Πέντε χρόνια από την πρώτη φορά που πήγα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων, στη 10η πλέον χρονιά του φέτος, και αυτό που διαπίστωσα είναι πόσο μια διοργάνωση, ειδικά στην περιφέρεια, μπορεί να αναπτυχθεί, να μεγαλώσει, να βελτιωθεί τόσο πολύ, όταν αγκαλιάζεται καταρχήν από τους δικούς της ανθρώπους, από την τοπική κοινότητα. Σαν ένα καλοοργωμένο χωράφι. Σαν ένα φροντισμένο περιβόλι. Σαν ένα παιδί που αγαπιέται πολύ.
Το Φεστιβάλ φέτος ακούστηκε ιδιαίτερα και σε αυτό συνέβαλε η σκληρή ομαδική δουλειά για την επιτυχία της διοργάνωσης, οι συνέργειες και η υποστήριξη φορέων και σίγουρα και οι συμμετοχές πολλών καλεσμένων από την Ελλάδα και το εξωτερικό, στην πρώτη ουσιαστικά covid free διοργάνωση μετά το 2019.
Μεταξύ αυτών και του αειθαλούς Κώστα Γαβρά που ήρθε πρώτη φορά στο φεστιβάλ ως τιμώμενο πρόσωπο και μίλησε ώρες με τον κόσμο που είχε έρθει να δει την ταινία του «Αμήν» και να τον γνωρίσει. «Πάτε στο φεστιβάλ, εκεί που ήρθε ο Γαβράς;», με ρώτησε χαρακτηριστικά μια πωλήτρια σε τουριστικό κατάστημα. Αλλά και ο Γιάννης, στην ταβέρνα που φάγαμε, περίμενε να φύγει η πολλή πελατεία και να πάει στις προβολές. «Εννοείται ότι θα πάω! Είναι το φεστιβάλ μας, το αγαπάμε και το εμπιστευόμαστε. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν με αυτό», μου λέει.
Η σημαντικότερη πάντως δουλειά γίνεται πίσω από την οθόνη και πέρα από το δεκαήμερο κάθε Οκτώβρη. Μπορεί το φεστιβάλ να είναι πλέον 10 ετών (και μάλιστα διεθνές, ακόμα κι αν δεν ονομάζεται έτσι), αλλά η δουλειά που γίνεται με κινηματογραφικά και άλλα εργαστήρια, λέσχες, εκπαιδευτικές δράσεις και προγράμματα, μετράει πλέον 20 χρόνια.
«Αυτή η διοργάνωση στα 10 της χρόνια έχει δείξει τον προσανατολισμό, τη σκέψη, τη διεισδυτικότητά της. Έχει βάλει τα θεμέλια για την επόμενη μέρα. Τώρα κοιτάμε προς την επόμενη δεκαετία», μου λέει ο Ματθαίος Φραντζεσκάκης, καλλιτεχνικός διευθυντής και ψυχή του φεστιβάλ. «Θα ήταν ψέμα να λέγαμε ότι δεν βοηθάει να έρχονται γνωστά ονόματα, αλλά δεν είναι αυτοσκοπός. Έχει σημασία, αλλά επίσης πολύ μεγάλη σημασία έχει να έρχονται άνθρωποι που ταιριάζουν σε αυτό που εμείς κάνουμε. Έχει σημασία παράλληλα να μην είναι αυτό το στοιχείο που θα μείνει μετά τη διοργάνωση. Το μέλημα και η ευθύνη μας είναι να γίνονται στέρεα βήματα, τα οποία χρόνο με το χρόνο βάζουν τα θεμέλια για να γίνονται ουσιαστικές δράσεις όλη τη χρονιά».
Ένα δείγμα αυτής της ουσιαστικής δουλειάς είδαμε στο πλαίσιο του φεστιβάλ, 19 -29 Οκτωβρίου. Πήγα σε πρωινές κινηματογραφικές προβολές παιδικών και εφηβικών ταινιών για σχολεία και είδα πώς οι κραυγές και τα χαχανητά σταματούσαν και η ταινία, όπως για παράδειγμα η υπέροχη ιταλική ταινία «Ο αδερφός μου κυνηγάει δεινόσαυρους», που μιλάει όπως καμιά άλλη για το σύνδρομο Down, κέρδιζε τα παιδιά που προσηλώνονταν σε αυτήν.
