Μόνο θετικά μπορώ να δω την προσπάθεια ενός νεαρού να καταπιαστεί με νέο θεατρικό κείμενο. Η παραγωγή, η γέννηση είναι επίπονη πολύ. Σε βάζει σε δύσβατα μονοπάτια. Και η έκθεση που ακολουθεί, δυσκολότερη, ειδικά στη μερίδα του ζηλόφθονου κοινού που είναι έτοιμο να σε κατασπαράξει. Ευτυχώς για τον Γιώργο Καφετζόπουλο τα μαχαίρια της κριτικής δεν βγήκαν. Εύγε. Και δε βγήκαν γιατί έχει συνθέσει ένα έξυπνο κείμενο, ένα δυνατό έργο που σφύζει από ορμή, γενναιότητα, παρόρμηση, σαρκασμό και κυρίως χιούμορ. O νεαρός Γιώργος Καφετζόπουλος επιστράτευσε όλα τα νεανικά του ταλέντα και μας παραδίδει μια ειλικρινή παράσταση που σφύζει από ένταση και γέλιο.
Τρεις νονοί της νύχτας σε τρεις διαφορετικές φάσεις του κύκλου ζωής. Φαντάσου κάτι από Ταραντίνο, νονούς νύχτας, πλατεία Ομονοίας, κυκλώματα του υποκόσμου, αλλά αμπαλαρισμένα με ολίγη τρέλα, τράπερς με τους «καταπληκτικούς» τους στίχους που ισοπεδώνουν κυριολεκτικά ιερά και όσια, φεμινιστικούς αγώνες αλλά και ολίγη ανατολίτικη φιλοσοφία, «ταοϊσμός» και γενικά «καλή φάση αδελφέ μου». Η ενέργεια που φτάνει στους θεατές γενναία και κυρίως απολαυστική. Ο υβριστικός του, χειμαρρώδης και συχνά επιθετικός λόγος έρχεται να υπερτονίσει τις μεγάλες αλήθειες που απλώνει στα κάγκελα μπροστά στα μάτια μας.
Και για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Στη σκηνή ένας νεαρός χτυπιέται και ωρύεται που το νέο κατεστημένο της νύχτας, οι νέες συμμορίες των νονών δεν αναγνωρίζουν την αξία του και του ζητάνε να ξεκινήσει από χαμηλά στην πυραμίδα της ιεραρχίας. Αυτός είναι ο Γιάννης Καραμούτσος (Γιώργος Καφετζόπουλος). Όλοι έξω στην πιάτσα δεν δίνουν δεκάρα για πάρτη του τι κι αν πατέρας του είναι ο διαβόητος Ανδρέας Καραμούτσος (Αντώνης Καφετζόπουλος) ο πρώην βασιλιάς της νύχτας που ύστερα από εννέα χρόνια στη φυλακή, αράζει στο σπίτι και ονειρεύεται ήρεμα γηρατειά.
Ο Γιάννης θέλει ή καλύτερα απαιτεί σεβασμό, και μια γρήγορη ανέλιξη στην ιεραρχία του υποκόσμου. Θέλει γρήγορα λεφτά, αναγνώριση, κύρος. Θυμωμένος, παρορμητικός, διαρκώς τσαμπουκαλεμένος και συχνά ανεύθυνος, προκαλεί εντάσεις που τον εκθέτουν στα μάτια των νέων αφεντικών. Ο Ανδρέας νηφάλιος, ώριμος και προσγειωμένος, σοφότερος σίγουρα μετά τον εγκλεισμό του σε ένα κελί, θα διαβάσει πολλά βιβλία, θα υιοθετήσει νέα φιλοσοφικά πρότυπα ζωής, νέες ιδεολογίες, λίγο κόντρα στη ζωή που μέχρι σήμερα έχει ζήσει. Όμως τελικά είναι να απορεί κανείς; Αλλάζει ποτέ ο άνθρωπος; Αρκούν μερικά βιβλία φιλοσοφίας για να εξαλείψουν στοιχεία της ταυτότητάς σου; Μπορεί άραγε ένας άνθρωπος σαν τον Ανδρέα, εκείνον που για χρόνια μοιράζει κάτω από τα μάτια της αστυνομίας ναρκωτικά, εκείνον που η απάτη και η παρανομία τον θρέφουν, να τον μεταμορφώσουν μερικές σελίδες ανατολικής φιλοσοφίας; Μήπως τελικά υπάρχει κάποιο άλλο σχέδιο;
Η επίσκεψη του Ιωσήφ Μωυσίδη (Θοδωρής Σκυφτούλης), του τωρινού άρχοντα της νύχτας και πρώην συνεργάτη του Καραμούτσου στον οποίο χρωστάει πολλά καθώς συνέβαλε στη δική του ανέλιξη θα σταθεί η σπίθα για το πυροτέχνημα που μας περιμενει. Τρεις διαφορετικές γενιές μέσα σ’ ένα σαλόνι, τρεις διαφορετικές προθέσεις, και η κουβέντα αποκτά ένα δυναμικό και ξέφρενο ρυθμό που μας επιφυλάσσει ένα ανατρεπτικό φινάλε, με την έννοια του Τάο να αιωρείται και προσθέτει μια χιουμοριστική πινελιά που στέκεται καταλύτης στην πλοκή του έργου, διανθίζοντας μια άκρως ωμή και ρεαλιστική πραγματικότητα με την γλυκόπικρη γεύση της φιλοσοφίας.
