Στις 7 Δεκεμβρίου βγαίνει σε δημοπρασία το έργο του Ντέιβιντ Χόκνεϊ, Nichols Canyon που θεωρείται ένα από τα αριστουργηματικά του τοπία, με εκτίμηση 35 εκατομμύρια δολάρια. Μαζί με το έργο Mulholland Drive: The Road to the Studio, που βρίσκεται στο μουσείο Τέχνης του Λος Άντζελες θεωρείται ως μια από τις σημαντικότερες σύγχρονες απεικονίσεις του περιβάλλοντος του Λος Άντζελες και έχει συμπεριληφθεί ανάμεσα στα πρώτα έργα της ώριμης περιόδου του στις πιο σημαντικές εκθέσεις της καριέρας του, ενώ είναι αναμφίβολα το πιο σημαντικό από τα τοπία του που βρίσκεται σήμερα σε χέρια ιδιωτών.
Μέχρι τη στιγμή της δημιουργίας του Nichols Canyon, ο Χόκνεϊ ήταν ήδη διάσημος για τα έργα του με τις πισίνες και τη μοντέρνα αρχιτεκτονική, τα λαμπερά και ηλιόλουστα τοπία της Καλιφόρνια στα οποία επιχειρεί να συλλάβει τις επιδράσεις της κίνησης και του φωτός στο νερό. Ο Χόκνεϊ είχε καταφέρει να ξεπεράσει το στερεότυπο του επιφανειακού, και είχε βρει τον τρόπο να δείξει τη ζωή και την εμπειρία του στο Λος Άντζελες στο οποίο είχε μετακομίσει από τη Μεγάλη Βρετανία το 1964.
Η ιστορία του πίνακα είναι πολύ ενδιαφέρουσα γιατί ο Χόκνεϊ όταν τον ολοκλήρωσε επέλεξε να τον κρατήσει για τον εαυτό του αντί να τον πουλήσει. Ωστόσο, λίγο αργότερα ερωτεύτηκε ένα μικρό έργο του Πάμπλο Πικάσο στην γκαλερί Claude Bernard στο Παρίσι. Ήταν διστακτικός να ξοδέψει 135.000 δολάρια για το έργο, αλλά ο γκαλερίστας André Emmerich κατάφερε και έκανε μια συμφωνία μαζί του – αγόρασε τον Πικάσο για τον Χόκνεϊ και σε αντάλλαγμα, εκείνος, του έδωσε δύο από τους πίνακές του, The Conversation και Nichols Canyon. Το έργο Nichols Canyon, έμεινε από το 1982 όταν πουλήθηκε μέχρι σήμερα στην ίδια ιδιωτική συλλογή.
Το Nichols Canyon σηματοδοτεί την αρχή των πανοραμικών τοπίων του Χόκνεϊ της δεκαετίας του 1980. Απεικονίζει τους λόφους της Καλιφόρνια όπως φαίνονται από ψηλά, με τον καμβά να χωρίζεται κατακόρυφα με μια στρογγυλή μαύρη γραμμή, υποδηλώνοντας τον δρόμο μέσα από τους λόφους, με το “Nichols Cyn Rd” γραμμένο με μπλε χρώμα. Σε κάθε πλευρά του δρόμου υπάρχουν σπίτια, που απεικονίζονται σε απλουστευμένες μορφές αλλά με ρεαλιστική προοπτική.
Το αριστουργηματικό αυτό τοπίο είναι ένα συνονθύλευμα μοτίβων και φωτεινών χρωμάτων, από κόκκινα και πορτοκαλί έως ροζ, μωβ, πράσινα και μπλε. Τα ζωηρά χρώματα και οι δυναμικές πινελιές καταδεικνύουν την επιρροή των έργων του φωβισμού στο έργο του και την αντιπαράθεσή του με τις παραδόσεις της πρωτοπορίας των αρχών του 20ού αιώνα, από τον Ματίς έως τον Πικάσο, μέχρι το αμερικανικό τοπίο στα τέλη του 20ου αιώνα.
Με αυτό το έργο ο Χόκνεϊ μεταφέρει μια αίσθηση ορμής, αισιοδοξίας με μια σχεδόν κινηματογραφική κίνηση μέσα στο ταξίδι, το χρώμα και το φως της απεικόνισης της περιοχής που είχε επιλέξει να ζει. Ο θεατής κάνει με τη σειρά του ένα ταξίδι σε επιφάνειες που μοιάζουν σχεδόν τρισδιάστατες διασχίζοντας το τοπίο και τον χρόνο σε ένα έργο με το παρελθόν και το παρόν να έρχονται σε διάλογο, αποκαλύπτοντας τον μοντερνισμό του Χόκνεϊ στη σύγχρονη εποχή.
