Κείμενο: Μύριαμ Παρασκευοπούλου
Οι Marva Von Theo έκαναν απόβαση στα κεντρικά του Local Music Alert, σχεδόν δύο χρόνια πριν, κατακτώντας από την πρώτη κιόλας ακρόαση, το σήμα “Heart Picked Music” με το single τους “Ruins”. Η αυτόματη σειρά ακρόασης του Spotify με πήγε στο “Secret Lover”, κομμάτι από την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά των Marva Von Theo “Dream Within A Dream” και από εκεί στο “Fame & Gold” και το“Reaching The Stars”. Εκεί η αναπαραγωγή σταμάτησε να είναι τυχαία και έγινε ξεκάθαρη επιλογή. Ήχος εθιστικός, ο οποίος δημιουργεί μια περίεργη εφορία, διατηρώντας αναλλοίωτο τον noir πυρήνα του, χωρίς να προσπαθεί καν να είναι εξωστρεφής. Οι στίχοι δημιουργούν εικόνες και μια αίσθηση λύτρωσης. Τα φωνητικά της Mάρβας και ο τρόπος ερμηνείας που επιλέγει δίνουν πραγματικά ζωή στους στίχους. Όσο γράφω αυτό το κείμενο έχω για συντροφιά το “What Is It about Me That You Love”, επιστρέφω στο “Afterglow”, τη δεύτερη ολοκληρωμένη τους δουλειά και πηγαίνω στο αγαπημένο μου “Older”. Εκεί συνειδητοποιώ για ακόμα μια φορά πόση αισθητική συνοχή υπάρχει μεταξύ τους και πόσο όμορφα καταφέρνουν να την αποτυπώνουν.
Κοιτάζω την ώρα για να μην καθυστερήσω στο ραντεβού μας για τη συνέντευξη. Σκέφτομαι πως η μουσική τους πρέπει να με συντροφεύει μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, για να καταφέρω να κρατήσω την αίσθηση του ήχου τους στη μνήμη μου. Η σύνδεση ανοίγει και με υποδέχονται χαμογελαστοί μαζί με την Τάρα (σκυλίτσα) και τον Φίγκαρο (γατούλης). Έχω πάρα πολλές ερωτήσεις να τους κάνω. Σημειώσεις μπροστά μου. Χαρτάκια δεξιά και αριστερά. Αρχικά μιλάμε για το πως δημιουργήθηκε η μπάντα τους το 2017 και το πόσο συμβατοί ένιωσαν μουσικά από τις πρώτες κιόλας στιγμές, με τη Μάρβα να μου τονίζει πως πολλές φορές, όντας ακόμα και στο ίδιο δωμάτιο με άλλους μουσικούς δεν κατάφερναν να βρουν ένα κοινό σημείο πλεύσης, ενώ με τον Theo δεν χρειάστηκε να προσπαθήσουν πολύ. Μου κάνει εντύπωση η επιλογή της Βιέννης για την εκπαίδευση του Theo και τον ρωτάω πως πήρε αυτή την απόφαση. Μου απαντάει πως ήθελε να δραπετεύσει. Δεν υπήρχε ένας ξεκάθαρος στόχος στο τι ήθελε, δεν είχε προετοιμαστεί μέσα του και δεν είχε ωριμάσει σαν σκέψη. Ωστόσο πάλι το ίδιο θα έκανε αλλά με περισσότερη προετοιμασία.
Το ηχείο έχει μείνει ανοικτό και στο βάθος ακούγεται το “Bittersweet Sunday”, όσο εγώ λέω στα παιδιά τις διαφορές που εντόπισα από το “Dream Within A Dream” στο “Afterglow” συλλέγοντας πληροφορίες για τη διαδικασία που ακολουθούν κατά τη σύνθεση και την ηχογράφηση του υλικού τους. Τα επεξηγηματικά μηνύματα πάνω στους στίχους της Μάρβας, οδήγησαν τον Theo με μαθηματική ακρίβεια στη σύνθεση και στην ακριβή αποτύπωση του συναισθήματος της. Μου δημιουργούν την αίσθηση του καθρέφτη. Είτε ακούσεις τη μουσική χωρίς τον στίχο, είτε διαβάσεις τον στίχο χωρίς την μουσική κατακτάς το ίδιο επίπεδο συναισθήματος και αυτό είναι κάτι πολύ σπάνιο. Τους ρωτάω για τoν αχανή κόσμο της pop και την απενοχοποίηση που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια και έτσι ξεκινάει επίσημα η κουβέντα μας.
