Ένας από τους δίσκους που ξεχώρισα άμεσα φέτος ήταν το “Polydrama” των Ody Icons. Πάτησα το play και το εναρκτήριο “Where are the rivers”, ήταν ικανό να με κάνει να σκεφτώ πως πρόκειται για μια σοβαρή περίπτωση που έκανε την απόβασή της στα ηχεία μου.
Θυμήθηκα πως το καλοκαίρι το όνομά τους με είχε απασχολήσει ξανά ακούγοντας το αγγλόφωνο single τους “Cosmos Island” και θυμάμαι να έχω σοκαριστεί με την ποσότητα της αλήθειας που έχει μέσα του αυτό το κομμάτι, όσο και το αντίστοιχο clip του. Το “Sose” είναι το επόμενο, έχει ελληνόφωνη έναρξη. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια μικρή επίκληση στα θεία. Ανατολίτικη ψυχεδέλεια με βουκολικά στοιχεία. Δεν κλωτσάει όμως έστω και αν έχω ακούσει μόνο ένα κομμάτι πριν. Προσθήκη στα αγαπημένα. Η δεύτερη καρδούλα δόθηκε στο “Serotonine-Spell Version” το οποίο είναι και το αγαπημένο μου από όλο τον δίσκο, μιας και σε εμένα το κομμάτι λειτούργησε ακριβώς όπως η σεροτονίνη δρα στον ανθρώπινο οργανισμό. Δηλαδή ως ισχυρός αγγειοδιασταλτικός παράγοντας, ενισχύοντας την φυσιολογική λειτουργία του εγκεφάλου. Το “Pearls” αφιερωμένο στη Δήμητρα της Λέσβου με συγκίνησε και τα couple της mc mi55t τόσο ανατριχιαστικά αληθινά. Στο “Kind Reminder” μου αρέσει το πώς αλλάζει ο χαρακτήρας του από μια acoustic μπαλάντα κλιμακωτά σε μια 80s rock διάθεση! Αγάπησα επίσης και το “Eons”, όπως και τον στίχο “How do we choose to stand next to each other/ And grieve the loss/ And seize the new day/ And fight/ And be gentle and brave/ And fearless and fragile”.
To “Polydrama” είναι ένα υπέροχο κράμα ψυχής και μουσικής! Ένας νέος, διαφορετικός, φρέσκος, ζωντανός δίσκος! Τον παρουσίασαν ζωντανά κάποια Σάββατα πριν στο ΠΛΥΦΑ αλλά για εμένα, ήταν από εκείνες τις ημέρες που εύχεσαι το 24ωρο να είχε πέντε ώρες ακόμα! Δεν κατάφερα να τους δω live, κατάφερα όμως να κάνω έναν πολύ όμορφο backstage διάλογο με τον Ody κατά την προετοιμασία του. Οι φωτογραφίες που θα δείτε είναι από τις στιγμές εκείνες και ανήκουν στον Αργύρη Λιόση.
Polydrama: Δράμα πολλαπλής ανάγνωσης; Ή πολύ δράμα; Τι μας κάνει να αποζητάμε το δράμα;
Α κατάλαβα! Κατευθείαν στα βαθιά. Ωραία. Polydrama λοιπόν, γιατί τίποτα δεν είναι ένα. Εγώ δεν είμαι ένας. Εσύ δεν είσαι μία. Αποτελούμαστε από πολλά. Κατοικούμαστε από πολλές φωνές όπως λέει μια φίλη ψυχαναλύτρια. Οπότε μάλλον αποζητάμε το drama επειδή μας κάνει να νιώθουμε οικειότητα; Είναι μέρος του ποιοι και ποιες είμαστε; Αναρωτιέμαι κι εγώ, μη νομίζεις ότι έχω απαντήσει σε όλα. Πιο πολύ με το ένστικτο και αυτά που μας συγκινούν δουλέψαμε για αυτό το πρότζεκτ παρά με τη σκέψη. Ξεφεύγω; Αν ξεφεύγω μου λες. Είναι και δράμα πολλαπλής ανάγνωσης – και τι ωραία που το θέτεις- αλλά είναι και πολύ δράμα. Και όταν λέω πολύ εννοώ ΠΟΛΥ! Με κεφαλαία γράψτο αυτό!
