Γράμμα από τα μετόπισθεν της κρίσης

Γειά σας,

Είμαι τριάντα χρόνων, ο μισθός μου έχει ήδη μειωθεί στο μισό. Έχω ήδη εγκαταλείψει το φτηνό-πιστέψτε με- σπίτι όπου διέμενα.  Δεν θα πάω διακοπές, παρόλο που τρέμω τα βράδια από την κούραση. Οι φίλοι μου είναι άνεργοι, ή περιμένουν να μείνουν σε λίγο. Και εγώ μαζί την υπόλοιπη χώρα περιμένω την καταστροφή, αλλά σας γράφω αυτό το γράμμα γιατί έχω βαρεθεί να βλέπω αυτή την απελπισμένη δυστυχία στα πρόσωπα μας. Η μόνη ευτυχία είναι η ίδια η ζωή και το δικαίωμα να τη ζεις. Κλισέ; Μπορεί, αλλά μερικές φορές αυτά τα κλισέ έσωσαν πολλούς από πολύ χειρότερες καταστάσεις.

Αγαπητοί μου συμπολίτες, είμαι ένας άνθρωπος που πολλές φορές έχει βυθιστεί στην κατάθλιψη γιατί τα πράγματα με ξεπερνούν. Όμως αρνούμαι να καταθλιβώ επειδή δεν έχω χρήματα. Και οι τελευταίες μέρες μου απέδειξαν με τον μοναδικό τρόπο που έχουν οι στιγμές να σε αλλάζουν, πόσο καλά κάνω.
Εδώ και μια εβδομάδα ζω στην Αθήνα μόνο με πενήντα ευρώ, εκ των οποίων τα είκοσι τα έδωσα στη βενζίνη, γιατί δουλεύω πολύ μακριά από το σπίτι μου, σχεδόν σαράντα λεπτά απόσταση μόνο για να πας. Κι ανακάλυψα πολλά. Ιδού το πρόγραμμά μου

Πέμπτη: Παραβρέθηκα σε ένα πάρτυ της δουλειάς. Κι ενώ πάντα τα βαριέμαι αυτά τα πάρτυ, έως και τα αποφεύγω, πήγα με πολύ καλή διάθεση γιατί ήταν μια ευκαιρία να βγω χωρίς να χαλάσω χρήματα. Συνήθως αυτά τα πάρτυ γίνονται σε αρκετά ωραία μέρη- εδώ πρέπει να ξεπεράσεις το θυμό σου που ξοδεύονται τόσα χρήματα για ένα κωλόπαρτο τη στιγμή που εσύ θα παίρνεις τα μισά από όσα έπαιρνες- και όλοι οι συνάδελφοί σου είναι εκεί λιγότερο αγχωμένοι, ακόμα κι αν σκυλοβαριούνται. Αν τους πλησιάσεις, μπορεί να μάθεις πολλά γι’ αυτούς, να ακούσεις το δικό τους πρόβλημα και να αισθανθείς λιγότερο μόνος. Εγώ πάντως αυτή τη χρονιά πέρασα καλά. Και πιστέψτε είμαι από τους πιο απαισιόδοξους ανθρώπους που γνωρίζω.

Κόστος: 0

Παρασκευή: Πήγα με μια φίλη σε μια από τις ωραίες ταράτσες της Αθήνας. Ήθελα να πάρω ένα ποτό, αλλά ήταν ακριβό και έτσι πήρα μια μπίρα. Μετά ήθελα κι άλλη, αλλά δεν πήρα. ‘Έμεινα εκεί ως πολύ αργά, μιλούσα με τη φίλη μου, κοιτάζαμε τον ουρανό και τους ανθρώπους γύρω μας και τελικά όταν γύρισα σπίτι ήμουν εξαιρετικά χαλαρή και δεν πονούσε το κεφάλι μου, ούτε με είχε πιάσει υπνηλία, ούτε ζαλιζόμουν, ούτε τίποτα από όλα τα συμπτώματα που έχουμε με τις μπόμπες που σερβίρουν τα αθηναϊκά μπαρ. Και έτσι είχα διάθεση να διαβάσω ένα βιβλίο του Κέρουακ και να μην κοιμηθώ στα πρώτα πέντε λεπτά από τη ζαλάδα.