Αχανής ο κόσμος της pop, τον οποίο εξερευνάτε αφήνοντας το δικό σας ηλεκτρονικό αποτύπωμα. Διακρίνω μια τάση απενοχοποίησης της pop τα τελευταία χρόνια και στο κοινό, αλλά και στους καλλιτέχνες.
Τheo: Στον τρόπο δημιουργίας ποτέ δεν είχα ως γνώμονα ένα είδος περιγραφής. Τα είδη της μουσικής εξυπηρετούν κυρίως εμπορικούς σκοπούς και αν θες είναι ένα μέσο για να μην νιώθει ο ακροατής πως μπαίνει σε αχαρτογράφητα νερά. Εμείς κάνουμε μουσική χωρίς να σκεφτόμαστε τι ακριβώς είναι. Δεν σκεφτόμαστε αν κάνουμε pop ή όχι και αν κάποιος τρομάξει με αυτό. Χωρίς καμία διάθεση στράτευσης και θεώρησης πως πάμε κόντρα σε κάποιο ρεύμα. Μόλις ολοκληρώσουμε τη δημιουργία, πρέπει με την σειρά μας να το περιγράψουμε, για να το επικοινωνήσουμε. Ο στόχος μας είναι να ανανεωνόμαστε και να εκπλήσσουμε τους εαυτούς μας, μέσω της εξέλιξης και της αλλαγής. Αν εκπλαγεί και κάποιος από το κοινό τότε ακόμα καλύτερα.
Εκδηλώνεται μια εσωστρέφεια στους στίχους σας. Τι σας ωθεί σε αυτό, μια αυτόματη κοινωνική συστολή, η οποία με τη σειρά της οδηγεί σε μια εσωτερική εξερεύνηση;
Τheo: Έχουμε διαφορετική αφετηρία στη δημιουργία. Η εσωστρέφεια αυτή σε εμένα συνέβη περισσότερο αυθόρμητα γιατί μεγάλωσα σε ένα συντηρητικό περιβάλλον και οικογενειακό και κρατικό και κατ’ επέκταση υποκριτικό, γιατί δεν μπορεί κάποιος να είναι στη πλευρά της συντήρησης και να είναι αληθινός, πρέπει να υποκρίνεται. Λέμε πως μέσα στα σπίτια μας μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε, αλλά έξω δεν πρέπει να στεναχωρήσουμε τη γειτονιά. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να πράξω το ακριβώς αντίθετο, εφόσον το συναίσθημα είναι μέσα μου και η τέχνη αυτοαναφορική, το φέρνω στο φως και αυτόματα παύει να είναι σκοτεινό. Στην ουσία τους και οι στίχοι και η μουσική δεν είναι σκοτεινά γιατί έχουν βγει στο φως.
Μάρβα: Εγώ είμαι εσωστρεφής άνθρωπος και διοχετεύω τα συναισθήματά μου μέσω της μουσικής. Γράφω κυρίως βιωματικά. Αφηγούμαι τις εμπειρίες μου προσπαθώντας να ισορροπήσω την εσωστρέφειά μου, γιατί θέλω πολύ να επικοινωνήσω αυτά που δημιουργώ.
Και ταυτόχρονα πάνω σε αυτούς τους στίχους βάζετε χορευτικούς ρυθμούς. Είναι η ζωή ένας κύκλος μέσα στον οποίο πρέπει να «χορεύεις» κάθε συναίσθημα;
Τ- Αυτό πραγματώνεται μέσα σε ένα club, το να είσαι ο εαυτός σου μέσα στη πραγματικότητά χωρίς αναστολές. Δεν είναι απλά μια εκτόνωση. Η εκτόνωση είναι πολύ υποτιμημένη. Λέμε εύκολα «εντάξει εκτονώθηκα», αλλά δεν είναι μια απλή αποστράγγιση. Πρέπει να εκτονωθεί και το σώμα και το πνεύμα. Εγώ δεν έχω καταφέρει να το κάνω. Αλλά ζηλεύω ανθρώπους που καταφέρνουν απλά να ωθούνται σε αυτού του είδους την ενέργεια μέσω της μουσικής. Ένας ήχος που κουνάει το σώμα και το συναίσθημα είναι ό,τι πιο υγιές μπορεί να υπάρξει.