Κάτι ακόμα που πρόσεξα είναι ότι τα παιδιά σε όλες τις δράσεις και προβολές του φεστιβάλ δεν ασχολούνταν σχεδόν καθόλου με τα κινητά τους (Δεν θα έλεγα το ίδιο για τους ενήλικες…). Πήγα στην έκθεση φωτογραφίας του Ηλία Μπουργιώτη για τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο και στη ξενάγηση στις μηχανές του κινηματογράφου – μια εξαιρετική και σπάνια έκθεση που επιμελήθηκε ο Λευτέρης Λαμπράκης στο πνευματικό κέντρο του Δήμου Χανίων, όπου διεξάγονται όλες οι εκδηλώσεις και προβολές του φεστιβάλ. Εκεί συνάντησα παιδιά λυκείου παραξενεμένα και βαριεστημένα στην αρχή, εντυπωσιασμένα στη συνέχεια, παιδιά για τα οποία οι εκτυπωμένες φωτογραφίες φτάνουν ίσως μέχρι ένα οικογενειακό κάδρο στο σπίτι.
«Κάνουμε εκπαιδευτικές δράσεις για μικρούς και μεγάλους όλη τη χρονιά, προβολές και στην ενδοχώρα Χανίων και άλλες συναφείς δράσεις σχεδόν κάθε εβδομάδα δράση σε συνεργασία με τοπικούς φορείς. Ζούμε σε αυτόν τον τόπο και θέλουμε να υπάρχει η πινελιά μας σε ό,τι γίνεται εδώ. Η κινηματογραφική λέσχη του φεστιβάλ λειτουργούσε και υπό συνθήκες πανδημίας κάθε Πέμπτη. Το δε πρόγραμμα προφορικής ιστορίας έχει δυο επίπεδα: Τα εκπαιδευτικά προγράμματα, σχεδιασμένα από ομάδα πανεπιστημιακών με κύκλους επιμορφωτικούς, ταχύρρυθμους ή ετήσιους και το κομμάτι του πεδίου με καταγραφές ιστοριών ανθρώπων και συνεντεύξεις. Περίπου 180 συνεντεύξεις έχουν καταγραφεί μέχρι τώρα, οι οποίες μπορεί να διαρκούν 2, 3 μέχρι και 17 ώρες σε κάθε άτομο. Υπάρχει υλικό που αναμένει να αξιοποιηθεί, άλλο που έχει χρησιμοποιηθεί σε παραγωγές ντοκιμαντέρ, σε εκδόσεις, καθώς και ένα αποθετήριο Ο/Α υλικού, που θέλουμε να είναι προσβάσιμο σε όλους. Υπάρχει επίσης ένα κομμάτι μουσειακού υλικού από ιστορία του Κινηματογράφου, που αναζητούμε έναν χώρο για να στεγαστεί, όχι ως μουσείο, αλλά ως σημείο αναφοράς που θα σχετιστεί και με εκπαιδευτικά προγράμματα».
Σε εργαστήρια, όπως αυτό της Ιρίνα Μπόικο, παρακολούθησα παιδιά γυμνασίου να προσπαθούν να φτιάξουν ένα πρώτο σενάριο– αγόρια και κορίτσια μέσα στην ούτως ή άλλως ζόρικη εφηβική ηλικία που την τσαλαπάτησε επιπλέον και η πανδημία, τα οποία πάσχιζαν, με γέλια, ντροπές, πειράγματα, αλλά και γνήσια ομαδική δουλειά, να πουν μια ιστορία σε διάφορες εκδοχές ξεφεύγοντας από περιοριστικές σχολικές προδιαγραφές.
Είδα σχολείο που αντί για τη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου, παρακολούθησε ένα ντοκιμαντέρ: Ιστορίες που, όπως μου είπαν, συνέβησαν τα χωριά τους, χωρίς εκείνα να τις έχουν ξανακούσει. Παράλληλα είδα ηλικιωμένους από τα ΚΑΠΗ, κάποιοι από τους οποίους δεν είχαν ξαναπάει σινεμά, να παρακολουθούν συγκινημένοι τη σουηδική ταινία “Live till I die”, που σίγουρα τους έφερε πολλούς και δύσκολους παραλληλισμούς. Ενήλικες σε εργαστήρια για τη δημιουργία ντοκιμαντέρ ή τις τεχνικές της συνέντευξης. Παιδιά σε δημιουργία animation ή τεχνική σχεδίου σε άμμο. Βιωματικά φωτογραφικά εργαστήρια για ενήλικες. Παιδιά να κάνουν ραδιοφωνικές εκπομπές.
