Ήχος ειδοποίησης! Το κινητό φωτίζεται και στην οθόνη ξεπροβάλει περήφανα το εικονίδιο του Spotify. Αναρωτιέμαι από πότε η πλατφόρμα στέλνει ενημερώσεις, ενώ ταυτόχρονα νευριάζω γιατί προτρέχω να θεωρήσω πως στα μέσα του Δεκέμβρη πρόκειται για άλλη μια διασκευή της Mariah ή άλλη μια χριστουγεννιάτικη συλλογή τραγουδιών τα οποία με ψυχαναγκάζουν βαθύτατα. Αφήνω πίσω μου και σχεδόν σε ακαριαίο χρόνο τις άλυτες νευρώσεις μου, καθώς οι κόρες των ματιών μου διαστέλλονται όσο διαβάζουν: «Νέος δίσκος από Νεφέλη Φασούλη: Phases». Πετάγομαι από τον καναπέ! Ανοίγω laptop, συνδέω ηχείο και πατάω το play ανυπομονώντας να ακούσω την ήπια, γλυκιά ροή της φωνής της και το χαρακτηριστικό της «σ» σε νέες περιπέτειες!
Τι θα μου επιφύλασσαν τα επόμενα 38 λεπτά και 29 δευτερόλεπτα; Σκέφτομαι πως έχω ακούσει τη Νεφέλη να ερμηνεύει ό,τι μπορεί να σκεφτεί το μυαλό σας και να τα ερμηνεύει όχι απλά με τον δικό της τρόπο και την έχω χαρακτηρίσει ως ένα μουσικό χαμαιλέοντα με ελαφριά, λαϊκά, παραδοσιακά γυρίσματα, όπου εκτός από το ύφος της ερμηνείας, ακόμα και η εκφορά του λόγου γίνεται περισσότερο λαϊκότροπα και οι ανάσες είναι πιο βαριές, χωρίς ωστόσο να χάνεται από μέσα της αυτή η jazz φλόγα. Όταν ακούω το ντεμπούτο της «Ο Κόσμος Σου», σε μουσική και στίχους Φοίβου Δεληβοριά, νιώθω πάντα πως η Νεφέλη τραγουδάει μπροστά σε έναν καθρέφτη, στην αντανάκλαση του οποίου βλέπουμε τον Φοίβο. Δική μου θεώρηση είναι πως δεν θα μπορούσε άλλη φωνή να ερμηνεύσει έτσι τους τόσο χαρακτηριστικούς στίχους του και να ακολουθήσει την σφραγισμένη μουσική παραγωγή του.
Το Spotify κολλάει. Κολλάει το ηχείο. Κολλάει και το laptop. To μυαλό μου σε αυτανάφλεξη. Ανάσα. Restart. Το “Tear Your Heart” με καλωσορίζει και οι κόρες μου διαστέλλονται ξανά γιατί μέσω του ηχείου μου συστήνεται μια -άλλη μία- νέα Νεφέλη. Μια Νεφέλη που θα ήταν ικανή να σε κάνει να γυρίσεις πίσω στο jazz bar που προσπέρασες βιαστικά και να την δεις στη σκηνή μαζί με την μπάντα της να ερμηνεύει κομμάτια μιας άλλης εποχής. Με την εμφάνιση του κοριτσιού της διπλανής πόρτας, με ένα απλό μαύρο T-shirt και ένα μαύρο τζιν να τραγουδάει 6 πρωτότυπες, δικές της συνθέσεις και στίχους. Η θεματική τους είναι ο έρωτας και οι φάσεις του που ακολουθούν τον κύκλο του φεγγαριού γέμισμα-πανσέληνος-χάση. Έλξη και σύνδεση – βαθιά αγάπη- περιφρόνηση και χωρισμός – επούλωση.
