Kείμενο: Μύριαμ Παρασκευοπούλου
Φωτογραφίες: Θωμάς Δασκαλάκης, Αφροδίτη Ζαγγανά και Χρόνης Περράκης
Το ημερολόγιο έλεγε 4 Μαΐου και η συνέντευξη τύπου του νορβηγικού συγκροτήματος των Madrugada για τη μεγάλη τους συναυλία, το Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου στο Παναθηναϊκό Στάδιο είναι γεγονός. Φόρεσα τα τυχερά μου κόκκινα all stars, έβαλα στην τσάντα μου τον φάκελο με τις ερωτήσεις που είχα ετοιμάσει, 2-3 στυλό για τις απαραίτητες σημειώσεις, τ’ ακουστικά στα αυτιά έτοιμα και το spotify κολλημένο μέρες στο “Chimes At Midnight”!
Φτάνω στο roof garden «Ολυμπιάς» στην οδό Αθηνάς και ανεβαίνω στον έκτο όροφο. Ο καιρός μουντός και ταυτόχρονα ζεστός αντανακλούσε ακριβώς την αύρα της μουσικής τους. Συνεχίζω να έχω στα ακουστικά μου, τη φωνή του Sivert Høyem, όταν βλέπω την χαρακτηριστική ψηλόλιγνη φιγούρα του να μπαίνει στον χώρο, ενώ ακολουθούσαν τα άλλα δύο μέλη της μπάντας ο Frode Jacobsen και ο Jon Lauvland Pettersen. Ακούγοντας τη μουσική τους κάποιος μπορεί να εντοπίσει άμεσα μια έμφυτη ευγένεια ακόμα και στα πιο «άγρια» ξεσπάσματά της. Βλέποντάς τους από κοντά καταλαβαίνεις αμέσως πως όλο αυτό πηγάζει από τους ίδιους. Συντονίστρια της συνέντευξης Τύπου ήταν η συγγραφέας και μεταφράστρια (και σε μια άλλη ζωή μουσική συντάκτρια και αρχισυντάκτρια του Ποπ και Ροκ) Βάσια Τζανακάρη, η οποία μοιράστηκε μαζί μας την πρώτη φορά που είχε δει ζωντανά τους Madrugada, στη Θεσσαλονίκη στο κλαμπ του Μύλου, θυμίζοντας μου με τη φράση της «Random εικόνες στο μυαλό μου από αυτή τη συναυλία: μπλε αποχρώσεις παντού, κατάνυξη, ο Sivert στη σκηνή- ένας πραγματικός σαμάνος και η αίσθηση ότι ήμασταν μάρτυρες κάτι πολύ σημαντικού», τη δική μου ακριβώς αίσθηση όταν είδα ζωντανά τον Sivert στο Ηρώδειο.
Μας είπαν πόσο ενθουσιασμένοι είναι που επέστρεψαν στην Ελλάδα και πως πάντα ένιωθαν πως παίρναμε τη μουσική τους πολύ σοβαρά. Φωτογραφήθηκαν μαζί μας, υπέγραψαν τις αφίσες για το live του Σεπτεμβρίου και όταν η πλειοψηφία του κόσμου αποχώρησε, σε ένα μικρό τραπέζι με θέα την Ακρόπολη κάτω από τον λαμπρό αττικό ήλιο, μίλησα μαζί τους για τον νέο τους δίσκο “Chimes At Midnight” αλλά και τη σημασία του “Industrial Silence”, το οποίο ουσιαστικά τους έφερε ενωμένους στο 2022. Χαλαροί ευδιάθετοι με μια εξωστρεφή συστολή, με έβαλαν για λίγο μέσα στον μαγικό κόσμο τους…
Είκοσι τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του θρυλικού “Industrial Silence” και δεκατέσσερα χρόνια μετά την τελευταία επίσημη κυκλοφορία σας, επιστρέψατε με έναν ολοκαίνουριο δίσκο! Πώς πήρατε την απόφαση να ενωθείτε ξανά ως μπάντα;
