτηριστικά τους, πιστεύουμε ότι στο σύνολό τους δημιουργούν ένα ολόγραμμα – μια μαγική εικόνα, που αν κάποιος επιχειρήσει να τη δει συνολικά, μπορεί να αντιληφθεί το πρόσωπο της νέας κινηματογραφίας στη χώρα», θα αναφέρει ο Παναγιώτης Ιωσηφέλης, Επικεφαλής του Εθνικού Σπουδαστικού προγράμματος.
Μόνο ενθουσιασμό μπορείς να νιώσεις βλέποντας σπουδαίους καταξιωμένους ηθοποιούς να εμπιστεύονται τους νέους κινηματογραφιστές και να συνεργάζονται μαζί τους χωρίς δεύτερη σκέψη.
«Όλοι από το ίδιο σημείο ξεκινήσαμε», θα πει ο Γιάννης Τσορτέκης στην πρόταση του, τότε ακόμα σπουδαστή Νίκου Κολιούκου όταν θα του προτείνει τη συμμετοχή του στην πτυχιακή του ταινία «Το χάος που άφησε πίσω της».
Μια ταινία με θέμα την εξάρτηση και την αγάπη. Όχι μόνο την εξάρτηση του πατέρα από το αλκοόλ, αλλά και την αλληλεξάρτηση μεταξύ κόρης και πατέρα. «Δυσκολεύτηκα να βρω τον κατάλληλο ηθοποιό για τον ρόλο του πατέρα και δεν τολμούσα να προσεγγίσω τον Γιάννη Τσορτέκη, το έκανα μόλις ένα μήνα πριν τα γυρίσματα. Αλλά ήταν πολύ ανοιχτός στο να παίξει τον ρόλο και συνδεθήκαμε πολύ».
Το ίδιο ισχύει για τους Ελένη Θυμιοπούλου και Χρίστο Στυλιανού με τη συμμετοχή στην ταινία της Μηλένας Περδικάρη «Οι μονόκεροι υπάρχουν».
Σπουδαία τα νέα – Καινοτομίες, ώθηση στο μέλλον
Η φετινή διοργάνωση έρχεται ντυμένη με μια υπέροχη είδηση, ένα νέο που προσδίδει περισσότερο κύρος και ώθηση στο Φεστιβάλ. Από φέτος, οι δύο (2) ταινίες που θα αποσπούν τις κορυφαίες διακρίσεις στο Εθνικό αλλά και το Διεθνές Διαγωνιστικό του τμήμα, εξασφαλίζουν αυτόματα το πολυπόθητο «εισιτήριο» για τη συμμετοχή στη διαδικασία των Όσκαρ®. Μεγάλη τιμή και προσδοκία για τους δημιουργούς και ένα μεγάλο στοίχημα για το ίδιο το Φεστιβάλ.
«Το πιο ηχηρό από πλευράς στόχων που έχουν επιτευχθεί: μία οσκαρική πιστοποίηση και τη συνέργεια με την κινηματογραφική σχολή του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Επόμενο βήμα είναι να εστιάσουμε στη στέγαση του φεστιβάλ, που είναι επιτακτική τώρα που το φεστιβάλ μεγάλωσε τόσο», θα δηλώσει ενθουσιασμένος ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Δράμας Γιάννης Σακαρίδης καλωσορίζοντας τους προσκεκλημένους του 46ου DISFF, στην εναρκτήρια ομιλία του.
Παρουσιάζοντας το πρόγραμμα, μίλησε για τα δύο νέα τμήματα που πλαισιώνουν τα επτά προγράμματα του Φεστιβάλ: «Φέτος εγκαινιάζεται το νέο διαγωνιστικό πρόγραμμα KIDDO με ταινίες για παιδιά και από παιδιά με υπεύθυνη την Έλενα Μαυρίδου αλλά και το Short Film Hub που φιλοδοξεί να συνδέσει σκηνοθέτες, σεναριογράφους και παραγωγούς με την διεθνή και την εγχώρια κινηματογραφική βιομηχανία, με υπεύθυνη τη Γιάννα Σαρρή».
