«Η Χάιντι και τα βουνά»: Βρεθήκαμε αποκλειστικά στα backstage της επίσημης φωτογράφισης για τη νέα παιδική παράσταση του Εθνικού Θεάτρου

Μια φωτογράφιση στους αιθέρες μέσα σε ένα πολύχρωμο αερόστατο. Ένας θίασος που θα ξεκινήσει το ταξίδι του από ψηλά για να προσγειωθεί στη σκηνή του θέατρου REX Σκηνή «Ελένη Παπαδάκη» και να ανοίξει αυλαία στις 28 Οκτωβρίου

Φωτογραφίες: © Πέπη Νικολοπούλου

Η παιδική παράσταση που θα ανεβάσει κάθε χρονιά το Εθνικό Θέατρο είναι μεγάλη υπόθεση που όλοι αναμένουμε με ενθουσιασμό. Η περσινή μεγάλη επιτυχία του έργου «Το αγόρι στο θεωρείο» βασισμένο στο βιβλίο της Αγγελικής Δαρλάση και σε σκηνοθεσία Σοφίας Μαραθάκη ήταν αδιαμφισβήτητο γεγονός. Φέτος, με μεγάλη χαρά το elculture ανακοινώνει τη νέα παιδική θεατρική παράσταση «Η Χάιντι και τα βουνά» του Ανδρέα Φλουράκη, βασισμένο φυσικά στο αρχικό βιβλίο της Johanna Spyri (1880), σε σκηνοθεσία της Ιώς Βουλγαράκη. Ένα έργο βαθιά συγκινητικό, αν κανείς καταδυθεί στην ουσία του, γραμμένο σε μια πολύ προσωπική και ευαίσθητη στιγμή του Ανδρέα Φλουράκη, δίνοντάς μας μια νέα ανάγνωση.

Λίγο πριν ανακοινωθεί επίσημα, βρεθήκαμε συντροφιά με τον θίασο σε μια ειδική αποστολή. Προορισμός μας ένα μέρος στην καρδιά της Βοιωτίας για τις ανάγκες τις φωτογράφισης. Μια φωτογράφιση ψηλά στους αιθέρες. Με ποιο τρόπο; Μέσα σε ένα πολύχρωμο αερόστατο. Εκατοντάδες μέτρα πολύχρωμου υφάσματος και ένα ψάθινο μεγάλο καλάθι θα φιλοξενήσει τον θίασο για τα πρώτα επίσημα κλικς. Ένας θίασος στους αιθέρες. Ένας θίασος που θα ξεκινήσει το ταξίδι του από ψηλά για να προσγειωθεί στη σκηνή του θέατρου REX Σκηνή «Ελένη Παπαδάκη» και να ανοίξει αυλαία στις 28 Οκτωβρίου.

Ανάμεσα σε κοστούμια, παπούτσια, φωτογραφικές μηχανές, φαγητό και χυμούς από την εξαιρετική ομάδα της παραγωγής, μα πάνω από όλα ανάμεσα σε χαμογελαστά πρόσωπα, έζησα για λίγο μαζί τους και εγώ αυτή την ημέρα, καταγράφοντας σκηνές από μια «πτήση ψηλά (ή χαμηλά) με την Χάιντι και τη συντροφιά της».

Η Χάιντι και τα βουνά

Μια ιστορία που ακολουθεί τη ζωή της μικρής Χάιντι, ένα κοριτσάκι των Άλπεων. Μας φανερώνει πώς ζει εκεί πάνω, στα ψηλά βουνά, με μόνη συντροφιά τον παππού της και τις δυο κατσίκες του. Η ζωή στάθηκε άδικη για τη μικρή Χάιντι που έμεινε ορφανή και από τους δύο γονείς της όταν ήταν πολύ μικρή. Κάποια στιγμή, η αδερφή της μητέρας της δεν μπορούσε να τη φροντίζει άλλο κι έτσι σε ηλικία μόλις πέντε χρονών την άφησε στον παππού της, ο οποίος ζούσε στις ελβετικές Άλπεις και ήταν ο μοναδικός συγγενής που είχε. Ο παππούς ήταν ένας παράξενος άντρας που ζούσε απομονωμένος ψηλά στο βουνό και σπάνια κατέβαινε στο πιο κοντινό χωριό. Όλοι τον θεωρούσαν αγριάνθρωπο και τον φοβόντουσαν. Όταν, όμως, γνώρισε την εγγονή του, μαλάκωσε και με τον καιρό άρχισε να αλλάζει. Η καλοσύνη, η θετική αύρα και το πάθος για ζωή του κοριτσιού θα ξυπνήσουν μέσα του πολλά συναισθήματα. Μοναδικός φίλος της Χάιντι στις βουνοκορυφές, ο Πέτερ ο βοσκός, ορφανός από πατέρα και λίγο μεγαλύτερος απ’ τη Χάιντι. Μαζί του απολαμβάνει τις βόλτες και την ήσυχη ζωή στα βουνά μέσα στη φύση. Η ζωή στο βουνό κυλούσε ανέμελα, μέχρι τη στιγμή που μπήκε στη ζωή της Χάιντι η Κλάρα, ένα κορίτσι των πόλεων που ζει σε ένα απ’ τα πλουσιότερα σπίτια της Φρανκφούρτης περιστοιχισμένη από υπηρέτες και παιδαγωγούς. Ορφανή όμως και εκείνη από μητέρα, είναι καθηλωμένη σε αναπηρικό καρότσι. Η Χάιντι, με τον πρόσχαρο χαρακτήρα της, την εξωστρέφεια και τη λαχτάρα της για ζωή, θα σταθεί στο πλευρό της Κλάρα με έναν συγκινητικό τρόπο.

