Παραφράζοντας τους «Εμιγκρέδες της Ρουμανίας» της Λένα Πλάτωνος θέλω να σας πω: Πόσο μ’ αρέσει να γνωρίζω μικρούς φωτογράφους που ταξιδεύουνε απ’ τη Νάξο να εκθέσουν τις φωτογραφίες τους εκεί που μιλάνε ιταλικά.
Ένα απόγευμα, σιδέρωσα το πουκάμισό μου φόρεσα το παντελόνι μου κι επισκέφθηκα την Ιταλική Πρεσβεία, ένα κτίριο που τόσο μ’ αρέσει όταν περνάω από κει. Είναι όμως Πρεσβεία και οι Πρεσβείες στη συνείδησή μας παραμένουν ένας τόπος με μια βαρύτητα- και τελικά καθόλου όπως συμπέρανα στην πράξη, με σοβαροφάνεια.
Μπαίνοντας μέσα άκουγα Βιβάλντι κι αντίκρυσα έναν κήπο από όμορφους ανθρώπους χαμογελαστούς. Ο λόγος της συνάντησης αυτής ήταν τα εγκαίνια της έκθεσης φωτογραφίας «NAXOS 13-18: THE PHOTO EXHIBITION», που είναι καρπός της πολιτιστικής πρωτοβουλίας «Μια βραδιά κάτω από την Ελιά» της Μαρίας Πολυκρέτη, υπό τη φωτογραφική καθοδήγηση της έμπειρης ομάδας του Athens Photo World (Μιχάλη Βαράκλα, Πέτρου Γιαννακούρη, Γιάννη Κολεσίδη, Χριστίνας Καλλιγιάννη και του καλλιτεχνικού διευθυντή του Athens Photo World, Θανάση Σταυράκη).
Όσο απολάμβανα τη μουσική που ακουγόταν απ’ τα ηχεία, χάζευα τον κόσμο, ειδικά τις γυναίκες κι αναρωτιόμουν άμα είμαι στην εβδομάδα μόδας του Μιλάνου. Χρώματα σε φοβερά πατρόν συνοδευόμενα από ζεστά χαμόγελα. Η Μαρία Πολυκρέτη εκτός από καλό γούστο έχει και μια κόρη «ένα καλλιτεχνικό παιδί, ένα παιδί με καλλιτεχνική φύση» που θέλησε να δώσει την ευκαιρία όχι μόνο στο δικό της παιδί μα και σε όσα παιδιά της Νάξου θέλουν να εκφραστούν καλλιτεχνικά, να πάρουν περισσότερες προσλαμβάνουσες και ν’ αναπτύξουν το ταλέντο τους. Αυτή της η κίνηση έδωσε την ευκαιρία στους εφήβους της Νάξου: Ναταλία Ανεβλαβή, Βασίλης Ανεβλαβής, Καλλιόπη Βενιέρη, Γιώργος Βερύκοκκος, Ευάγγελος Γιώργος Γενούζος, Ευαγγελία Δρύλλη, Κατερίνα Αμυγδαλιά Θεοφίλου, Μάριος Hoxha, Γιάννης Κατεινάς, Άννα Κοκίου, Βασίλης Κουτρούλης, Μαριάννα Μαγκανάρη, Ιουλιανή Μαργαρίτη, Μαρίνα Μουστάκη, Μαριάννα Νάννα, Θησέας Παπανικολάου, Γιάννης Περιστεράκης, Νικόλας Ξενάκης, Ειρήνη Σαντοριναίου, Φλώρα Σαχά, Μιχάλης Τάκος, την ευκαιρία να πειραματιστούν να διδαχθούν και στο τέλος να εκθέσουν τις φωτογραφίες τους.