Η επόμενη μέρα για το φεστιβάλ, φέρνει την αξιοποίηση του πρώην στρατοπέδου Ανδρικάκη που θα μεταμορφωθεί σε ένα υπερσύγχρονο κέντρο για τις οπτικοακουστικές τέχνες στη Δράμα, ενώ παράλληλα, δρομολογείται ο εκσυγχρονισμός των υποδομών του Δημοτικού Ωδείου και του Κινηματογράφου Ολύμπια.
Επιπλέον το Φεστιβάλ ξεκίνησε την 46η του διοργάνωση, με την εκπλήρωση ενός οράματος ετών: τη λειτουργία, εδώ και μερικούς μήνες, της πολυαναμενόμενης Κινηματογραφικής Σχολής στη Δράμα από το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο με εξ’ αποστάσεως μαθήματα και δια ζώσης εργαστήρια στην πόλη της Δράμας.
Η μαγεία της μεγάλης οθόνης – Πότε πέρασε τόση ζωή;
Κάθε απόγευμα βρίσκομαι στο θερινό σινεμά Αλέξανδρος. Ξεκινώντας από τις 8 το απόγευμα μέχρι τις 1.30 το βράδυ, καθισμένη στην καρέκλα μου ζω πολλαπλές ζωές, επιχειρώ με το μυαλό μου αναρίθμητες συνομιλίες με τους δημιουργούς που μοιράζονται τις καλλιτεχνικές του αλήθειες.
«Ταξιδεύω ακόμα. Η ζωή μου αλλάζει. Το σύστημα με παραβλέπει. Και εγώ παραμένω τυφλός σε ένα αέναο κύκλο προσμονής. Να’ μαι πια στα 46. Ήταν αυτή η κανονική παράσταση; Πορεύτηκα πολύ. Μα δεν με ένοιαξε η απόσταση. Έφτασα στην ακροθαλασσιά. Πότε πήγε κιόλας πέντε. Πότε πέρασε τόση ζωή;», ακούγεται από το στόμα Ελλήνων σκηνοθετών στην ταινία “ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ – Στοχασμός”, που στη μακρά πορεία του Φεστιβάλ, πραγματοποίησαν στη Δράμα τα πρώτα τους δειλά αλλά και καίρια βήματα, εξελίχθηκαν, επέστρεψαν ή και πέταξαν ακόμη πιο ψηλά και μακριά. 62 ενδεικτικά επιλεγμένες ταινίες από το πρώτο Φεστιβάλ, έως το περσινό 45ο, που προβλήθηκαν και διαγωνίστηκαν, στέκονται δίπλα στις 35 νέες, του φετινού Εθνικού Διαγωνιστικού και μαζί γίνονται μέρος αυτής της ιστορίας.
Βαρύ φορτίο η αγάπη
Μέσα σε ένα σπίτι, σε ένα μπαλκόνι, σε ένα δωμάτιο μαιευτικής κλινικής, σε ένα διάδρομο σουπερ μάρκετ, το εξοχικό σπίτι δίπλα στη θάλασσα λίγα μόνο από τα σκηνικά που εκτυλίσσονται οι ταινίες που με άλλοτε λυρική, ρομαντική διάθεσή και άλλοτε με θλιβερή απόχρωση υποκλίνονται στην αγάπη, στη διάρκειά της, στις ανθρώπινες σχέσεις που φθείρονται και αναμετριούνται συχνά με τον χρόνο.
Στην ταινία «Πλευρά» του Παναγιώτη Φαφούτη, παλιού γνώριμου του Φεστιβάλ Δράμας, ένας ηλικιωμένος άντρας βρίσκεται στο κρεβάτι του νοσοκομείου εν αναμονή της εγχείρησής τους. Η γυναίκα του είναι μαζί του. Μέχρι τη στιγμή που εμφανίζεται ακόμη μια γυναίκα η ταυτότητα της οποίας δεν είναι προφανής.
«Η αφορμή ήταν μια ιστορία που άκουσα για έναν έρωτα στην τρίτη ηλικία. Με ενδιαφέρει πολύ η έννοια της επιθυμίας, του χρόνου που περνάει πιο γρήγορα μετά τα 50 και πώς διαχειρίζεται ο καθένας μας την πορεία προς το γήρας», θα δηλώσει ο σκηνοθέτης.