«Έχει μεγάλη σημασία – γι’ αυτό το πρόγραμμα είναι σύνθετο και συναντιέται με πολλές τέχνες -να συμβάλλουμε σε αυτό που λέμε ”κριτικός θεατής”. Να δώσουμε μια ευκαιρία στα παιδιά, που φέτος ήταν πάνω από 5.000. Δεν είναι αυτονόητο ότι τα παιδιά πηγαίνουν στο σινεμά κι ότι βλέπουν ταινίες μαζί με άλλους. Αξίζει για εμάς το να βρεθούν στην αίθουσα, να συζητάμε μαζί τους, να αποκωδικοποιούμε έννοιες. Από τα πράγματα που πρέπει να μας απασχολήσουν ως κοινωνία είναι ότι λόγω εγκλεισμού μεγάλη μερίδα των παιδιών και όχι μόνο, μπήκαν σε άλλο πλαίσιο μη κοινωνικότητας, μακριά επίσης από την εκπαιδευτική διαδικασία, ως συνείδηση. Αυτό θα δημιουργήσει στα επόμενα χρόνια καταστάσεις που θα μας αιφνιδιάσουν και χρειάζεται άμεση διαχείρισή τους με θετικές ενέργειες. Να ένας επιπλέον λόγος για να καταφέρουμε με τον πολιτισμό και την εκπαίδευση να σταθούμε γύρω από αυτό και κυρίως να μην κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε», σχολιάζει ο κ. Ματθαίος Φραντζεσκάκης.
Είδα να δημιουργούνται εικαστικά έργα με επανάχρηση υλικών και επισκέφθηκα την πρωτότυπη παράλληλη έκθεση της Ελένης Ιωαννίδου, διευθύντριας της Παθολογικής Κλινικής του νοσοκομείου Ρεθύμνου, η οποία ως εθελόντρια στο Κοινωνικό Φαρμακείο Ρεθύμνου, χρησιμοποίησε τα χάπια που ήταν ακατάλληλα για ανακυκλοφορία και έφτιαξε ψηφιδωτά, μωσαϊκά από χιλιάδες κάψουλες. Παρακολούθησα πολλά και ενδιαφέροντα εργαστήρια κυρίως με εκπαιδευτικούς, όπως για το σχολείο της κοινότητας και την αρχιτεκτονική αλλά και τα δικαιώματα των παιδιών.
Συγκινήθηκα με την παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Ι. Αλλαμανή «Στον καιρό της Λιλιπούπολης» (εκδόσεις Τόπος, 2022), ενός «χάρτινου ντοκιμαντέρ», όπως ο ίδιος το χαρακτηρίζει, καρπός πενταετούς έρευνας, με υλικό και πληροφορίες που δεν έχουν ξαναδεί το φως της δημοσιότητας: Στίχους που δεν μελοποιήθηκαν ποτέ, χαμένα επεισόδια, ντοκουμέντα, ξεδιπλώνοντας έτσι όχι μόνο τον Λιλιπουπολίτικο χωροχρόνο, αλλά τον καιρό της μεταπολίτευσης, το θαύμα του ραδιοφώνου και το Χατζιδακικό Τρίτο πρόγραμμα.
Καρπούς από τη δουλειά που γίνεται όλη τη χρονιά, με επισκέψεις και γυρίσματα σε απομακρυσμένα χωριά της Κρήτης, με ηχογράφηση podcast και με την πρωτοβουλία της προφορικής ιστορίας, είδα μέσα από πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες, κυρίως τεκμηρίωσης, σε μια αίθουσα κατάμεστη από χαρούμενα, περήφανα παιδιά κάθε ηλικίας, που ήρθαν να μοιραστούν τις προβολές και τη δουλειά τους και να πάρουν, στην τελετή λήξης, τις τιμητικές διακρίσεις τους. Οι ταινίες τους είχαν παραχθεί μέσα στη χρονιά από τα σχολεία, σε συμπαραγωγή με το φεστιβάλ και πολλές από αυτές μπορεί να ξεκινήσουν το ταξίδι τους σε άλλα φεστιβάλ και διοργανώσεις εντός ή και εκτός χώρας, στο Cosmote History και στην ΕΡΤ.
