Το πήρα από τη μαμά μου

Δεν είναι μόνο τα μάτια αλλά και η ματιά. Δεν είναι μόνα τα χείλη αλλά και οι λέξεις. Δεν είναι μόνο τα αυτιά αλλά και η ικανότητα της ακοής. Δεν είναι μόνο τα χέρια αλλά και η αγκαλιά. Δεν είναι μόνο τα πόδια αλλά και το σθένος.

Δεν θυμάμαι στο σχολείο να μας μιλάνε για τη γιορτή της μητέρας. Δεν θυμάμαι να γράφουμε ποιήματα και τραγούδια. Δεν έχω ανάμνηση από μένα ως παιδί να ζωγραφίζω μπλούζες για τη μαμά μου, να της αγοράζω λουλούδια ή να της φτιάχνω κολιέ για τον λαιμό. Δεν θυμάμαι τον μπαμπά μου να της δίνει φιλί ή να αγοράζουμε μαζί γλυκά για να την γλυκάνουμε. Oι εποχές όμως, όπως και οι άνθρωποι, αλλάζουν. Τα τελευταία 14 χρόνια, τη σημερινή ημέρα αν και εξακολουθώ να μην τη γιορτάζω με τυμπανοκρουσίες και πανηγυρισμούς, τη γιορτάζω διπλά: με ένα τηλεφώνημα στη μαμά μου και με μία μεγάλη αγκαλιά από τα παιδιά μου.

Η κάπα του «super ήρωα» που φόρεσα πριν από 14 χρόνια μου χάρισε μία υπερδύναμη που τώρα αντιλαμβάνομαι – να δω με τα μάτια της, να ακούσω με τα αυτιά της, να βιώσω τη ζωή της, να πατήσω με το βήμα της, να αντιληφθώ τις δυνάμεις της, να διορθώσω μέσα μου τα λάθη της και να ακολουθήσω το παράδειγμά της. Εκείνης που πριν από 47 χρόνια μου έδωσε ζωή μέσα από αντίξοες συνθήκες, ξέροντας πλέον την αγωνία, τον φόβο και την τεράστια προσπάθεια που κατέβαλε για να πραγματωθεί αυτό. Εκείνης που με τρομερά αποθέματα ψυχής αντιμετώπισε μικρές και μεγάλες συννεφιές, ανήφορους, εσωτερικές κακοτοπιές και βγήκε νικήτρια μέσα από τις μικρές καθημερινές της μάχες αλλά και μέσα από εκείνες τις θηριώδεις μεγάλες φουσκοθαλασσιές που με επιδεξιότητα προσπέρασε σαν έμπειρη καπετάνισσα.

Καθημερινά βλέπω κομμάτια της να ξεδιπλώνονται μέσα μου, χειρονομίες δικές της στα χέρια μου, λόγια δικά της στο στόμα μου, κινήσεις δικές της στο σώμα μου. Σκαλίζω μέσα μου και οσφρίζομαι αδυναμίες της, γραπώνω δυνάμεις της, κομμάτια της που συνθέτουν ένα «άψογο», με την έννοια της ολοκλήρωσης, μοτίβο επανάληψης. Ένα μοτίβο που αν ρίξεις μια προσεκτική ματιά, αν παρατηρήσεις κάθε μικρό του κομμάτι θα κατανοήσεις καλύτερα τη διπλή ελικοειδή μορφή του DNA, το γενετικό αποτύπωμα που με ένα μυστηριακό τρόπο σε κάνει ό,τι είσαι σήμερα. Είμαι πεπεισμένη πλέον πως ισχύει απόλυτα η έκφραση: το πήρα από τη μαμά μου. Ο χάρτης της με οδηγεί σε όλα τα μονοπάτια της ζωής μου. Κοιτάζω μέσα μου και την βλέπω.

Δεν είναι μόνο τα μάτια αλλά και η ματιά. Δεν είναι μόνα τα χείλη αλλά και οι λέξεις. Δεν είναι μόνο τα αυτιά αλλά και η ικανότητα της ακοής. Δεν είναι μόνο τα χέρια αλλά και η αγκαλιά. Δεν είναι μόνο τα πόδια αλλά και το σθένος.

Κάθε μέρα βλέπω εκείνη μέσα στα όλα μου, τα άσχημα, και τα «βροντερά», τα όμορφα, τα επίμονα, τα δυναμικά, τα δοτικά, τα γενναιόδωρα. Κάθε μέρα βλέπω εκείνη μέσα στη φωνή της λογικής μου στις δικές τους πλέον απαιτήσεις, στην ένταση και το παράλογο κάποιες φορές σθένος της φωνής μου όταν τις μαλώνω, μέσα στη συνεχή μου, υπερβολική κάποιες στιγμές προσπάθεια να μείνουν προσγειωμένες, αλλά και μέσα στην επιμονή μου να συνεχίζουν, να μην εγκαταλείπουν, να επαναστατούν για την αδικία και να μην αδικούν.

Και σκέφτομαι πως όσο μεγαλώνω την πλησιάζω όλο και περισσότερο μέσα αυτό αυτή την ίδια την ιδιότητα της μητέρας που έχω και μπορώ πια να αποκωδικοποιήσω μέσα στο μυαλό μου κάθε μικρό κύτταρο, κάθε μικρό συσχετισμό αυτής της σχέσης με εκείνη. Tης αναγνωρίζω επιτέλους αλλά και της συγχωρώ στιγμές τεράστιας αδυναμίας, της χειροκροτώ όλες τις αξίες που με πολύ φροντίδα περιέθαλψε αλλά βρίσκω πλέον το σθένος να γυρίσω την πλάτη σε άλλα λιγότερα κομψά στοιχεία, να υποκλιθώ στη δύναμή της και κυρίως, να την ευχαριστήσω, γιατί μέσα από τη δική μας αυτή μοναδική σχέση αντικατοπτρισμού, γίνομαι ή τουλάχιστον προσπαθώ καθημερινά να γίνομαι καλύτερη στον ρόλο μου, εκείνον της μητέρας, όπως ισχύει για κάθε μητέρα. Παράξενη φύση, παράξενοι άνθρωποι. Οι παραξενιές, οι αντιξοότητες, οι αδυναμίες, τα στρεβλώματα, τα τραύματα, όταν έγκαιρα τα εντοπίσεις, έρχονται σιωπηλά να αυτοεπουλωθούν, δίνοντας νέα μορφή στα ίδια.

«Έχω πολλές ατέλειες για να είμαι τέλεια, όμως έχω πολλές ευλογίες για να είμαι αχάριστη»

Και σήμερα που είναι μαζί μας θα τρέξω να αγοράσω ένα μπουκέτο λουλούδια για εκείνη και ένα για μένα και θα το γιορτάσουμε. Όπως όταν δεν το έκανα όταν ήμουν παιδί.

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Κάθε Σάββατο θα λαμβάνετε στο e-mail σας το newsletter του ελc με τις προτάσεις μας για την εβδομάδα!

Podpourri. Ιστορίες που ακούγονται

Ακολουθήστε το ελculture.gr στο Google News

το ελculture σας προσκαλεί σε εκδηλώσεις

ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.