Η αλήθεια είναι περιοδεύαμε όλο το 2019, γιορτάζοντας την επέτειο του “Industrial Silence”. Παίξαμε περίπου σε 18 συναυλίες εκ των οποίων οι τρεις ήταν εδώ στην Ελλάδα και νομίζω πως η σωστή απάντηση στην ερώτηση είναι πως δεν θέλαμε με τίποτα να τελειώσει αυτή η περιοδεία! Ταυτόχρονα θέλαμε να παραμείνουμε επίκαιροι και όχι μια μπάντα που απλά γιορτάζει ένα παλαιότερο άλμπουμ της. Η γιορτή που ξεκίνησε το 2019 ήταν εκπληκτική και μας άνοιξε πολλές πόρτες. Ήμασταν πολύ τυχεροί γιατί ταυτόχρονα «ενηλικιωθήκαμε» και ως άτομα και ως μπάντα, αρχίσαμε να συμπεριφερόμαστε μεταξύ μας με έναν διαφορετικό τρόπο. Στο παρελθόν συνηθίζαμε να είμαστε πολύ έντονοι μεταξύ μας και ως ένα σημείο προβληματικοί ο ένας για τον άλλον, έτσι και εγώ αποφάσισα να φύγω από την μπάντα αλλά αυτή είναι μια άλλη διαφορετική ιστορία. Πριν το 2019 είχαμε πολλά χρόνια να υπάρξουμε μαζί ως μουσικοί. Έτσι επιστρέφοντας στις πρόβες, ήταν πολύ σημαντικό να δούμε αν μεταξύ μας υπάρχει ακόμα αυτή η χημεία. Κι ευτυχώς το reunion αυτό έδειξε πως το έχουμε ακόμα, γιατί έπρεπε ακόμα και στο στούντιο σε μια πολύ νέα συνθήκη να δούμε αν όντως μπορούμε να σταθούμε στο σήμερα ως μουσικοί, ως στιχουργοί ως μια μπάντα με σύγχρονο υλικό.
Φαίνεται πως πριν το 2019 και την πολύ επιτυχημένη περιοδεία για τον εορτασμό των είκοσι χρόνων του “Industrial Silence”, δεν είχατε αντιληφθεί την αγάπη του κόσμου προς την μπάντα.
Το 2019 πραγματικά ήταν μια αποκάλυψη για εμάς γιατί καταλάβαμε πως παρ’ όλη την απουσία μας οι fans του συγκροτήματος αυξάνονταν κι εμείς δεν το γνωρίζαμε αυτό. Οπότε ήταν πολύ ωραία σκέψη το να κάνουμε ξανά μια περιοδεία, αφού η τελευταία μας φορά ήταν από τότε που εγώ έφυγα από την μπάντα στις αρχές του 2000. Και από τότε μέχρι σήμερα, όλα αυτό έχει φτάσει σε ένα άλλο επίπεδο. Ήμασταν μια μικρότερη μπάντα, η οποία μέσα στην απουσία της αύξησε τους φανς της. Σε όλο αυτό βοήθησαν πάρα πολύ οι υπηρεσίες streaming και το ίντερνετ. Οι άνθρωποι μεγάλωναν, έκαναν παιδιά, στα οποία πρότειναν τη μουσική μας. Το 2019 καταλάβαμε πως ήμασταν μεγαλύτερη μπάντα από αυτό που είχαμε αφήσει, όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε για πολύ περισσότερο κοινό και σε πολύ μεγαλύτερους χώρους. Ήταν ένα πραγματικό δώρο.
Είστε “old school” μουσικοί και η προετοιμασία του δίσκου σας έγινε στην περίοδο του covid. Όλη αυτή η νέα πραγματικότητα πώς σας επηρέασε;
Ευτυχώς ήμασταν πολύ τυχεροί γιατί καταφέραμε να τελειώσουμε με τα πιο σημαντικά μέρη του άλμπουμ στο L.A. πριν το lockdown. Οπότε το 60-70% του περιεχομένου είχε ήδη τελειώσει όταν φύγαμε από εκεί. Ο βασικός κορμός του δίσκου ήταν έτοιμος άρα μόνο η διαδικασία του μιξαρίσματος έμενε, την οποία επαναλάβαμε 2-3 φορές μέσα στην περίοδο του covid. Ευτυχώς δεν υπήρχε κάτι λιγότερο δημιουργικό κατά τη διάρκεια του lockdown. Θέλαμε να έχουμε την τέλεια εκδοχή για τον δίσκο και η διαδικασία ήταν λίγο αγχωτική, γιατί κάναμε πολλά βήματα μπρος – πίσω και πολλές λεπτομέρειες οροθετήθηκαν την τελευταία στιγμή.
