Το ραντεβού με τον Άρη και τον Λάκη Ιωνά, τα δύο αδέρφια που αποτελούν τον πυρήνα των The Callas, είναι φυσικά στο θρυλικό Velvet στη Μιλτιάδου. Είναι το στούντιό τους, ο χώρος που ετοιμάζουν τις εικαστικές δουλειές τους, που φιλοξένησε μερικά από τα πιο ηδονιστικά πάρτι της Αθήνας.
Εκεί, λίγες ώρες πριν ξεκινήσει η πρόβα τους, μαζευόμαστε για να τα πούμε χαλαρά εν όψει του live τους στο Temple, που θα πραγματοποιηθεί με την προβολή της ταινίας τους με τίτλο “Sick”, ένα punk ρομάντσο στην καρδιά του πανδημικού lockdown, που εκτυλίσσεται στη διάρκεια της καραντίνας της άνοιξης του 2020 μεταξύ εκείνης που ζει απομονωμένη στο Λος Άντζελες και εκείνου που ζει απομονωμένος στο σπίτι του στην Αθήνα.
Και για να είναι ολοκληρωμένη η εμπειρία του screening και του live στο merch θα υπάρχει ultra limited DIY cassette edition με τα Callas SICK songs της ταινίας.
Λάκης: Τις κασέτες με τα τραγούδια της ταινίας τις βγάλαμε γιατί αυτά είναι τραγούδια που έχουμε γράψει εντελώς σπιτικά, χωρίς καμία παραγωγή. Ολοκληρώθηκαν μέσα στην καραντίνα όπως και η ταινία, είναι στην ίδια αισθητική με αυτήν, δηλαδή είναι και η ταινία τελείως χειροποίητη, οπότε κουμπώσανε. Ήταν οι κασέτες, ο πιο ταιριαστός τρόπος για να κάνουμε ένα release με τα τραγούδια της ταινίας.
Άρης: Στο σπίτι που μένουμε, μένουμε ο ένας πάνω και ο άλλος κάτω οπότε και στην πρώτη και στη δεύτερη καραντίνα μπορούσαμε να βρισκόμαστε και να δουλέψουμε. Δεν ήταν ο καθένας τελείως μόνος του οπότε συνεχώς κάναμε πράγματα, και συγκεκριμένα δύο ταινίες, την πρώτη θα τη προβάλλουμε τώρα στο Temple, και αρκετά εικαστικά έργα.
Ο Λάκης είχε τραβήξει κάποια βίντεο μέσα στο σπίτι του με το κινητό του. Όταν τα είδα του είπα ότι θα ήταν ωραία ιδέα να φτιάξουμε μια ταινία, αφού ούτως ή άλλως live ή εκθέσεις δεν μπορούμε να κάνουμε αφού είμαστε όλοι κλεισμένοι σπίτια μας, και να βρούμε έναν τρόπο για το πώς θα γίνει αυτό. Αμέσως μας ήρθε η ιδέα για μια ταινία με δύο ηθοποιούς.
Με τον Νικολάκη Ζεγκίνογλου και την Melia Kreiling είχαμε ήδη μιλήσει για μια ταινία που τελικά δεν έγινε γιατί δεν βρέθηκε το budget αλλά ήμασταν ακόμη «ζεστοί». Το ενδιαφέρον είναι ότι η Melia έμενε και μένει Λος Άντζελες και αυτό ήταν χρήσιμο για το πλαίσιο της μοναξιάς, της απόστασης και της καραντίνας που ήταν η βάση για να φτιάξουμε το σενάριο.
Άρης: Στις μέρες της καραντίνας το σπίτι μας ήταν όλο το περιβάλλον μας. Και πάνω σε αυτό το κόνσεπτ έγινε το φιλμάρισμα. Η ταινία έχει πολύ close up σε αντικείμενα του σπιτιού για να μεγεθύνει το βλέμμα του ματιού μέσα στο ίδιο μας το σπίτι.
Στην καραντίνα για ώρες κοιτούσαμε το ταβάνι γιατί δεν είχαμε θάλασσα να κοιτάξουμε. Υπάρχει ένα close up σε μια μακαρονάδα γιατί σκέψου πόσες ώρες περνούσαμε όλοι μέσα μαγειρεύοντας. Η ώρα της μαγειρικής ήταν πολύ δημιουργική γιατί όντως κάτι κάναμε, ενώ όλες οι δραστηριότητες εκτός είχαν σταματήσει. Κάπως έτσι λειτουργήσαμε.
Λάκης: Γνωρίσαμε περισσότερο τα σπίτια μας τόσες ώρες που περνούσαμε μέσα. Εδώ υπήρχε μια γωνία που σχεδόν την αγνοούσα και ας πούμε ότι την «ανακάλυψα».
Άρης: Έτσι έγιναν και τα γυρίσματα. Ο Νικολάκης ερχόταν στο σπίτι του Λάκη ενώ της Melia τις δίναμε οδηγίες μέσω skype για το πώς να τραβήξει και έστελνε το υλικό.
Λάκης: Κάναμε διορθώσεις πάνω σε αυτό το υλικό, έστελνε ξανά η Melia και έτσι δουλέψαμε. H Melia τραβούσε τελείως μόνη της με το κινητό της κι εμείς εδώ τραβούσαμε με το δικό μου, που κάνει 130 ευρώ.
Άρης: Αλλά κι εδώ ο Νίκος κρατούσε το κινητό και τραβούσε, σύμφωνα με τις οδηγίες μας.
Λάκης: Δεν αντιμετωπίσαμε δυσκολίες με αυτό. Μας φαινόταν ένας ενδιαφέρον τρόπος για φιλμάρισμα.
