Κατά μια εκδοχή είναι 568 οι αγνοούμενοι, δηλαδή οι επιπλέον νεκροί. Αλλά έχουμε τρόπο να το αποδείξουμε; Όχι. Μπορεί να είναι προπαγανδιστικά αυτά, μπορεί να είναι πολύ λιγότεροι. Μπορεί να είναι 268 οι αγνοούμενοι, δηλαδή οι επιπλέον νεκροί. Το σίγουρο είναι ότι 300 πάνω – 300 κάτω δεν κάνει καμία διαφορά. Δεν είναι οι 300 του Λεωνίδα, this is not Sparta, have you been to Sparta, have you been to Pylos, have you been at the bottom of the sea?
Το σίγουρο είναι πως, όσοι κι αν ήταν, αόρατοι στα μάτια μας έζησαν κι αόρατοι στα μάτια μας πέθαναν. Στα αμπάρια, στα υπόγεια, στα σκοτάδια, σε απόσταση ασφαλείας από το βεληνεκές του βλέμματός μας, δεν θα το παραβιάσουν δια της ορατότητας, δεν θα εκβιάσουν την ευαισθησία μας ως ανθρώπινα όντα, ως σώματα, ως γυναίκες και παιδιά, ως έφηβοι και άντρες. Όλα μακριά από μας. Ευτυχώς.
Όποιος δεν έχει υπόσταση ως σώμα, όποιος δεν καταφέρνει να αξιωθεί να αποτελέσει καν μια ορατή παρουσία είναι καταδικασμένος να μείνει μόνο ένας αριθμός. Και επειδή μπορεί να είναι προπαγανδιστικά αυτά, στερείται και το δικαίωμα να είναι έστω ένας αριθμός, στερείται το δικαίωμα να αποτελέσει μια αυτοτελή οντότητα έστω και στην καταγραφή του ως θύμα. Είναι ένας από τους τριακόσιους πάνω – τριακόσιους κάτω. Μπορεί και κάποτε να έζησε, μπορεί όχι. Μπορεί να πνίγηκε, μπορεί και όχι. Ποιος ξέρει, ποιος νοιάζεται, εδώ είναι Δύση και η Δύση αγαπούσε πάντα τους αριθμούς, αλλά και τον σχετικισμό, αλλά και την ιδεολογικοποίηση, αλλά και τα άλλοθι.
Θα πει κανείς -και δικαίως- α, ναι; Α, η Δύση είναι η κακιά και ο υπόλοιπος κόσμος ο καλός; Όχι. Όλος ο κόσμος σκατά είναι. Αλλά η Δύση προσποιείται τόσο πολύ έντονα και τόσο πολύ πειστικά προς τον ίδιο της τον εαυτό, ότι η ίδια είναι η καλή του παραμυθιού, εν πάση περιπτώσει εκείνη που το παλεύει περισσότερο απ’ τους άλλους, εκείνη που την πολεμά κάπως πιο αποτελεσματικά τη βαρβαρότητα. Άλλωστε τι να λέμε; Σε εκείνη προσπαθούν να φτάσουν, για τα μάτια της καταλήγουν να σκυλοπνίγονται. Όλα τα άλλα είναι απλές άδειες παρόλες, τις οποίες η Δύση επιτρέπει να λέγονται, γιατί ακριβώς είναι Δύση, χώρος ελευθερίας, χώρος που αφήνει χώρο στην αυτοαμφισβήτηση. Μεγαλείο.
Μεγαλείο και συγκλονισμός για τους τριακόσιους πάνω – τριακόσιους κάτω επιπλέον νεκρούς. Δυο αδέλφια φιλιούνται στην Καλαμάτα. Το ένα πρόλαβε και έφτασε και ζει στην Ολλανδία. Το άλλο κατάφερε και δεν πνίγηκε στο ναυάγιο του αλιευτικού χωρίς όνομα και έτσι δεν έγινε ένας ακόμη νεκρός χωρίς όνομα και χωρίς αριθμό. Ανάμεσά τους κάγκελα. Φυσικά. Θα ακολουθηθούν οι νόμιμες διαδικασίες. Η Δύση τις ακολουθεί τις νόμιμες διαδικασίες. Όσοι έρχονται λαθραία όχι. Όσοι έρχονται λαθραία αποτελούν άλλοτε ασύμμετρη απειλή και ακούσια έστω όργανα υβριδικού πολέμου κι άλλοτε, όταν πεθαίνουν ανά εκατοντάδες (τριακόσιοι πάνω – τριακόσιοι κάτω), λόγο εθνικού πένθους.
Ο κόσμος βέβαια στα σόσιαλ και στα σάιτ σχολιάζει πειραγμένος. Γιατί εθνικό πένθος για αυτούς; Είναι πια η μεγάλη πλειοψηφία; Μάλλον ναι. Αλλά στο ΟΑΚΑ το ενός λεπτού σιγή τηρείται ευλαβικά. Κι είναι κάπως συγκινητικό. Μέχρι να ακουστεί βέβαια μέσα στην απόλυτη σιωπή η φωνή του ενός που ανακράζει «Μπαρτζώκα, …έσαι». Όσο αντέχει κανείς, ό,τι καταλαβαίνει κανείς, όπως επιλέγει να ζει κανείς.
Τελικά όμως το θέμα είναι το εξής. Μπορεί κανείς να αγαπά την πατρίδα του, χωρίς ταυτόχρονα να συγχωρεί στην πατρίδα του τα πάντα; Μπορεί κανείς να απαιτεί από την πατρίδα του να φέρεται με ανθρωπισμό και να μην γίνονται στο όνομά της και στο σκοτάδι πράγματα που αν γίνονταν στο φως θα ντρεπόμασταν όλοι; Ή μήπως έχουμε μπει πια για τα καλά σε μια εποχή που και στο φως να έρχονταν, μόνο κάποιοι θα ντρέπονταν, άλλοι θα δικαιολογούσαν κι άλλοι θα ζητωκραύγαζαν;
