Όποτε προσπαθώ να θυμηθώ τα πιο ξεχωριστά μου Χριστούγεννα, εκείνο που επικρατεί είναι μία μοναδική ανάμνηση. Κάτι σαν μία σύνθεση από διαφορετικά στιγμιότυπα, γέλια, φωνές, γεύσεις, μυρωδιές και μουσικές, που ενώνονται στον αέρα και γίνονται ένα. Και είναι μία αίσθηση που πάντα μου δίνει μεγάλη χαρά.
Το απόλυτο συστατικό της ανάμνησης αυτής είναι η επανάληψη.
Υπάρχει μία χριστουγεννιάτικη playlist, –Last Christmas, Santa Claus is coming to town, Let it snow, Ρούντολφ το ελαφάκι-, που παίζει ασταμάτητα όσο στολίζεται το δέντρο.
Υπάρχουν οι ταινίες στο σινεμά ή σε βιντεοκασέτες: One Magic Christmas, Home Alone, Ποκαχόντας και μερικές ακόμα, που βλέπω ξανά και ξανά.
Το γράμμα στον Άγιο Βασίλη, με την απαραίτητη αυτοκριτική και ένα κατεβατό από αιτήματα: όλα της Barbie, ένα walkman, μήπως και εκείνα τα τέλεια παπούτσια;
Κι ύστερα η παραμονή των Χριστουγέννων, οι κουραμπιέδες και ένα ποτάκι δίπλα στο τζάκι για τον Άγιο, το πρωινό ξύπνημα και το άνοιγμα των δώρων κάτω από το δέντρο με τις πιτζάμες.
Κάποτε νόμιζα ότι αυτή η εικόνα των πακέτων με τις κορδέλες και τα πολύχρωμα γυαλιστερά χαρτιά περιτυλίγματος στο χριστουγεννιάτικο δέντρο είναι η κορυφαία στιγμή της Χριστουγεννιάτικης ιστορίας μου.
Τώρα ξέρω ότι το πιο σημαντικό στιγμιότυπο είναι αυτό που ακολουθεί μετά, στο μεσημεριανό τραπέζι της γιορτής με τα αγαπημένα μου πρόσωπα παρόντα, ευτυχισμένα και χαρούμενα.
Τώρα ξέρω ότι οι άνθρωποί μου ήταν και θα είναι πάντα οι γιορτές μου, το πνεύμα των Χριστουγέννων μου.
**
Η Μιρέλα Πάχου βρίσκεται στον Σταυρό του Νότου Plus, από την Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου για περιορισμένες παραστάσεις.
