Στο πλαίσιο της Πρωτοβουλίας «Γενιά 17» και του περιεχόμενου Στόχου 6, ο οποίος αφορά στο Καθαρό Νερό και την Αποχέτευση, ο STMTS δημιούργησε μια νέα, μεγάλης κλίμακας, τοιχογραφία στο κέντρο της Αθήνας. Η τοιχογραφία βρίσκεται στην οδό Περικλέους και δημιουργήθηκε υπό την αιγίδα της ΕΥΔΑΠ.
Σε αυτήν ο STMTS ανασυνθέτει θεματολογικά και αναπαριστά μια γνώριμη, οικεία εικόνα από την παιδική ηλικία του καθενός. Φιλοτεχνεί μια παραδοσιακή πετρόχτιστη βρύση και γύρω της μια παρέα παιδιών, τα οποία αδημονούν να κορέσουν τη δίψα τους ή απλά να αφεθούν παιχνιδιάρικα στην δροσιά του νερού. Η χαρακτηριστική για τον καλλιτέχνη εικαστική ενστάλαξη αθωότητας στις μορφές, ορίζει την αίσθηση της σκηνής και εν τέλει προσδιορίζει ένα αισιόδοξο τοπίο. Τα παιδιά είναι τόσο αθώα και «καθαρά» όσο και το νερό που θέλουν να γευτούν. Η λαχτάρα και η ανυπομονησία είναι έκδηλη στο βλέμμα τους, εντείνοντας την ζωηρότητα της σκηνής.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται από τον ΟΗΕ στον Στόχο 6, τo καθαρό και προσβάσιμο νερό για όλους είναι ένα απαραίτητο κομμάτι του κόσμου στον οποίο θέλουμε να ζούμε. Στον πλανήτη υπάρχει επαρκές γλυκό νερό για να το πετύχουμε αυτό. Εξαιτίας όμως των κακών οικονομικών συνθηκών και των ελλιπών υποδομών, κάθε χρόνο εκατομμύρια άνθρωποι και ιδίως παιδιά, πεθαίνουν από ασθένειες που συνδέονται με την ανεπαρκή παροχή νερού, την αποχέτευση και την υγιεινή.
Έως το 2030, τίθεται ως στόχος, η επίτευξη καθολικής και ισότιμης πρόσβασης σε ασφαλές και προσιτό πόσιμο νερό για όλους. Αντίστοιχα οι στρατηγικές προτεραιότητες της ΕΥΔΑΠ, βασισμένες στα κριτήρια ESG, δίνουν έμφαση στην αειφόρο διαχείριση του νερού και την προστασία του περιβάλλοντος, αλλά ταυτόχρονα σε στοχευμένες ενέργειες για την αποδοτικότητα της λειτουργίας, την αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού, την υποστήριξη της κοινωνίας και την εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος.
Η προσθήκη στην σύνθεση ενός δέντρου και ορισμένων πουλιών, ένα εκ των οποίων στέκεται πάνω από την βρύση παρακολουθώντας ή ίσως και αναμένοντας να γευτεί το νερό, έρχεται ως μια υπενθύμιση της αδιάρρηκτης σχέσης νερού, χλωρίδας και πανίδας. Η αποτύπωση και η διάταξη δε του πουλιού συνομιλεί οπτικά με αυτή του στομίου της βρύσης.
Ο STMTS θέτει σε πρώτο πλάνο μπροστά στα μάτια του θεατή μια «σταγόνα μνήμης». Η σταγόνα μοιάζει να τρεμοπαίζει και καθώς πέφτει μας παρέχει φευγαλέα, ως αντανάκλαση ίσως, το μνημονικό στιγμιότυπο. Γύρω της ένα περιβάλλον από αντίστοιχες σταγόνες, οι οποίες «δροσίζουν» χρωματικά το κέντρο της πόλης. Είναι οι σταγόνες μιας επερχόμενης ζωογόνου βροχής. Το θαλασσί του φόντου βρίσκεται σε άμεσο διάλογο με το γαλάζιο του αθηναϊκού ουρανού αλλά και σε οπτική διάσταση με το γκρίζο του δομημένου αστικού ιστού που περιβάλλει το έργο.
Από τον ΟΗΕ, έως το 2030, τίθεται ως στόχος η βελτίωση της ποιότητας του νερού, μέσω της μείωσης της ρύπανσης, της εξάλειψης των απορρίψεων, της ελαχιστοποίησης της απελευθέρωσης επικίνδυνων χημικών και υλικών, της μείωσης, κατά το ήμισυ, του ποσοστού των ανεπεξέργαστων υγρών αποβλήτων, καθώς και της σημαντικής αύξησης της ανακύκλωσης και της ασφαλούς επαναχρησιμοποίησης του νερού σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η διαφυλετική, πολυπολιτισμική διάσταση των παιδικών μορφών εκ των πραγμάτων παγκοσμιοποιεί, οικομενικοποιεί το μήνυμα του έργου. Το παιδί, που συνειδητά τοποθετείται από τον καλλιτέχνη στο κέντρο της σύνθεσης, απευθύνει άμεσα το βλέμμα στον θεατή και μαζί μ΄ αυτό την εικόνα της μνήμης, επηρεάζοντας καθοριστικά την αλληλεπιδραστική επενέργεια της τοιχογραφίας. Η ενατένιση και η αναπόληση της αθωότητας γίνεται η αφορμή για τη σύλληψη και αναζήτηση ενός καλύτερου, βιώσιμου μέλλοντος.