Το δράμα παράγει δάκρυα, το ίδιο όμως και η χαρά. Ενίοτε και το μεσοδιάστημα αυτών. Μερικές φορές νομίζω πως είναι αυτόνομα. Συμφωνείς;
Τα δάκρυα είναι υγεία. Είτε χαράς, είτε πόνου. Εγώ όταν γελάω πολύ, δακρύζω ας πούμε. Σαν να πονάω. Μήπως πονάω; Δεν ξέρω. Αλλά ξέρω πως θέλω να «αποδαιμονοποιήσω» κάπως το δάκρυ. Τις στιγμές αυτές που κάτι σε συγκινεί, είτε είναι πένθος, είτε είναι η ομορφιά, κάτι δεν ξέρω… Τέλος πάντων, όταν κάτι σε αποδιοργανώνει από την ασφάλειά σου και κλαις, να λες αχ τι ωραία. Μου αρέσει όταν μου λένε ρε συ τι ωραία δάκρυα! Έχει μια αντίφαση που διαολίζει, που λέει και ο αγαπημένος μου Θανάσης Τριαρίδης.
Στο «μέχρι τώρα της ανθρώπινης εμπειρίας» σου, ποιες μεθόδους εκτόνωσης του δράματος και των δακρύων έχεις;
Μεθόδους; Α μη με προκαλείς τώρα και μπω σε mode δασκάλας καθώς προσπαθώ να μπω σε mode περφορμερ (γέλια). Δεν έχω μεθόδους. Ξέρω γω; «Μεθόδους», εσύ εννοείς τη διαχείριση; Με ποιο τρόπο τα διαχειρίζομαι όταν έρθουν;
Ναι ναι!
Μάλλον σκέφτομαι «αστο καλέ τι το κρατάς. Δικό σου είναι έτσι κι αλλιώς. Άστο τώρα ελεύθερο και θα δούμε μετά τι θα το κάνουμε». Ε το κάναμε δίσκο απ’ ότι βλέπεις. (γέλια)
Εδώ είναι τα κοσμήματα για το σόου. Πέρλες, χοντρές αλυσίδες, στρας, χρυσό. Θα έλεγε κάποιος πως έχεις μια φοβερή αυτοπεποίθηση, έστω και φαινομενικά….
Αυτοπεποίθηση; Who is she? Εγώ θα έλεγα έχω δύναμη. Δεν θέλω να έχω καμία πεποίθηση για μένα. Πάντως στον Μάριο αρέσει να τα βγάζει όλα εδώ να τα βλέπουμε και να διαλέξουμε τι θα βάλουμε. Έτσι κάνει σε κάθε λάιβ. Όπως βλέπεις έχω φέρει όλο μου το σπίτι. Πέρα από την πλάκα και για να σου απαντήσω επιδιώκω να αποτάσσω τις πεποιθήσεις που έχω για μένα, για τον εαυτό μου, για να είμαι λευκός καμβάς και να επιτρέπω στη ζωή να γράφει πάνω μου. Αυτό που έρχεται να έχει χώρο να γραφτεί. Να μην ξέρω δηλαδή. Να μην έχω ιδέα. Και να είμαι οκ με αυτό. Και αυτή η άγνοια, που της έχω πολλή αγάπη πια, μου δίνει δύναμη να λέω ορίστε, εδώ είμαστε! Τώρα τα κοσμήματα είναι παράσημα της δύναμης και της αγάπης και αυτά είναι η πεποίθησή μου και ο τρόπος που στέκομαι μέσα στην κοινωνία. Γι’ αυτό είναι χρυσά, λαμπερά, χοντρά και με πέρλες. Διότι αν καταφέρεις να βγεις ζωντανός από την ανθρωποφαγία κάθε μορφής εκεί έξω, σου αξίζουν πολλά παράσημα αγάπης. Καλά δεν λέω; Πείτε και εσείς. (μιλάει στους μουσικούς)
Αν επιβιώσουμε από την ανθρωποφαγία εσύ, εγώ, όποι@ τότε παράσημα είμαστε εμείς! Μένω λίγο ακόμα στα κοσμήματά σου. Έχω μανία να αποκωδικοποιώ επιλογές. Θέλεις να τραβήξεις την προσοχή, έστω και την αρνητική γιατί έχεις πολλά να πεις! Θεωρείς πως κάποιος ο οποίος θα πιαστεί από την διαφορετική εικόνα θα καταλάβει αυτά που έχεις να του πεις; Θα μπει σε έναν άλλο δρόμο σκέψης έστω και λίγo;
