Κείμενο: Μύριαμ Παρασκευοπούλου
Ώρα 10 το πρωί. Αφόρητη η ζέστη. Το σώμα ψάχνει απεγνωσμένα για δροσιά όσο το μυαλό βουτάει σε θάλασσες για να λησμονήσει την αστική του μοίρα. Κάθομαι και κοιτάζω τις πολυκατοικίες. Τόσες πόρτες, τόσα παράθυρα και άλλες τόσες διαφορετικές υπάρξεις, που η καθεμιά από αυτές αφήνει το δικό της μοναδικό ανθρώπινο αποτύπωμα. Για φαντάσου, μονολογώ, αντί για την εκάστοτε γλώσσα εκφοράς να είχαμε ως κώδικα επικοινωνίας μια μουσική κλίμακα. Όλα θα ήταν μελωδικά. Ακόμα και οι διαφωνίες μας. Αλλά για αναλογίσου για δευτερόλεπτα τις χαρές μας. Άραγε ποιο είδος και υποείδος θα διάλεγε ο καθένας; Θα το διάλεγε ή θα γινόταν πάλι κατά τύχη ή επιβολή βάσει κάποιου νομοθετικά κατοχυρωμένου συνόρου;
Έχω σκεφτεί πολλές φορές πως οι παρτιτούρες είναι ολοκληρωμένα κείμενα γραμμένα σε κλίμακα ντο ματζόρε. Όχι δεν είναι κάποιου είδους κρυπτογράφηση ή κωδικοποίηση γλώσσας. Οι μουσικές κλίμακες μαζί με τους φθόγγους τους είναι εκεί για χιλιετίες αλλάζοντας ονόματα από μέρος σε μέρος και από λαό σε λαό περιμένοντας απλά να τις μελετήσεις. Και ακριβώς επειδή καμιά κωδικοποίηση δεν υπάρχει μέσα τους, συμβαίνει το εξής μεταφυσικό, χωρίς να τις γνωρίζουμε καθόλου, αλληλεπιδρούμε μαζί τους και συναισθανόμαστε την κάθε νότα. Κάπου εκεί για να πλησιάσουν λίγο την θνητότητα μας, μας επιτρέπουν να ακουμπάμε επάνω τους τη δική μας γλωσσική κλίμακα, μέσω της ποίησης και της στιχουργίας.
Τις σκέψεις μου αυτές βοηθούν και υποκινούν τρεις νέοι δίσκοι καλλιτεχνών από τρεις διαφορετικές μουσικές κουλτούρες, έχοντας όμως ένα κοινό. Μέσα στις μελωδίες τους καλείσαι να διαπραγματευτείς πρωτίστως με τον ίδιο σου το νου κάπου ανάμεσα σε αστρικά ταξίδια, τον χρόνο αλλά και πιο βαθιά εσωτερικά συναισθηματικά ταξίδια. Ο Μononome, η Melina Paxinos και ο Μιχάλης Καλκάνης είναι μέσα στο local magic bus μαζί μου. Ακούγοντας τα άλμπουμ τους έκανα έναν μικρό διάλογο με τον καθένα βάσει των ερωτήσεων που υποκινούνταν από τις συνθέσεις τους.
Mononome
Φίλιππε, τελικά τι γίνεται όταν το αγόρι πέφτει από τον ουρανό στη γη;
Το αγόρι στην προκειμένη εξυπηρετεί ως πρωταγωνιστής γύρω από τον οποίον είναι βασισμένο το concept του νέου album. Η ιδέα πίσω από αυτήν την αλληγορία ήταν ο αντικατοπτρισμός κάθε ανθρώπινης ύπαρξης η οποία βλέπει τον κόσμο μας, τον πλανήτη μας και τις κοινωνίες επί αυτού με μια διαφορετική οπτική από αυτήν της πλειοψηφίας. Παρατηρώντας τις αντιθέσεις να μεγαλώνουν, την ανισότητα, την ασυδοσία και τις πρόσκαιρες σχέσεις βασισμένες σε καθαρά ατομικά συμφέροντα να φτάνουν πλέον σε σημείο να θεωρούνται κανονικότητα, υπήρξε η ανάγκη έκφρασης ενάντια σε αυτό το φαινόμενο και εν συνεχεία η δημιουργία αυτού του χαρακτήρα μέσω του οποίου να μπορέσει να εκφραστεί αυτό.