Ένα ακόμα μεγάλο πλεονέκτημα της διοργάνωσης είναι οι εθελοντές του φεστιβάλ, φέτος πάνω από 100 άτομα κάθε ηλικίας, κυρίως γυναίκες, συνταξιούχοι εκπαιδευτικοί μέχρι φοιτητές και φοιτήτριες, παιδιά που μεγάλωσαν με το φεστιβάλ. Αυτά τα άτομα, όπως η κυρία Άννα, η Ελισσάβετ, η Παναγιώτα και τόσοι άλλοι, που μας έπιασαν με το που πατήσαμε το πόδι μας στα Χανιά, και μας άφησαν μόνον όταν φεύγαμε, με την ειλικρινή και ανιδιοτελή τους προσφορά, όλοι όσοι ήταν πάντα εκεί με όρεξη, γέλιο και πολλή δουλειά για κάθε λεπτομέρεια, είναι η κινητήριος δύναμη, η ψυχή και η συνέχεια του φεστιβάλ. Γιατί στην τελική ανάλυση ένα φεστιβάλ δεν είναι άλλο, παρά οι άνθρωποί του.
«Όλη η ομάδα ζει εδώ. Μέρος της ιδέας – και της αγωνίας μας παράλληλα – είναι να είμαστε εδώ συνεχώς πέρα από το δεκαήμερο, με δράσεις και συνέργειες με φορείς. Αυτό έχει βοηθήσει στις σχέσεις μας με την τοπική κοινωνία», παρατηρεί ο κ. Φραντζεσκάκης. «Προσπαθούμε να είμαστε εκεί που μας χρειάζονται και να στηρίζουμε. Αυτό λειτουργεί ανταποδοτικά, όπως τώρα με τους 100 εθελοντές. Έχει σημασία πόση ώρα αφιερώνει κάποιος, ακόμα και με την αίτηση που υποβάλει, πόσο ενεργοποιείται. Έχουμε εθελόντρια που τη γνωρίσαμε 20 χρόνια πριν ως δασκάλα, μετά διευθύντρια με το σχολείο της να συμμετέχει σταθερά στις δράσεις μας και με το που πήρε σύνταξη μας ανακοίνωσε ότι έρχεται να βοηθήσει. Υπάρχει εθελόντρια φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη, που είχε κάνει παλιά ταινία εδώ, τώρα ήρθε να βοηθήσει και έχει ενθουσιαστεί βλέποντας πόσο σύνθετο είναι να βλέπεις από μέσα οργανωτικά ένα φεστιβάλ».
Παρακολουθώντας το πρόγραμμα προβολών του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων διαπίστωσα ότι αποτελείται από πολλές ετεροβαρείς ταινίες διαφόρων κατηγοριών και ότι το κύριο μέλημά του δεν είναι ο διαγωνισμός και τα βραβεία, αλλά η ανάδειξη διαφορετικών οπτικών και σύγχρονου κοινωνικού προβληματισμού, ο διάλογος και η γνωριμία των δημιουργών – και μάλιστα πολλών νέων – με το κοινό και με επαγγελματίες του κινηματογράφου και η εμπειρία της κοινής θέασης ενισχυμένη από τις συζητήσεις που ακολουθούσαν τις προβολές.
«Θα έλεγα ότι έχουμε ως έγνοια οι θεματικές των ταινιών να επικεντρώνονται στο ανθρώπινο στοιχείο, στην οπτική του πώς βλέπεις τον άνθρωπο, ανεξαρτήτως από το τι είδους ταινίες είναι», μου διευκρινίζει ο Ματθαίος Φραντζεσκάκης. «Όπως και στα παιδιά, αντίστοιχα και στους ενήλικες, στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε μια κουλτούρα φεστιβάλ και νομίζω το έχουμε πετύχει, με ένα κοινό που ανταποκρίνεται. Φέτος, επίσης δεν υπήρχε ούτε μια ζώνη προβολής, όπου να μη συμμετέχει δημιουργός ταινίας. Αυτό μπορεί να ακούγεται αυτονόητο για Αθήνα ή Θεσσαλονίκη, αλλά εδώ δεν είναι. Είναι πολύ σημαντικό να συζητά ο κόσμος με τους δημιουργούς για ο,τιδήποτε – σκέψεις, ιδέες, τεχνικές. Τίθενται έτσι κάποιες βάσεις».