Κόστος: 5 ευρώ

Σάββατο: Δύσκολη μέρα γιατί δε δουλεύεις μάλλον, οπότε έχεις πολλές ώρες να γεμίσεις και σίγουρα δε θες να κάτσεις μέσα. Έκανα μόνη μου τις δουλειές του σπιτιού- παλιά έπαιρνα μια κυρία και με βοηθούσε- και εντελώς τυχαία βρήκα το γράμμα του Κ. που νόμιζα ότι το είχα χάσει στη μετακόμιση. Μετά ξέρετε τα γνωστά: συγκίνηση, αναμνήσεις και τα ρέστα μου. Το απόγευμα πήγα στη γειτόνισσα και παίξαμε μπιρίμπα. Η γειτόνισσα μου είναι μια μεγάλη κυρία που μου μίλησε για το παρελθόν, τότε που οι άνθρωποι έκαναν βεγγέρες. Βεγγέρες; Εγώ νόμιζα ότι αυτό είναι μόνο έργο του Καπετανάκη. Κι όμως κάποτε κάποιοι επειδή είχαν κι εκείνοι κρίση μαζεύονταν στα σπίτια, έφερνε ο καθένας ό,τι είχε και όλοι μαζί πέρναγαν καλά. Το βράδυ λοιπόν έκανα κι εγώ βεγγέρα στο σπίτι ενός φίλου. Ήπιαμε, διαβάσαμε ωραία κείμενα, μιλήσαμε και μετά αρχίσαμε να μιλάμε για την κρίση και τελικά τσακωθήκαμε. Αυτό δεν μου το είχε πει η γειτόνισσα μου για τις βεγγέρες. Την επόμενη μέρα τη ρώτησα και με διαφώτισε επί του θέματος: αυτά τα βράδια, δε μιλάμε ποτέ για το λόγο που μας συγκέντρωσε. Άρα καλά καμωμένο ό,τι έγινε να το ξέρω για την επόμενη φορά.

Κόστος: Τελικά 0

Κυριακή: Άλλη μια δύσκολη μέρα, ακόμα και σε καιρούς ευφορίας. Από παιδί οι Κυριακές με καταθλίβουν, δεν τις μπορώ, βρε αδερφέ. Λοιπόν τη συγκεκριμένη Κυριακή,  θες επειδή ήμουν προετοιμασμένη, θες επειδή είχα οργανωθεί καλά, ήταν από τις πιο υποφερτές. Καταρχάς έφαγα στους γονείς κλασικό φαγητό μανούλας, το οποίο πολύ εκτίμησα και επειδή δεν το μαγείρεψα εγώ και επειδή ήταν εντελώς δωρεάν. Μετά μου συνέβη το αδιανόητο: κοιμήθηκα για μεσημέρι. Τόσες Κυριακές τρέχω στους δρόμους και είχα λησμονήσει παντελώς την ευεργετική σιέστα, που έλεγε ο παππούς μου. Όταν σηκώθηκα ήμουν ξεκούραστη! Τελικά αυτό που οι παλιοί τα έκαναν όλα καλύτερα, έχει αρχίσει να με προβληματίζει σοβαρά. Το απόγευμα πήγα σινεμά ( εγώ στο σινεμά δεν πληρώνω, αλλά εσείς μπορείτε να πάτε σε μια έκθεση που είναι όλες δωρεάν). Κατέληξα με τους φίλους μου να περπατάμε στους δρόμους της Αθήνας χωρίς σκοπό, χωρίς να ψάχνουμε πού θα κάτσουμε. Έτσι απλώς περπατάγαμε και ήταν ωραία. Ο Α. μάλιστα ανακάλυψε για πρώτη φορά το παλιό στοιχειωμένο σπίτι της Καλλιδρομίου. Και αρχίσαμε τις ιστορίες για φαντάσματα και άλλα τέτοια χαζά που λέγαμε όταν ήμασταν μικροί τα βράδια στην κατασκήνωση. Πλάκα είχε.

Κόστος: 0

Δευτέρα: Τη Δευτέρα- όπως και οι περισσότεροι από εσάς, είμαι σίγουρη- είχα τόση δουλειά που το μόνο που ήθελα ήταν γυρίσω σπίτι. Δεν το έκανα παρ’ όλα αυτά. Πήγα σε μια γιορτή μιας φίλης που είχα καιρό να δω και που σε άλλη περίπτωση μπορεί και να μην πήγαινα. Αλλά σε καιρό κρίσης δεν πρέπει να αφήνετε καμία πρόσκληση να πάει χαμένη. Εκεί πέρα από το γεγονός ότι είδα κόσμο, γνώρισα και τον Σ, ο οποίος Σ και με φλέρταρε και το τηλέφωνό μου, μου ζήτησε και με πήρε την επομένη αμέσως για να βγούμε ραντεβού. Προσοχή: το ραντεβού με τον Σ – όπως συνήθως συμβαίνει με τα Σ- δεν θα πάει καλά. Αλλά το γεγονός ότι κάποιος σε βρίσκει γοητευτική, ενδιαφέρουσα, σε βρίσκει εν πάσει περιπτώσει, μόνο ως θετικό μπορεί να εκληφθεί.