«Ό,τι είναι να συμβεί, θα συμβεί», η καρδιά του Τάο και αυτό που συμβαίνει είναι όλοι οι θεατές σηκωμένοι να επιδίδονται σε ένα ασταμάτητο χειροκρότημα. Όλα συμβαίνουν μέσα σε ένα δωμάτιο. Ιστορίες για αγρίους που ο Γιώργος Καφετζόπουλος έχει μεταφέρει από το πεζοδρόμιο με άξιο τρόπο, με πνεύμα, καυστικό χιούμορ και κυρίως επίγνωση.
Μια πολύ καλή κωμική παράσταση με δυνατή δόση δράματος, εντάσεις, χιούμορ και ανατροπές. Ξεχωρίζουν οι ερμηνείες του μοναδικού Αντώνη Καφετζόπουλου, που αβίαστα, αυθόρμητα ξεδιπλώνει όλα τα υποκριτικά ταλέντα του, ακόμα και στις σιώπες του, ακόμα και στην ακινησία του. Ο γκροτέσκος χαρακτήρας του Θοδωρή Σκυφτούλη, Ιωσήφ Μωυσίδης, ξεχωρίζει προβάλλοντας όλες τις εμμονές του χαρακτήρα του, την έντονη κυκλοθυμία του σπέρνοντας αβίαστο γέλιο σε κάθε του κίνηση. Ο Γιώργος Καφετζόπουλος αν και υιοθετεί άθελά του ίσως κινησιολογίες τεχνικές που έχουμε ξαναδεί, νέους ακράτητους, ολίγον φρικαρισμένους με εντάσεις στο σώμα σε μια διαρκή επανάληψη που δεν εξυπηρετεί τη δραματουργία, μας δείχνει το πολλά υποσχόμενο καλλιτεχνικό του κύτταρο ενώ μας χαρίζει μια εξαίρετη στιγμή τραγουδώντας το What΄s my name των Goin’ Through υποδυόμενος την ψηφιακή του ταυτότητα, εκείνη του τράπερ “Young Kay”.
Στο Τάο γελάς, παραδίνεσαι και απολαμβάνεις μια κωμικοτραγωδία βασισμένη στις ερμηνείες της που σε παρασύρει σε ένα γλέντι. Το κείμενο δεν στερείται προβληματισμού καθώς αφήνει σχόλια για την παρόρμηση της νέας γενιάς, την ψευδαίσθηση της ευκολίας για κοινωνική ανέλιξη και οικονομική άνεση. Ο Γιώργος Καφετζόπουλος θέλει να μιλήσει για τη γενιά του και επιλέγει να το κάνει μέσα στο σκηνικό του υποκόσμου που όσο ανοίκειο και αν είναι για εμάς, έχει μια γλώσσα αναγνωρίσιμη ειδικά μέσα από τις αναφορές που κάνει σε πρόσωπα της επικαιρότητας και της showbiz που σου κλείνουν το μάτι, συνωμοτώντας στην πρόθεση.
Κλείνοντας να μοιραστώ την ευχή να συνεχίσει ο Γιώργος Καφετζόπουλος τον βηματισμό του σε αυτό το συγγραφικό του μονοπάτι δοκιμάζοντας και νέες διαδρομές, ενδεχομένως ακόμα πιο προσωπικές, πιο συναισθηματικές.
