Στο Κέντρο Ζορζ Πομπιντού στη διαδικτυακή έκθεση “Joan Miró – Bleu I” παρουσιάζεται το περίφημο τρίπτυχο του Χουάν Μιρό Blue I-III, 59 χρόνια από τη δημιουργία του.
Στις 23 Ιουνίου 1961, ο Χουάν Μιρό παρουσίασε για πρώτη φορά τα τρίπτυχα Bleu I, Bleu II και Bleu III στην γκαλερί Maeght στο Παρίσι. Ήταν τότε 68 ετών κι επίσης μεγάλος καλλιτέχνης, για τον οποίο ο μεγαλύτερος ίσως θεωρητικός του υπερρεαλισμού και ένα από τα ηγετικά στελέχη του, ο Αντρέ Μπρετόν, είχε δηλώσει πως «είναι ο περισσότερο σουρεαλιστής από όλους». Σαράντα χρόνια μετά την πρώτη αναδρομική του έκθεση στο Παρίσι το 1921, ο Μιρό δημιούργησε τρεις μεγάλους πίνακες ως μέρος μιας σειράς τριπτύχων που ζωγράφισε στις αρχές της δεκαετίας του 1960 στο νέο του τότε στούντιο στη Μαγιόρκα.
Ο Μιρό ήδη διάσημος, έχει αποκτήσει το ξεκάθαρο στιλ του παίζοντας με κώδικες που περιγράφουν την κίνηση των αντικειμένων με έναν μοναδικά απλό τρόπο. Λεπτές γραμμές και μια μόνο κουκκίδα είναι αρκετά για να δημιουργήσουν ένα πρωτότυπο και ελεύθερο καλλιτεχνικά σύμπαν, μια αυθόρμητη στάση απέναντι στο υλικό και τα χρώματα, με μέχρι τώρα άνευ προηγουμένου τρόπο.
Οι τρεις μπλε πίνακες πρέπει να θεωρηθούν ως ένα ενιαίο έργο. Βλέποντάς τους χωριστά, τίποτα δεν φαίνεται να συμβαίνει επάνω τους. Ο Μιρό σε επιφάνειες με διαφορετικές αποχρώσεις του μπλε διανέμει έναν πολύ μικρό αριθμό συμβόλων με ακρίβεια, – μαύρες κουκκίδες με έντονα ή θολά περιγράμματα, λεπτές γραμμές που κινούνται διαγώνια μέσα από την εικόνα και τελικά μερικές έντονες κόκκινες που δημιουργούν αντίθεση. Αυτά τα λίγα σύμβολα, ωστόσο, αρκούν για να κάνουν τον μπλε χώρο να δονείται και το μάτι του θεατή να απορροφάται μέσα σε ένα σύμπαν που τελικά είναι εξαιρετικά περίπλοκο.
Αν υπήρχε ποτέ μια ιστορία του μπλε χρώματος – όπως κάποτε πρότεινε ο ποιητής Ραίνερ Μαρία Ρίλκε, αφού είχε εμπνευστεί από τοπία του Πολ Σεζάν- τότε τα τρίπτυχα του Miro θα αποτελούσαν αναμφίβολα μέρος αυτής της αφήγησης. Δεν είναι απλά πίνακες με μπλε χρώμα αλλά ένα έργο με πνευματική δύναμη, ονειρικό, ρομαντικό που αντικατοπτρίζει την εσωτερική καθαρότητα, το χρώμα της νύχτας, των ονείρων και της απέραντης φαντασίας.
Είναι το μπλε μιας ασυνείδητης κατάστασης, που ενσαρκώνει το μόνο μέρος όπου τα όνειρα θα μπορούσαν να υπάρχουν στην πιο αγνή κατάστασή τους, άθικτα και χωρίς λογοκρισία από τη συνειδητή, λογική σκέψη.