Δεν θέλω να γράψω πολλά προτιμώ λίγο να δούμε τη Νάξο μέσα απ’ τα μάτια των εφήβων της που εξερεύνησαν τον τόπο τους, καθ’ όλη τη διάρκεια του χειμώνα και της άνοιξης, αποτυπώνοντας, με την προσωπική τους ματιά, στιγμές στον χώρο και τον χρόνο και εκπαιδεύτηκαν στις βασικές φωτογραφικές έννοιες, αλλά και στη χρήση της κάμερας, είτε των κινητών τηλεφώνων, είτε των ψηφιακών φωτογραφικών μηχανών.
Όλες τις φωτογραφίες μπορείτε να τις δείτε εκτεθειμένες στην περίφραξη της πρεσβείας επί της Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας έως τις 11 Ιουλίου χάρη στη φιλοξενία της Πρέσβεως της Ιταλίας Πατρίτσια Φαλτσινέλι, και στα μάτια μου φάνταζε σαν βγαλμένη από ταινία ιταλικού νεορεαλισμού. Μαζί με τους ανθρώπους που εργάζονται στην Πρεσβεία, που είχα την χαρά να γνωρίσω, κατάλαβα ότι έχουν σκοπό να πραγματοποιήσουν περισσότερες δράσεις στο μέλλον αξιοποιώντας πολιτιστικά τον υπέροχο κήπο της πρεσβείας.
Προς το παρόν όμως απολαύστε Νάξο και τα λόγια των εφήβων που μοιράστηκαν μαζί μου:
Ναταλία Ανεβλαβή
Η Ναταλία Ανεβλαβή που συμμετέχει στην έκθεση με δυο φωτογραφίες της μου εξηγεί ότι: Οι δύο αυτές εικόνες είναι προφανώς αντίθετες μεταξύ τους, δείχνοντας έτσι και τις δύο πλευρές του νησιού της Νάξου. Η ασπρόμαυρη εικόνα που απεικονίζει ένα σοκάκι του Κάστρου της Νάξου, μας παρουσιάζει το πώς είναι το νησί χωρίς κόσμο. Είναι εμφανής, η έλλειψη έντασης και ζωντάνιας, αφού οι φοιτητές και οι περιηγητές απουσιάζουν από το νησί.
Η δεύτερη φωτογραφία είναι από ένα διονυσιακό δρώμενο του νησιού που «παίρνει ζωή» κατά την περίοδο των Αποκριών, τις λαμπαδηφορίες, οι οποίες μαζεύουν αρκετό κόσμο και για εμένα δεν θα μπορούσε να είναι ασπρόμαυρη, καθώς δείχνει τη ζωή που παίρνει το νησί με τον κόσμο, την ένταση, τη ζωντάνια που έχει. Ζητούμενο μου είναι λοιπόν να παρουσιάσω τις δυο αντιθετικές όψεις του νησιού, σε δυο αντιθετικές χρονικές περιόδους και κατ’ επέκταση τις δύο διαφορετικές όψεις της ανθρώπινης ψυχής, τη φωτεινή από τη μια και τη σκοτεινή από την άλλη. Είναι προφανές το πνεύμα συλλογικότητας και η ψυχική επαφή στην περίπτωση της έγχρωμης φωτογραφίας σε αντιδιαστολή με το αίσθημα της μοναξιάς και της απομόνωσης στην ασπρόμαυρη φωτογραφία.
Βασίλης Ανεβλαβής
Ο Βασίλης Ανεβλαβής συμμετέχει στην έκθεση με δυο τοπία που καθρεφτίζουν στο νερό τον ουρανό και τη γύρω φύση, μου λέει: Μ’ αρέσει ο κόσμος που δημιουργεί αντανακλάσεις και η φαντασία διότι «φαντάζομαι» έναν κόσμο, ο οποίος είναι πολύ πιο ωραίος και καλύτερος από την πραγματικότητα. Και αναλόγως το ποιος θα το σκεφτεί, το βλέπει με άλλα μάτια, γιατί γίνεται ένα με τη φαντασία του στον δικό του κόσμο.