Η βασική ιστορία και η δομή του μυθιστορήματος υπάρχει με προσθήκες, αλλά και εξελίξεις. Πρωταγωνιστής η απώλεια σε όλες τις εκφάνσεις της. Είτε πρόκειται για την απώλεια με την έννοια του θανάτου, του αποχωρισμού, των αποχαιρετισμών. Με στραμμένες τις σκηνοθετικές κεραίες στο ζήτημα της απώλειας με την ευρεία έννοιά της, το Εθνικό Θέατρο και η παιδική σκηνή με σκηνοθέτιδα την Ιώ Βουλγαράκη, έρχονται με μία παράσταση που θα μας ταρακουνήσει από τον λήθαργο της θλίψης και της μοναξιάς, συνακόλουθο των όσων βιώσαμε κατά τη διάρκεια της πανδημίας και θα βάλει ένα μεγάλο θετικό πρόσημο στην απώλεια από όπου και αν πηγάζει.

Ιώ Βουλγαράκη

«Το θέμα της απώλειας μάς αφορά ως μια κινητήριος δύναμη. Όποιος άνθρωπος χάνεται από τη ζωή μας, είναι η αποσκευή μας, μας δίνει ώθηση», αναφέρει η σκηνοθέτιδα Ιώ Βουλγαράκη όταν για λίγο θα την «κλέψω» από τον θίασο. «Η Χάιντι τους κινητοποιεί όλους στη ζωή. Οι άνθρωποι έχουν μπλοκάρει από τις λύπες και τις απώλειές τους και η Χάιντι τους ξαναβάζει στο μαζί. Όλοι οι ήρωες αναμετριούνται με αυτό το θέμα της απώλειας στο έργο μας. Και τα τρία παιδιά, οι 3 βασικοί μας ήρωες, η Χάιντι, ο Πέτερ και η Κλάρα είναι ορφανά. Αυτό συνεπάγεται ριζικές απουσίες και μια βαθιά μοναξιά. Αυτό θα τα ενώσει τα τρία παιδιά και θα βρουν τον τρόπο να συναντηθούν», συνεχίζει.

Ένας θίασος από πολλές θεατρικές γενιές

Μπορεί η γενιά των 40+ να μεγάλωσαν με τη Χάιντι και μετά για λίγο να ξεχάστηκε από την τηλεόραση αλλά τα τελευταία χρόνια έχει δυναμικά επανέλθει με αποτέλεσμα να γνωρίζουμε πλέον όλοι, ανεξαρτήτως γενεών, για τη χαριτωμένη αυτή καστανή μικρούλα με τα κοντοκουρεμένα μαλλιά και τα ροδαλά μάγουλα που συνεχώς χαμογελά.

Γιώτα Φέστα και Λαέρτης Μαλκότσης
Γιώτα Φέστα, Δημήτρης Τάσαινας
Βασίλης Καραμπούλας


«Η Χάιντι μπορεί να μοιάζει γλυκιά και χαριτωμένη αλλά αν το καλοσκεφτείς είναι μια survivor. Την έχουν κάνει σχεδόν μπαλάκι – μια στον παππού στα βουνά, μετά στην Φρανκφούρτη και μετά πάλι πίσω στα βουνά. Μπορεί λοιπόν να είναι ή να μοιάζει με ένα φωτεινό και χαρούμενο παιδί, αλλά η ιστορία της έχει δυσκολίες. Αυτή άλλωστε είναι και η μεγάλη πρόκληση για το έργο. Έτσι το Εθνικό Θέατρο μάς ξανασυστήνει το έργο υπό ένα άλλο πρίσμα. Το υλικό φυσικά έχει πολλή τρυφερότητα παρόλα αυτά. Γιατί η ίδια η Χάιντι έχει φως, γενναιοδωρία», μου αναφέρει χαρακτηριστικά η Ιώ Βουλγαράκη.