H Mαίρη Κολώνια από την άλλη με μια απόλυτα βιωματική ταινία έρχεται να μιλήσει για την αγάπη ως άγγιγμα φροντίδας. «Η πολυθρόνα στο πεζοδρόμιο», είναι μια ταινία coming of age αλλά από την ενήλικη ζωή στο γήρας.
«Την εμπνεύστηκα από την τελευταία βόλτα που έκανε ο πατέρας μου ως ελεύθερος άνθρωπος, χωρίς δηλαδή να εξαρτάται από συνοδό. Και εκφράζει την συσσωρευμένη μου λύπη για αυτήν την αίσθηση απώλειας και φθοράς. Που νιώθω και κάθε φορά που περπατάω και βλέπω στα πεζοδρόμια όλα αυτά τα προσωπικά αντικείμενα των ανθρώπων, οάσεις οικειότητας, να έχουν γίνει σκουπίδια έχοντας απεκδυθεί όλη τους την συναισθηματική φόρτιση», θα αναφέρει η ίδια.
Στις «Αριζόνες» ο Γιώργος Ηλιόπουλος παρουσιάζει ένα μικρό μόνο μέρος της μεγάλου μήκους ταινίας του και μας κάνει να ανυπομονούμε. Ο ήρωάς του ο Δημήτρης μετά από μια μεγάλη ερωτική απογοήτευση θα αναζητήσει καταφύγιο στο εξοχικό σπίτι του παππού του.
«Με ενδιαφέρει πολύ το διευρυμένο τραύμα που φέρουν οι άνθρωποι της γενιάς μου, που δείχνει να έχει έξαρση και λόγω της πολιτικής και οικονομικής συγκυρίας που έχουμε βιώσει», θα σημειώσει.
Οικογενειακές ρωγμές – Η ζωή περνάει και εμείς θεατές;
Ένα τηλεφώνημα, η ανάμνηση στο παλιό το σπίτι και τα αναπάντητα ερωτήματα μέσα από οικογενειακές τραγωδίες, απώλειες.
«Το θέμα της ταινίας είναι πολύ προσωπικό, ήρθε σαν ιδέα σε μια σχετικά σκοτεινή περίοδο της ζωής μου, κατά την οποία μια από τις βασικές σκέψεις ή μάλλον αισθήσεις, ήταν η δυνατότητα να είμαι μόνος, ήταν μια περίοδος που πράγματι απομονώθηκα», θα δηλώσει ο Αλέξανδρος Παπαθανασόπουλος μετά την ταινία του ”Firebug”. Μια συγκινητική ταινία για να ανείπωτα ερωτήματα και τα τραύματα της παιδικής ηλικίας με τα σημαντικά γεγονότα να μένουν στη σκιά, κρυμμένα σε αθέατες γωνιές του μυαλού.
Ο Φοίβος Ήμελλος μετά τη «Βιολέτα» δημιουργεί μια ταινία για μια φαινομενικά ήρεμη οικογένεια που ο κόσμος της θα γκρεμιστεί σε μερικά μόλις δευτερόλεπτα. Στην ταινία του ”Wings” παρακολουθούμε μια γυναίκα που λαμβάνει ένα τηλεφώνημα από τον γιο της την ώρα που τον περιμένει για μεσημεριανό φαγητό, και σύντομα θα μάθει πως ο γιος της έγινε γυναικοκτόνος. Ο Ήμελλος επιλέγει ένα παράπλευρο χαρακτήρα, τη μητέρα για να μιλήσει για τις οικογενειακές και κοινωνικές παθογένειες με ένα μονοπλάνο που σίγουρα θα συζητηθεί.
Φιλμικές αναζητήσεις – Με το βλέμμα σε αθέατες πλευρές της ζωής
Ένα ταξίδι στο Άγιο Όρος, το κέντρο της Αθήνας, μια χωματερή στην Αφρική, ένας ζωολογικός κήπος τα σκηνικά των ταινιών που μας καλούν να αναστοχαστούμε ζητήματα όπως η ιστορία, ο σεβασμός στο ζωικό κόσμο, ο πλανήτης.