Καλλιόπη Βενιέρη
Η Καλλιόπη Βενιέρη μου εξηγεί ότι: Η παραλία της φωτογραφίας της είναι η Γρόττα και μου μαθαίνει ότι Γρόττα στα ιταλικά σημαίνει σπηλιά. Πως το καράβι πλέει προς το λιμάνι της Νάξου και ότι η ίδια θα ήθελε να επισκεφθεί όσα περισσότερα νησιά της Ελλάδας γίνεται και γω της εύχομαι να καταφέρει να τα επισκεφθεί όλα και να τα φωτογραφίσει.
Γιώργος Βερύκοκκος
Ο Γιώργος Βερύκοκκος μοιράζεται μαζί μου ότι: Ο μελισσοκόμος της φωτογραφίας του είναι ο πατέρας μου, που κοιτάζει τα πλαίσια του για να δει τι χρειάζονται τα μελίσσια του, για να τα βοηθήσει στο να παράγουν το καλύτερο δυνατό μέλι. Και ότι η σημαία στη δεύτερη φωτογραφία του με κάνει να νιώθω υπερηφάνεια διότι κυματίζει με ορμή και περηφάνια πάνω από τα συρματοπλέγματα δείχνοντας τον ελληνικό λαό που αντιστάθηκε σε όλους όσους βάλθηκαν να τον υποδουλώσουν από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα.
Βασίλης Κουτρούλης
Ο Βασίλης Κουτρούλης με καθησυχάζει και μου υπενθυμίζει ότι: Η φωτογραφία είναι μια τέχνη με την οποία ο κάθε ένας εκφράζεται διαφορετικά. Δεν έχει νόημα η ιστορία πίσω από κάθε φωτογραφία, αλλά η ιστορία που φαντάζεται ο θεατής όταν την βλέπει. Για αυτό και δεν θα ήθελα να καθοδηγήσω τη σκέψη όσων δουν τις φωτογραφίες, αλλά να τους αφήσω να σκεφτούν αν υπάρχει κάποια σύνδεση μεταξύ τους.
Ιουλιανή Μαργαρίτη
Η Ιουλιανή Μαργαρίτη είναι ξεκάθαρη: Τα απλά τοπία για εμένα είναι αδιάφορα. Η ανθρώπινη παρουσία προσδίδει ενδιαφέρον, νόημα και ψυχή σε μια εικόνα. Πάντα μου κινούν το ενδιαφέρον οι άνθρωποι, οι ιστορίες τους, τα κίνητρά τους και η συμπεριφορά τους. Προσπαθώ να τους ψυχολογήσω και να τους καταλάβω. Γι’ αυτό και αποτύπωσα τον τόπο μου μέσα από τους ανθρώπους του. Έναν εργάτη, έναν πνευματικό άνθρωπο και μια μαθήτρια-επισκέπτρια ενός μνημείου.
Νικόλας Ξενάκης
Ο Νικόλας Ξενάκης σχεδόν ποιητικά μου λέει ότι: Απ’ όταν ήμουν πολύ μικρός ήθελα να βρίσκομαι δίπλα στη θάλασσα. Μου αρέσει να τη βλέπω είτε είναι ήρεμη είτε είναι φουρτουνιασμένη. Ο ήχος των κυμάτων με χαλαρώνει, ο φρέσκος αέρας με αναζωογονεί, τα ηλιοβασιλέματα με κάνουν και ονειρεύομαι. Στο νησί μου η στιγμή του ηλιοβασιλέματος είναι μια μαγική εμπειρία. Είναι η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι πόσο θαυματουργή μπορεί να είναι η φύση. Ο άνδρας της φωτογραφίας είναι ο αδερφός μου. Συνηθίζουμε να πηγαίνουμε συχνά, παρέα για ψάρεμα. Εκείνο το απόγευμα που έβγαλα τη φωτογραφία σκεφτόμουν ότι ακόμα και η επικοινωνία γίνεται καλύτερη, όταν βρίσκεσαι δίπλα στη θάλασσα.
HIDDEN TRACK
Δεν έχει, έχει μόνο φωτογραφίες και τη Ναξιώτικη πλάση μέσα από τα κλικ των εφήβων:
