Ένα από τα στοιχεία που ξεχωρίζει περισσότερο τον Pejac είναι η ικανότητά του να βρίσκει την ποίηση όπου δεν υπάρχει και αυτή είναι η ουσία της τελευταίας του καλλιτεχνικής μινιμαλιστικής παρέμβασης στη γειτονιά Carabanchel στη Μαδρίτη. Στα νότια της πόλης, αυτή η παραδοσιακά εργατική γειτονιά είναι μία από τις πιο διαφορετικές περιοχές της πρωτεύουσας.
Αποτίνοντας φόρο τιμής στους κατοίκους της περιοχής, ο Pejac δημιούργησε ένα έργο τέχνης φορτισμένο με σουρεαλισμό, ένα κομμάτι που απλώνεται στον πλαϊνό τοίχο της νέας γκαλερί VETA – σύμβολο του πολιτιστικού και καλλιτεχνικού μετασχηματισμού που έχει υποστεί η γειτονιά τον τελευταίο καιρό. Όπως και στα περισσότερα έργα του, ο Pejac επιδιώκει να προσθέσει μια αφήγηση αν παρατηρήσεις προσεκτικά τη σύνθεση του κάθε έργου του. Έτσι σε αυτό που φέρει τον τίτλο “Everything is relative” [τα πάντα είναι σχετικά] με συλλογικό και οργανωμένο τρόπο, μια σειρά από μινιατούρες προσπαθούν να μετακινήσουν σαν πολύτιμα αντικείμενα, τις φθορές, τα μπαλώματα που υπάρχουν στον τοίχο.
Διατηρώντας την αρχική κατάσταση του «καμβά» του, επιδρά πάνω του δημιουργικά προσθέτοντας στοιχεία που σε προσκαλούν να εστιάσεις σε αυτό που ήδη υπάρχει βλέποντας ωστόσο διαφορετικά πλέον κάτι που η πρότερη κατάστασή του μάλλον προκαλούσε αποστροφή και αδιαφορία. Μέσα από το έργο τέχνης του, ο Pejac προσκαλεί τους περαστικούς να δουν αυτά τα φθαρμένα κομμάτια με μια φρέσκια προοπτική.
«Προτιμώ να μιλάω με απαλή φωνή», δήλωσε ο Pejac σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, περιγράφοντας μεταφορικά την ποιητική του προσέγγιση στη δημιουργία λεπτών, αλλά εντυπωσιακών έργων στούντιο και αστικών παρεμβάσεων. «Όταν οι άνθρωποι μιλούν με “απαλή” φωνή, οι άλλοι πλησιάζουν περισσότερο για να ακούσουν».
Η επιλογή του σημείου για να συνθέσει το έργο είναι πολύ σημαντική για να επικοινωνήσει το μήνυμά του. Μέχρι σήμερα έχει επιλέξει τα στενά σοκάκια της Κωνσταντινούπολης, πολυσύχναστους δρόμους του Bushwick της Νέας Υόρκης, του Λονδίνου, του Τόκιο αλλά και τους φθαρμένους τοίχους του προσφυγικού καταυλισμού Jabad Al-Weibdeh στο Αμμάν.
Πάντα με ένα κοινωνικό μήνυμα, με μια δημιουργική συγκινητική φωνή προσκαλεί για βοήθεια, αλληλεγγύη και ενότητα. Η τέχνη άλλωστε είναι το μόνο εργαλείο που διαθέτει όπως ο ίδιος αναφέρει σε αναρτήσεις του στο Instagram. «Υπέρβαση» ονομάζεται το έργο του στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Marqués de Valdecilla στη γενέτειρά του Σανταντέρ της Ισπανίας στην πτέρυγα με τα παιδιά που πάσχουν από καρκίνο.
«Απεικονίζοντας ένα παιδί να αναδημιουργεί το “Σταροχώραφα με κυπαρίσσια” του Βαν Γκογκ με τα χέρια του, το κομμάτι είναι κάπως μια ανάληψη ενός έργου που δημιούργησα στη Νορβηγία το 2015, που δείχνει ένα αγόρι να αναδημιουργεί την Κραυγή του Μουνκ με τα αυτοκινητάκια του. Στο έργο, ένα παιδί στηρίζεται στο αναπηρικό καροτσάκι, ικανό να ζωγραφίσει ψηλότερα από τα υπόλοιπα. Αυτό είναι κάτι που θα μπορούσαμε να κάνουμε εμείς, ως κοινωνία – να πάρουμε αυτή την κρίση και να τη χρησιμοποιήσουμε για να μας ωθήσει μπροστά».
View this post on Instagram
Με σπουδές στις καλές τέχνες στα έργα του πειραματίζεται με ποικιλία τεχνικών, αναζητώντας συνεχώς εκείνη που ταιριάζει καλύτερα στο όραμα που έχει για κάθε του έργο. Δουλεύει με τα πάντα, από λάδια και ακουαρέλα, πάνω από κάρβουνο και μολύβι, στένσιλ και βαφή με σπρέι, ενώ είναι εξοικειωμένος και με τη γλυπτική.
Ο Pejac ως ένας μικρός μάγος, ένας θεριστής, ρίχνει τον σπόρο της ψευδαίσθησης, ένα μανδύα που αναμορφώνει την ασχήμια στα μάτια των περαστικών ελπίζοντας πως αυτός ο σπόρος θα μεταφυτευθεί μέσα στο μυαλό τους για να ριζώσει για πάντα η ομορφιά, το καλό.
Μετά την πολύ αναγνωρισμένη τέταρτη ατομική του έκθεση στο Βερολίνο στα τέλη του 2021, ξεκίνησε το 2022 δουλεύοντας στους δρόμους της Μαδρίτης.
Το έργο μπορεί να το βρει κανείς Calle de Antoñita Jiménez 39 στη Μαδρίτη.