Μετά την πτώση, ως παρατηρητής περισσότερο μαγεύεται ή απωθείται από αυτά που καλείται να αντιμετωπίσει;
Έχοντας ως αφετηρία και κύριο χαρακτηριστικό του την αγνότητα, όπως ο κάθε άνθρωπος αποτελεί έναν «λευκό καμβά» προτού αρχίσει να ασπάζεται αντιλήψεις οι οποίες προέρχονται από την μικροκοινωνία που αποτελεί η οικογένεια σαν έννοια, το εκάστοτε εκπαιδευτικό σύστημα και κατ’ επέκταση οι σχέσεις που αναπτύσσει κατά τη διάρκεια της ζωής του, μαγεύεται από αυτό που αντικρίζει μέσω αυτής της «αγνής» οπτικής που τον διέπει. Εν συνεχεία, και παρατηρώντας πως φαινόμενα όπως η ανισότητα, ο ρατσισμός, η απληστία, ο εγωκεντρισμός, η αδυναμία αποδοχής της διαφορετικότητας, η διαφθορά, ο ατομισμός και η ματαιοδοξία ως απόρροια του συστήματος αυτού στο οποίο έχει βασίσει την ανάπτυξη της η ανθρωπότητα, απογοητεύεται βαθιά. Καταλήγει εν τέλει στην αναχώρησή του (όπως και ο τίτλος του τελευταίου κομματιού του album “Off To Another Planet”) σε αναζήτηση κάποιου άλλου πλανήτη μακριά από όλα τα παραπάνω.
Ο ουρανός από κοντά πως είναι; Τι χρώμα έχει;
Στον πλανήτης μας αν και επιστημονικά αποδεδειγμένο πως το χρώμα του είναι μπλε κατά την διάρκεια της ακτινοβολίας του ήλιου καθώς αυτό είναι το χρώμα το οποίο έχει μικρότερο μήκος κύματος, το αγόρι υποστηρίζει πως χρώμα τελικά δεν υπάρχει. Πέραν του ηλιακού μας συστήματος έχει όποιο χρώμα επιλέξει ο καθένας χωρίς να προσπαθεί ή να χρειάζεται να επιβάλλει την άποψη του αυτή σε κανέναν και χωρίς αυτή του η απόφαση να βλάπτει κάποιον.
O Mononome είναι μουσικός παραγωγός με έδρα την Θεσσαλονίκη. Κυκλοφορεί την μουσική από το 2011 και δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ το συναίσθημα που μου δημιούργησε η πρώτη ακρόαση του “Many Dreams Ago” από το EP “The Secret Melody”. Ξεκινώντας με το sampling, πλέον έχει εξελίξει τον ήχο του με φυσικά και ηλεκτρονικά μέσα, έχοντας καταφέρει να δημιουργήσει έναν μοναδικό ηχητικό αποτύπωμα, το οποίο ο ακροατής αντιλαμβάνεται άμεσα. Το 2012 κυκλοφορεί το πρώτο ολοκληρωμένο του άλμπουμ “Come Close”, το οποίο τον οδηγεί σε ένα ευρωπαϊκό tour παίζοντας σε φεστιβάλ και χώρους στους οποίους μοιραζόταν την σκηνή με ονόματα όπως ο Wax Tailor, οι Chinese Man, οι Thievery Corporation, o Nightmares On Wax, ο DJ Krush, ο Ras G και o Gramatik. Το “The Boy That Fell From The Sky” είναι η τελευταία του ολοκληρωμένη δουλειά ενώ πολύ πρόσφατα μας χάρισε και ένα νέο single με τίτλο “Elevation”, αφού μετά από κάθε πτώση υπάρχει η ανύψωση.
