Τελευταίες μέρες του (ημερολογιακού τουλάχιστον) καλοκαιριού, νέα σεζόν ενόψει, το δωμάτιο του άμεσου μέλλοντος δεν είναι αρκετά μεγάλο για να χωρέσει τους διάφορους δυσοίωνους ελέφαντες που συνωστίζονται μέσα του, με την ενεργειακή κρίση να παίρνει τη θέση της πανδημικής (η οποία πάντως δεν τελείωσε σε απόλυτους αριθμούς – απλά μάθαμε να ζούμε μαζί της), τις μέρες της αφθονίας και της ανεμελιάς να έχουν τελειώσει σύμφωνα με τη διακήρυξη του Γάλλου Προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, την κλιματική κρίση να κάνει όλο και πιο εμφατική την παρουσία της, τον πόλεμο στην Ουκρανία να συνεχίζεται, τα πυρηνικά εργαστήρια της περιοχής να αντιμετωπίζουν κάθε τρεις και λίγο προβληματάκια, με ένα γενικότερο κέφι και αισιοδοξία και θετική διάθεση διάχυτη παντού (not).
Σε πείσμα όλων αυτών, ας βουτήξουμε το κεφάλι μας, ελπίζω όχι στην άμμο, αλλά σε κάτι που μοιάζει φωτεινό, σε κάτι που έχουμε να προσδοκούμε με την άφιξη του Σεπτέμβρη: στο ευρωμπάσκετ που θα διεξαχθεί (σε διάφορες χώρες) από την 1η ως τις 18 Σεπτεμβρίου. Σε τι είδους φως όμως αναφέρομαι; Όχι στο φως της ίδιας της διοργάνωσης, όχι στο φως της συμμετοχής της Εθνικής μας ομάδας, ούτε καν στην ελπίδα μήπως φέτος η Εθνική πετύχει μετά από χρόνια κάποια διάκριση – ούτε καν στην ελπίδα από μόνη της. Η ελπίδα της επιτυχίας είναι μέρος της προσδοκίας. Το υπόλοιπο μέρος της προσδοκίας είναι πιο αυτοεκπληρούμενο: να δούμε επιτέλους ξανά την Εθνική με τον Γιάννη, να δούμε και να χαρούμε τον καλύτερο μπασκετμπολίστα αυτή τη στιγμή στον κόσμο με τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδας (o καλύτερος είναι, αλλά αν θέλει να διαφωνήσει οποιοσδήποτε, ας πούμε έναν από τους τρεις καλύτερους στον κόσμο, για να μην τον στεναχωρήσουμε).
Πριν τις μεγάλες διοργανώσεις οι Εθνικές ομάδες δίνουν φιλικά, αλλά επειδή στις διοργανώσεις της FIBA πάντα γινόταν ένας χαμούλης κi επειδή όλο το μπέρδεμα των προγραμμάτων τα χρόνια του κόβιντ έκανε το πράγμα ακόμα χειρότερο, η Εθνική έδινε την Πέμπτη επίσημο παιχνίδι στην Σερβία για τα προκριματικά μιας άλλης διοργάνωσης, του παγκοσμίου πρωταθλήματος. Ήταν ένα παιχνίδι στο οποίο συγκρούονταν οι τέσσερις τελευταίοι τίτλοι MVP του ΝΒΑ, αφού ο ΜVP του 2021 και του 2022 Νίκολα Γιόκιτς ήταν απέναντι στον ΜVP του 2019 και του 2020 Γιάννη Αντετοκούνμπο. Λίγο πριν το τέλος της κανονικής διάρκειας του αγώνα, με το σκορ στο 84-79, ο Γιόκιτς έβαλε ένα βγαλμένο από πλέι στέισον καλάθι σε προσωπική άμυνα του Γιάννη και τελικά η Σερβία κέρδισε και το ματς στην παράταση, απ’ την άλλη ο Γιάννης έβαλε 40 πόντους (έχοντας κι 8 ριμπάουντ και 5 ασίστ) και εντάξει, προφανώς και δεν αποτελεί έκπληξη, ότι το μικρό όνομα του προηγούμενου παίκτη που είχε βάλει σαραντάρα με την φανέλα της Εθνικής ήταν Νίκος και το μεγάλο Γκάλης.
Υπάρχει ένα παράδοξο στη σχέση μας με τον Γιάννη: τον έχουμε ως τώρα χαρεί σχεδόν αποκλειστικά στο Μιλγουόκι, γίναμε Μπακς, πορωθήκαμε και συγκινηθήκαμε με τους Μπακς και το πρωτάθλημα του(ς), καμαρώναμε για αυτόν πάντα εξ’ αντανακλάσεως, ξεχνώντας σχεδόν, ότι εκτός απ’ την πράσινη φανέλα των Μπακς μπορεί να φοράει και την γαλάζια φανέλα της Εθνικής μας ομάδας. Το να τον βλέπεις να κάνει πράγματα και θαύματα με τη φανέλα της Εθνικής δεν το έχουμε ακόμη συνηθίσει – πολύ περισσότερο δεν το έχουμε ακόμη χορτάσει.
Για να επιστρέψω λοιπόν στο σκέλος του φωτός και της προσδοκίας που εν μέρει μόνο εξαρτάται απ’ το αν η Εθνική θα πετύχει φέτος: είναι αυτοτελώς όμορφο να βλέπεις τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να φοράει την φανέλα της Εθνικής. Γιατί είναι ο καλύτερος, γιατί η φανέλα του πάει, γιατί είναι όμορφος από μόνος του και όμορφος με τη φανέλα. Κι όταν δίπλα του είναι δύο ακόμα αδέλφια του κι ο επίσης μαύρος Τάιλερ Ντόρσεϊ, όταν στους δώδεκα παίκτες της Εθνικής το ένα τρίτο θα είναι μαύροι και τα υπόλοιπα δύο τρίτα παίκτες σαν τον Σλούκα και τον Καλάθη, τον Παπαγιάννη και τον Παπαπέτρου, τον Παπανικολάου και τον Αγραβάνη (αν είναι όλοι τους βέβαια ανεξαρτήτως χρώματος υγιείς), είναι στο μάτι και στο μυαλό και στην καρδιά όμορφο το θέαμα της ασπρόμαυρης αυτής Εθνικής. Μικρή μερίδα χρηστών του διαδικτύου έβγαλε πριν μερικές εβδομάδες ταγκ #not my national team. Η δική τους Εθνική θα ήταν μόνο μια σαν αυτή της Εθνικής Σερβίας που όλοι της οι παίκτες είναι τουλάχιστον τριάντα με σαράντα γενιές πολιτισμικά και αιματολογικά Σέρβοι. Η δική μας Εθνική όμως είναι όμορφη σαν τον Γιάννη, ελληνική σαν τον Γιάννη και μακάρι μέσω των αδελφών Αντετοκούνμπο, μέσω επιτυχιών άλλων αθλητών όπως η Ελίνα Τζένγκο, να ανοίξουν τα μάτια της ελληνικής κοινωνίας γενικότερα και για όλους, να γινόμαστε δηλαδή περήφανοι ως Έλληνες όχι μόνο όταν παιδιά μεταναστών φοράνε τη φανέλα της Εθνικής, αλλά και μόνο που παιδιά μεταναστών μεγαλώνουν δίπλα μας, όντας εξίσου και το ίδιο Έλληνες με μας.