Μα δε θέλω να καταλάβει κάποιος κάτι. Καλά καλά δεν έχω καταλάβει εγώ. Εγώ λέω αυτό που έχω να πω και αυτό υπάρχει εκεί έξω. Αν σε συνάντησε, αν σε συγκίνησε, αν σου σήκωσε την τρίχα και σου ύγρανε το μάτι είναι ευχής δώρο αλλά όχι αυτοσκοπός. Η τέχνη εγώ πιστεύω πως δεν παράγεται για να δημιουργήσει συνεννόηση, έτσι κι αλλιώς έχουμε τη γλώσσα. Εγώ δημιουργώ για να ξορκίσω, για να με καταλάβω λίγο καλύτερα, για να αποφορτιστώ και να μου ανοίξω λίγο περισσότερο τον δρόμο προς την ευτυχία που είναι γεμάτος εμπόδια. Εμπόδια και από μένα τον ίδιο και από την κοινωνία και το σύστημα. Και για να το κλείσω το θέμα γιατί έχω να βάλω και παντελόνι αν μου επιτρέπεις – το σημαντικό για μένα είναι το συναίσθημα. Αυτό το «με νιώθεις;» Αυτό. Όχι το «με καταλαβαίνεις;». Αν με νιώθεις, θα τα βρούμε. Για όλους έχει.
Καλύπτεις και το πρόσωπό σου; Είναι όλα πιο ωραία πίσω από τις πούλιες; Α! Και τα μάτια σου! Βλέπεις Ody;
Όλα τα βλέπω. Ακόμα και με τα μάτια κλειστά. Έτσι κι αλλιώς τίποτα από όλα αυτά δεν υπάρχει. Είναι όλα υλικά του σύμπαντος και μάλλον είναι και ήδη ξεπερασμένα και σκορπισμένα στα κενά μεταξύ των γαλαξιών και των καρδιών μας.
Έχεις μεγάλη ανάγκη να εκθέσεις όσα συμβαίνουν μέσα σου ε;
Να τα μεταβολίσω θέλω. Όχι να τα εκθέσω. Για να τα κατανόησω όμως πρέπει να τα δω μπροστά μου, να τα καταλάβω. Να τα παραθέσω δηλαδή θα έλεγα. Και άμα τα βγάλεις έξω καταλαβαίνεις ότι είναι κοινά βιώματα αυτά. Τα ζουν κι άλλοι. Δεν είσαι μόνη σου. Κάλεσμα είναι δηλαδή μάλλον, τι να πω. Λοιπόν το βρήκα. Να σου πω; Λοιπόν, αν είχα πολλά λεφτά θα έφτιαχνα έναν χώρο που θα συναντιόμασταν εκεί, θα τρώγαμε φρούτα, θα ακούγαμε μουσική και θα διαβάζαμε ποίηση μεγαλόφωνα ξαπλώνοντας σε μεγάλες μαξιλάρες στο πάτωμα και χαλιά που θα έχουμε πάρει από το παζάρι στον Ελαιώνα. Θα συζητούσαμε, θα λέγαμε η μία στον άλλον ωραία λόγια, θα ερωτευόμασταν, θα μαγειρεύαμε μαζί και θα λέγαμε τον καφέ και τα ταρώ, θα βάφαμε τα νύχια μας και θα κλαίγαμε πενθώντας αλλά και γελώντας και θα κάναμε η μία στον άλλον jade roller και μασάζ. Και θα ζωγραφίζαμε. Ναι αυτό σίγουρα. Κι ύστερα θα βγαίναμε στο μπαλκόνι για ήλιο!
Αφού λοιπόν δεν μπορώ στ’ αλήθεια να φτιάξω αυτόν τον χώρο προς το παρόν και ο κόσμος των γεγονότων – ας πούμε η πραγματικότητα είναι χάλια- φτιάχνω έναν νοητό χώρο που εκεί ίσως συναντηθώ με κάποιους από όλους αυτούς και αυτές που θα ακούσουν τη μουσική μας. Και εκεί νοητά θα γίνουν αυτά που σου είπα. Οι αγκαλιές, τα ωραία λόγια κι αυτά.