Mihalis Kalkanis
Μιχάλη, τα όνειρα είναι η σπίθα για κάθε στόχο;
Νομίζω πως ναι, για εμένα τουλάχιστον τα όνειρα είναι η κινητήριος δύναμη. Τα έχω ανάγκη για να δημιουργήσω καλλιτεχνικά αλλά και ως άνθρωπος γενικότερα. Χρειάζεται και ο ρεαλισμός και ο ορθολογισμός αλλά σε συνδυασμό και ισορροπία με κάτι υπερβατικό και πίστη σε κάτι έξω από τον εαυτό μου. Πάντα πατώντας γερά και στο έδαφος. Οι δυσκολίες είναι πολλές γύρω μας, αλλά αυτές ακριβώς νομίζω είναι που ευνοούν τα όνειρα. Δεν ξέρω για παράδειγμα, αν θα ονειρευόμουν με τόση θέρμη μια ζωή κοντά στη φύση αν δεν ζούσα σε αστικό περιβάλλον, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Δε νομίζω να αναζητούσα και να έφτιαχνα εικόνες από έναν κόσμο ιδεατό που επαναπροσδιορίζει και ανασυνθέτει στοιχεία από τη Δύση και την Ανατολή, από το παλιό και το σύγχρονο. Όλα αυτά τα όνειρα, αυτές οι εικόνες μετά νομίζω βγαίνουν αναπόφευκτα και στη μουσική που φτιάχνεις. Το βασικό νήμα γύρω από το οποίο κινείται ο νέος μας δίσκος ”Emotions” είναι ένας ονειρικός κόσμος όπου οι άνθρωποι έχουν πλέον εκτιμήσει το πόσο μεγάλο ρόλο έχουν στις ζωές μας τα συναισθήματα και το πόσο σημαντικό είναι να τα εκφράζεις με οποιονδήποτε τρόπο. Σε σχέση με την ανάγκη και την αξία του να μπορούμε να ονειρευόμαστε ειδικά όταν όλα γύρω μας είναι δύσκολα, κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες και το solo piano ”Keep Dreaming”.
Μικρές λέξεις το «μαζί» και το «μόνος» αλλά μεγάλες. Αφήνουν ένα συναίσθημα από τη στιγμή που θα αρθρωθούν. Σε ποια από τις δύο καταστάσεις νιώθεις περισσότερο οικεία;
Πολύ ωραία ερώτηση! Λέξεις και σκέψεις που με απασχολούν πολύ… δεν είναι τυχαίο ότι το άλμπουμ ανοίγει με το ”Alone” και το ‘’Together”. Νομίζω είναι σημαντικό να συνειδητοποιούμε ότι και στις δύο περιπτώσεις μιλάμε για σχέση. Όταν είσαι «μόνος» μιλάμε για τη σχέση που έχεις με τον εαυτό σου και στο «μαζί» για τη σχέση σου με κάποιον άλλον ή άλλους. Και όταν μιλάμε για σχέσεις, τα πράγματα είναι πάντα τόσο όμορφα περίπλοκα. Μεγαλώνοντας νομίζω ανακαλύπτουμε ότι όσο βαθύτερες και πιο αληθινές θέλουμε να είναι οι σχέσεις μας με τους άλλους, τόσο περισσότερη δουλειά πρέπει πρώτα από όλα να κάνουμε στη σχέση μας με τον ίδιο μας τον εαυτό. Ώστε να καταφέρουμε να βιώσουμε στιγμές, που ενώ είμαστε μόνοι μας, νιώθουμε γεμάτοι και πλήρεις. Αλλιώς είναι πολύ πιθανό να νιώθεις μόνος παρότι είσαι σε μια σχέση ή στιγμές που είσαι σε μια παρέα με φίλους. Σίγουρα λοιπόν, νιώθω πιο οικεία με τις πιο βαθιές και αληθινές σχέσεις είτε πρόκειται για τη σχέση με τον εαυτό μου είτε για τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους γύρω μου.
