Το ηχηρό και, σε μεγάλο βαθμό, αυτοβιογραφικό κείμενο του Laurence Wilson, ”Blackberry Trout Face” (Μούρη Γεμάτη Μούρα) που παρουσιάστηκε στο Λονδίνο, έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο Θέατρο Σταθμός σε σκηνοθεσία Αθηνάς Δελιάδη.
Σε ένα διαμέρισμα του Λίβερπουλ -που θα μπορούσε να είναι στον κάτω όροφο μιας οποιαδήποτε ελληνικής πολυκατοικίας- μεγαλώνουν μαζί, αλλά και ο καθένας μόνος, τρεις έφηβοι. Ο Τζέηκι, η Κέρι και ο Κάμερον -τα τρία πρόσωπα του έργου- είναι ετεροθαλή αδέρφια από την ίδια μητέρα και διαφορετικούς πατεράδες.
Μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον όπου οι μόνες διέξοδοι είναι οι τοξικοεξαρτήσεις, η πορνεία και οι συμμορίες. Όταν η μητέρα τους τούς εγκαταλείπει αναγκάζονται να αναζητήσουν την ουσία της μητρότητας: δηλαδή ό,τι τρυφερά ανθρώπινο επιβιώνει. Το αναζητούν κατά μόνας, αλλά -κυρίως- μαζί.
Οι τρεις τους είναι, ταυτόχρονα, και οι τρεις όψεις της εφηβείας, της ενηλικίωσης, του βλέμματος. Μέσα στους τοίχους του σπιτιού ενυπάρχουν όλοι οι οικογενειακοί δεσμοί, με όποιο πρόσημο θετικό ή αρνητικό, όλα τα συναισθήματα πλαισιωμένα από μια πραγματικότητα που πρέπει να αντέξουν, διατηρώντας το καταφύγιό τους.
H Αθηνά Δελιάδη μοιράζεται το Ημερολόγιο Προβών για την παράσταση ”Blackberry Trout Face” (Μούρη Γεμάτη Μούρα) που παρουσιάζεται στο θέατρο Σταθμός από τις 27 Μαρτίου:
Αύγουστος 2017
Στο Λονδίνο, με καταρρακτώδη βροχή και εμένα βυθισμένη σε υπαρξιακό αδιέξοδο που δεν είμαι σε κάποιο ελληνικό νησί να ευχαριστιέμαι το καλοκαίρι που τόσο πάρα πολύ απολαμβάνω, ψάχνω μανιωδώς έργο για την πτυχιακή μου παράσταση. Η Natalie Wilson, σκηνοθέτιδα και προσκεκλημένη ομιλήτρια στην σχολή, μου προτείνει να διαβάσω αυτό το έργο. Κάπως διαισθητικά έκρινε πως μπορεί να με ενδιαφέρει- και είχε δίκιο. Οι πρόβες ξεκινάνε, η διαδικασία και το αποτέλεσμα μας γεμίζει χαρά και λαχτάρα για τα επόμενα.
Ιανουάριος 2020
Στην Ελλάδα πια, με διάθεση και όνειρα για παραστάσεις και δημιουργία, καταστρώνω νοερά την εκστρατεία ”Blackberry Trout Face”. Πού; Πώς; Πότε; Με ποιους θα γίνει η παράσταση; Νοερά παραμένουν τα πλάνα μου τα επόμενα δύο περίπου χρόνια αφού ο κορωνοϊός καθιστά το έδαφος αβέβαιο και ασταθές.
Το παρήγορο είναι ότι η Τζούλια (Διαμαντοπούλου) αναλαμβάνει και προχωράει τη μετάφραση του έργου. Στις συναντήσεις μας δοκιμάζουμε, συζητάμε, μοιραζόμαστε και γελάμε πολύ.
Μάιος 2022
Είμαι πλέον αποφασισμένη, δε χωράει άλλο αναβολή. Τηλεφωνώ στο Μάνο Καρατζογιάννη και του προτείνω το ”Blackberry Trout Face” να ενταχθεί στο πρόγραμμα του Θεάτρου Σταθμός. Μια μέρα μετά οριστικοποιείται η συμφωνία μας με το θέατρο, και τοποθετούμε την πρεμιέρα μας για την επόμενη άνοιξη.
Έχω μαζί μου μία ακόμα πολύ στενή και πολύτιμη συνεργάτιδα, την Ελιάν Ρουμιέ, κινησιολόγο της παράστασης που αναλαμβάνει και χρέη βοηθού (των πάντων).
Ιούλιος 2022
Ξεκινάμε ακροάσεις για το έργο: τηλέφωνα, τηλέφωνα, τηλέφωνα. Η διαδικασία αποδεικνύεται πολύ γόνιμη και μας χαρίζει νέες προοπτικές στην ανάγνωση του έργου. Είμαστε έτοιμοι;
Ιανουάριος 2023
Ξεκινάμε πρόβες. Πότε στο στούντιο, πότε σ’ ένα παλιό σπίτι στα κάτω Πατήσια που θα μπορούσε να είναι το σπίτι του Τζέικι, της Κέρι και του Κάμερον. Έτοιμο σκηνικό. Ο Ανδρέας, η Μαντώ και ο Γιάννης είναι ευαίσθητοι, αστείοι, δοτικοί, ταλαντούχοι και δουλευταράδες, κάναμε πολύ καλή επιλογή. Αυτοσχεδιασμοί, παιχνίδια, ζεστάματα, συζητήσεις, αναλύσεις και -για να σπάσει ο πάγος- taboo. Σκέφτομαι πόσο πιο δύσκολο είναι το παιχνίδι όταν δεν γνωρίζεσαι καλά με τους συμπαίκτες σου αλλά και πως τους επόμενους δύο μήνες θα βρούμε σίγουρα ρυθμό και θα σκοράρουμε!
Φεβρουάριος 2023
Το ”Blackberry Trout face” παίρνει πια σάρκα και οστά. Στήνουμε, (ξε)στήνουμε, δοκιμάζουμε, απορρίπτουμε, κρατάμε, κουραζόμαστε και συνεχίζουμε. Μπερδεύομαι με τους πολλούς Γιάννηδες που εμπλέκονται άμεσα και έμμεσα με την παράσταση και ζητάω να μιλάμε με επίθετα. Τρώω McDonalds, πίτσες και Kinder έκπληξη – είναι όλα props της παράστασης, και πώς να καταλάβεις ένα έργο αν όχι εμπειρικά;
Μάρτιος 2023
Ανυπομονούμε να μοιραστούμε την ιστορία αυτών των ανθρώπων που μόνο μαζί μπορούν να αντιμετωπίσουν τις αλυσιδωτές κρίσεις και να προχωρήσουν. Για να το συμπυκνώσω με τα λόγια του Bruce Springsteen: ”We struggled together, and sometimes, we struggled with one another… We took care of one another… In the end, we kept faith in each other”.
