Η θεατρική ομάδα 4Frontal κλείνει δέκα χρόνια και μοιράζεται στο ελc δέκα ξεχωριστές στιγμές από την πορεία της:
Ευαγγελία Καρακατσάνη
Σε αυτά τα 10 χρόνια που είμαστε μαζί οι 4 frontal, η αλήθεια είναι ότι να απομονώσω μια στιγμή είναι πολύ δύσκολο! Όμως, η στιγμή που θα μείνει ανεξίτηλη στο μυαλό μου και την καρδιά μου είναι η πρώτη μας παράσταση «ο Υμπύ Τύραννος», εκεί που κατάλαβα ότι με αυτούς τους ανθρώπους θα είμαστε μαζί για μια ζωή!
Πάνος Τοψίδης
Για κάποια χρόνια ασχολούμασταν και με το θέατρο για εφήβους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μία τέτοια παράσταση στην Αλεξανδρούπολη. Τέσσερις άνθρωποι εμείς στη σκηνή, 3 με 4 σχολεία στην πλατεία και τον εξώστη. Χωρίς μικρόφωνα πάντα. Πιστεύαμε ότι θα μας φάνε ζωντανούς. Αντιθέτως, η παράσταση κύλησε υπέροχα και ήταν μία από τις ομορφότερες παραστάσεις της ζωής μου. Το θεατροπαιδαγωγικό μετά κράτησε πάρα πολλή ώρα και κάποιο σχολείο δεν ήθελε καν να αποχωρήσει.
Χάρης Κρεμμύδας
Πάμε πίσω λοιπόν στο 2012. Έχουν μεσολαβήσει λίγοι μήνες από τη δημιουργία της ομάδας και του ανεβάσματος των δύο πρώτων παραστάσεων «Υμπύ Τύραννος» και «Καλιγούλας Τύραννος». Ανυπομονησία, χαρά, άγχος, οργασμός δημιουργίας σε ένα θέατρο που δεν είχε ούτε θέρμανση, ούτε ταμείο, ούτε πολλά αλλά. Είμαστε όμως δέκα χρόνια νεότεροι με μεγάλη όρεξη και με ισχυρούς δεσμούς, κάθε είδους να μας ενώνουν. Είναι άνοιξη και έχουμε λάβει μέρος στο διαγωνιστικό φεστιβάλ «Επινοώντας την παράσταση» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Καθόμαστε όλοι στα καθίσματα της κεντρικής σκηνής και αναμένουμε τα αποτελέσματα με αγωνία. Ανακοινώνεται ότι παίρνουμε την πρώτη θέση. Αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε και φυσικά χαιρόμαστε. Κάτι έχουμε κάνει σωστά. Το επόμενο φθινόπωρο θα παίξουμε την παράστασή μας στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Συνεχίζουμε.
Σταύρος Γιαννουλάδης
Θυμάμαι το 2014 σε μια περιοδεία στην Κρήτη, με την παράσταση «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας», που παίξαμε σε ένα χωριό στο νότιο Ηράκλειο. Η παράσταση έγινε στην κεντρική πλατεία του χωριού, που στην πραγματικότητα ήταν ο αύλειος χώρος ενός παλιού μπακάλικου. Μαζεύτηκε όλο το χωριό, από τα παιδάκια μέχρι και τους ηλικιωμένους και ήταν μοναδική η αίσθηση αυτής της αγκαλιάς που δεχθήκαμε από τους κατοίκους. Η παράσταση ήταν σαν μία γιορτή. Αλλά το αξιοσημείωτο εκείνης της βραδιάς, ήταν ότι κατά τη διάρκεια της παράστασης, παρατηρήσαμε, ότι μέσα από την τζαμαρία του παλιού μπακάλικου μας παρακολουθούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα, η οποία ποτέ δεν βγήκε έξω, παρά μας κοιτούσε όλο το βράδυ. Ήταν σαν να κοιτούσε αυτούς τους παράξενους εισβολείς που μαζέψανε όλο το χωριό μπροστά στην πόρτα της. Ήταν ένα περίεργο συναίσθημα αυτή η τόσο ξεχωριστή ματιά. Αυτός ο μοναχικός θεατής πίσω από την κουρτίνα της τζαμαρίας, που έβλεπε μια πολύ διαφορετική παράσταση. Ίσως να μην είχαμε εισβάλει στον χώρο της, αλλά στον χρόνο και στις αναμνήσεις της, στη ζωντάνια που έφερε η παράσταση στο χωριό.