Την τελευταία φορά που σας είδαμε ζωντανά στην Αθήνα ήταν το 2019. Στις 24/09/22 επιστρέφετε σε έναν εμβληματικό χώρο, το Παναθηναϊκό Στάδιο. Πώς νιώθετε που η μουσική σας θα ακουστεί σε ένα τόσο σημαντικό μνημείο;
Όλοι μεγαλώσαμε αυτά τα χρόνια και σκεφτόμασταν πως η μουσική μας είναι μια μουσική που πρέπει να απευθύνεται σε μεγαλύτερο κοινό και να παίζεται σε μεγαλύτερο χώρο, γι’ αυτό έχει φτιαχτεί άλλωστε. Επιστρέφουμε στην Αθήνα και όντως θα παίξουμε σε κάτι τόσο μεγάλο! Σήμερα επισκεφθήκαμε το Παναθηναϊκό Στάδιο και πραγματικά ανυπομονούμε η μουσική μας να ακουστεί σε αυτόν τον τόσο ιστορικό χώρο!
Όσα χρόνια ακούω τη μουσική σας, σκέφτομαι πως μεταξύ του ελληνικού κοινού και της μπάντας υπάρχει η τέλεια σχέση από απόσταση. Ποιες ομοιότητες έχετε παρατηρήσει όλα αυτά τα χρόνια που επισκέπτεστε την Ελλάδα;
Είμαστε άνθρωποι της θάλασσας και εμείς. Όσο περίεργο και αν ακούγεται αυτό! Όλοι συνδυάζουν τη Νορβηγία μόνο με το Όσλο την πρωτεύουσά μας. Εμείς όμως προερχόμαστε από τη βόρεια Νορβηγία, η οποία έχει μια τεράστια ακτογραμμή με πολλά νησιά, όπως ακριβώς και η Ελλάδα. Είμαστε άνθρωποι της θάλασσας, αυτή νομίζουμε πως είναι μια σημαντική ομοιότητα.
Λέτε χαρακτηριστικά πως μετά το τέλος της περιοδείας το 2019 είχατε μέσα στις φλέβες σας το “Industrial Silence”. Αυτό ήταν το κίνητρο για να μπείτε ξανά στο στούντιο και να φτιάξετε το “Chimes At Midnight” έναν τόσο νέο δίσκο, ο οποίος έχει ταυτόχρονα τον χαρακτηριστικό σας ήχο;
Είχαμε πολύ ισχυρούς δεσμούς μεταξύ μας όταν ηχογραφούσαμε το “Industrial Silence”. Ήμασταν στα καλύτερά μας και ήμασταν πολύ τυχεροί που τότε είχαμε μαζί μας τον Robert (Robert Burås), ο οποίος ήταν μια πολύ ζωτική δύναμη για το άλμπουμ. Ουσιαστικά ήταν αυτός που έκανε το “Industrial Silence” πραγματικότητα και αλήθεια μας λείπει πάρα πολύ… Είναι μια κληρονομιά για την μπάντα αυτό το άλμπουμ που στέκεται στους ώμους όλων μας γιατί αντανακλά την εικόνα του τότε, που όλοι ήμασταν νέοι και προσπαθούσαμε να κατακτήσουμε τον κόσμο. Επίσης υπάρχει μεταξύ μας αυτό το στοιχείο της κλασσικής διαδικασίας για τη σύνθεση και τους στίχους είναι σαν να γυρίσαμε ξανά στην αρχή του κύκλου. Αυτή η μπάντα δοκίμασε πάρα πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις μέχρι την παύση της το 2008. Τώρα επιστρέφουμε στις ρίζες μας… Είναι το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε και η απόδειξη αυτού είναι πως παίζαμε 8 από τα 10 κομμάτια του “Chimes At Midnight” στην ευρωπαϊκή περιοδεία και η αλήθεια είναι ότι νιώθουμε πολύ περήφανοι και σίγουροι για το νέο άλμπουμ, το οποίο αρέσει πολύ στον πυρήνα του κοινού μας.
Σε αυτό το νέο ταξίδι έχετε «μαζί σας» τον Robert Burås… Και νιώθω πως αν δεν καταφέρνατε να έχετε μαζί σας λίγη από τη μαγεία του δεν θα είχατε ανοίξει αυτόν τον κύκλο ξανά. Πείτε μου για τα δυο κομμάτια του Robert που τόσο μαγικά ταίριαξαν στο “Chimes At Midnight”.
Ναι όντως το νιώθαμε αυτό. Για το “Slowly Turns The Wheel” είναι ένα κομμάτι για το οποίο δεν μπορώ να σου πω πολλά γιατί γράφτηκε όταν έφυγα από την μπάντα. Αλλά σίγουρα μπορώ να σου πω για το “The World Could Be Falling Down”, το οποίο ήταν κανονικά να ενταχθεί στο “Industrial Silence”, επειδή όμως νιώσαμε ότι έμοιαζε πολύ με το “Shine” επιλέξαμε να μείνει εκτός γιατί δεν θα είχε τον χώρο που του άξιζε. Επιστρέφοντας στο σήμερα είναι τόσο όμορφο και σπουδαίο που με αυτόν τον τρόπο ο Robert μπορεί να είναι ακόμα μαζί μας και μάλιστα με τον όρο του συνθέτη, γιατί και τα δυο αυτά κομμάτια είναι μέρος της ιστορίας των Madrugada.
