Το ”Weekend” του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ έρχεται σε αποκατεστημένη επανέκδοση στα θερινά σινεμά από τις 31 Αυγούστου.
«Ήθελα να ξεκινήσω από μια ιστορία συμβατική και να ανακατασκευάσω, με διαφορετικό τρόπο, ό,τι είχε γίνει μέχρι τότε στον κινηματογράφο. Ήθελα επίσης να δώσω την εντύπωση ότι τα κινηματογραφικά μέσα ανακαλύπτονταν ή δοκιμάζονταν για πρώτη φορά.» – Ζαν-Λυκ Γκοντάρ
Όσο υπάρχει τέτοιος κινηματογράφος, δεν υπάρχει τέλος.
Ασυμβίβαστα κυνικό και εντελώς αδυσώπητο, το ”Weekend” είναι μια σάτιρα τόσο μαύρη, που δεν μπορούσες να δεις την «ελπίδα» ακόμα κι αν χόρευε μπροστά στα μάτια σου με βεγγαλικά και τραγουδώντας τη Μασσαλιώτιδα.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Ζαν-Λυκ Γκοντάρ
Πρωταγωνιστούν: Μιρέιγ Νταρκ, Ζαν Γιάν, Ζαν Πιέρ Καλφόν, Ζαν Πιέρ Λεό, Αν Βιαζέμσκι
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία, Ιταλία
Έτος Παραγωγής: 1967
Διάρκεια: 105 λεπτά
ΣΥΝΟΨΗ
Μέσα από το εφιαλτικό σαββατοκύριακο που περνά ένα ζευγάρι πλήρως αλλοτριωμένων αστών, κατά το ταξίδι του από το Παρίσι στους αιματοβαμμένους δρόμους της γαλλικής επαρχίας, ο Γκοντάρ απλώνει τη συντριβή και την κατάρρευση του δυτικού πολιτισμού.
Η ταινία εξελίσσεται μέσα σε ένα πολιτικά φορτισμένο, δηλητηριωδώς αστείο και αποκαλυπτικό πανόραμα χάους και τρόμου, το οποίο παίζει αλλεπάλληλα με τις συμβάσεις του κινηματογραφικού μέσου, με τις ανοχές του κοινού, αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό.
Το ”Weekend”, που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά με το La chinoise, είναι μια πολιτική σάτιρα για τη γαλλική αστική τάξη – ακολουθώντας ένα ζευγάρι στο ταξίδι του στην εξοχή, η ταινία κατηγορεί την καταναλωτική συμπεριφορά τους χρησιμοποιώντας κυκλοφοριακή συμφόρηση, κανιβαλισμό και φόνο ως μεταφορές για τη γαλλική κοινωνία της εποχής. Η αφηγηματική της δομή είναι πιο αποσπασματική από εκείνη του La chinoise, οπότε η ταινία μοιάζει μάλλον με μια σειρά σύντομων αλληγοριών και όχι με μια συνεχή ιστορία.
Σε μια εποχή αναβρασμού και άρνησης των δομών και των παγιωμένων αντιλήψεων της καθεστηκυίας τάξης, με τον Ρολάν Μπαρτ να διακηρύσσει το θάνατο του δημιουργού και τη γέννηση του αναγνώστη και τον Ζακ Λακάν να επανατοποθετεί το ασυνείδητο (και την αδυναμία της γλώσσας να το εκφράσει) στο επίκεντρο του ψυχαναλυτικού προβληματισμού, ο Γκοντάρ βλέπει το τέλος του Δυτικού πολιτισμού και το τέλος του σινεμά ως μια κατάμαυρη σάτιρα, όπου κανείς δε γελάει γιατί αδυνατεί να κατανοήσει το αστείο, αποχαυνωμένος μέσα στις αφηγηματικές συμβάσεις ενός κινηματογράφου που έχουν ευνουχίσει την κριτική σκέψη του θεατή.