Και οι άλλοι δύο μικροί ήρωες, ο Πέτερ και η Κλάρα κουβαλούν και εκείνοι με τη σειρά τους τις δικές τους αποσκευές. Έχουν και εκείνοι να αφηγηθούν στιγμές μοναξιάς, απομόνωσης και περιθωριοποίησης. «Δεν είναι δύο παιδιά που στην εποχή μας ”πληρούν” τις προδιαγραφές κανονικότητας. Υπάρχει κάτι ανένταχτο σε αυτά τα παιδιά», σχολιάζει.

 

Και σκέφτομαι πως αυτό είναι όντως μια σκληρή πραγματικότητα. Η Κλάρα με τα κινητικά της προβλήματα, απομονωμένη στο «χρυσό κλουβί» που της έχει φτιάξει ο μπαμπάς της, και ο Πέτερ, ένα παιδί μεγαλωμένο μακριά από την πόλη και τους ανθρώπους της, μέσα στα βουνά, που δεν πηγαίνει σχολείο και μόνους φίλους έχει τις κατσίκες.

«Στείλτε χαιρετίσματα
στα κανονικά παιδιά
εκείνα μόνο ξέρουν
πως δεν υπάρχουν
παιδιά κανονικά»

θα τραγουδάει ο θίασος πάνω στην σκηνή. Άλλωστε μιλάμε για μια μουσική παράσταση με το τραγούδι να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο με σύντομη και πυκνή μορφή χωρίς να είναι μιούζικαλ. Και φυσικά με τους μουσικούς σε καθοριστικό, δραματουργικό ρόλο στην πλοκή του έργου – δεν θα πούμε περισσότερα για να μην χαθεί η έκπληξη που προσφέρει αυτό το υπέροχο σκηνοθετικό τέχνασμα.

Ένας θίασος που, αν και μόλις μερικές εβδομάδες έχει ξεκινήσει να δουλεύει με εντατικούς ρυθμούς, αν και προέρχεται από διαφορετικές θεατρικές γενιές, μοιάζει να δουλεύει χρόνια μαζί και να έχει τριφτεί σαν ομάδα στο σανίδι. Υπάρχει φροντίδα, νοιάξιμο, και πάνω από όλα υπομονή, όχι μόνο στις διαπροσωπικές τους σχέσεις αλλά και απέναντι σε όλες τις αντίξοες συνθήκες που προέκυψαν αυτή την ημέρα. Βλέπεις το να ανέβεις στους αιθέρες και να ταξιδέψεις με αερόστατο δεν είναι μια απλή υπόθεση. Ο καιρός με τους αέρηδές του συντροφιά, παίρνει τις δικές του αποφάσεις ερήμην σου. Έτσι μπορεί να σου επιτρέψει το ταξίδι με το αερόστατο ή πολύ απλά να σε αφήσει να το κοιτάς από μακριά ελπίζοντας να σου κάνει αυτή τη χάρη.

Ανάμεσα στους νέους ηθοποιούς Νοεμή Βασιλειάδου (Χάιντι), Τίτο Γρηγορόπουλο (Πέτερ) και Χριστίνα Μπρέκου (Κλάρα), βρίσκονται οι σπουδαίοι Γιώτα Φέστα (Κυρία Ζέσεμαν), Ντίνα Μιχαηλίδου (γιαγιά Ντίνα) και Βασίλης Καραμπούλας (Παππούς).

Ντίνα Μιχαηλίδου, Τίτος Γρηγορόπουλος, Αλέξης Κωτσόπουλος

«Ήταν πολύ σημαντικό για εμένα να υπάρχουν όλες οι γενιές στην παράσταση. Συχνά στο παιδικό θέαμα τα τελευταία χρόνια, υπάρχει μια στροφή στις νεότερες ομάδες ηθοποιών γιατί συχνά απαιτεί ενέργεια και σωματικές δεξιότητες, αλλά στο συγκεκριμένο έργο μπορούμε να εντάξουμε ηθοποιούς διαφορετικών ηλικιών, γενεών όχι μόνο ηλικιακά αλλά και θεατρικά», σχολιάζει στην κουβέντα μας η Ιώ Βουλγαράκη.