Κόστος: 0 ( πήγα δώρο στην φίλη μου κάτι καρφίτσες που φτιάχνω μόνη μου. Είμαι σίγουρη ότι κι εσείς κάτι φτιάχνετε, κάτι έχετε κάτι μπορείτε να δωρίσετε που δε θα σας κοστίσει).

Τρίτη: Την Τρίτη το πρωί ο Σ. ,όπως προανέφερα με πήρε τηλέφωνο- οπότε το απόγευμα βγήκαμε για έναν καφέ. Καλά περάσαμε, κάτι είχαμε να πούμε, το εξαντλήσαμε γρήγορα ευτυχώς και έτσι δε θα χρειαστούμε και δεύτερο καφέ και αποχωριστήκαμε. Πήγα στο σπίτι της Ο. η οποία  είχε φτιάξει και κινέζικο και μετά είδαμε και μια μαλακία στην τηλεόραση ( που μου φάνηκε πολύ διασκεδαστική, γιατί εγώ δεν έχω τηλεόραση και ήταν μια αλλαγή στο καθημερινό μου πρόγραμμα) και αφού αποκάμαμε μας πήρε ο ύπνος στον καναπέ.

Κόστος: 0 αν είστε γυναίκες, 6  ευρώ αν είστε άντρες.

Τετάρτη: Θα ήθελα πραγματικά να μείνω και μια μέρα σπίτι και μια χαρά θα περνούσα, είμαι σίγουρη, μετά από τόσο ξενύχτι. Αλλά όχι είπα ότι θα βγαίνω μια εβδομάδα χωρίς λεφτά και το έκανα. Πήγα λοιπόν μόνη – γιατί όλοι οι υπόλοιποι είχαν βαρεθεί να τους τρέχω κάθε βράδυ και κάπου-  σε ένα live του the Boy που και φτηνό είναι και καταπληκτικό, πλήρωσα μόνο πέντε ευρώ και πήρα όλο το χρόνο μου να σκεφτώ ΜΟΝΗ μου, χωρίς κανέναν δίπλα μου να σχολιάζει και να λέει τα νέα του. Δε λέω, ωραίο είναι να έχεις κάποιον να σχολιάζει και να λέει τα νέα του, αλλά εξίσου ωραίο είναι να περνάς χρόνο μόνος σου μέσα στο πλήθος. Βγείτε έξω μόνοι σας, δε θα το μετανιώσετε, δεν είναι καθόλου θλιβερό, σας διαβεβαιώνω.

Κόστος: 5 ευρώ

Αγαπητοί κάτοικοι αυτής της πόλης,  αν έχετε διαβάσει αυτό το κείμενο, ήρθε η ώρα να σας ομολογήσω ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι αλήθεια. Στην πραγματικότητα όλη την εβδομάδα έβρασα στο ζουμί μου, τσακώθηκα με ένα φίλο γιατί και οι δύο ήμασταν πολύ κουρασμένοι πια να συζητήσουμε ψύχραιμα, έχασα κάτι που ήθελα πάρα πολύ γιατί όλοι ήμασταν πολύ κουρασμένοι να βρούμε λύση, δεν πήγα σε κανένα σπίτι, γιατί όλοι είμαστε πολύ κουρασμένοι για να ανταλλάζουμε επισκέψεις και κανένας Σ. δε με κάλεσε για ραντεβού γιατί είμαστε πολύ κουρασμένοι για ιστορίες. Αγαπητοί φίλοι, ναι ,αυτή η κατάσταση στη χώρα που μοιάζει με ασθενή στην εντατική μας έχει ΚΟΥΡΑΣΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ.  Σας γράφω όμως γιατί θέλω να ελπίζω ότι κάποιος, έστω κι ένας, θα είναι πιο δυνατός και θα εφαρμόσει αυτό το πρόγραμμα, μπας και μάθω τελικά πώς θα ήταν αν το είχα κάνει. 

Αν το κάνετε, γράψτε μου σας παρακαλώ.

Από τα μετόπισθεν της κρίσης,

Μια κάτοικος αυτής της πόλης.