Οι ρίζες τελικά μας δεσμεύουν ή μας δίνουν ώθηση να πάμε όσο πιο μακριά θέλουμε και μπορούμε;
Αυτό δεν έχει να κάνει με τις ρίζες αυτές καθεαυτές αλλά με τη σχέση που έχουμε εμείς μαζί τους. Άλλος μπορεί να τις αγνοεί και να τις σνομπάρει, άλλος να είναι προσκολλημένος σε αυτές και κάποιος άλλος μέσα από τη βαθιά του σχέση με αυτές ίσως να μπορέσει να προχωρήσει με στέρεα βήματα μπροστά. Εξαρτάται από στοιχεία του χαρακτήρα μας, όπως για παράδειγμα τον σεβασμό και την αγάπη για κεκτημένα αιώνων, αλλά και την τάση για πειραματισμό και δημιουργικότητα, στοιχεία που ο καθένας μας έχει σε διαφορετικό βαθμό μέσα του. Οι ρίζες για εμένα είναι το στέρεο έδαφος κάτω από τα πόδια μου, το οποίο μου είναι απαραίτητο ώστε να επιχειρήσω βήματα προς τα μπρος. Είναι η σύνδεση με το παρελθόν, η εξερεύνηση των θησαυρών και των κεκτημένων ολόκληρων γενιών. Για εμένα κάθε βήμα προς τα μπρος, προς ένα καλύτερο μέλλον, είναι εύστοχο μόνο αν γίνεται μέσα από μια ανασκόπηση και επανεκτίμηση του παρελθόντος. Έτσι και στη μουσική που φτιάχνω αυτό εκφράζεται με διάφορους τρόπους.
Ενορχηστρωτικά για παράδειγμα, έχουμε στο σχήμα από τη μία την κρητική λύρα του Λευτέρη Ανδριώτη, το κλαρινέτο του Χρήστου Καλκάνη και το κοντραμπάσο, όργανα με ακουστικό ήχο και ιστορία, και από την άλλη προηχογραφημένους ήχους, loops και άλλους ηλεκτρονικούς ήχους από τον Ορέστη Μπενέκα και τα drums του Βασίλη Μπαχαρίδη. Αλλά αυτό βγαίνει και στο ύφος της μουσικής που γράφω. Κομμάτια του δίσκου όπως το ”Global Dance” και το ”Karpathos” μοιάζουν να ακουμπούν περισσότερο στην παραδοσιακή μουσική της Ελλάδας και των Βαλκανίων ενώ άλλα όπως το ”Alone” το ”Together” και το ”Memories” είναι πιο κοντά στο ανερχόμενο ευρωπαϊκό ρεύμα της neoclassical μουσικής.
Η μουσική του Μιχάλη Καλκάνη πηγάζει από στιγμιότυπα της πραγματικής ζωής που, στη συνέχεια και με την ανάλογη επεξεργασία, γίνονται καλλιτεχνικά κομψοτεχνήματα και παίρνουν τον δικό τους δρόμο. Field recordings που σμίγουν με ηλεκτρονικούς ήχους, ηχορυθμίες της παράδοσης που βγαίνουν από αυτοσχεδιαστικές διαδικασίες, νότες και ήχοι του κόσμου μετασχηματισμένοι μέσα από καθαρή jazz τεχνοτροπία και αλλά πολλά που έχουν αποτυπωθεί στους δίσκους και ηχογραφήσεις του (”Scarborough Tales” του 2010, ”A Parking Lot Performance” του 2012, ”World Echoes in Athens” του 2015). Ο Μιχάλης Καλκάνης προέρχεται από μουσική οικογένεια με μακρά μικρασιατική και βορειοελλαδίτικη παράδοση, όμως οι δίκες του μουσικές, όσο και αν αντλούν από τα βάθη αυτών, τείνουν να έχουν ξεκάθαρες urban αναφορές, πράγμα που τον κάνει έναν από τους πιο ενδιαφέροντες δημιουργικούς μουσικούς της νέας γενιάς.
Η τελευταία δισκογραφική του δουλειά με τίτλο “Emotions”, κυκλοφορεί από την United We Fly. Ένας από τους καλύτερους σύγχρονους jazz μουσικούς αποτυπώνει στη νέα του δισκογραφική δουλειά τον φρέσκο και ευρωπαϊκό ήχο του σχήματος που ήδη έχουμε γνωρίσει μέσα από τις ξεχωριστές παραστάσεις του στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, τη Μικρή Επίδαυρο, το Palma Jazz Festival (SP) και άλλες ιδιαίτερες εμφανίσεις. Σε μία υψηλού επιπέδου ζωντανή ηχογράφηση η οποία πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ακουστικά όργανα συνυπάρχουν αρμονικά με ηλεκτρονικούς και επεξεργασμένους ήχους, δίνοντας συνοχή σε μελωδικά μοτίβα που άλλοτε «ακουμπάνε» περισσότερο στη Δύση και θυμίζουν κινηματογραφικά soundtracks και άλλοτε «μυρίζουν» Ελλάδα και Βαλκάνια. Ένα μουσικό ταξίδι γεμάτο συναισθήματα, εικόνες, χρώματα και ετερόκλητα μουσικά στοιχεία που συνθέτουν τον εύθραυστο αλλά και ταυτόχρονα δυνατό ηχόκοσμο του Μιχάλη Καλκάνη και του σχήματος του.