Το “Phases” είναι ένα άλμπουμ το οποίο σε κάνει να νιώθεις τόσο καλά κατά τη διάρκεια της ακρόασης του, καθώς ανακαλύπτεις από κομμάτι σε κομμάτι την ολότητα της μουσικής προσωπικότητας της Νεφέλης Φασούλη και τις χαρισματικές ικανότητες της! Είναι γεμάτο πυκνή μουσική, πολύχρωμες αρμονίες αλλά πολύ προσωπικό χαρακτήρα καθώς τον διέπει μια φοβερή ευγένεια που προέρχεται από ζεστές φωνές και σπουδαία παιξίματα. Ηχογραφήθηκε μια ηλιόλουστη μέρα σε μια κρυμμένη πίσω αυλή στο Νιού Τζέρσει από τα διαμάντια Marius Van den Brink στο πιάνο, Russell Hall στο κοντραμπάσο, Aidan McKeon στο σαξόφωνο και Jason Wastor στα τύμπανα. Την μίξη και το μάστερινγκ έκανε ο μαγικός Chris Sulit στο Trading 8s studio.
Στο τέλος του “Phases” ένιωθα μια γλυκιά ηρεμία μέσα μου. Είχα αυτή την αίσθηση της τρικυμίας που έχεις καταφέρει να προσπεράσεις και τώρα τίποτα δεν μπορεί να σε βγάλει από την ρότα της εσωτερικής σου ηρεμίας. Ωστόσο επειδή μου δημιουργήθηκαν πολλές ερωτήσεις κατά την ακρόασή του ήθελα η Νεφέλη Φασούλη με αυτή την cool αύρα της να μου τις απαντήσει. Έτσι μιλήσαμε για red flags, για τραγούδια που τα ακούμε για να γίνουμε πιο χάλια και το ταξίδι της επούλωσης.
Ρε Νεφέλη τι γίνεται με αυτά τα “red flags” και τους ανθρώπους που τα έχουν στο κούτελό τους; Και έπειτα τι γίνεται με εμάς που πάμε και πέφτουμε επάνω τους σα να μην υπάρχει αύριο;
Σε αυτήν την ερώτηση νομίζω μόνο ψυχαναλυτική μπορεί να είναι η απάντηση, όλοι πρέπει να ψάχνουν συνεχώς τι τους έλειπε μεγαλώνοντας, σε τι συμπεριφορές εκτέθηκαν και έχουν μάθει να υποτιμούν και να πληγώνουν τους εαυτούς τους για να επιβιώνουν. Ελληνική οικογένεια και πατριαρχία είναι η απάντηση. Κανείς δεν αποζητάει το ψυχοφθόρο, όλοι αναζητούν να γίνουν αρεστοί και να αγαπηθούν από τότε που πάτησαν στη γη, και αντ’ αυτού πήραν παράλογες προσδοκίες και απαιτήσεις . Το ποιον «επιλέγουν» να αγαπήσουν προκύπτει από διάφορα ένστικτα. Θα πω πάντως πως το να έχουν “red flags” στο κούτελο είναι το καλό σενάριο, συνήθως τα βγάζουν στην πορεία και αυτό είναι το τρομακτικό.
Πότε καταλαβαίνουμε ότι ένας έρωτας είναι μεγάλος κατά τη διάρκεια ή όταν όλα έχουν τελειώσει;
Ειλικρινά εύχομαι για όλους να το καταλαβαίνουν στη διάρκεια του, αλλιώς τι νόημα έχει; Αν δεν βουτάς με μακροβούτι την στιγμή που σε χτυπάει το μεγάλο κύμα, τότε απλά πέφτεις κάτω. Προφανώς κάτι φοβάσαι και δεν αφήνεσαι κι αυτό πάλι χρήζει ψαξίματος.
Πες μου ποια είναι τα πέντε κομμάτια που θα ακούσεις όταν είσαι χάλια για να γίνεις πιο χάλια; Θα ακολουθήσω την playlist ευλαβικά!