Μ- Συζητώντας έχω στο μυαλό μου κάποια τραγούδια που ξεκινούν με σκοτεινά ηχοχρώματα όπως το “Fame & Gold”, το οποίο είναι ένα αυτοβιογραφικό κομμάτι. Από το σκοτάδι, εξελίσσεται γραμμικά και καταλήγει σε αυτό που περιγράφει ο Τheo, σε full beat dance λυτρωτική διάθεση.
Αφήνετε ένα ονειρικό, συναισθηματικό αποτύπωμα με τη μουσική σας. Έχετε σκεφτεί αν το όνειρο, είναι μια διαδικασία νοητικής ή ψυχικής ανάγκης;
Έχω βιώσει σε διάφορες φάσεις και μορφές το όνειρο. Κατά τη διάρκεια του πρώτου δίσκου αντιμετώπιζα το όνειρο με μια κάπως παιδική αθωότητα, περισσότερο σαν ένα χώρο όπου μπορούν να πραγματωθούν οι προσδοκίες. Ταυτόχρονα όμως η πραγματικότητα με απογοήτευε καθημερινά για όλα όσα είχα θέσει ως στόχο. Στο τραγούδι “Dead in Berlin” αποτυπώνεται μία σκοτεινή περίοδος που αισθανόμουν ότι βυθιζόμουν στην καθημερινότητα. Και από την άλλη υπήρχε το λυτρωτικό “Fame and Gold” μέσα στο οποίο έβρισκα τη δύναμη να ακολουθήσω τα όνειρά μου εδώ και τώρα, με κάθε κόστος, ανεξάρτητα με τις «επιταγές» της κοινωνίας ή του οικογενειακού μου περιβάλλοντος. Στον δεύτερο δίσκο υπάρχει μια συνειδητοποίηση της πραγματικότητας και μια πιο ώριμη στάση απέναντί της, η οποία αποτυπώνεται στους στίχους με έναν περισσότερο ποιητικό τρόπο.
Tι πιστεύετε, υπάρχει διαφορά μεταξύ ονείρου και φαντασίας;
Τ- Η φαντασία είναι το πιο υποτιμημένο πράγμα που έχουν οι άνθρωποι στα χέρια τους, αλλά και το πιο σημαντικό απ’ όλα. Η φαντασία είναι αυτός ο παράγοντας που μπορεί να τα αλλάξει όλα. Το παρελθόν, το παρόν αλλά και χωρίς αυτή δεν μπορείς να σκεφτείς το μέλλον. Πώς μπορείς να μιλήσεις για το μέλλον αν δεν το φανταστείς; Οπότε η φαντασία δεν είναι κάτι τόσο αφηρημένο και άυλο όσο νομίζουμε. Αυτό που δεν έγινε είναι η πραγματικότητα. Το τι θα μπορούσε να γίνει περνάει μόνο μέσα από τη φαντασία. Άρα η φαντασία δεν είναι μέρος του ονείρου. Είναι το ίδιο το όνειρο και η κινητήριος δύναμη.
Θα γράφατε κοινωνικό στίχο για τα πράγματα που σας ενοχλούν στο σήμερα;
Μ- Μερικές φορές είναι πολύ εύκολο να καταγγείλεις ευθέως κάποιες καταστάσεις, χρησιμοποιώντας εικόνες και άμεση γλώσσα, δημιουργώντας συνθήκες με τις οποίες μπορεί εύκολα ο καθένας να ταυτιστεί. Αυτό που επιδιώκω εγώ γράφοντας στίχους είναι ένα slow down στους ρυθμούς της καθημερινότητας έτσι ώστε να κάνουμε μία ενδοσκόπηση και να αναζητήσουμε τους πραγματικούς εαυτούς μας.