Melina Paxinos
Μελίνα, λες πως ο χρόνος είναι ό,τι έχουμε. Συμφωνώ σχεδόν απόλυτα μαζί σου και απορώ πως δεν τον έχουμε θεοποιήσει ακόμη…. (συνέχισε τον συλλογισμό)
Εμπνευσμένη από τον Αριστοτέλη και τις εξερευνήσεις του περί χρόνου (Τα Φυσικά) αφιέρωσα τον 4ο μου δίσκο στον χρόνο και στα σημεία του «τώρα», τα οποία συνδέουν το παρελθόν με το μέλλον (”Time” – Melina Paxinos Quartet feat. Andreas Polyzogopoulos, 2022). Αφιέρωσα λοιπόν τους τίτλους των κομματιών σε θέματα που σχετίζονται με τον χρόνο.
Το ”Kinesis (feat. Andreas Polyzogopoulos)”, η κίνηση δηλαδή, είναι κάτι με την οποία καταλαβαίνουμε ότι έχει περάσει χρόνος. Το ”Moments” είναι η αναφορά στις στιγμές που ζούμε τώρα και μπορούμε να απολαύσουμε.
Είχα επίσης την χαρά να εγκριθεί η πρότασή μου για τη διασκευή στο ρεμπέτικο τραγούδι «Τα Ματόκλαδα σου λάμπουν» του Μάρκου Βαμβακάρη από την οικογένεια Βαμβακάρη και τους ευχαριστώ πολύ. Με αυτήν τη διασκευή, που η πρώτη εκτέλεση ανήκει στο παρελθόν, ξανά συστηνόμαστε στο παρόν και ίσως συνεχίσει την πορεία της προς το μέλλον όσο θα παίζουμε το κομμάτι αυτό.
Το ”Interaction” δίνει έμφαση στην αλληλεπίδραση των πραγμάτων και το ”Choices” οι επιλογές μας, είναι ένα σημαντικό εργαλείο για τον ποιοτικό μας χρόνο.
Στην μπάντα μου βρίσκονται ο Γιάννης Παπαδόπουλος (πιάνο), ο Ντίνος Μάνος (μπάσο), ο Δημήτρης Κλωνής (ντραμς) και σε αυτό το άλμπουμ ως special guest ο Άνδρεας Πολυζογόπουλος (τρομπέτα, flugelhorn).
Το άλμπουμ αυτό είναι μια διαδρομή στον χρόνο μας, στο παρελθόν, το παρόν, το μέλλον και εύχομαι σε όλους/όλες μας να τον αξιοποιούμε με σεβασμό στα θέλω μας.
Αν υποθέσουμε πως η ζωή μας είναι ένας κύκλος, το «π» μέσα στην συνθήκη αυτή μπορεί να εφαρμοστεί;
Τρέφω μεγάλο θαυμασμό στο γεωμετρικό σχήμα ενός κύκλου. Μου αρέσει ότι δεν υπάρχει τελευταίο δεκαδικό ψηφίο και είναι άπειρο. Η σκέψη αυτή με οδηγεί σε μια πολύ μυστηριώδη διαδρομή του κύκλου.