-True love waits – Radiohead
-I get along without you very well – Chet Baker
-Το τραγούδι της Ερήμου – Αρλέτα και Λάκης
-Όχι πια έρωτες – Κόρε Ύδρο
-Στο λίκνισμα σου – Βασίλης Νικολαΐδης
Μικρότεροι δεν δίναμε τόσοι σημασία στην διαδικασία της επούλωσης. Κάναμε τα ίδια για να πάμε παρακάτω και απλά δεν είχαμε έναν συγκεκριμένο όρο ή δεν ήμασταν τόσο κουρασμένοι από συμπεριφορές;
Δεν ξέρω αν είναι ζήτημα ηλικιακό ή χαρακτήρα τελικά. Εγώ τα έπαιρνα πάντα όλα στα σοβαρά και ζούσα πάντα το δράμα μου, αλλά δεν ήταν ποτέ όλοι έτσι και ούτε άλλαξαν μεγαλώνοντας. Αν πάντως τελικά αποδειχθεί ότι είναι ζήτημα ηλικίας, θα πω καλύτερα έτσι, να μην δίνετε σημασία και να προχωράτε γρήγορα οι μικρότεροι.
Όσοι δεν μπορούν να νιώσουν αρκετοί για τον εαυτό τους, μπορούν να αγαπήσουν πραγματικά κάτι έξω από αυτούς;
Όχι, πιστεύω όταν συμβαίνει αυτό υπάρχει αγκάθι που θα σκάει στην επιφάνεια συχνά πυκνά και τρυπάει τον άλλον.
Αυτές οι έξι αυθεντικές συνθέσεις πότε γράφτηκαν; Ακολούθησαν τον δικό σου σεληνιακό κύκλο;
Γράφτηκαν σε διάφορα στάδια, χρονιές και φάσεις, μέσα σε δυόμιση χρόνια. Μεσολάβησε και ένας κόβιντ. Δεν ακολούθησαν μάλλον σεληνιακό κύκλο αλλά κύκλο ενηλικίωσης. Γνώρισα μεγαλώνοντας την αγάπη από πολλές μεριές, από αυτού που πληγώνει, από αυτήν που πληγώνεται και θέλησα να τα κάνω όλα μια ιστορία και να μιλήσω για όλα τους για να εξιλεωθώ.
Αν έδινες σε κάποιον να ερμηνεύσει τα κομμάτια του “Phases” θα ήταν γυναίκα ή άντρας;
Δεν θα έκανα διάκριση, όλοι ίσοι και αντιμέτωποι με τα ίδια συναισθήματα είμαστε στην αγάπη. Μακάρι να ήθελε να τα πει κάποιος άλλος εκτός από μένα!
Μια συνήθεια που σε βοήθησε να βγεις πιο δυνατή από την διαδικασία της επούλωσης;
Η μουσική φυσικά! Και οι ταινίες, και το θέατρο, γενικά η τέχνη. Είναι διδακτική, σε αποσπά, σε λυτρώνει, σε βοηθά να ξεσπάσεις όσα κρύβονται βαθιά και να βρεις δύναμη για το παρακάτω. Α, και σε βάζει και στη θέση σου όταν το χρειάζεσαι.
Και τελικά… η αγάπη αφήνει καμιά φορά πληγές; Ή πάντα;
Πάντα αφήνει πιστεύω αλλά καλά κάνει. Φαντάζεσαι να μεγάλωνες χωρίς πληγές στα γόνατα; Χωρίς να έχει ιστορίες για το πως έσπασες ένα δάχτυλο, ένα χέρι, πώς έπεσες με το ποδήλατο; Το ίδιο είναι πιστεύω. Το θέμα είναι να ξέρεις πώς να πέφτεις, και πώς να γιατρεύεις τις πληγές. Αλλά οφείλεις να μπεις με ό,τι έχεις αν δεν θες να ζήσεις μισή ζωή.