Η ταινία του Νεριτάν Ζιντζιρία «Φῶς ἐκ Φωτός», μια φιλμική αναζήτηση ανάμεσα σε έναν κινηματογραφιστή και έναν ιερομόναχο του Αγίου Όρους θα προκαλέσει αίσθηση. Θα ξεκινήσει το 2017 όταν θα βρεθεί στο Άγιο Όρος για να τραβήξει κάποιες φωτογραφίες για μια συνεργασία με έναν αρχιτέκτονα. Την τελευταία ημέρα ένας μοναχός στη Σιμωνόπετρα, του αποκαλύπτει μια σειρά φωτογραφικών πλακών που είχε τραβήξει ένας άλλος μοναχός το 1932 φτιάχνοντας τη δική του μηχανή. Τις είχε βρει ο ίδιος, στο πίσω μέρος του Αγίου Όρους που ονομάζεται έρημος, καθώς δεν υπάρχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό κι εκεί πηγαίνουν οι ερημίτες για να πεθάνουν.
Τις βρήκε μέσα σε άδειες καλύβες, τις καθάρισε, τις αποκατέστησε σκανάροντάς τες σε έναν παλαιό υπολογιστή. Η φωτογραφία στο Άγιο Όρος ήρθε από Ρώσους εξερευνητές που άφησαν εκεί τις ξύλινες κάμερες που ζημιώθηκαν από τον καιρό. Με αυτές ήρθε σε επαφή ο ιεροδιάκονος Προκόπιος, τις φωτογραφίες του οποίου και χρησιμοποίησε στην ταινία.
«Η ταινία πήρε πέντε χρόνια να ολοκληρωθεί, αλλά όλη η εμπειρία που μου πρόσφερε ήταν τέτοια ώστε να αλλάξει τον τρόπο που προσδιοριζόμουν έως τότε ως δημιουργός, σε σχέση με τη γλώσσα και το τι καινούριο προτείνεις. Με βοήθησε στο να δω ένα άλλο, ουσιαστικότερο κομμάτι για μένα», θα δηλώσει ο σκηνοθέτης.
Το φιλμ-δοκίμιο «Αθήνα αγάπη μου» του Δημήτρη Κεχρή σε άσπρο μαύρο αναζητά τα ίχνη της ιστορίας στην Αθήνα, στους δρόμους που καθημερινά περπατούμε και συχνά παραβλέπουμε.
«Πρόκειται για μια αποκρυστάλλωση διεργασιών πολλών ετών. Ζω και περπατώ πολλά χρόνια στο κέντρο της Αθήνας, παρατηρώ την πόλη και φωτογραφίζω ενδελεχώς και κάποια στιγμή άρχισα να παρατηρώ τα μνημεία στους δρόμους. Έτσι μου δημιουργήθηκε το ερώτημα ποιοι άνθρωποι και γεγονότα μνημονεύονται. Επειδή πολλές φορές τα ίχνη από αυτά τα γεγονότα έχουν σβηστεί, δεν υπάρχουν υλικά αποτυπώματα στο σώμα της πόλης, αυτό με οδήγησε να καταφύγω σε αρχεία, σε συνεντεύξεις με ιστορικούς και αρχιτέκτονες, και να επιστρατεύω και κάποια ημιμυθοπλαστικά στοιχεία, προκειμένου να χτίσω μια αντιαφήγηση για ό, τι απουσιάζει».
Η ταινία “Happy” της Laura Rindlisbacher προβάλλει το ιστορικό μιας δικαστικής απόφασης με πρωταγωνίστρια την ελεφαντίνα Happy που μας ζητά να αναστοχαστούμε πάνω στον ορισμό της «προσωποσύνης», της ιδιότητας δηλαδή του ατόμου ενώ στην ”Fantasmagoria” του Juan Francisco Gonzalez βρισκόμαστε μπροστά στη βιομηχανία του νικτρικού άλατος με λυρισμό και συγκίνηση.