Άλλωστε τα βραβεία είναι αναμνηστικά και δεν αντιστοιχούν σε χρηματικά ή υλικά έπαθλα. Κριτές δεν είναι οι επιτροπές, αλλά το κοινό. Υπάρχουν έξι Βραβεία κοινού με τη χορηγία της Fischer και ορισμένα Ειδικά Βραβεία. Στα Βραβεία κοινού, φέτος στην κατηγορία του Ελληνικού Ντοκιμαντέρ Μεγάλου Μήκους βραβεύτηκε ο γλυκύτατος «Καραγκιοζοπαίχτης της Νιόν» της Ιρίνα Μπόικο και ως Διεθνής Παραγωγή Ντοκιμαντέρ Μεγάλου Μήκους η «Αγαπημένη μου Πενελόπ» της Claire Doyon.
Στην κατηγορία Ελληνική Μυθοπλασία Μικρού Μήκους βραβεύτηκε η ταινία ”Brutalia, days of labour” του Μανώλη Μαυρή, που είχε πάρει τον Χρυσό Αλέξανδρο και στο περσινό Φεστιβάλ Δράμας και έχει διακριθεί και σε άλλα φεστιβάλ. Στην κατηγορία Διεθνής Παραγωγή Μυθοπλασίας Μικρού Μήκους βραβεύτηκε το ”Cuckoo!” του Joergen Scholtens. Ως Ελληνικό Ντοκιμαντέρ Μικρού Μήκους διακρίθηκε το «Μικροβίωμα» του Σταύρου Πετρόπουλου και στην κατηγορία Animation η αγαπημένη γιαγιά από το «Μια Νύχτα στο Νεκροταφείο» του Στέλιου Πολυχρονάκη.
Στα Ειδικά Βραβεία, φέτος το Βραβείο Εκπαιδευτικής Δημιουργίας «Γουόλτερ Λάσαλι» απονεμήθηκε από τον ΕΚΟΜΕ στην ταινία «Πώς να εκπαιδεύσεις έναν αντιήρωα» του Γιάννη Μπλέτα, το Βραβείο «Μίκης Θεοδωράκης» απονεμήθηκε από τον Παγκρήτιο Σύλλογο Φίλων Μίκη Θεοδωράκη στο «Ενθύμιον / Memento» του Νίκου Ζιώγα, το Βραβείο #ThisisEU (Ευρωπαϊκές Αξίες) απονεμήθηκε από την Αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα στην ταινία «Το άλλο μισό» του Γιώργου Μουτάφη, το Βραβείο «Ιστορία και Πολιτισμός της Κρήτης» απονεμήθηκε στην «Ιερή Τέχνη – Υφάντρες της Κρήτης» της Κωνσταντίνας Πάλη και το Βραβείο «Δικαίωμα στη ζωή» απονεμήθηκε στην ταινία «Ξεριζωμένοι» σε σκηνοθεσία Olga Prud’homme Farges.
Από φέτος το φεστιβάλ καθιερώνει την «αφίσα του εικαστικού»: Ένας εικαστικός καλλιτέχνης καλείται να αποτυπώσει το Φεστιβάλ με ένα έργο του, δημιουργώντας έτσι μια σειρά από συλλεκτικές αφίσες. Αυτή τη χρονιά το εικαστικό σχεδίασε ο γλύπτης Γιάννης Μαρκαντωνάκης, ο οποίος τιμήθηκε για το έργο και την παρουσία του παίρνοντας και το Βραβείο σε πρόσωπο με προσφορά στις τέχνες, που απονέμεται από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων.
