Ο Μarc Charpentier, ιδρυτής της MCPM, ζει και δουλεύει στην Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια. Έχει πραγματοποιήσει πολλές ατομικές εκθέσεις (Γαλλικό Ινστιτούτο Αθήνας και Θεσσαλονίκης, Σπίτι της Γαλλίας στη Ρόδο, Μουσείο της Chartres, McCann Ericsson/Παρίσι, Τεχνόπολη, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Γκαλερί Ζήνα Αθανασιάδου ) και έχει πάρει μέρος και σε πολλές ομαδικές.
H έκθεση βασίζεται στην αφήγηση (fiction) που εδώ και χρόνια επεξεργάζεται ο Μarc Charpentier και η MCPM σαν ένα από τα εργαλεία έκφρασης ενώ συγχρόνως και σε συνάφεια με το κείμενο δημιουργεί εικόνες και αντικείμενα που την προεκτείνουν στον απτό κόσμο και αποτελούν μαζί ένα σύνολο. Καλλιτέχνες από διάφορους χώρους συμμετέχουν προσθέτοντας το δικό τους αίνιγμα. Τα έργα (εικόνες και αντικείμενα) που παρουσιάζονται στο Ρομάντσο (18-25 Νοεμβρίου 2016) δεν εικονογραφούν το κείμενο, αλλά δεν αποκλείεται αυτοί που θα τα δουν να φανταστούν με τη σειρά τους, μια ιστορία εντελώς προσωπική ή ίσως να ανακαλύψουν τις αντανακλάσεις ενός οικείου κόσμου.
Αν κατά τύχη κάτι τέτοιο συμβεί, σε οποιοδήποτε βαθμό και επίπεδο, οι εικαστικοί, οι τεχνικοί, οι άνθρωποι της επικοινωνίας και όλοι όσοι συντέλεσαν σ’ αυτό το γεγονός θα έχουν τηρήσει το συμβόλαιό τους.
Ένα υπόγειο εργαστήριο σώζεται από την καταστροφή που μετέτρεψε την Αθήνα σε πόλη φάντασμα το δεύτερο μισό του XXIIου αιώνα, όπου η ηρωίδα μας (Sabina Wilson) φτάνει μέσα από ένα τούνελ που μετατρέπεται σε γέφυρα που περνάει κάτω από την Ακρόπολη και συναντάει τελικά τα μόνα ανθρώπινα πλάσματα που είναι ικανά να ξαναχτίσουν ένα κόσμο που σχεδόν έχει εκμηδενισθεί…
Η γέφυρα, μεταφορικά ή όχι είναι χωρίς αμφιβολία ένα από τα πιο ωραία εργαλεία που σκέφθηκε ο άνθρωπος και που συνεχίζει να ανακαλύπτει ξανά, ενάντια σε όλους τους τοίχους που επιμένει με μεγάλο και παράξενο ενθουσιασμό να θέλει να χτίζει. Κι αυτό γιατί η επιβίωσή του εξαρτάται απολύτως από την ικανότητα προσαρμογής δηλαδή την επιθυμία του σέβεται αυτό που τον κάνει άνθρωπο. Ένα όν λογικό και επικούρειο δε μπορεί παρά να δει εκεί την έκφραση της ελπίδας και της ελευθερίας. Ακόμα περισσότερο, ίσως, να πάρει επιτέλους τον εαυτό του στα σοβαρά: ιπτάμενος περιπατητής που υπολογίζει τις πιο μύχιες επιθυμίες του: ταξιδιώτης που θέλει να συναντήσει και ίσως να καταλάβει τον άλλο, να ανακατευτεί, να επικοινωνήσει, να ζήσει…
Τι θα κάνουν αυτοί οι άνδρες και οι γυναίκες του ερειπωμένου κόσμου κανείς δεν ξέρει. Όλα όμως οδηγούν στη σκέψη ότι με τίποτα δε μπορεί να γίνει χειρότερος – κάποιοι απ’ αυτούς μάλιστα τον φαντάζονται καλύτερο.