Άρης: Όταν προτείναμε στη Melia, που κάνει παραγωγές Χόλιγουντ, ότι θέλουμε να παίξει σε μια DIY ταινία που θα γυριστεί με τα κινητά μας, επειδή ξέρει τη δουλειά μας, μας είπε ότι «Αν δεν το κάνετε ειδικά τώρα εσείς αυτό, πότε θα το κάνετε;». Δεν υπήρχε δυσκολία γιατί το DIY κούμπωνε πολύ σε εμάς. Έτσι ολοκληρώθηκε όλη η ταινία μέσα σε ένα μήνα, δηλαδή από το σενάριο μέχρι και τα γυρίσματα. Κι αυτό το θέλαμε γιατί το να γράψουμε κάτι και να το δούμε σύντομα στην οθόνη είναι κάτι που μας αφορά, και όχι να γράψουμε κάτι και να αρχίζει να γυρίζεται σε πέντε χρόνια. Μετά από πέντε χρόνια είσαι άλλος άνθρωπος, μπορεί αυτά που σκεφτόσουν τότε να μην θες πια να τα πεις.
Λάκης: Ούτως ή άλλος εμείς έχουμε τη μουσική και τα εικαστικά παράλληλα οπότε επί της ουσίας δεν έχουμε τον χρόνο να κάνουμε όλη τη «νορμάλ» διαδικασία μιας κινηματογραφικής παραγωγής˙ αυτό έχει τα καλά του και τα κακά του.
Άρης: Έχουμε ακούσει πολλά επειδή ασχολούμαστε και με εικαστικά, και με μουσική και με ταινίες, μέχρι και «τι δουλειά έχετε εσείς εδώ στα λημέρια μας;», στο “AΝ”. Το καλύτερο σχόλιο στα social το είχαμε δεχτεί για το live με το Lee Ranaldo που κάποιος είχε γράψει «Και με τον Μπαχ να παίξουν αυτοί για τον πούτσο θα είναι». (γέλια)
Λάκης: Το “Sick” προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και τώρα ήρθε η ώρα για το screening της Αθήνας, στο Temple. Από την αρχή αναρωτιόμασταν, λόγω του ύφους της ταινίας, αν είναι το ιδανικό να προβληθεί σε κανονικό κινηματογράφο ή σε κάποιο πιο ευέλικτο χώρο που μπορείς να πιεις το ποτό σου. Οπότε κούμπωσε τέλεια η προβολή στο Temple.
Άρης: Στην ταινία υπάρχει η αίσθηση ενός ανεκπλήρωτου έρωτα. Σε μια ασφυκτική συνθήκη όπως αυτή της καραντίνας, που μπορεί να σου περάσει από το μυαλό ότι αύριο μπορεί να μην ζεις θα κάνεις και αυτές τις σκέψεις απολογισμού, όπως γιατί δεν ήμουν ποτέ με αυτή την κοπέλα, γιατί ενώ είμαστε φίλοι δεν της έχω πει ότι τη γουστάρω; με γούσταρε κι αυτή; Τελικά εκδηλώνονται και βοηθάει και η πίεση της συνθήκης και το μέσο, δηλαδή η τεχνολογία γιατί σου δίνει μια πιο safe αίσθηση.
Λάκης: Ισχύει αλλά προσωπικά πιστεύω ότι το πραγματικό κάνει echo στα social. Εξαρτάται όμως τι εξοικείωση έχει ο καθένας με τα μέσα. Θεωρώ ότι τελικά πάντα βρίσκουμε νέους τρόπους για να εκφραζόμαστε και να εκδηλωνόμαστε, αυτό δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει. Δεν είμαστε καθόλου της λογικής ότι τα πράγματα παλιότερα ήταν καλύτερα, ειδικά σε διάφορους τομείς η κοινωνία έχει κάνει μεγάλη πρόοδο. Εγώ πιστεύω ότι το μέλλον είναι πάντα καλύτερο.
Άρης: Εμείς δουλεύαμε πάντα έχοντας υπόψη μας το feedback από τους ανθρώπους˙ με τις callasettes, με συνεργάτες, με ομάδες. Για εμάς είναι έμπνευση οι άνθρωποι που βρίσκονται στο ίδιο περιβάλλον και έρχονται στο Velvet, και καθόμαστε, πίνουμε, τα λέμε. Αντιστοίχως, στην καραντίνα η έμπνευση ήταν οι άνθρωποι του περιβάλλοντος της γειτονιάς μας, αφού ήμασταν περιορισμένοι εκεί. Στη δεύτερη καραντίνα γυρίσαμε μια δεύτερη ταινία που παίζουν όλοι οι φίλοι μας από Μετς και Παγκράτι.
Λάκης: Την Αθήνα τη λατρεύουμε, την υπεραγαπάμε και ειδικά τα σημεία που έχουμε μεγαλώσει και ζήσει δηλαδή το κέντρο της, το Παγκράτι, τον Βύρωνα και την Καισαριανή που έχουμε τους παππούδες μας. Αγαπάμε τα πάντα στην Αθήνα, ακόμη και τις μαλακίες της. Η αγάπη δεν έχει να κάνει με το ό,τι όλα είναι ωραία.
Άρης: Το ξέρουμε ότι δεν υπάρχει παράδεισος και δεν είναι όλα ωραία. Αλλά περισσότερο είναι οι άνθρωποι. Και έξω όταν είμαστε για περιοδεία κάποια στιγμή σκεφτόμαστε «άντε να γυρίσουμε, να πάμε να φάμε στον “Mαύρο Γάτο”, να ξαναδούμε τους ανθρώπους μας». Η βάση μας είναι εδώ, η Αθήνα.
–