Σημαντικές είναι και οι εκδόσεις του Φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων το «ραδιοφωνικό» Play Back του Νίκου Πετρουλάκη, οι Πλανόδιοι κινηματογράφοι του Νίκου Θεοδοσίου, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, ο Νίκος Κούνδουρος και ο Ροβήρος Μανθούλης του Λευτέρη Λαμπράκη, ο Κινηματογράφος και η Δημιουργική γραφή του Σταύρου Γρόσδου, το αφιέρωμα στο έργο του Σταύρου Ψυλλάκη (που φέτος ήταν μαζί μας στο φεστιβάλ, όπως ήταν επίσης και ο σπουδαίος Νίκος Καβουκίδης) ή η Κινηματογραφική Εκπαίδευση του Δημήτρη Παπαδόπουλου. Επίσης πολύ σημαντικές είναι οι συνέργειες του φεστιβάλ με εκπαιδευτικούς φορείς, που υλοποιούνται μέσα από μνημόνια συνεργασίας, και συγκεκριμένα με το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, με το Εργαστήρι ψηφιακών τεχνών του Ιονίου Πανεπιστημίου και, από τον Οκτώβρη του 2022, με τη σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πολυτεχνείου Κρήτης.
«Πολλή και σκληρή δουλειά από συνεργάτες και εθελοντές, παράλληλα με συνεργασία με τοπικούς φορείς, δήμους, Περιφέρεια και κεντρικούς φορείς, βοήθησαν, παρά τις δυσκολίες, να συνεχίζουμε. Εάν μιλάμε για ταυτότητα, το φεστιβάλ είναι δομημένο στη λογική των συνεργειών. Συνεργαζόμαστε με πάνω από 30 φορείς του πολιτισμού και της εκπαίδευσης, υπάρχουν πρωτόκολλα με πανεπιστήμια, συμφωνία με την τσεχική σχολή animation Famu και συνεχώς ανοίγουμε κύκλους. Το καλοκαίρι ξεκινήσαμε τον κύκλο των θερινών σχολείων. Οργανώσαμε ένα summer camp σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Γκαίτε, με αντικείμενο τον κινηματογράφο, με έμφαση στο ντοκιμαντέρ και με θεματικές σχετικές με τον πολιτισμό της Κρήτης μέσα από βιωματική εμπειρία. Ήρθαν παιδιά απ’ όλη την Ελλάδα, υπήρχε ένα πολύ ωραίο κλίμα και βγήκαν και 4 ταινίες. Το συνεργατικό μοντέλο δυσκολεύει σε θέματα πρακτικής διαχείρισης, όμως δημιουργεί, με τη διασπορά του, έναν τρόπο να συναντιούνται πάρα πολλοί. Κι αυτό είναι στη φιλοσοφία μας».
Φέτος στο πλαίσιο του φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε και το 35ο συνέδριο της Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας. Κινηματογραφόφιλοι, μέλη λεσχών απ’ όλη τη χώρα έδωσαν το ετήσιο ραντεβού τους στα Χανιά σε μια σειρά από εκδηλώσεις και συζητήσεις με θέμα τον Κινηματογράφο στην εκπαίδευση. Τα Χανιά άλλωστε είναι μια πόλη με ιστορία κινηματογραφικών λεσχών από το ’60 και ιστορία κινηματογράφου από τον 19ο αιώνα. Τώρα λειτουργούν δυο πολυσινεμά με 8-9 αίθουσες κι ένα μικρό σινεφίλ σινεμά στο οποίο φιλοξενούνταν η κινηματογραφική λέσχη Χανίων μέχρι σήμερα.
Κλείνοντας ο κ. Φραντζεσκάκης μου μιλά για την αγωνία του: «Αυτό που μας απασχολεί είναι να βρούμε το χώρο που θα στεγάσει πιο σταθερά αυτά που κάνουμε, ώστε να μπορέσουμε να επικεντρωθούμε στην ανάπτυξη περιεχομένου, κυρίως για τα εκπαιδευτικά μας προγράμματα που τρέχουν όλη τη χρονιά. Έχουν προκηρυχθεί τα ετήσια προγράμματα και υπάρχουν εκατοντάδες αιτήσεις συμμετοχής που πρέπει να δούμε, είτε τοπικά είτε και σε εθνικό επίπεδο, όπου έχει αναπτυχθεί μια σχέση τα τελευταία χρόνια μέσα από την πλατφόρμα επιμόρφωσης και εκπαίδευσης που λειτουργούμε. Και πάντα βεβαίως με τον όρο ότι όλες αυτές οι δραστηριότητες είναι δωρεάν για την εκπαίδευση».