Έτσι αφιέρωσα τον πρώτο μου δίσκο ”Circle of Oddness – Melina Paxinos Quartet, (2018)” στον κύκλο, και με έναν ιδιαίτερο υπολογισμό έβγαλα το 3,14 που προέρχεται από πρόσθεση των μονών και ζυγών μέτρων των κομματιών στο άλμπουμ (66:7:3). Στην προκειμένη περίπτωση συμπεριέλαβα τον κύκλο στην μουσική μου που είναι και μέρος της ζωής μου. Η μουσική έχει την ικανότητα να υπάρχει και μετά από εμάς όπως βλέπουμε και στην κλασική μουσική συνθετών όπως ο Mozart, ο Bach και πολλών άλλων της εποχής, που ακόμη και μετά από 200-300 χρόνια, όχι μόνο γεμίζουν μεγάλες αίθουσες αλλά και χρησιμοποιούνται σε καρδιοχειρουργικές επεμβάσεις. Μήπως το άπειρο είναι η μουσική;
Αν είχες μια μηχανή του χρόνου θα γύριζες στο παρελθόν ή θα έβαζες πλώρη για το μέλλον;
Εάν είχα μια μηχανή του χρόνου θα ήθελα, να είχα την ευκαιρία να βρισκόμουν σε μια πρόβα του Miles Davis, να έβλεπα την Μελίνα Μερκούρη στο θέατρο, να είχα μια ωραία συζήτηση και ένα δείπνο με τον Μανό Χατζιδάκι και να παρευρισκόμουν σε κοντσέρτο του Frédéric Chopin. Μετά από αυτές της επιρροές θα συνέχιζα στο δικό μας τώρα με την αίσθηση πολλών όμορφων ταξιδιών. Σε γενικές γραμμές μου αρέσει το δικό μας «τώρα» και προσπαθώ να απολαμβάνω την κάθε στιγμή όσο δύσκολο και να είναι μερικές φορές. Όταν το καταφέρνω έστω και για μια στιγμή, νιώθω ευτυχία και αισιοδοξία για το μέλλον.
Αυτό όμως που με στεναχωρεί πολύ στο δικό μας «τώρα» στην Ελλάδα είναι το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε τόσα χρόνια με τις πυρκαγιές και που δεν βρίσκονται λύσεις για να προστατέψουμε ανθρώπινες ζωές, την φύση και της περιουσίες των ανθρώπων.
Οι συνθέσεις της Μελίνας Παξινού είναι ένας συνδυασμός από σύγχρονη τζαζ με παραδοσιακά ελληνικά στοιχεία – ”Greek Jazz“. Έως τώρα η Μελίνα έχει κυκλοφορήσει 4 δίσκους το ”Circle of Oddness” (2018) το οποίο στηρίζεται στο π = 3,14, το ”Athens” (2019) με guest τον σπουδαίο λυράρη και φιλέλληνα Ross Daly, το ”Remixes EP” (2020) σε συνεργασία με τη Λένα Πλάτωνος και τον Στέργιο Τ. και το πρόσφατο της άλμπουμ ”Time’ (2022), με guest τον Ανδρέα Πολυζογόπουλο στην τρομπέτα και στο flugelhorn, το οποίο το αφιερώνει στα σημεία του «τώρα», γιατί ο χρόνος είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που έχουμε. Στο άλμπουμ αυτό έκανε μια εκδοχή ρεμπέτικο τζαζ του κομματιού «Τα ματόκλαδά σου λάμπουν» του Μάρκου Βαμβακάρη.
Ξεκίνησε μαθήματα πιάνου με την δασκάλα Rima Müller στα 7 της χρόνια και άρχισε να γράφει τα δικά της κομμάτια. Ήδη στην ηλικία των 9 ετών, η Μελίνα πήρε μια υποτροφία για σύνθεση με το κομμάτι ”Ballade für Mama“ από την Yamaha Music School Hamburg. Στα 10 της, μπήκε το σαξόφωνο και η τζαζ στη ζωή της και άρχισε να παίρνει εντατικά μαθήματα σαξοφώνου από τον σαξοφωνίστα και δάσκαλο Henner Depenbusch. Συμμετείχε στην Big Band του Lutz Kannenberg στο μουσικό σχολείο του Αμβούργου Wilhelm – Gymnasium. Χρόνια μετά της εκμυστηρευτηκέ, πως από το πρώτο της σόλο στο ”Take 5” του Dave Brubeck, αναγνώρισε το ταλέντο της. Μετακόμισε στο Βερολίνο για να σπουδάσει μουσική παραγωγή, σύνθεση και ενορχήστρωση όπου και τελείωσε τη σπουδή της στο πανεπιστήμιο SRH Hochschule der populären Künste.
Μόλις τελείωσε τις σπουδές, σχημάτισε τη δική της μπάντα Melina Paxinos Quartet, στην οποία συμμετέχουν σταθερά από το 2019 ο Γιάννης Παπαδόπουλος στο πιάνο, ο Ντίνος Μάνος στο κοντραμπάσο και ο Δημήτρης Κλωνής στα ντράμς.
