Στο BIOS ζωντανεύει με την υπογραφή των Elephas tiliensis (Δημήτρης Αγαρτζίδης & Δέσποινα Αναστάσογλου) η «Σεροτονίνη» του Μισέλ Ουελμπέκ. Επί σκηνής ξεδιπλώνονται τα αδιέξοδα του σύγχρονου πολιτισμού και η εικόνα της παρηκμασμένης κοινωνίας του σήμερα. Σαρκασμός, κυνική διάθεση και ακραίο χιούμορ είναι τα βασικά συστατικά αυτής της παράστασης που μέσα από την ιστορία του Φλοράν, ο οποίος έχει οδηγηθεί στην κατάθλιψη και τη συναισθηματική στειρότητα, ξεγυμνώνει την πραγματικότητα που μας περιβάλλει.
«Ο κόσμος, στον οποίο ζούμε, είναι πολύ τοξικός. Είναι δομημένος, κοινωνικά και πολιτικά, με τέτοιον τρόπο που μας οδηγεί στην απάθεια, στο να μην έχουμε επαφή με το συναίσθημά μας», συνειδητοποιεί η Μαρία Κωνσταντάκη που πρωταγωνιστεί στη «Σεροτονίνη». Στη συζήτησή μας, εκείνη επισημαίνει πως στόχος της παράστασης είναι να δουν οι θεατές κατάματα την αλήθεια και να την αποδεχτούν, ώστε να «ξυπνήσουν» και να προβληματιστούν για τη ρότα της ζωής τους.
Μιλήστε μας για τον ρόλο σας στη «Σεροτονίνη».
Στο μυθιστόρημα του Ουελμπέκ ο Φλοράν, ενώ έχει σκοπό να αυτοκτονήσει, διηγείται τη ζωή του. Άνθρωποι και καταστάσεις περνάνε από τη θύμησή του. Ένα από αυτά τα πρόσωπα είναι μία πρώην σύντροφός του, η Κλαιρ, την οποία υποδύομαι. Οι Elephas Tiliensis δεν επέλεξαν την κλασική αφήγηση για να παρουσιάσουν την ιστορία του ήρωα αλλά επινόησαν τον κόσμο ενός τηλεοπτικού σόου, στο οποίο άνθρωποι, που έχουν αποφασίσει να αυτοκτονήσουν, φιλοξενούνται πριν βάλουν τέρμα στη ζωή τους.
Πρόκειται για ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα που εκμεταλλεύεται τον επικείμενο θάνατό τους για να κάνει νούμερα. Παρουσιάστρια και «μαέστρος» σε αυτό το σόου είναι η Κλαιρ, μία γυναίκα αλκοολική που προσπάθησε να κάνει καριέρα ως ηθοποιός. Θεωρώ ότι η προσέγγιση αυτή των Elephas Tiliensis και ο τρόπος με τον οποίο έχτισαν τον ρόλο που υποδύομαι αποτελούν ένα πολύ εύστοχο σχόλιο για όσα συμβαίνουν αυτή την στιγμή στην τηλεόραση αλλά και την κοινωνία γενικά, όπου η ανθρώπινη ζωή θεωρείται αναλώσιμη.
Βλέπετε γύρω σας ανθρώπους σαν τον Φλοράν;
Νομίζω ότι όλοι έχουμε στοιχεία του Φλοράν μέσα μας. Αν διαβάσει κανείς το βιβλίο του Μισέλ Ουελμπέκ ή δει την παράσταση θα αναγνωρίσει στην ιστορία του Φλοράν δικές του πτυχές. Όλοι για παράδειγμα έχουμε θέματα με τους γονείς μας. Όλοι κάποια στιγμή αποστασιοποιηθήκαμε από όσα συμβαίνουν γύρω μας, όπως ο Φλοράν που δεν τον αγγίζει τίποτα. Η αλήθεια είναι ότι δυστυχώς έχουμε πάρα πολλές αφορμές για να γίνουμε σαν εκείνον. Αυτό είναι και το μήνυμα της «Σεροτονίνης». Ο κόσμος, στον οποίο ζούμε, είναι πολύ τοξικός, είναι δομημένος, κοινωνικά και πολιτικά, με τέτοιον τρόπο που μας οδηγεί στην απάθεια, στο να μην έχουμε επαφή με το συναίσθημά μας. Το θέμα όμως είναι να μην καταλήξουμε σαν τον Φλοράν.