Νοεμή Βασιλειάδου

Η Νοεμή Βασιλειάδου που υποδύεται την Χάιντι είναι από μόνη της ένα φωτεινό χαρούμενο πρόσωπο, ενώ η Χριστίνα Μπρέκου, αντίστοιχα, μοιάζει ταιριαστή στην Κλάρα, με μια εσωτερική ευγένεια και μια αριστοκρατία που δεν σε απομακρύνει, αλλά αντίθετα μεταφέρει θετική και φιλόξενη αύρα.

«Είναι μια πολύ μεγάλη πρόκληση για εμένα ο ρόλος της Χάιντι. Παρότι έχει χάσει τους γονείς της, είναι μια συνεχή κατάφαση στη ζωή, κάτι που απαιτεί και από εμένα με τη σειρά μου συνεχώς ενέργεια πάνω στη σκηνή», μου αναφέρει η Νοεμή και το βλέμμα της λάμπει.

Χριστίνα Μπρέκου και Νοεμή Βασιλειάδου
Χριστίνα Μπρέκου, Ντίνα Μιχαηλίδου

Αν δεν ήξερα που βρίσκομαι και απλώς με είχαν «πετάξει» κυριολεκτικά σήμερα σε αυτόν τον αγρό, τον περιστοιχισμένο με μεγάλα βουνά και μια λίμνη που από μακριά αχνοφαίνεται, θα πίστευα ότι μπροστά στα μάτια μου ζωντανεύει η Χάιντι των παιδικών μου χρόνων.

«Ξεκινώντας τις πρόβες, ανασύρονταν συνεχώς νέα ζητήματα στο έργο, ενώ το θέμα της αναπηρίας δεν περίμενα να έχει τόσο ενδιαφέρον υποκριτικά για να το διαχειριστώ», μοιράζεται η Χριστίνα στην κουβέντα μας εκείνες τις στιγμές που περιμέναμε τους ανέμους να κοπάσουν. «Η μόνη αναφορά που είχα στη ζωή μου είναι μια αγαπημένη μου φίλη που βρίσκεται σε αναπηρικό καροτσάκι και με βοήθησε πάρα πολύ ακόμα και πρακτικά σε αυτό το θέμα».

Δύο νέα φρέσκα κορίτσια που με ωριμότητα και ενθουσιασμό σκύβουν πάνω στις απαιτήσεις του έργου ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες της σκηνοθέτιδάς τους, που ακόμα και εκτός σκηνής δείχνει να μεταμορφώνεται από τη μία σε μητρική φιγούρα έτοιμη να προστατεύσει τους ηθοποιούς, τον θίασο, τα «παιδιά» της και από την άλλη σε μια μαέστρο που με κοφτερό μάτι, δίνει οδηγίες, προτείνει και ρυθμίζει τα πάντα σε αυτή την τόσο απαιτητική από άποψη καιρού ημέρα. Έχει φανταστεί το αποτέλεσμα και αυτό δεν είναι άλλο από τον θίασό της, από τη δική της Χάιντι ψηλά στον ουρανό. Και εγώ με τη σειρά μου, από μακριά τους παρακολουθώ όλους να μιλάνε, να μοιράζονται αυτή την αγωνία, να γελάνε, να είναι έτοιμοι για όλα.

Γιώτα Φέστα, Ιώ Βουλγαράκη

Κάποιες φορές το αερόστατο θα ανταποκριθεί και τότε είναι που όλοι θα πανηγύριζουμε, θα φωτογραφίζουμε, θα χειροκροτάμε. Αέρας στα πανιά μας με μια φωνή. Και άλλες πάλι στα χαμηλά, σε ανύπαρκτες πτήσεις θα τραγουδάνε στίχους από την παράσταση, θα κάνουν πρόβα διαλόγους και πάντα μα πάντα, θα αποκαλούν ο ένας τον άλλον με το όνομα του ρόλου που υποδύονται. Μπορεί οι Αδελφοί Μονγκολφιέ να μην είχαν μείνει ευχαριστημένοι από την ημέρα, αλλά εγώ και ο θίασος το απολαύσαμε.

Τους εύχομαι ολόψυχα να μην προσγειωθούν ποτέ και το έργο τους φέτος να φτάσει πολύ ψηλά – εκεί στους αιθέρες.

Εγγραφείτε στο newsletter μας

Κάθε Σάββατο θα λαμβάνετε στο e-mail σας το newsletter του ελc με τις προτάσεις μας για την εβδομάδα!

Podpourri. Ιστορίες που ακούγονται

Ακολουθήστε το ελculture.gr στο Google News

το ελculture σας προσκαλεί σε εκδηλώσεις

ΓΡΑΨΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.