Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω αυτό το ρίβιου και δεν ξέρω γιατί το συναίσθημα από το Σάββατο, κάνει τα εγκεφαλικά μου κύτταρα να μιμούνται ακατάπαυστα τον καρδιακό παλμό και να χορεύουν ταυτόχρονα στους ρυθμούς του Pan Pan και του Years Of Youth μαζί με τους λύκους στον Άρη. Τι ωραίο συναίσθημα πληρότητας όταν αυτά τα δύο συγχρονίζονται ε; Ίσως είμαστε τυχεροί και το νιώσουμε με την αγάπη, αλλιώς λάιβ σαν το χθεσινό θα κάνουν την καρδιά και την καθημερινότητα μας να ζυγίζουν λιγότερο από ένα τόνο.
Περίμενα πολύ καιρό να δω τον Pan Pan ζωντανά! Ήμουν από τους άτυχους που τον περασμένο Ιούλιο είχα χάσει την επική -για πάρα πολλούς- συναυλία στην Τεχνόπολη και η αλήθεια είναι πως ένιωθα ότι είχα χάσει ένα σοβαρό κομμάτι από τη σύγχρονη μουσική καταγραφή και προφανώς καμιά περιγραφή δεν μπορούσε να με κάνει να νιώσω καλύτερα.
Ηχητικό Ημερολόγιο 10/01/2024 : Πρι-λισενινγκ «Λύκοι στον Άρη»
Σταθμός Συγγρού-Φιξ. Περπατάω ανάποδα στο ρεύμα της Συγγρού και περνάω τις γραμμές του τραμ χωρίς να δώσω καμία σημασία στον συρμό, γιατί στα ακουστικά μου έχω το pre-listening του δίσκου «Λύκοι στον Άρη». Pan Pan και Years Of Youth. Έχω ακούσει ήδη τα δύο πρώτα singles, το σουρεαλιστικά φουτουριστικό «Ροζ Φώτα» και έχω πατήσει αρκετές φορές το σωτήριο play στο «Κάτι να σε ζεσταίνει». Αναρωτιέμαι πως θα είναι η ολοκλήρωση αυτού του εγχειρήματος και η «Προσεδάφιση», το intro δηλαδή του δίσκου, φροντίζει να με βάλει στον κόσμο τους και με κάνει να συνδεθώ άμεσα αναφερόμενη στον μήνα και την χρονιά των γενεθλίων μου. Ιούνιος 87’. Γενάρης 24’ και δεν έχουν αλλάξει και πολλά, είμαι ακόμα το παιδί με τα ακουστικά, το οποίο τραγουδάει πια χωρίς να ντρέπεται, γιατί η ενήλικη ενημέρωση λογισμικού το έκανε να μη νιώθει ενοχές όταν κάτι ευχαριστεί την ψυχή του. Η «Πιρουέτα» έρχεται ως φυσική εξέλιξη και ενώ προσπαθώ να αντιμετωπίσω λακούβες στο πεζοδρόμιο(!), σίδερα απαγόρευσης για πάρκινγκ πάνω στο πεζοδρόμιο και αυτά(!!) και μια διάσπαση προσοχής που χτυπάει κόκκινο, πιάνω τον εαυτό μου να τραγουδάει ήδη «Μασημένη κασέτα γύρνα λίγο ακόμη μόνη/ Μια πιρουέτα για τα παιδιά που δεν κοιμούνται ακόμη».
Σταματάω να περπατάω και στέλνω μήνυμα για να μεταφέρω πόσο ενθουσιασμένη είμαι με αυτό που ακούω. Αφήνω την εισαγωγή του «Κάτι να σε ζεσταίνει» για να δω την ροή του ήχου. Κάνω skip και πάω στο «Ζυγίζει έναν τόνο» και από εκεί στο μισό «Μέρες Σιώπης» γιατί είχα φτάσει στο ραντεβού μου. Πατάω πάουζ. Δύο ώρες μετά πατάω πλέυ. «Δεν ξεχάσαμε / Θυμάμαι, θυμάσαι πως φτάσαμε εδώ» και ειλικρινά ο ρυθμός ήταν εκεί και το συναίσθημα του ήχου είχε καταφέρει να φωλιάσει μέσα μου. Έρχεται το «Μαυσωλείο», το «Νεκρό Τηλεσκόπιο» και το φοβερό outro «Ο μόνος παράδεισος που υπήρξε ποτέ». Αρχίζω να μονολογώ πως είναι Γενάρης και μιλάμε ήδη για έναν από τους δίσκους της χρονιάς. Εκπληκτική φυσικότητα ροής ήχου και στίχου. Electro pop παραγωγές, διαστρεβλωμένες φωνές, drum machines, vocoders και φυσικά….. σύνθια σύνθια σύνθια με αυτή την ελαφριά εσάνς από Ιtalo και συγκεκριμένα αυτό το γλυκόπικρο συναίσθημα που σου αφήνει. Στο repeat για να κοιμηθώ τα «Ροζ Φώτα».