Τι πιστεύετε ότι πάει λάθος στη σημερινή κοινωνία;
Έχουμε απομακρυνθεί από τη φύση, την καταστρέφουμε. Έχουμε οδηγηθεί στην αποκτήνωση και στην πλήρη απάθεια. Δεν αναζητούμε την πραγματική ευτυχία αλλά ενδιαφερόμαστε μόνο για την προσωπική μας ικανοποίηση, για το πώς θα νιώσουμε ικανοποίηση, ακόμα και αν αυτή είναι στιγμιαία. Αν ο καθένας από εμάς φρόντιζε ουσιαστικά τον εαυτό του αλλά και τους ανθρώπους γύρω του, η κοινωνία μας δεν θα βρισκόταν στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα. Αν ο καθένας από εμάς μάθει να αγαπάει πραγματικά τον εαυτό του, τον συνάνθρωπό του αλλά και τη φύση θα αλλάξει το κοινωνικό σύνολο. Για να το πετύχουμε όμως αυτό πρέπει να αντισταθούμε, γιατί ζούμε σε έναν κόσμο, στον οποίο κυριαρχεί το «εγώ».
Σε αυτόν τον κόσμο σε παρακμή, όπως τον παρουσιάζει ο Ουελμπέκ, μπορούμε να βρούμε την ευτυχία;
Για να βρούμε την ευτυχία απαιτείται πολλή δουλειά και αυτοπαρατήρηση. Ο Φλοράν λέει σε κάποιο σημείο της παράστασης: «Ενδώσαμε σε ψευδαισθήσεις ατομικής ελευθερίας, μιας ζωής ανοιχτής σε άπειρες δυνατότητες». Ζούμε σε μία εποχή όπου τα πάντα είναι δυνατά. Όλες αυτές οι δυνατότητες όμως δεν μας φέρνουν πιο κοντά στην ευτυχία. Το κυνήγι της ευτυχίας είναι κάτι πολύ πιο εσωτερικό και απαιτεί από εμάς να κατεβάσουμε τους τόνους. Χανόμαστε μέσα σε όλες αυτές τις δυνατότητες που μας ζαλίζουν και μας απομακρύνουν από όσα έχουμε πραγματικά ανάγκη. Δεν μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με το συναίσθημά μας και να κατανοήσουμε τι πραγματικά θέλουμε.
Πιστεύω ότι η ευτυχία είναι πολύ προσωπική υπόθεση. Πρέπει να καταφέρουμε να είμαστε ευτυχισμένοι με τη δική μας ύπαρξη, με τον εαυτό μας. Αν δεν το πετύχουμε αυτό, δεν πρόκειται ποτέ να βρούμε την ευτυχία μέσα από τους άλλους. Αν περιμένουμε την ευτυχία από τους ανθρώπους γύρω μας, θα ζούμε διαρκώς μέσα στην απογοήτευση, γιατί θα έχουμε πάντα υπερβολικές προσδοκίες από εκείνους. Πρέπει να είμαστε αυτάρκεις στο κομμάτι αυτό και θα είναι μία ευτυχής συγκυρία αν συναντήσουμε στη ζωή μας ανθρώπους που είναι επίσης αυτάρκεις.
Τι θα θέλατε να αποκομίσουν οι θεατές από αυτή την παράσταση;
Πρόκειται για μία πολύ περίεργη παράσταση που λειτουργεί ως καθρέφτης. Όσα εκτυλίσσονται στη σκηνή σοκάρουν τους θεατές, τους δημιουργούν απέχθεια. Όταν όμως η παράσταση τελειώνει και εκείνοι παίρνουν απόσταση, συνειδητοποιούν ότι αυτό που είδαν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Στόχος της «Σεροτονίνης» είναι να κάνει τους θεατές να δουν κατάματα την αλήθεια και να την αποδεχτούν, ώστε να «ξυπνήσουν» και να προβληματιστούν για τη ρότα της ζωής τους.