Αμαλία Νίνου
Η «Μπες Βγες» στην Κρήτη και η επιστροφή επεισοδιακή. Γαστρεντερίτιδα ομαδική και ανελέητη, που να λες: «άντε να πιάσει το καράβι Πειραιά γιατί τα πράγματα….ζορίζουν».
Ηρώ Καρρά
Η γλυκιά ανάμνηση που θέλω να μοιραστώ αφορά στην υποστήριξη που βίωσα από την ομάδα μου στο να δοκιμάσω τον εαυτό μου και να ερευνήσω στο κομμάτι της εικαστικής προσέγγισης του θεάτρου. Είχα τον χώρο να ράψω τα πρώτα μου θεατρικά κοστούμια και να δω τους φίλους αυτούς και συνοδοιπόρους να τους δίνουν ζωή, να ασχοληθώ με φωτογραφίσεις, γραφιστική και ό,τι άλλο ήθελα. Να προσπαθώ να βελτιωθώ και να διαπιστώσω την ανάγκη μου τελικά να φύγω από αυτή τη μαγική φωλιά ρίχνοντας με ενθουσιασμό τον εαυτό μου σε ένα μεταπτυχιακό, που με έκανε να λείψω 7 ολόκληρα χρόνια.
Αριστέα Σταφυλαράκη
Συνέδριο του Πανελλήνιου Δικτύου για το θέατρο στην εκπαίδευση. Είμαστε καλεσμένοι με την παράστασή μας «Σσς κάποιος έρχεται». Ο Σταύρος έχει μια υποχρέωση και ξεκινάμε χωρίς αυτόν. Έρχεται ακριβώς τη στιγμή που πρέπει να εμφανιστεί στη σκηνή και του κάνουμε είσοδο φέρνοντάς τον σηκωτό και αφήνοντάς τον στο κέντρο της σκηνής. Η αγωνία είχε χτυπήσει κόκκινο αλλά πέτυχε. Ο κόσμος έφυγε ενθουσιασμένος κι εμείς γελάγαμε που τα καταφέραμε. Το θέατρο είναι κυριολεκτικά ζωντανό!
Θανάσης Ζερίτης
Νομίζω είναι το 2015, ο Μουνής ταξιδεύει στην Ελλάδα και ερχόμαστε για μια μέρα στην Αθήνα για να παίξουμε στο Bob theatre festival, μια χρονιά πριν γίνουμε συνδιοργανωτές με τους Abovo. Δέκα λεπτά πριν αρχίσει η παράσταση συνειδητοποιούμε σχεδόν ταυτόχρονα, σε απόλυτο πανικό, ότι δεν έχουμε φέρει τις καρέκλες του σκηνικού. Μια ομάδα ανθρώπων του φεστιβάλ δανείζεται καρέκλες από τα γύρω μαγαζιά και λίγη ώρα αργότερα ξεκινάμε.
Νεφέλη Μαϊστράλη
Όταν το 2017, διοργανώσαμε μασκέ πάρτι ως 4frontal στο θέατρο 104 με θέμα «Ταινίες». Αγοράσαμε ποτά, φτιάξαμε την αίθουσα, φροντίσαμε για τον ήχο, υποδεχόμασταν τους καλεσμένους, καθαρίζαμε εκ περιτροπής. Τρομερή οργάνωση, λέμε… Μέχρι και banner με την επωνυμία της ομάδας φτιάξαμε για να βγαίνουμε φωτογραφίες. H φωτογραφία που βγάλαμε όλοι μασκαρεμένοι μπροστά από το banner 4Frontal είναι απ’ τις αγαπημένες μου.
Ελένη Κουτσιούμπα
Στην τελευταία μας παράσταση «Ω παίδες Ελλήνων» αφού είχαμε ξεκινήσει και όλα πήγαιναν καλά, έγινε διακοπή ρεύματος στην περιοχή. Εγώ που δεν παίζω, αλλά χειρίζομαι τον ήχο και τα φώτα, έπρεπε να ειδοποιήσω θεατές και θίασο για το συμβάν. Μέχρι να ανοίξουμε τις πόρτες και να δουν όλοι πως και έξω από την αίθουσα δεν υπήρχε φως. Φυσικά πίστευαν πως είναι μέρος της παράστασης!