Το Σάββατο 24 Φεβρουαρίου, κατάφερα να ζήσω την εμπειρία των live του Pan Pan και η αλήθεια είναι πως είχα καιρό να αποφορτιστώ έτσι! Στον κόκκινο Άρη λοιπόν και σε αντίθεση με το υπέροχο γαλαζοπράσινο background του Floyd, το οποίο ήταν sold out, μια νύχτα που οι γήινοι αστοί θαυμάζαμε την πανσέληνο, κάναμε την επίσημη απόβασή μας στον ροζ ηχητικό πλανήτη του Pan Pan και του Years of Youth.
Εξώστης στο Floyd από κάτω όλη η πλατεία γεμάτη. Τα φώτα κλείνουν και η τεράστια γιγαντοοθόνη παίρνει αυτό το χαρακτηριστικό magenda χρώμα. Ο Pan Pan και ο Υears Of Youth ανεβαίνουν στη σκηνή μαζί με την VASSIŁINA. Τα «Ροζ Φώτα» κάνουν την έναρξη και βάζουν φωτιά με το καλησπέρα! Η γιγαντοοθόνη αναπαράγει τους στίχους και ο χώρος γεμίζει συναίσθημα. Εκεί εκτίμησα για ακόμη μια φορά την ενσυναίσθηση που έχει φωλιάσει στη στιχουργία του Pan Pan. Τα κομμάτια από το άλμπουμ «Λύκοι στον Άρη» διαδέχονται το ένα το άλλο και επειδή στα live πάντα εκτιμάς τα κομμάτια διαφορετικά, αγάπησα λίγο περισσότερο το «Ζυγίζει ένα τόνο» και το «Μαυσωλείο». Μου έκανε φοβερή εντύπωση πως όλοι μας στο κοινό είμαστε πάνω στο ίδιο μήκος κύματος αντίληψης της καθημερινότητας, στο ίδιο μήκος κύματος αντίληψης της ελευθερίας του διπλανού μας, στο ίδιο μήκος κύματος αντίληψης του «προσπαθώ να φτιάξω τη ζωή μου όπως την θέλω εγώ». Και όλες αυτές οι παραδοχές συγχρονιζόντουσαν εξαιρετικά με όλους τους καλλιτέχνες που πατούσαν στη σκηνή.
Ακολούθησαν κομμάτια από τις Φαντασμαγορίες. Τι ρωτάτε;;; Φυσικά και η Καλλιόπη Μητροπούλου ήταν εκεί! Πρώτη δική μου έκρηξη έγινε με το «Φωτιά στις Κεραίες», το οποίο μέσα σε 04:02 περιγράφει όλη τη ζωή μου! Απίστευτη χημεία μεταξύ Καλλιόπης-Pan Pan- VASSIŁINA και απίστευτος εκατέρωθεν θαυμασμός του ενός προς τον άλλον, ενώ όλη αυτή η ενέργεια γυρνούσε πίσω στον Years Of Youth. Το αποκωδικοποίησα όλο αυτό ως μια ένωση εκείνων των παιδιών που «δεν ένιωσαν ούτε μια φορά κανονικά». Και εκεί πάνω στην αποκωδικοποίηση και την ταύτιση αυτή «Ήταν απόγευμα στο αμάξι και ακούγαμε Pulp….» και ΜΠΟΥΜ…..! Η ανισόπεδη ντίσκο απλώνονταν μπροστά μου πιο ζωντανή, πιο παλλόμενη και πιο συγχρονισμένη από ποτέ να λέει «ΌΧΙ ΣΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ»! Και ξέρετε τι γούσταρα περισσότερο σε αυτή την τοποθέτηση; Ότι έγινε μη θεωρώντας τη αυτονόητη.
Πολλή αγάπη. Πολύς σεβασμός. Πολύς χορός. Μα πάνω απ’ όλα; Πολλή αλήθεια των εαυτών μας απελευθερωμένη στον χώρο. Που σημαίνει τι; Ανάσα! Pan Pan, Years Of Youth, Καλλιόπη Μητροπούλου, VASSIŁINA, σας ευχαριστώ γι’ αυτό το live! Σας ευχαριστώ για την ενσυναίσθηση που είναι μπολιασμένη μέσα σας και αναπαράγεται στη μουσική σας! Μέχρι την επόμενη φορά…
