Η συνήθως φειδωλή σε δηλώσεις που αφορούν το έργο της, Αμερικανίδα καλλιτέχνης Κάρα Γουόκερ, από τις πιο δυνατές φωνές κατά του ρατσισμού και της δουλείας, που με τα έργα της επισημαίνει αδιάλειπτα τις χασματικές κοινωνικές και ταξικές διαφορές που αφορούν πρωτίστως το χρώμα και το φύλο δεν είναι καθόλου φειδωλή σε πολιτικές δηλώσεις, ειδικά τα χρόνια της διακυβέρνησης Τραμπ.
Η Κάρα Γουόκερ έχει πάρει ανοιχτά θέση για τις δολοφονίες Αφροαμερικανών από αστυνομικούς, μάλιστα το 2014, όταν κανείς δεν είχε πιστέψει ότι ο Τραμπ θα ήταν ο επόμενος Αμερικανός Πρόεδρος των ΗΠΑ, είχε δηλώσει ότι οι συγκεκριμένες δολοφονίες του Michael Brown και του Tamir Rice είχαν γίνει γιατί στο πρόσωπό τους οι αστυνομικοί έβλεπαν τον Μπαράκ Ομπάμα. «Φοβάμαι ότι δολοφονήθηκαν ως πληρεξούσιοι του μαύρου προέδρου», είχε πει. «Την ελπίδα την έχει αντικαταστήσει ο φόβος», συνήθιζε να λέει σχεδόν προφητικά, αφού λίγο αργότερα ο Τραμπ θα έκανε πράξη τον φόβο της για τις διακρίσεις.
Αυτή τη φορά, με ένα έργο της δείχνει μια μικρή μαύρη να κλωτσάει στο πεζοδρόμιο τη φιγούρα του Τραμπ. Η Κάρα Γουόκερ θα μπορούσε να είναι μια «στρατευμένη» στην τέχνη της, αν τα έργα της δεν ήταν τόσο ποιητικά. Ασχολείται με τα ίδια θέματα που είναι ανεξάντλητα και με όλους τους τρόπους. Σχέδια, κολάζ, θέατρο σκιών, βίντεο. Η φυλή, το χρώμα του δέρματος, ο τρόμος των αδύναμων, η σεξουαλικότητα, παίρνουν σάρκα και οστά στα έργα της που σε κάνουν να σκεφτείς «κάτι γίνεται εδώ» καθώς αναγνωρίζεις τη δύναμη και την τόλμη να εκφράζεται τόσο ουσιαστικά και καίρια μέσα από ζαχαρένια γλυπτά, χάρτινα σχέδια κάνοντας τις ζοφερές ιστορίες της εικαστική ποίησης.
Παρόλο που το έργο της έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις και αντεγκλήσεις μεταξύ κριτικών και καλλιτεχνών -καθώς δεν είναι λίγοι όσοι υποστηρίζουν ότι διαιωνίζει τα φυλετικά στερεότυπα-, σήμερα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Η κατάργηση της δουλείας είναι ένα ιστορικό γεγονός αλλά η βία κατά των μαύρων στην Αμερική, την πατρίδα της, δεν έχει τέλος.
Η ίδια έχει ζήσει στο πετσί της αυτή την έννοια από τα σχολικά της χρόνια όταν οι συμμαθητές της την αποκαλούσαν «μαϊμού». Η μετακόμιση της οικογένειάς της -οικογένειας ακαδημαϊκών- από το Στόκτον της Καλιφόρνια στη συντηρητική και ρατσιστική Τζόρτζια στην οποία δρούσε η Κου-Κλουξ-Κλαν, όταν η ίδια ήταν 13 ετών, ήταν η πιο τραυματική εμπειρία της νεαρής έφηβης. Στο σχολείο ήταν απομονωμένη λόγω χρώματος, αισθανόταν ανεπιθύμητη και ακόμα και σήμερα η ουσία της τέχνης της εδράζει σε αυτή την περίοδο της ζωής της, στη νοοτροπία των πολιτειών στον νότο των ΗΠΑ, στα αγεφύρωτα ταξικά χάσματα, στον κοινωνικό και εκπαιδευτικό αποκλεισμό των φτωχών και των μαύρων, στον ρατσισμό και στην ιστορία της δουλείας.
Η Κάρα Γουόκερ σπούδασε στην Ατλάντα και στο Rhode Island School of Design, ωστόσο στο έργο της πέρα από την αισθητική δεν παραλείπει να υπερτονίζει το πρωτόγονο, τις παραμορφωμένες φιγούρες, με τις εξπρεσιονιστικές ρίζες του έργου της να συνδέονται με την υπονόμευση των εννοιών, τον σαρκασμό της εξουσίας, τη σάτιρα και το σαρκαστικό χιούμορ. Οι ιστορίες που πλάθει είναι συμβολικές, βαθιά ανθρώπινες, εξαιρετικά προκλητικές και βαθύτατα πικρές. Με τον τρόπο της αντιφάσκει στις κοινώς αποδεκτές αφηγήσεις της ιστορίας, δίνοντας τη δική της διάσταση που θυμίζει τις καρικατούρες του Γκόγια και του Χόγκαρθ και τον τρόπο με τον οποίο ο Μαρκ Τουέιν σάρκαζε τις κοινωνικές τάξεις και την εξουσία των ισχυρών.
Η Κάρα Γουόκερ δηλώνει κάπως αντίθετη σε αυτές τις κατηγοριοποιήσεις της «μαύρης τέχνης» και στην πραγματικότητα δεν έχει άδικο, αφού συντελεί στη δημιουργία ενός ακόμα -έστω και φαινομενικά αθώου- διαχωρισμού.