Η ταινία στην κατηγορία Animation του Σουηδού Jaquim Weibull “The murder of Olof Palme” αναπαριστά τη μέρα της δολοφονίας του Ούλωφ Πάλμε που το 1986 έπεσε νεκρός από σφαίρα στο δρόμο της Στοκχόλμης, αλλά και το σατιρικό stop motion animation, το ”Ready” από την Ειρήνη Βιανέλλη, που μας μυεί στον άγνωστο κόσμο της Ελληνικής Βουλής και των εργαζομένων της, μερικές ενδιαφέρουσες προτάσεις διείσδυσης στον κόσμο του animation, με ουσία και σκέψη.
Η αστεία πλευρά της ζωής – Always look on the bright side of life
Και μπορεί το χιούμορ να μην πρωταγωνιστεί στο Φεστιβάλ, ωστόσο υπάρχουν μερικές φωνές που ξεχωρίζουν, μας κάνουν να χαμογελάμε και να ελπίζουμε σε περισσότερες. «Ο Κλέφτης» του Matteo Pizzocaro είναι μια από αυτές.
«Η ιδέα ήρθε όταν ήμουν φοιτητής και σηκώθηκα ένα βράδυ να πιω νερό, είδα έναν άνθρωπο μέσα στο σπίτι και αγουροξυπνημένος του είπα ”είσαι φίλος του συγκάτοικου ή ήρθες να μας κλέψεις;” Ευτυχώς ήταν φίλος του συγκάτοικου αλλά αν ήταν κλέφτης τι θα του έλεγα; Έτσι μου ήρθε η ιδέα για το σενάριο. Αυτό που με ενδιέφερε στην ταινία ήταν ουσιαστικά, η πρώτη επαφή που έχεις με έναν άγνωστο και το πώς βασιζόμαστε στα λόγια», θα εξηγήσει ο ίδιος.
Ο «Ανορθόδοξος» του Κωνσταντίνου Αντωνόπουλου, έρχεται με στοιχεία Monty Pythons να προτείνει ένα νέο αφήγημα. Μια ταινία που ενώ ξεκινάει με στοιχεία κωμωδίας, αγγίζει τα όρια του δράματος.
«Η ταινία προέκυψε ως ένα κομμάτι μιας γενικότερης δουλειάς για το Μεσαίωνα που ετοιμάζουμε για το 2024. Απαιτήθηκε μεγάλη έρευνα, ήταν μια χρονοβόρος διαδικασία. Είναι πολύ ενδιαφέρον να εξερευνάς τον κόσμο αυτής της εποχής. Με έναν τρόπο ο ”Ανορθόδοξος” είναι ένα αντίστροφο road movie –o εγκλωβισμένος στον κλοιό ήρωας είναι στατικός, και μέσα από τα μάτια του εξερευνάς τον κόσμο αυτής της εποχής».
«Μόνο με το χιούμορ πιστεύω ότι μπορεί να πάει καλά η ζωή», θα δηλώσει ο Σπυρίδων Παπασπύρου που κάνει αίσθηση με την ταινία του ”Short Draft”. Ένα road movie με ένα ταξιτζή και τον Ταραντίνο κλεισμένο στο πορτ παγκάζ του αυτοκινήτου του. «Ήθελα να γυρίσω μια κωμωδία όπου μπορείς να περάσεις ωραία, έτσι όπως νομίζω ότι είναι όλες οι ταινίες του Ταραντίνο».
Με την απαραίτητη σημείωση και την αυτονόητη επιφύλαξη ότι δεν έχω ακόμα προλάβει να δω το σύνολο των ταινιών, αποχαιρέτησα το Φεστιβαλ μερικές μόλις ημέρες πριν από τη λήξη του. Αναμένω την ανακοίνωση των μεγάλων νικητών, των επίσημων. Γιατί για εμένα όπως και για όλους όσους παρευρεθήκαμε σε αυτό το τρίγωνο συνεύρεσης της Δράμας, είναι όλοι τους νικητές. Νικητές του θαυμασμού μας για την επιμονή, το θάρρος και την αντοχή τους να μας φωτίσουν το μονοπάτι των ιστοριών τους. Των ιστοριών μας.