Τ- Η κοινωνία τελικά διαμορφώνει το άτομο ή το αντίστροφο; Μαζί, και ακόμη περισσότερο από εμένα η Μάρβα, εστιάζουμε στο άτομο. Άλλοι καλλιτέχνες εστιάζουν σε συγκεκριμένες κοινωνικές καταστάσεις και αναπτύσσουν έναν πιο συνθηματικό λόγο. Εστιάζοντας στο άτομο, μας αρέσει να ντύνουμε καλλιτεχνικά και θεατρικά αυτά που παράγουμε. Αυτός είναι ο δικός μας τρόπος έκφρασης. Όπως είπε και η Μάρβα, επειδή ζούμε σε μια εποχή που το ευθέως έχει περάσει στα όρια του θράσους και της επίθεσης, εγώ δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη γλώσσα. Προφανώς το άτομο δημιουργεί την κοινωνία. Έτσι σκεφτόμαστε πως μπορούμε να προσεγγίσουμε πιο εύκολα τον διπλανό μας παρά ένα μεγάλο σύνολο και να στρατευτούμε κάπου. Ταυτόχρονα δεν περιχαρακωνόμαστε πίσω από την ποίηση για την αγάπη εθελοτυφλώντας σε αυτά που συμβαίνουν. Ακριβώς το αντίθετο. Αν κάποιος τραβήξει την κουρτίνα, θα δει πως πίσω από την αγάπη κρύβονται όλα.
Ασχολούμαστε πραγματικά με το «μέσα μας» ή προσπαθούμε να κάνουμε ένα όπως όπως «φτιασίδωμα» που έλεγαν οι παλαιοί για να είμαστε συμβατοί με τη νέα τάση;
Τ- Μεγαλώνοντας σε ένα συντηρητικό κράτος και λέω συνειδητά κράτος και όχι χώρα, που σημαίνει θεσμοί ,νόμοι και όχι κάτι τόσο αφηρημένο σαν έννοια, θέλοντας και μη η πλειονότητα των ανθρώπων στην Ελλάδα μεγαλώσαμε ως μια καθοδηγούμενη μάζα. Αυτό άλλαξε με βίαιο τρόπο με συνέπεια το να σκέφτεται ο καθένας τον εαυτό του, χωρίς να τον ενδιαφέρει το κοινωνικό σύνολο αρκεί να επιβιώσει ο ίδιος. Αυτός είναι ένας κακός εγωισμός. Ο εγωτισμός από την άλλη, αν δηλαδή κάποιος σκεφτεί πως αν είναι ο ίδιος καλά και μπορεί να βοηθήσει τον διπλανό του, είναι κάτι καλό. Δυστυχώς και αυτό άλλαξες βιαίως. Όσοι υγιής δεσμοί υπήρχαν μέσα σε αυτή τη μάζα έχουν διαρραγεί, φτιάχνοντας ερείπια πάνω στα οποία προσπαθούμε να βρούμε το δικό μας κομμάτι, αυτό που θα ξανακολλήσουμε. Δημιουργούμε υβριδικές ανθρώπινες μονάδες, καλές και κακές ταυτόχρονα. Είναι πολύ δύσκολο κάποιος να πορευτεί μόνος του, πόσο μάλλον να σηκώσει κάποιο λάβαρο. Η συνείδηση του εαυτού μας είναι ευχή και κατάρα. Έχουμε φτάσει στο σημείο να μην ξέρει ο άνθρωπος που ανήκει.
Τι έχετε ετοιμάσει για εκείνο το βράδυ;
Μ- Για εμάς, αυτό που θα γίνει στο Six Dogs είναι ένα μεγάλο βήμα και είμαστε πολύ χαρούμενοι για αυτό. Έχουμε ετοιμάσει μια πολύ δυναμική ατμόσφαιρα με full band στην σκηνή. Στα Drums θα βρίσκεται ο Βαγγέλης Τσιμπλάκης, ενώ στο μπάσο ο Γιώργος “mathafaka” Γαζής. Έχουμε ετοιμάσει επίσης ένα show με generative visuals, που θα δημιουργεί μία πολύ ιδιαίτερη οπτική εμπειρία για τον θεατή. Αυτή η συναυλία είναι κάτι που το θέλαμε για χρόνια, δουλέψαμε πολύ γι’ αυτή και ελπίζουμε να σας αρέσει.
Τ- Τη βραδιά θα ανοίξει ο Ghone, ένας πολύ ξεχωριστός καλλιτέχνης τον οποίο εκτιμούμε ιδιαιτέρως. Ο Ghone δημιουργεί ηλεκτρονικά ηχοτοπία, τα οποία βασίζονται στον αυθόρμητο ήχο, και εξελίσσονται αργά αφήνοντας τον ακροατή να βυθιστεί μέσα σε αυτά αγνοώντας τον χρόνο και τον τόπο. Δεν θα ξέρει κανείς τι να περιμένει ούτε στο επόμενο δευτερόλεπτο.
