Κείμενο: Μύριαμ Παρασκευοπούλου
Τα στενά του κέντρου της Αθήνας είναι ένα ατελείωτο πολύχρωμο dancefloor. Ο χαρακτηριστικός κίτρινος φωτισμός από τα φώτα του δρόμου, αλλοιώνει τα χρώματα και τότε όλα φιλτράρονται μέσα από ένα κίτρινο πρίσμα. Χρώματα, πρόσωπα, μάτια, χείλη. Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν χωρίς αυτό το κίτρινο πάνω από τα χρώματα; Πάνω από τις ζωές μας; Αρχίζω να περπατάω. Βάζω τα ακουστικά μου και επιλέγω την ανηφόρα που οδηγεί στο ύψωμα. Σηκώνω τα μάτια μου και η Αθήνα απλώνεται μπροστά μου σαν μια πολύχρωμη και πολύηχη ανισόπεδη ντίσκο. Έμπνευση μου; Φυσικά ο Pan Pan και η «Φαντασμαγορία 3», η οποία ολοκληρώνει την τριλογία της Φαντασμαγορίας και όλα τα μέρη της συνιστούν το πιο σύγχρονα σουρεαλιστικό soundtrack αυτής της πόλης.
Πρώτη φορά που ο Pan Pan έκανε απόβαση στα κεντρικά του Local Music Alert ήταν με το ηλεκτρικό «Χτύπα με σαν ρεύμα στη πίστα». Synthesizers, drum machines, ελληνικός στίχος. Έτσι ανορθόδοξα μου συστήθηκε μέσα από τη «Φαντασμαγορία 2». Νοσταλγικός, συναισθηματικός ήχος που σε κρατάει. Θέλεις να αφεθείς και να ακούσεις τον παρακάτω στίχο. Να ακούσεις τι έχει να σου πει χωρίς να προσπαθήσεις να μαντέψεις το κοινότοπο. Είτε από ευκολία, είτε από ακουστική τεμπελιά. Αγάπησα το «Τα παιδιά θέλουν χορό» και το «Ταξιδεύω στα αστέρια».
Έπειτα άνοιξα τον πρώτο τόμο, τη «Φαντασμαγορία 1», όπου ταυτίστηκα με το «Μείνε σε θέλω/Μήνες σε θέλω» και το «Δορυφόροι». Η τριλογία περνάει από τρεις φάσεις/εποχές. Από την ονειρική, στην εκστατική και από εκεί στη αντιμετώπιση της ζωής και της συνειδητότητας του εαυτού. «Η Φαντασμαγορία 3» είναι αυτή η τελευταία φάση της αναζήτησης του εγώ και του εμείς. Του προσωπικού και του απρόσωπου. Του μαζί, ακόμα και υπό προϋποθέσεις.
Όλα αυτά προσπάθησα να αποκωδικοποιήσω μαζί με τον Pan Pan σε έναν διάλογο με το πιο φαντασμαγορικό αγόρι:
Γιατί αγόρι φάντασμα και όχι απλά αγόρι;
Επειδή καμιά φορά μπορεί να ένιωσες πως μπορεί να είσαι τόσο αόρατος, ώστε να καταλήγεις να είσαι παρατηρητής ακόμη και στην ίδια σου την πραγματικότητα. Μια παρουσία τόσο διακριτική που δεν διαταράσσει, μόνο καταγράφει. Επίσης φάντασμα + αγόρι + α.
Το ταξίδι στα παιδικά χρόνια σε ποιο ηχοτοπίο τον βάζει;
Είναι μια ανασκευασμένη πραγματικότητα, δεν υπήρχαν τόσα συνθ στα παιδικά χρόνια. Έχουν μείνει οι αρμονίες και οι μελωδίες, αλλά πλέον περνάνε ως ρεύμα μέσα από τους ταλαντωτές των synthesizer για να γίνουν εικόνες.
Αν η φαντασμαγορία μετουσιώνονταν σε ανθρώπινη οντότητα πώς θα ήταν;
Είναι όλα αυτά τα παιδιά που ακούνε τη μουσική μου από ακουστικά κι από ηχεία στο σπίτι τους, στον δρόμο, στα μπαρ, με φίλους, με συντρόφους, μόνα τους, γελώντας, κλαίγοντας, χορεύοντας αλλά κυρίως ξέροντας πόσο πολύτιμα είναι το τώρα μας και οι άνθρωποι μας.
Το αγόρι φάντασμα γυρίζει πίσω στο παρελθόν. Αγκαλιάζει τον μικρό του εαυτό; Τι του λέει;
«Έχεις δίκιο, μια μέρα όντως θα καταφέρεις να επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους, συνέχισε».
Σε μια ανισόπεδη ντίσκο, τα παιδιά θέλουν χορό! Αρκεί μια σπίθα για να συγχρονιστούν;
Ναι, είναι μαγικό το πώς για μια στιγμή το σύμπαν κουμπώνει σε αυτή τη θέση, εκλύει ενέργεια και επιστρέφει σε ένα νέο χάος.
Κάθε ξημέρωμα, τι ελπίζουμε να βρούμε στο κομοδίνο;
Εγώ είμαι από τους τυχερούς που βρίσκονται στη μέσα μεριά του κρεβατιού.
Εύκολη η διατύπωση «μείνε, σε θέλω»;
Όταν ξέρεις πως είναι προς τον σωστό άνθρωπο; Πανεύκολη (λέω τώρα, τόσα χρόνια μετά).
Πώς πραγματοποιούνται τα αστρικά σου ταξίδια κάτω από αστικά ταβάνια;
Αυτά ήταν ένα καταφύγιο στην παιδική ηλικία, ένα ασφαλές μέρος που δεν υπήρχε το «δεν καταλαβαίνω αυτό που λες». Στη συνέχεια ήταν μια τάση για μια ρομαντικοποίηση της αναζήτησης της ομορφιάς μέσα σε ένα άσχημο αστικό περιβάλλον. Τώρα πια, είναι η συνειδητοποίηση μιας ευγνωμοσύνης για όσα έχω στην προσωπική, ιδιωτική ζωή μου.
Ρεαλιστικό ή σουρεαλιστικό το παρόν;
Ρεαλιστικό, χωρίς τη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας δυσκολεύομαι.
Φάντασμα ή φαντασμαγορία το μέλλον;
Τίποτα από τα δύο, η ζωή συνεχίζεται…