Θα κρατήσω το «προς το παρόν» γιατί στο μυαλό μου είμαστε ήδη εκεί! Μπροστά στην έκθεση πώς αντιδρά το σώμα σου; Τα πόδια σου τρέμουν; Με την εμπιστοσύνη στους άλλους τι σχέση έχεις; Αφήνεσαι;
Όταν φοράω τακούνια δεν τρέμουν ποτέ. Όταν έχω γύρω μου ανθρώπους που έχουμε φτιάξει τις σχέσεις μας τόσο ισχυρά που βγάζουμε άκρη και τα πράγματα κυλάνε, τα πόδια μου δεν τρέμουν ποτέ.
Όλα σχεδιασμένα με μαθηματική ακρίβεια;
Με μαθηματική ακρίβεια δεν ξέρω αν είναι σχεδιασμένα, αλλά έχουν όλα πολλή φροντίδα. Από όλους και όλες ξεχωριστά. Εμπιστεύομαι τους συνεργάτες μου και όσους εμπλέκονται στο πρότζεκτ με όλη μου την καρδιά. Να κοίτα εδώ τι έφτιαξε ο Μάριος! Ο Χρήστος που διοργάνωσε το λάιβ, ο Φώτης με τον δίσκο. Είναι μαγικό. Όλη αυτή η φροντίδα δημιούργησε μια φυλή. Και είναι και προϋπόθεση κάπως η εμπιστοσύνη, δεν είναι; Για να συνεργαστείς και να συνυπάρξεις και να συνδεθείς και να αφεθείς δεν πρέπει να εμπιστευτείς; Και σιγά αμα πάει και κάτι λάθος δεν έγινε και κάτι. Μουσική κάνουμε. Αέρας κοπανιστός. Όπως εμάς τους ίδιους. Αέρας με δονήσεις. Vibes που λένε. Ύστερα θα κάτσουμε να φάμε πατάτες τηγανητές και θα γελάμε με τις βλακείες μας.
Icon: Εικόνα, είδωλο, σύμβολο… Τι σχέση έχεις με το είδωλό σου στον καθρέφτη; Πώς σε αποκαλείς όταν είσαι μόνος σου;
Icons σε παρακαλώ! Πληθυντικός αριθμός. Για πολλούς λόγους (γέλια). Πάντως το είδωλό μου στον καθρέφτη συνήθως μου αρέσει πια. Έχω δουλέψει πολύ για να αγαπηθούμε, να συντονιστούμε και να μην είμαστε σε πόλεμο. Δεν βοηθάει η κοινωνία και πολύ εδώ που τα λέμε έτσι; Δηλαδή φτάνεις τριάντα και συνειδητοποιείς ότι τελικά είσαι θυμωμένος με τον εαυτό σου, σε θεωρείς άσχημο και άχρηστο. Και απαιτεί πολλή δουλειά για να ανατρέψεις αυτό το σενάριο και να αγαπηθείτε. Είναι ενδιαφέρουσα πλοκή δε λέω αλλά κάπου λες και «Ώπα αγάπη, εντάξει. Και λίγο ευκολία κάπου»! Θέλω να πω, θα ήταν όλα καλύτερα αν μας μάθαιναν να αγαπάμε τους εαυτούς μας και να είμαστε μαζί τους σε ειρήνη. Οι πόλεμοι πώς γίνονται νομίζεις; Έτσι. Από ανθρώπους που δεν έχουν καλή σχέση με τον εαυτό τους. Σε πόλεμο μέσα, άρα σε πόλεμο έξω. Για να επαληθευτούν δηλαδή. Μ’ αρέσει να κάνω διαγνώσεις σε αγνώστους όπως βλέπεις. Επίσης να ξέρεις ότι με αποκαλώ με διάφορα ονόματα όταν είμαι μόνος μου. Μέχρι και «ρε παιδιά» με έχω προσφωνήσει μια μέρα μόνος μου στο σπίτι. Μάλλον είμαστε πολλοί. Είναι αυτό που σου είπα νωρίτερα για τις πολλές φωνές. Και συμπαθώ τις περισσότερες από αυτές πια. Είμαι σε ειρήνη μαζί τους.
