Το μέλλον έφτασε πιο γρήγορα από όσο φανταστήκαμε

Η εγκατάσταση "ΤH.2058" της Dominique Gonzalez-Foerster του 2008 στην Turbine Hall της Tate Modern αποδείχτηκε προφητική, αφού το δυστοπικό έργο της που θα αφορούσε τον κόσμο το 2058, πλησίασε απειλητικά και εδράζει στο παρόν μας

Τo 2008, η Dominique Gonzalez-Foerster έστησε στην Turbine Hall της Tate Modern την εγκατάσταση ΤH.2058. Φαντάστηκε την Tate, πενήντα χρόνια αργότερα σε ένα μέλλον δυστοπικό, να μετατρέπεται σε καταφύγιο μέσα σε ένα διαρκώς βροχερό Λονδίνο.

Η Tate, σύμφωνα με την περιγραφή του έργου της, θα μετατρεπόταν σε καταφύγιο για τους ανθρώπους, χώρο αποθήκευσης για έργα τέχνης και για τα ερείπια του πολιτισμού. Η Foerster έστησε μια σειρά από κουκέτες, σιδερένιους σκελετούς κρεβατιών, σε όλο τον χώρο ενώ από πάνω τους δέσποζαν έργα-αντίγραφα, της Λουίζ Μπουρζουά, του Κάλντερ και του Μουρ. Στο βάθος της αίθουσας έπαιζε το The Last Film με αποσπάσματα από ταινίες επιστημονικής φαντασίας, που υποδήλωναν μια πιθανή κατάσταση καταστροφής καθώς και τη δυνατότητα συλλογικής μνήμης μέσα από αυτές.

Η εμπειρία να περπατάς ανάμεσα στους σκελετούς των κρεβατιών, η αίσθηση ότι αυτά μπορεί να έπαιζαν ρόλο στο μέλλον ήταν βαθιά ενοχλητική και σκοτεινή. Ο καθένας έφτιαχνε τη δική του αφήγηση για ένα μέλλον που φάνταζε απίθανο. Το αποκαλυπτικό όραμα της Foerster ερχόταν σε συμφωνία με μια βαθιά ανησυχητική αν και άκρως απίθανη εποχή. Τα πενήντα χρόνια ήταν πολύ μακριά από το 2008 και, αλλοίμονο, ποιος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι πέρα από σενάριο ταινίας θα μπορούσε να υπάρξει στην αληθινή ζωή ένα σενάριο αποκλεισμού, ένα σενάριο μέσα στο οποίο κάθε χώρος θα μπορούσε δυνητικά να είναι καταφύγιο λόγω του μεγέθους του αρχικά.

Το καταφύγιο από την καταστροφή που οραματίστηκε η Foerster για ένα έργο που δεν πήρε πολύ καλές κριτικές, γιατί σε όλους θύμιζε ένα μέλλον που θεωρούσαμε αδύνατο, σε κανέναν δεν αρέσει να φαντάζεται το τέλος του κόσμου. Η μετα-μυθοπλασία της είναι σήμερα πραγματικότητα. Σε όλα τα μέρη του κόσμου στήνονται τεράστια καταφύγια-νοσοκομεία αυτή τη φορά, πελώρια πλοία με σφραγισμένες μπουκαπόρτες,  εκθεσιακά κέντρα που τα άλλοτε πάνελς που χώριζαν του εκθέτες είναι τα διαχωριστικά των ασθενών από κορονοϊό, γυμναστήρια, ενώ οι εικόνες των στρατιωτών, των υγειονομικών που στήνουν «δάση» με σκελετούς κρεβατιών κάνουν τον γύρο του κόσμου.

Η εγκατάσταση της Foerster είναι τελικά προφητική. Το δυστοπικό έργο της που θα αφορούσε τον κόσμο το 2058, πλησίασε απειλητικά και εδράζει στο παρόν μας, μόλις δώδεκα χρόνια μετά τη σύλληψη και δημιουργία του.

Είναι ίδιο, ανατριχιαστικά απαράλλαχτο με το νοσοκομείο που στήνεται στη Σερβία, με αυτά που στήθηκαν στην Ισπανία, στην Ιταλία για να φιλοξενήσουν τους ασθενείς στη μοναχική νοσηλεία τους, στην απέραντη μοναξιά τους, στην ερημιά που διακόπτεται από τους ήχους των αναπνευστήρων. Κάποιους από αυτούς οι άνθρωποί τους δε θα τους δουν ποτέ ξανά. Δε θα τους αποχαιρετήσουν ποτέ. Το 2058 έτρεξε με ιλιγγιώδη ταχύτητα και έφτασε στο σήμερα και εντός μας.

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Κάθε Σάββατο θα λαμβάνετε στο e-mail σας το newsletter του ελc με τις προτάσεις μας για την εβδομάδα!

Podpourri. Ιστορίες που ακούγονται

Ακολουθήστε το ελculture.gr στο Google News

το ελculture σας προσκαλεί σε εκδηλώσεις

ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.