Το καλοκαίρι είναι η εποχή που στήνονται τα καλύτερα σκηνικά. Εικόνες λιτές, καθαρές συχνά λουσμένες στο φως σαν όνειρο που δεν θες να ξυπνήσεις. «Το αιώνιο καλοκαίρι». Το καλοκαίρι ανανεώνει, προκαλεί, στέκεται πηγή αστείρευτης έμπνευσης καλλιτεχνών και λογοτεχνών.
Τάσος Λειβαδίτης – H Στάχτη
Μια νύχτα του καλοκαιριού, παιδί ακόμα,
βγήκα από το σπίτι και ξάπλωσα στον κήπο.
Και όπως κοίταξα τον ουρανό,
Θεέ μου! Τι απεραντοσύνη;
Πόσα άστρα!
Με έπιασε πανικός.
Από τότε ξέρω πως δεν θα προφτάσω.
~
Μάριος Μιχαηλίδης – Στοιβαγμένος ένας ήλιος
Στοιβαγμένος ένας ήλιος σινιάλα
Και τα χέρια μου αφημένα στη
Βάρκα του μεσημεριού
Ψαρεύουν τη ρέμβη της θάλασσας
Όμως δεν είναι να μετράς τις
Πτυχές του ανέμου ως το άλλο καλοκαίρι
Θα κλάψω σαν θα φεύγεις με
Τα πουλιά του μεσαυγούστου
Για την άλλη εποχή
~
Αρλέτα – Το καλοκαίρι
Θυμάμαι ένα άσπρο μεσημέρι κάποιο ωραίο καλοκαίρι
Είχες τα μάτια που τα δέρνουν άνεμοι άγριου πελάγου
Δεν ήξερες από χαρά είχες δεχτεί την ερημιά
γλάροι κι άγρια περιστέρια αφροί σε κάποια ξέρα
Θυμάμαι ένα άσπρο μεσημέρι κάποιο ωραίο καλοκαίρι
είχες το σώμα κάποιας μοίρας τη γεύση της αρμύρας
ήξερες μόνο να ζητάς χωρίς να ξέρεις να πονάς
τζίτζικας που δεν τραγουδά χορός χωρίς χαρά
Θυμάμαι ένα άσπρο μεσημέρι κάποιο ωραίο καλοκαίρι
είχες στου έρωτα τα χείλη σκληρό απαλό κοχύλι
η αγάπη σου της μιας στιγμής ταξίδι άγονης γραμμής
ένας νερένιος θησαυρός κομμένος χαρταετός
Θυμάμαι ένα άσπρο μεσημέρι κάποιο ωραίο καλοκαίρι
ζεστή η μέρα ξαπλωμένη στα κύματα αφημένη
Του εφήμερου η ομορφιά κουράστηκε απ την αντηλιά
κύλησες όνειρο της άμμου μέσα απ’ τα δάκτυλά μου
~
Γιώργος Θέμελης – Ξυπνάς το αιώνιο καλοκαίρι
Ξυπνάς το αιώνιο καλοκαίρι
Ανατέλλοντας έναν άλλο ήλιο
Κάνοντας πιο όμορφα πιο θαυμαστά τα μάτια
Καθώς ελπίζουν να σε ιδούν κρεμώντας μια λευκή αντηλιά
Κι είναι η σκιά σου αυτό το φως το ειρηνικό που πέφτει
Στους κάμπους στεφανωμένους με πορφυρήν αιωνιότητα
Κι είναι η σκιά σου αυτό το φως που με τυλίγει
Και με σηκώνει με κρεμνάει ψηλά
Στην άνοιξη του κόρφου του
~
Τάκης Βαρβιτσιώτης
Αμέριμνος στοχάζεται και πράος ο ουρανός
Εγκαταλείπεται σε πορφυρές εκμυστηρεύσεις
Σ’ έναν απέραντο παράδεισο μεταμορφώνεται η αυγή
Και το ποτάμι σε βασίλισσα κατάφορτη μαργαριτάρια
Μπουκέτα γίνονται τα όνειρα
Δεμάτια γίνονται τα στάχυα
Ο έρωτας και ο καιρός έχουν την ίδια λάμψη
Άνθη και δέντρα απορροφούν αχόρταγα το φως
Και μια νεράιδα τραγουδά του ήλιου τη χαρά
Σ’ όλες τις σκιές μοιράζοντας τα διάφανά της πέπλα
~
Ντίνος Σιώτης – Παραθεριστές
Κρατώ τις άδειες μου παλάμες στο φως του
καλοκαιριού, αντέχω ακόμη να σφραγίσω τα
αναπάντεχα φιλιά που ανταλλάξαμε σε κάποια
έρημη παραλία παραμονές του προφήτη Ηλία
μ’ έναν κέφαλο στη χαβούζα και έναν ακέφαλο
σκορπιό στην πεζούλα να τσιμπάνε τις ώρες του
απογεύματος, κατά το σούρουπο που είχανε
μαζέψει τις ομπρέλες τις σεζλόνγκ και τα
τραπεζοκαθίσματα γράψαμε στην άμμο τη
ρευστή την εγκύκλιο του έρωτά μας, πιο μετά
την μοιράσαμε αφιλοκερδώς με κανέλα μύρτο
γαρίφαλο και ροδόσταμο στους παραθεριστές
