Όταν ανοίξει ξανά το Μουσείο του Μπρούκλιν που είναι όπως και τα υπόλοιπα μουσεία της Νέας Υόρκης κλειστά εξαιτίας των μέτρων κατά της εξάπλωσης του κορονοϊού, η έκθεση πρωταγωνιστής της δραστηριότητας του μουσείου θα είναι το Studio 54: Night Magic, ένας φόρος τιμής στη γεμάτη ακτινοβολία ιστορία του πιο διάσημου κέντρου διασκέδασης όλων των εποχών που επέδρασε μοναδικά στην κοινωνική, πολιτική και αισθητική ταυτότητα των ΗΠΑ τις περασμένες δεκαετίες. Η μοναδικότητα του Studio 54 αποτυπώθηκε σε χιλιάδες καρέ και γράφτηκε με χιλιάδες ιστορίες επώνυμων και ανώνυμων θαμώνων που έφταναν εκεί από κάθε υπόβαθρο και τρόπο ζωής για να περάσουν το βελούδινο σχοινί της εισόδου και να ζήσουν ένα όνειρο φτιαγμένο με μουσική, φώτα, χορό, ναρκωτικά, πολύ οινόπνευμα και την ανεμελιά μιας άλλης εποχής.
Μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ, εν μέσω των αγώνων των πολιτικών δικαιωμάτων, των δικαιωμάτων LGBTQ και των δικαιωμάτων των γυναικών, η σχεδόν χρεοκοπημένη Νέα Υόρκη, με τα φθηνά ενοίκια «καταλαμβάνεται» από καλλιτέχνες, σχεδιαστές μόδας, συγγραφείς και μουσικούς, αυτούς που έφτιαξαν το λαμπερό και μποέμ πρόσωπό της που σήμερα πουλιέται για εκατομμύρια σε κάθε ξένο επενδυτή. Όλοι αυτοί οι κάτοικοι που προέρχονταν από διαφορετικά κοινωνικοπολιτικά στρώματα, ανέδειξαν νέες μορφές τέχνης και ήχους στους οποίους ανατρέχουμε ακόμα και σήμερα. Και κανένα μέρος δεν αποτελούσε πιο τρανό παράδειγμα από αυτό του Studio 54. Αυτό ακριβώς το περιβάλλον δείχνει η ιστορία που ξετυλίγεται στους τοίχους του μουσείου του Μπρούκλιν. Από τη γέννησή του, την εξωφρενικά επιτυχημένη πορεία του στους 33 μήνες που λειτούργησε μέχρι το κλείσιμό του με τους ιδιοκτήτες του να πηγαίνουν φυλακή για φοροδιαφυγή και μέχρι σήμερα που η αισθητική του επηρεάζει όχι μόνο την πόλη στην οποία γεννήθηκε αλλά και όλο τον κόσμο.
Ποιος δεν θα ήθελε να είναι για μία νύχτα στο Studio 54;
Είναι ο μύθος της Νέας Υόρκης. Οι φωτογραφίες που έχουμε δει είναι πιο εύγλωττες από χίλιες λέξεις. Στην ουρά, έξω από το Studio 54 στέκονται μια drag queen, η Γκλόρια Βάντερμπιλτ και μια παρέα από νεαρά αγόρια που έχει φτάσει με τα πόδια για να σταθεί πίσω από βελούδινο κορδόνι και την αυστηρή «πόρτα» του διάσημου κλαμπ. Όσοι περιμένουν να μπουν μέσα μοιάζουν με όντα σχεδόν εξωγήινα.
Εδώ μπορούν να μπουν όπως θέλουν και να κάνουν ό,τι θέλουν αρκεί να ταιριάζουν με το περιβάλλον. Στην πόρτα στέκεται ο Steve Rubell, o ένας από τους ιδιοκτήτες του Studio 54, που πέθανε το 1989 από επιπλοκές του AIDS. Γέννημα θρέμμα της Νέας Υόρκης είναι αυτός που ξέρει τα υλικά του τέλειου πάρτι. Και τα υλικά είναι ο κόσμος. Celebrities όπως ο Michael Jackson, ο Rod Stewart και φυσικά ο Andy Warhol, εκκεντρικά κορίτσια όπως η Μπιάνκα Τζάγκερ και η Αλάνα Στιούαρτ, διασημότητες από όλο τον κόσμο που από τις 16 Απριλίου του 1977 έφταναν για προσκύνημα στη 254 West 54th Street της Νέας Υόρκης. Και δίπλα τους άσημοι αλλά ενδιαφέροντες τύποι που προσέλκυαν τα φλας όσο και οι διάσημοι πελάτες.
Οι δυο ιδιοκτήτες, Steve Rubell και Ian Schrager, που έφτιαξαν το απόλυτα θεατρικό και άλλο τόσο παρακμιακό κλαμπ πήραν ένα παλιό θέατρο και έδωσαν σχεδόν μισό εκατομμύριο δολάρια για να το μετατρέψουν στο πιο εκκεντρικό μέρος του Μεγάλου Μήλου. Το μυστικό τους ήταν ο κανόνας του Rubell: «Το κλειδί για ένα καλό πάρτι είναι να γεμίσεις ένα δωμάτιο με καλεσμένους πιο ενδιαφέροντες από σένα». Λίγο αργότερα με το χρήμα να ρέει τόσο άφθονα όσο τα ποτά και τα ναρκωτικά είπε πως «μόνο η μαφία βγάζει πιο πολλά λεφτά». Αυτό μάλλον του στοίχισε και το φορολογικό έλεγχο που τον έστειλε στη φυλακή. Όταν «μπούκαρε» η αστυνομία βρήκε σακούλες με δολάρια κρυμμένα σε όλο το κτίριο.
Εκτός από τη λέξη κλειδί που ήταν το booze, το κλαμπ πουλούσε λάμψη και όνειρα, ένα χρυσό πρότυπο που λάτρευαν αυτοί που δημιουργούσαν τις μόδες στην πόλη, από τον Τρούμαν Καπότε και τη Λάιζα Μινέλι, τον Μάικλ Τζάκσον και τον Κάλβιν Κλάιν. Από το Studio 54 πέρασαν κυριολεκτικά όλοι. Οι σταρς και η underground κουλτούρα, ενώθηκαν με ένα ανεπανάληπτο στιλ, οι θαμώνες έζησαν ξέφρενα ένα όνειρο που κράτησε μέχρι τη σύλληψη των ιδιοκτητών και το αποχαιρετιστήριο πάρτι του κλαμπ τον Φεβρουάριο του 1980, με την Diana Ross να τραγουδά μπροστά στο πλήθος που παραληρούσε. Μια ολόκληρη εποχή τελείωνε.
Σε λίγα χρόνια αυτή η ελευθερία και η ελευθεριότητα θα έληγε οριστικά όταν το AIDS θα άπλωνε τα τρομακτικά φτερά του πάνω από τον κόσμο. Τι σημαίνει σήμερα το Studio 54; Κυρίως μια εποχή μέσα στην οποία άνθιζαν ιδέες που ακόμα και σήμερα μοιάζουν εξωφρενικές, πρωτοποριακές και ανεκτίμητα ενθουσιώδεις με τους ανθρώπους που τις γέννησαν 40 χρόνια αργότερα να απασχολούν τον κόσμο με τις ιδέες και το έργο τους.