Ποιον θεωρείτε τον μεγαλύτερο παράγοντα που σας έφερε ενωμένους στο 2022;
Όλα ξεκινούν από το 2019 και την ανάγκη που είχαμε να γράψουμε νέο υλικό και να νιώσουμε παρόντες συνεχίζοντας αυτό το ταξίδι, το οποίο ξεκίνησε με το reunion tour. Ένας πολύ σημαντικός παράγοντας είναι πως η μουσική που φτιάξαμε για το “Chimes At Midnight” και αντίστοιχα αυτή που έχει κυκλοφορήσει στο “Industrial Silence” ήταν τόσο σχετικές μεταξύ τους στο 2019 και όλη αυτή η κλασσική δημιουργία μας οδήγησε στο να συνεχίσουμε. Θέλαμε να δώσουμε την ευκαιρία στους εαυτούς μας όχι ακριβώς να φτιάξουμε το δεύτερο μέρος του “Industrial Silence” αλλά να γυρίσουμε πίσω στις ρίζες μας και να ξαναδούμε τους εαυτούς μας μέσα από αυτό.
Έχετε μια ποιητική αύρα, η οποία αποτυπώνεται στη μουσική σας και ταυτόχρονα αναδεικνύει έναν συνειδητό ρομαντισμό ως τρόπο ζωής. Το όνομά σας ήταν ιδέα ενός Νορβηγού ποιητή, θα ήθελα να μάθω αυτή την ιστορία…
Nαι είναι αλήθεια αυτό. Το όνομά μας ήταν ιδέα του ποιητή και φίλου Øystein Wingaard Wolf με τον οποίο συνηθίζαμε να βγαίνουμε. Εκείνα τα χρόνια είχαμε αλλάξει πάρα πολλά ονόματα. Ήμασταν πολύ κακοί σε αυτό το κομμάτι (γέλια) και τίποτα από αυτά που είχαμε επιλέξει δεν χαρακτήριζε τη μουσική μας. Αλλά το “madrugada” φάνηκε να ταιριάζει απόλυτα στα σκοτεινά μελαγχολικά κομμάτια μας. Και είναι πραγματικά εκείνη η ώρα της ημέρας με εκείνα τα χρώματα στον ουρανό που θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί αυτά τα κομμάτια. Πίσω στα 90’s ήμασταν πολύ νέοι, μέναμε ως αργά με σκοπό να δημιουργήσουμε τη μουσική μας κι επίσης συχνάζαμε σε πάρτι συνέχεια και ξενυχτούσαμε, οπότε νομίζουμε πως ήταν το σωστό όνομα τη σωστή στιγμή.
Οι ηχογραφήσεις έγιναν σε ένα από τα πιο θρυλικά studios στην παγκόσμια ιστορία της μουσικής το “Sunset Sound Studio” στο Los Angeles όπου μεταξύ άλλων έχουν ηχογραφηθεί οι δίσκοι θρυλικών συγκροτημάτων όπως των Led Zeppelin, των Fleetwood Mac, των Rolling Stones, των Doors. Περιγράψτε μου το συναίσθημα αυτό…
Είμαστε κλασσικοί ρομαντικοί rockers. Oπότε όλη αυτή η ατμόσφαιρα που περιγράφεις μίλησε κατευθείαν σε εμάς και το Sunset Sound Studio είναι ένα θρυλικό κομμάτι εκείνης της εποχής. Ήμασταν αρκετά συνειδητοποιημένοι με αυτή την κληρονομιά θέλοντας ταυτόχρονα να τη διαφυλάξουμε. Η ατμόσφαιρα στο στούντιο ήταν σαν να πήγαμε ακριβώς πίσω στη δεκαετία του ’70. Όλα ήταν αναλογικά και ένιωθες ότι θα δεις τον Warren Zevon να περπατάει κρατώντας ένα ποτήρι με μπύρα (γέλια) ! Μας έδωσε μια αίσθηση πως ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα αλλά ως ενήλικες πλέον θεωρήσαμε πως ήταν μια ευκαιρία που έπρεπε να πάρουμε πολύ σοβαρά. Ταυτόχρονα όμως χαλαρώσαμε μέσα σε μια 70’s – 80’s ατμόσφαιρα που σίγουρα δεν θα μπορούσαμε να τη βρούμε πουθενά αλλού.
