Τι μάθαμε από το πρώτο Athens Science Festival

Κάθε φορά που περνάω την πύλη της “Τεχνόπολις” έχω συντροφιά μου μια παιδική χαρά και η ανυπομονησία μου φουντώνει. Ίσως να ‘ναι που την έχω συνδυάσει με ωραίες συναυλίες, πολύ χορό, και συγκινητικές στιγμές. Αυτή τη φορά όμως είχα κάθε λόγο για να νιώθω παιδί και μαθήτρια μαζί. Το πρώτο Athens Science Festival πραγματοποιήθηκε από τις 30 Απριλίου έως τις 4 Μαΐου και ήταν μια καθημερινή ολοήμερη εμπειρία για πολύ κόσμο διαφορετικών ηλικιών και background.

Οι διοργανωτές του φεστιβάλ μάς λένε ότι φιλοδοξούν να εντάξουν την επιστήμη στην καθημερινότητά μας και εγώ προσθέτω άλλη μια διάσταση μέσα από τη δική μου εμπειρία. Αυτή της φιλομάθειας – φιλοπεριέργειας. Αυτό δηλαδή που μου συνέβη ήταν ότι κάτι σημείωνα από όλα αυτά που άκουγα – έβλεπα και γύρναγα σπίτι για να το ψάξω κι άλλο. Ο Κύρος Γρανάζης ξύπνησε μέσα μου και αποφάσισε να μάθει τα μυστικά του Γκαστόνε.

Από την αίθουσα με τα πειράματα που γίνονταν μπροστά μας και τους παθιασμένους χημικούς – φυσικούς – βιολόγους, που με μεγάλη προθυμία μάς εξηγούσαν τι βλέπαμε, τις ενδιαφέρουσες διαλέξεις των καθηγητών και των φιλοσόφων, τα ντοκιμαντέρ, μέχρι και τα νυχτερινά τηλεσκόπια, όρεξη και ώρες να έχεις να παρακολουθείς, να ρωτάς και να μαθαίνεις.

Ανάμεσα στα δικά μου highlights, ξεχωρίζω τη διάλεξη – συζήτηση των καθηγητών Γκόνου και Υφαντόπουλου με τίτλο «Πόσα χρόνια θα ζουν τα παιδιά μας;» όπου συζητήθηκε και αναλύθηκε διεξοδικά η συνταγή της μακροβιότητας και της ποιότητας ζωής που οδηγεί στην κατά Αριστοτέλη ευδαιμονία. Διασκέδασα επίσης στην παρουσίαση του Κ. Περιστέρη ο οποίος στη «Μαγεία του ανθρώπινου εγκεφάλου» μας αποκάλυψε κάποια από τα μυστικά των ταχυδακτυλουργών που στηρίζονται στους αντικατροπτικούς μας νευρώνες. Τη νύχτα ερωτεύτηκα ατενίζοντας μέσα από το τηλεσκόπιο τις θάλασσες της σελήνης και δίπλα μου ο φίλος Γλόμπος μελαγχόλησε και αυτός…

Κάπου εκεί μπήκα στον πειρασμό να μπω στο κίτρινο θαλάσσιο βαθυσκάφος που προκλητικά με περίμενε κάθε μέρα εκεί παρκαρισμένο στο αίθριο και να ταξιδέψω μαζί του σε μακρινούς και συναρπαστικούς προορισμούς σφυρίζοντας

«We all live in a yellow submarine,
yellow submarine, yellow submarine,
We all live in a yellow submarine…»

Και του χρόνου λοιπόν, με το τετράδιο και τα μολύβια μου!